Biffy Clyro

Συνεχίζει να μου προκαλεί εντύπωση (ακόμα μεγαλύτερη σε σχέση με το παρελθόν) το ότι αγνοούμε τελείως στη χώρα μας συγκροτήματα σαν τους Biffy Clyro. Δεν γίνεται μια μπάντα που έχει βγάλει άλμπουμ όπως το "Puzzle" (2007), το "Only Revolutions" (2009) και το "Opposites" (2013), που δικαίως γεμίζει αρένες και είναι headliner σε μεγάλα φεστιβάλ να αγνοείται τόσο επιδεικτικά από το εγχώριο rock κοινό. Ή μάλλον γίνεται.

Εν πάση περιπτώσει, αν τα τρία πρώτα στούντιο άλμπουμ αποτελούν την πρώτη, κάπως πιο νεανική/underground, περίοδο των Σκοτσέζων και τρία προαναφερθέντα αποτελούν τη δεύτερη περίοδο καταξίωσης/απογείωσης, τότε το όγδοο στούντιο άλμπουμ τους "A Celebration Of Endings" αποτελεί το δεύτερο δημιούργημα της τρέχουσας περιόδου, κατά την οποία οι Biffs παίζουν πλέον μπάλα από τη θέση των rock stars. Ενδιάμεσα, υπάρχει και το περσινό άλμπουμ/soundtrack, "Balance, Not Symmetry", όμως, που δεν λογίζεται στην επίσημη δισκογραφία τους, καθώς αποτελεί μια ιδιαίτερη και κάπως διαφοροποιημένη δουλειά, την οποία καλώς έβγαλαν από το σύστημά τους για να επανέλθουν πιο εστιασμένοι με το νέο τους άλμπουμ.

Ομολογώ πως βρήκα το "Ellipsis" (2016) απογοητευτικά αδιάφορο, αλλά βλέποντας την αποδοχή που είχε και το πόσο (ακόμα περισσότερο) μεγάλωσε το όνομά τους σε διεθνές επίπεδο, θεώρησα πως ίσως είμαι εγώ αυτός που απομακρύνθηκε περισσότερο από τις μουσικές των Biffy Clyro, παρά αυτοί από τον πυρήνα της μουσικής τους ταυτότητας. Συμβαίνει αυτό με τα χρόνια και είναι θεμιτό, αλλά θα επιμείνω πως και οι ίδιοι έχασαν κάτι από το νεύρο και το απρόβλεπτο που έκανε κάθε άλμπουμ τους να ξεχωρίζει με ευκολία από το σωρό.

Το "A Celebration Of Endings" έρχεται να καλύψει ένα μέρος του χαμένου αυτού δρόμου. Στα δικά μου αυτιά είναι προφανές πως τα τραγούδια είναι καλύτερα, πιο δουλεμένα και με πιο προσεγμένες ενορχηστρώσεις, αρχής γενομένης με το σχεδόν ιδιοφυές riff του εναρκτήριου "North Of No South" που σε κάνει να μονολογήσεις ένα δειλό "Mon the Biff". Επίσης, κάποια single του είναι πιασάρικα με την καλή έννοια: το groovy "Tiny Indoor Fireworks" είναι εμφανώς φτιαγμένο για αρένες και το "The Champ" παίρνει σίγουρα θετικό πρόσημο, σε αντίθεση με το synth-driven "Instant History" που δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε. Συμπαθητικά είναι και τα μπαλαντοειδή "Space" και "Opaque" με το πρώτο να προσπαθεί να πατήσει πάνω στην επιτυχημένη συνταγή του "Many Of Horror" και το δεύτερο να είναι πιο ιδιαίτερο, περισσότερο βασισμένο στα βιολιά και στην ιδιαίτερη ερμηνεία του Simon, αλλά η αλήθεια είναι πως έχουν γράψει καλύτερα τραγούδια σε αυτό το ύφος. Το δε τελείωμα του 6λεπτου "Cop Syrup" ξεκινάει από το post-hardcore παρελθόν, προχωράει σε ένα πολύ όμορφα ενορχηστρωμένο instrumental σημείο και κλείνει όπως ξεκίνησε στην πιο ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερη και εν τέλει καλύτερη (μαζί με το εναρκτήριο "North Of No South") στιγμή του άλμπουμ. Ενδιάμεσα, κατά τη διάρκεια του άλμπουμ υπάρχουν και κάποιες σχετικά αδιάφορες στιγμές, οι οποίες όμως δεν συντελούν τόσο αρνητικά στη συνολική εικόνα του άλμπουμ.

Η αίσθηση μου είναι πως όσο συνεχίζουν να μεγαλώνουν ως εμπορικό μέγεθος τόσο θα γίνεται και πιο συγκεκριμένο το συνθετικό τους καλούπι, κάτι που είναι από μόνο του περιοριστικό για μια μπάντα σαν τους Biffy Clyro. Το "A Celebration Of Endings" είναι καλύτερο του προκατόχου του, αλλά την ίδια στιγμή δυσκολεύομαι να δω πώς θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στη σπουδαία τριάδα των άλμπουμ της δεύτερης περιόδου. Περισσότερο, όμως, δυσκολεύομαι να καταλάβω πως υπάρχει κόσμος που αποθεώνει τις τελευταίες δουλειές των Muse και συνεχίζει να αγνοεί τους Biffy Clyro ακόμα κι αυτού εδώ του άλμπουμ.