Butterfly

Doorways Of Time

High Voltage (2020)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 23/12/2020
Pοκιά όπως στα '70s, metal party όπως στα '80s και πραγματικά καλά τραγούδια όπως στα '60s
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η επιλογή καλλιτεχνικής αναζήτησης μέσα από φόρμες του παρελθόντος μόνο τυχαίο και συγκυριακό γεγονός δεν είναι. Αυτές είναι οι βάσεις της σκληρής μουσικής και όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντοτε θα υπάρχει πληθώρα μουσικών από διαφορετικά ρεύματα που θα επισκέπτεται την χρυσή εποχή και τις περασμένες δεκαετίας.

Ακόμη και αν συμφωνήσουμε πως όλα έχουν παιχτεί, πάντοτε θα υπάρχουν δημιουργοί και δίσκοι που θα προσφέρουν συγκινήσεις, έστω και με μικρότερη συχνότητα, αναδιατάσσοντας τα κομμάτια με το δικό τους τρόπο και διηγούμενοι την δική τους ιστορία. Μία τέτοια περίπτωση κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελούν και οι Αυστραλοί Butterfly με το ντεμπούτο τους "Doorways Of Time".

Έμπειροι μουσικοί στο undergound κύκλωμα της Μελβούρνης, δηλώνουν πως θέλουν να ροκάρουν όπως στα '70s, να κάνουν ένα heavy metal party όπως στα '80s και να γράψουν γαμημένα καλά τραγούδια όπως στα '60s. Όσο μπορεί να του λείπει η τεχνική αρτιότητα, η οποία ίσως και να περιττεύει, αντίστοιχα και αντιθέτως τεράστια είναι η ικανότητά τους να καλύψουν σε 37 λεπτά και 9 κομμάτια την πολύ μεγάλη αλλά και τόσο μικρή με τα σημερινά δεδομένα, απόσταση από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80.

Ιδανικό είναι το περιτύλιγμα δια χειρός του σπουδαίου Βρετανού δημιουργού Rodney Matthews που έχει υπογράψει δεκάδες φανταστικά εξώφυλλα, ιδανική και η εξαιρετική οργανική παραγωγή που αναδεικνύει εξίσου όλους του ήχους. Λέξεις και φράσεις κλειδιά για την κατανόηση του "Doorways Of Time" είναι η ισορροπία, η σύνθεση, η ατμόσφαιρα, η αυθεντική διάθεση και αμέτρητες εξαιρετικές ιδέες. Η εναλλαγή ρόλων στα φωνητικά τέλος, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και εξ ορισμού προσθέτει πολλούς πόντους στην προσπάθεια της τετράδας.

Πιθανότατα την μεγαλύτερη έμπνευση αποτελούν οι Judas Priest των πρώτων δίσκων, κάποιος μπορεί να ακούσει ακόμη και τον King Diamond ή τους Kiss σε κάποια σημεία, πιστεύω όμως ότι ένα ακόμη μεγάλο ατού των Αυστραλών είναι η ικανότητά τους να θυμίζουν πολλά διαφορετικά ωραία πράγματα, χωρίς όμως να έχουν ξεκάθαρα σημεία αναφοράς.

Από ξεκάθαρα rockers όπως το εναρκτήριο "Desert Chase", το "Climbing Α Mountain" και το "Heavy Metal Highway", στο ενδιάμεσο ομώνυμο του δίσκου, και από εκεί στα θαυμάσια "The Night Is On Its Way" και "Nobody", το bluesy "The Sin" και στο "Crawling" που βρωμάει Neil Young από την Μελβούρνη μέχρι το Τορόντο, γίνεται αντιληπτό ότι το άλμπουμ αυτό αποτελεί ένα υπέροχο ταξίδι με πολλές διαφορετικές, μα εξίσου όμορφες ενδιάμεσες στάσεις.

Όμορφο φαίνεται πως είναι και το ταξίδι που κάνει ο ίδιος ο δίσκος, καθώς μετά τις πρώτες περιορισμένες εκδόσεις σε βινύλιο, CD και κασέτα, θα συνεχίσει και την επόμενη χρονιά να βρίσκεται στις λίστες των νέων κυκλοφοριών, καθώς τον ερχόμενο Μάρτιο η Hammerheart Records θα διαθέσει ξανά σε ευρεία κλίμακα το "Doorways Of Time" και στα τρία προαναφερθέντα φορμάτ. Πάντα τέτοια ταξίδια στον χρόνο!

  • SHARE
  • TWEET