Baxter Dury

Παρόλο που ο Baxter Dury ξεκίνησε την καριέρα του το -κάπως μακρινό- 2002, το "The Night Chancers" του 2020 ανέβασε αρκετά το status- quo του και τον επανασύστησε σε ένα κοινό που, στην περίπτωση που δεν αγνοούσε πλήρως την ύπαρξή του, με βεβαιότητα δεν είχε δώσει επαρκή προσοχή στη δισκογραφία του. Η αρχή είχε γίνει βέβαια με το "Prince of Tears" του 2017, ένα άλμπουμ που είχε κάνει σαφές πως ο Baxter πέρα από βαρύ επώνυμο έχει και πολύ ταλέντο, όμως, χωρίς αμφιβολία, το έκτο άλμπουμ του θα μνημονεύεται μάλλον για πάντα ως αυτό που του χάρισε ευρεία αποδοχή και αναγνώριση.

Σε αυτό το πλαίσιο, το "I Thought I Was Better Than You" είναι ο πρώτος δίσκος του 52χρονου δημιουργού που κυκλοφορεί έχοντας όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του. Το παράξενο και, συνάμα, γοητευτικό, είναι πως ο κύριος Dury δείχνει να αδιαφορεί πλήρως για αυτό, συνεχίζοντας να φτιάχνει μουσικές χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για το τι περιμένει το κοινό από αυτόν. Έχοντας κατακτήσει πλέον μια αναγνώριση απολύτως ανεξάρτητη από αυτή που του εξασφάλιζε το να είναι ο γιος του Ian Dury, ο Baxter ρίχνει το βλέμμα προς το μέσα του, ξεγυμνώνει την ψυχή του στο μικρόφωνο, και μας καλεί να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα του δουλειά μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα σε συνδυασμό με το memoir του με τίτλο "Chaise Longue" που κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια, αφού σε αυτή ο καλλιτέχνης μοιάζει πιο αυτοβιογραφικός από ποτέ.

Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις ένα άλμπουμ που ξεκινάει με τους στίχους: «Hey Mummy, Hey Daddy, Who am I?»; Και σε αυτή την ερώτηση προσπαθεί να απαντήσει ο Baxter Dury στον έβδομο δίσκο της καριέρας του καθώς περιγράφει την αδυναμία του να βρει τη θέση του στον κόσμο με έξυπνες αναφορές στο "Spirited Away" και το Studio Ghibli, στο πως βίωσε το να είναι ο γιος του πατέρα του («I’m the son of a famous working class poet») και στο πως αυτό τον επηρέασε ως δημιουργό («But no one will get over that you're someone's son, even though you want to be like Frank Ocean, but you don't sound like him, you sound just like Ian»). Παράλληλα, δεν λείπουν οι αναφορές στις εργατικές ρίζες του, στην posh ανατροφή του, και σε νυχτερινές αλητείες και περιπέτειες με διάφορες ύποπτες βρετανικές φιγούρες.

Φυσικά, όσο ενδιαφέρον και αν παρουσιάζουν όλα τα παραπάνω, δεν θα είχαν τόση σημασία αν σε συνθετικό κι ενορχηστρωτικό επίπεδο, ο δίσκος δεν ήταν τόσο υπέροχα πλουραλιστικός. Pop, post-punk, hip-hop, R&B και ηλεκτρονικές επιρροές μπερδεύονται μεταξύ τους και καταλήγουν σε ένα άλμπουμ διάρκειας περίπου μισής ώρας που, όμως, εντυπωσιάζει με το πόσα πράγματα συμβαίνουν μέσα σε αυτό. Καταλυτικός φαίνεται να είναι ο ρόλος του ταλαντούχου Paul White, ο οποίος ανέλαβε την παραγωγή του δίσκου, και ο οποίος φρόντισε να λειάνει επαρκώς τις γωνίες των αρχικών demo, διατηρώντας και αναδεικνύοντας όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του καλλιτέχνη.

Έτσι, το "I Thought I Was Better Than You", παρόλο που δεν έχει αυτά τα 1-2 singles που θα ξεχωρίσουν, καταλήγει να ακούγεται πιο ολοκληρωμένο και συμπαγές από τις προηγούμενες δουλειές του Βρετανού δημιουργού ενώ, παράλληλα, παρά την εξομολογητική διάθεση και την εσωστρέφεια που το χαρακτηρίζει, φροντίζει να μην "βαραίνει" τον ακροατή και να του αφήνει στο τέλος μια αισιόδοξη, σχεδόν εορταστική, αίσθηση. Ο Baxter επιτέλους αγκαλιάζει πλήρως την ταυτότητα του και την κληρονομιά του πατέρα του ενώ συνεργαζόμενος με τον γιο του Kosmo στο τραγούδι "Shadow", επιτέλους κλείνει ένα κύκλο και δείχνει να πετάει ένα βάρος από πάνω του. Μένει τώρα να δούμε πως ακούγεται το νέο του υλικό ζωντανά στις 25/06 που θα τον δούμε να παίζει στην Πλατεία Νερού ως support στους Madrugada στο πλαίσιο του Release Athens 2023.