Όποτε φιλοτιμηθεί να γράψει καμιά αράδα, κυρίως έχει να κάνει με το ευρύτερο φάσμα του σύγχρονου punk-rock, αλλά δε θα ντραπεί να κάνει τον ειδήμονα σε πολλαπλά ταμπλό, για τα οποία δεν ξέρει σχεδόν...
Αναρωτιέται κανείς τι είναι αυτό που ωθεί μέλη συγκροτημάτων να ακολουθήσουν κάποια στιγμή το δικό τους, μοναχικό θα έλεγε κανείς, μονοπάτι. Μήπως είναι η ανάγκη να δώσει πνοή στις προσωπικές του μουσικές επιδιώξεις; Η προσπάθεια να απαγκιστρωθεί και να ξεφύγει από ένα σύνολο που πλέον δεν τον εκφράζει; Μήπως είναι, θεός φυλάξοι, ο παράς; Μπορεί να έχει ελάχιστη έως και υπέρμετρη σημασία, δε ξέρω, αλλά είναι αρκετές οι φορές που αναρωτιέσαι απλά "Γιατί;", γκουχου γκουχου μεσιέ Casablancas, γκούχου. Ευτυχώς όμως για τους fans των Killers, η περίπτωση του αξιοσέβαστου κύριου Flowers δεν είναι μία από αυτές.
Ας εξετάσουμε λιγάκι τα γεγονότα. Ο τελευταίος δίσκος των Killers, "Day & Age" έκανε μία στροφή στο υπερmainstream, προβλεπόμενη. Ναι, αν ως άσχετος χοροπηδάς στο "Somebody Told Me" του 2004 και στα καπάκια βρεθείς να λικνίζεσαι στα λόγια του "are we human, or are we dancer" από το "Day & Age", και σου αναφέρει ένας περαστικός, "Πω ρε φιλαράκι, οι ίδιοι δεν ειν' αυτοί;", θα τον εφασκελώσεις. Δε μου το βγάζεις όμως φίλτατε από το μυαλό πως γι'αυτή τη στροφή ευθύνεται ο Flowers. Όσο και να μου άρεσε το "Day & Age", με ευκολία μπορώ να παραδεχτώ πως είναι ίσως η popέστερη άκρη του σύγχρονου rock, και ναι, ξεπερνάνε και τους Muse. Aυτό όμως που έχει σημασία είναι πως πλέον αντιλήφθηκε ο Flowers το «πρόβλημα», και από το να μεταλλάξει τελείως την μπάντα του, προτίμησε να ακολουθήσει την μοναχική οδό, και μαγκιά του.
Στα του δίσκου λεπόν. Από όποια μεριά και να το δεις, ο δίσκος φέρει μία φωτεινή επιγραφή "Las Vegas". Από την ονομασία του δίσκου, στους τίτλους τραγουδιών, και από τις συνεχείς (κουραστικές ίσως) μεταφορικές αναφορές στον τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια, στις περιγραφές της νεότερης ζωής του Flowers, που μεγάλωσε σ' αυτή την πόλη, ο δίσκος είναι ποτισμένος με την επιφανειακή λάμψη της μεγαλούπολης, αλλά και την πιο σκοτεινή, μοναχική και αμαρτωλή πλευρά αυτής.
Το εισαγωγικό "Welcome To Fabulous Las Vegas" είναι όλα όσα ανέφερα παραπάνω. Δηλώνει απλά πως είναι μία πόλη στην οποία φαίνεται ότι μπορείς να τα κερδίσεις όλα, αλλά στο τέλος "the house will always win". Κλείνει με μία άκρως ενδιαφέρουσα κιθαριστική δουλειά, που δυστυχώς όμως μένει μετέωρη. Με μία αύρα "Read My Mind" μάς συστήνεται το "Only The Young", κομμάτι που θα αποτελέσει πιθανότατα και single του δίσκου. Τα διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία δένουν πολύ όμορφα με το ακουστικό άρπισμα που συνοδεύει το κομμάτι, ενώ τα δεύτερα φωνητικά προσδίδουν μία απόκοσμη ομορφιά σε ένα αρκετά μελαγχολικό κομμάτι.
Το κομμάτι που φαίνεται να ξεχωρίζει περισσότερο στο δίσκο ονομάζεται "Hard Enough" και πρόκειται περί ντουέτου, με τη χαριτωμένη δεσποινίδα Jenny Lewis των Rilo Kiley. Έχοντας ένα σχεδόν country τόνο στη χροιά και στα γυρίσματά του Flowers, εξομολογείται στην, πρώην μάλλον, αγαπημένη του, πως έκανε λάθη, ήταν μικρός, έσφαλλε ρε αδερφέ, και τώρα πια, ώριμος και μετανιωμένος, είναι έτοιμος να ξανασμίξουν. Αaw. Εξαιρετικό κομμάτι όμως, με εξαίσιο refrain. O δίσκος συνεχίζει στα ίδια, υψηλά, επίπεδα, με το "Jilted Lovers And Broken Hearts", ενώ εκεί που φαίνεται πως πάει να χαλάσει, με τα πρώτα λεπτά του "Playing With Fire" που, μα τω θεώ, πρέπει να έχει την πιο ανεξήγητα ενοχλητική νότα στην ιστορία της μουσικής, κει γύρω στο 2:10 του κομματιού, γυρίζει και με σχεδόν anthemικά φωνητικά ανεβαίνει πολλά επίπεδα.
Όμως, από κει και ύστερα, εκτός του πολυπαιγμένου και άρτιου single "Crossfire" ο δίσκος δεν έχει άλλα να δώσει. Το τελείως ανέμπνευστο και χαζοχαρούμενο "Was It Something I Said?" οδηγεί στο εξίσου άνευρο "Magdalena", ενώ μονάχα το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, "Swallow It", φαίνεται να μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον του ακροατή, με την vintage αισθητική του και το κολλητικό refrain.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μία αξιοσέβαστη προσπάθεια, που για να μη κοροϊδευόμαστε, για pop δίσκος, είναι πολύ καλός. Για το αν οι fans των Killers θα χοροπηδήσουν από χαρά δε ξέρω, αλλά ότι βρίσκεται πολύ κοντά στον ήχο του "Day & Age" είναι γεγονός. Ας ελπίσουμε στο μεταξύ οι υπόλοιποι Killers να ετοιμάζουν ιδέες για έναν δίσκο στον οποίο τα γελοία μουστάκια και σακάκια με φτερά του Flowers να μη χωράνε.
Ας εξετάσουμε λιγάκι τα γεγονότα. Ο τελευταίος δίσκος των Killers, "Day & Age" έκανε μία στροφή στο υπερmainstream, προβλεπόμενη. Ναι, αν ως άσχετος χοροπηδάς στο "Somebody Told Me" του 2004 και στα καπάκια βρεθείς να λικνίζεσαι στα λόγια του "are we human, or are we dancer" από το "Day & Age", και σου αναφέρει ένας περαστικός, "Πω ρε φιλαράκι, οι ίδιοι δεν ειν' αυτοί;", θα τον εφασκελώσεις. Δε μου το βγάζεις όμως φίλτατε από το μυαλό πως γι'αυτή τη στροφή ευθύνεται ο Flowers. Όσο και να μου άρεσε το "Day & Age", με ευκολία μπορώ να παραδεχτώ πως είναι ίσως η popέστερη άκρη του σύγχρονου rock, και ναι, ξεπερνάνε και τους Muse. Aυτό όμως που έχει σημασία είναι πως πλέον αντιλήφθηκε ο Flowers το «πρόβλημα», και από το να μεταλλάξει τελείως την μπάντα του, προτίμησε να ακολουθήσει την μοναχική οδό, και μαγκιά του.
Στα του δίσκου λεπόν. Από όποια μεριά και να το δεις, ο δίσκος φέρει μία φωτεινή επιγραφή "Las Vegas". Από την ονομασία του δίσκου, στους τίτλους τραγουδιών, και από τις συνεχείς (κουραστικές ίσως) μεταφορικές αναφορές στον τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια, στις περιγραφές της νεότερης ζωής του Flowers, που μεγάλωσε σ' αυτή την πόλη, ο δίσκος είναι ποτισμένος με την επιφανειακή λάμψη της μεγαλούπολης, αλλά και την πιο σκοτεινή, μοναχική και αμαρτωλή πλευρά αυτής.
Το εισαγωγικό "Welcome To Fabulous Las Vegas" είναι όλα όσα ανέφερα παραπάνω. Δηλώνει απλά πως είναι μία πόλη στην οποία φαίνεται ότι μπορείς να τα κερδίσεις όλα, αλλά στο τέλος "the house will always win". Κλείνει με μία άκρως ενδιαφέρουσα κιθαριστική δουλειά, που δυστυχώς όμως μένει μετέωρη. Με μία αύρα "Read My Mind" μάς συστήνεται το "Only The Young", κομμάτι που θα αποτελέσει πιθανότατα και single του δίσκου. Τα διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία δένουν πολύ όμορφα με το ακουστικό άρπισμα που συνοδεύει το κομμάτι, ενώ τα δεύτερα φωνητικά προσδίδουν μία απόκοσμη ομορφιά σε ένα αρκετά μελαγχολικό κομμάτι.
Το κομμάτι που φαίνεται να ξεχωρίζει περισσότερο στο δίσκο ονομάζεται "Hard Enough" και πρόκειται περί ντουέτου, με τη χαριτωμένη δεσποινίδα Jenny Lewis των Rilo Kiley. Έχοντας ένα σχεδόν country τόνο στη χροιά και στα γυρίσματά του Flowers, εξομολογείται στην, πρώην μάλλον, αγαπημένη του, πως έκανε λάθη, ήταν μικρός, έσφαλλε ρε αδερφέ, και τώρα πια, ώριμος και μετανιωμένος, είναι έτοιμος να ξανασμίξουν. Αaw. Εξαιρετικό κομμάτι όμως, με εξαίσιο refrain. O δίσκος συνεχίζει στα ίδια, υψηλά, επίπεδα, με το "Jilted Lovers And Broken Hearts", ενώ εκεί που φαίνεται πως πάει να χαλάσει, με τα πρώτα λεπτά του "Playing With Fire" που, μα τω θεώ, πρέπει να έχει την πιο ανεξήγητα ενοχλητική νότα στην ιστορία της μουσικής, κει γύρω στο 2:10 του κομματιού, γυρίζει και με σχεδόν anthemικά φωνητικά ανεβαίνει πολλά επίπεδα.
Όμως, από κει και ύστερα, εκτός του πολυπαιγμένου και άρτιου single "Crossfire" ο δίσκος δεν έχει άλλα να δώσει. Το τελείως ανέμπνευστο και χαζοχαρούμενο "Was It Something I Said?" οδηγεί στο εξίσου άνευρο "Magdalena", ενώ μονάχα το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, "Swallow It", φαίνεται να μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον του ακροατή, με την vintage αισθητική του και το κολλητικό refrain.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μία αξιοσέβαστη προσπάθεια, που για να μη κοροϊδευόμαστε, για pop δίσκος, είναι πολύ καλός. Για το αν οι fans των Killers θα χοροπηδήσουν από χαρά δε ξέρω, αλλά ότι βρίσκεται πολύ κοντά στον ήχο του "Day & Age" είναι γεγονός. Ας ελπίσουμε στο μεταξύ οι υπόλοιποι Killers να ετοιμάζουν ιδέες για έναν δίσκο στον οποίο τα γελοία μουστάκια και σακάκια με φτερά του Flowers να μη χωράνε.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
