Baby Woodrose

Το χαβανέζικο Baby Woodrose είναι ένα φυτό που προέρχεται από το προαναφερθέν νησί οι σπόροι του οποίου μπορούν να προκαλέσουν ψυχεδελικές, παραισθησιογόνες εμπειρίες. Το δανέζικο Baby Woodrose (σκέτο) είναι ένα συγκρότημα οι καρποί του οποίου έχουν ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες.

Το κλείσιμο της δεκαετίας έρχεται με παρόμοιο τρόπο όπως η αρχή της για τον Lorenzo Woodrose. Ο άνθρωπος που έχει εξελιχθεί σε κεντρική φιγούρα για την ψυχεδελική σκηνή της Σκανδιναβίας, με συνεργασίες με συγκροτήματα όπως οι On Trial, Dragontears και The Setting Son, επιλέγει φέτος τη μοναχική οδό για την νέα του δισκογραφική δουλειά από το «μωρό» του. Όπως και το 2001 στο ντεμπούτο-ορόσημο "Blows Your Mind" έτσι και στο φετινό λιτά τιτλούμενο δίσκο αναλαμβάνει σχεδόν τα πάντα μόνος του και τα καταφέρνει περίφημα.

Είτε πρόκειται για γρατζουνιστές γκαραζοκιθάρες όπως στο "Fortune Teller" και Sonics στιγμές στο "No Mas", είτε για psychobilly ακροβασίες στο "Laughing Stock" που θυμίζουν κάτι από Cramps και Raveonettes του "Love In A Trash Can", ακόμα και στο ανατολίτικο freak-out "Secret Of The Twisted Flower" και στην νέα αγαπημένη "Emily" του acid rock (μετά από αυτήν που χάζευε ο Syd να παίζει), αλλά κυρίως σε υπέροχα σκοτεινά και δυσοίωνα ψυχεδελικά μονοπάτια όπως τα "Countdown To Breakdown" και "Scorpio", ο Lorenzo συνδυάζει την αμεσότητα με την τριπαριστή διάθεση σε ένα μείγμα που πετυχαίνει απρόσμενα καλά ακόμα και για τα standard που μας έχει συνηθίσει.

Το "Baby Woodrose" δεν περιέχει μόνο άλλη μια χούφτα εξαιρετικές συνθέσεις από αυτές που αδικούνται που βγήκαν 40+ χρόνια μετά την άνθηση του είδους, αλλά είναι από αυτές τις περιπτώσεις όπου φαίνεται η Σύνθεση να διαμόρφωσε το Ύφος αντί το τελευταίο να αποτελεί το Α και το Ω των τραγουδιών. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι garage, είναι ψυχεδελικός, γιατί αυτό εξωτερίκευσαν δουλεμένες εμπνεύσεις και όχι στιλιστικές επιβολές.

Παρά τη μεγαλόστομη ανάλυση που προηγήθηκε, το "Baby Woodrose" δεν πρέπει να παρεξηγηθεί. Δε πρόκειται για κάποιο βαθύ και πολύπλοκο στην κατανόησή του άλμπουμ, ούτε για arty και «κουλτουριάρικο» πείραμα που αφορά λίγους «ψαγμένους». Στην πραγματικότητα δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ανοιχτό αυτί για να το απολαύσει κανείς και να παρασυρθεί στις μελωδικές του διαστάσεις. Αναφέρομαι, βέβαια, κυρίως σε όσους δεν έχουν πρότερη επαφή  με το συγκεκριμένο συγκρότημα. Οι υπόλοιποι έμπειροι χρήστες, έχουν τινάξει το μυαλό τους προ πολλού.