Coltre

Μοιάζει με ιστορία που επαναλαμβάνεται και που έχει παρουσιαστεί ουκ ολίγες φορές από αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες. Ντεμπούτο με EP, ενθαρρυντικές κριτικές, η χερούκλα - εγγύηση της Dying Victims αρπάζει την μπάντα για τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο της, και ήδη φαντάζεστε πού κινούνται μουσικά, ακόμα κι αν τους ακούτε για πρώτη φορά. Πέσατε μέσα ή μήπως όχι; Μα είναι τίτλος αυτός και εξώφυλλο για παλιακούς heavy metallers;

Η αλήθεια για τους Βρετανούς εντοπίζεται σε παραπάνω από μια δυο προτάσεις, σε παραπάνω από δυο τρεις ακροάσεις. Αρχής γενομένης από τίτλο και εξώφυλλο που διαφοροποιούνται από την πλειοψηφία μπαντών, που υπηρετούν τον συγκεκριμένο ήχο. Γκολ από τα αποδυτήρια, όσο και αν η μουσική εν τέλει θα ορίσει το θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Τώρα που το ξαναβλέπω, θα μπορούσε να ήταν κάρτα στο Dixit, εγώ θα έλεγα Coltre, δε θα το έβρισκε κανείς και το μωβ λαγουδάκι μου θα έμενε χωρίς πόντο.

Ενώ λοιπόν η μπάντα ζει και αναπνέει για τα '80s με ξεκάθαρες αναφορές σε θρυλικά πλέον ονόματα, όπως Angel Witch & Diamond Head, εντούτοις δεν τσεκάρει άπαντα τα κουτάκια που θα περίμενε κανείς. Ένα από αυτά και η διάρκεια του δίσκου, καθώς με οκτώ συνθέσεις δύσκολα θα περίμενα να αγγίζουν τα πενήντα δύο λεπτά, με καμία εξ αυτών να μην πέφτει κάτω από τα πέντε. Μεγάλη τους μαγκιά και επιτυχία να μην τα νιώθεις τόσα και να προχωράς σε εκ νέου ακροάσεις. Η συγκεκριμένη εντολή δίνεται από τη δύναμη των riffs και ισχυροποιείται από κολασμένες μπασογραμμές. Γαμώ δηλαδή.

Έχω την εντύπωση, συγκριτικά με το EP μιλώντας, πως εδώ αφέθηκαν πιο χαλαροί να δημιουργήσουν και να ενώσουν διάφορες πτυχές του παραδοσιακού heavy metal. Και συναισθηματικοί, παράλληλα και με δόσεις μεγαλοπρέπειας και καλπάζουσας διάθεσης, ταυτόχρονα όμως αρκούντως αιθέριοι και σποραδικά σκοτεινοί. Αν προσθέσουμε και το ύφος των singles, σίγουρα πιασάρικοι αν όχι χορευτικοί. Είναι δυνατόν να μη λικνιστεί κανείς στους ρυθμούς των Rat Race & Temptress; Άσε που το πρώτο φέρει και μια Roky Erickson αύρα. Γαμώ δηλαδή και πάλι.

Μιλώντας για αύρες και άλλα συναφή, μόνο απαρατήρητη δεν περνάει η ενσωμάτωση Thin Lizzy στοιχείων, σχεδόν εξόφθαλμων και πολύ συγκεκριμένων μάλιστα, ήτοι Emerald και η αγάπη για αυτήν τη νέα μπάντα όλο και θεριεύει. Μπορεί να χτυπάει ευαίσθητα σημεία, το κάνει όμως με τρόπο κολακευτικό και όχι μιμητικό, εξ ου και η εκτίμηση προς τη μουσική τους. Προσθέστε σε όλα αυτά και μια αναλογική παραγωγή, σα να ακούς την πρόβα των κολλητών σου από το διπλανό υπόγειο, και η εκδοχή των Coltre περί heavy metal διασκέδασης εμφανίζεται με ολοκληρωτικό τρόπο. Άντε, σύντομα και από τα μέρη μας. Από μένα είναι ένα μεγάλο ναι. Χτυπάω και το buzzer με δύναμη.

Bandcamp