Bleed From Within

17 χρόνια τώρα οι Bleed From Within έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν θόρυβο -θετικό- γύρω από το όνομα τους. Το metalcore των Σκωτσέζων είναι ανέκαθεν δυνατό, ειλικρινές και με σεβασμό προς το είδος και τους οπαδούς. Ειδικά μετά το κορυφαίο "Fracture" του 2020, μπήκαν για τα καλά στις playlists αρκετών metallers ίσως διευρύνοντας και το κοινό τους λίγο με τις ελαφρώς πιό εμπορικές διαθέσεις, πιστοί όμως στο old school βρετανικό metalcore με τον συνδυασμό τεχνικής, οργής και μελωδίας που απαιτείται.

Έτσι και στο έκτο τους άλμπουμ "Shrine". Το οποίο όμως έχει να γεμίσει μεγάλα παπούτσια αν με κατανοείται. Τo "Fracture" έθεσε το πήχη πολύ ψηλά και ενώ εκείνο γράφτηκε στη διάρκεια της περιοδείας, στο "Shrine" είχαν όλο το χρόνο -ελέω πανδημίας- να γράψουν κάτι ακόμα καλύτερο θεωρητικά. Αλλά πότε λειτουργεί καλύτερα μια μπάντα; Όντας σε εγρήγορση ή όταν αφήνεται να λειτουργήσει μόνο με στόχο το άλμπουμ; ‘We fought tooth and nail to get here-No, they can't keep dragging us down’ ουρλιάζει ο Scott Kennedy στο "I Am Damnation" θέλοντας να μας πείσει ότι είναι ακόμα εδώ, δυνατότεροι από ποτέ με μεγαλύτερες φιλοδοξίες και σαν κομμάτι το καταφέρνει με τη μελωδία και τον πομπώδη χαρακτήρα του. Δυνατό ξεκίνημα σε ένα άλμπουμ με στιγμές που ξεχωρίζουν για τη διαφορετικότητα τους κυρίως όπως το prog-ίζων "Flesh And Stone" με αξιοσημείωτο blasting από τον drummer Ali Richardson. Μεγάλο chorus, solos, μελωδία και τραχύτητα στο άλλο single "Levitate". Metalcore basics. Το καλύτερο riff και ένα από τα πιό πορωτικά headbanging riffs που έχω ακούσει βρίσκεται στο "Stand Down". Η ενέργεια του είναι εξουθενωτική, κιθάρες δυναμίτης και ξανά φανταστικό drumming με εξαιρετικά breakdowns. Μπορούν να χαμηλώνουν ταχύτητες με άνεση και να το γυρνάνε σε πιό tech ("Death Defined") και στο καπάκι ξανά το πόδι στο γκάζι και χορταστικά riffs ("Shapeshifter").

Με μιά πρώτη ακρόαση ξεγελιέσαι είναι η αλήθεια. Νομίζεις ότι τελικά είναι καλύτερο από αυτό που πραγματικά είναι το άλμπουμ. Φυσικά δεν είναι κακό. O αυθεντικός metalcore χαρακτήρας του, η πιστή προσήλωση στο είδος, οι μελωδίες, η παραγωγή, το αψεγάδιαστο και γεμάτο ενέργεια παίξιμο είναι σίγουρα υπεραρκετά να το κατατάξουν σε μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους και να κερδίσουν ακόμα περισσότερους οπαδούς. Το όνομα τους τσιμεντώνεται ακόμα περισσότερο στο οικοδόμημα του metalcore και το αξίζουν αδιαμφισβήτητα. Ίσως από την άλλη βέβαια παραείναι metalcore και με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο και μια συνοχή που καταντάει προβλέψιμη και δεν προσφέρει το ένα κλικ συγκίνησης που περιμένει κανείς; Προσωπικά κρατάω τη κομματάρα "Stand Down" στο συνεχόμενο repeat και ήδη έχει αρχίσει να πονάει ο σβέρκος μου.