Avantasia

A Paranormal Evening With The Moonflower Society

Nuclear Blast (2022)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 18/10/2022
Ο Tobias Sammet συνεχίζει να είναι ο καλύτερος πρεσβευτής του ευρωπαϊκού power metal και η πολυποίκιλη προσέγγιση των Avantasia το καλύτερο μέσο για να το διατηρεί ενδιαφέρον
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το λέω διαρκώς και συνεχίζω να το πιστεύω. Ο Tobias Sammet πάλεψε σχεδόν μόνος του επί σειρά ετών να κρατήσει το ευρωπαϊκό power metal ενδιαφέρον και ζωντανό, συνεισφέροντας πολλά τόσο σε δημιουργικό όσο και σε παρασκηνιακό επίπεδο. Κι αν το περιορισμένο εύρος μουσικών κινήσεων που είχαν οι Edguy του έβαλε σταδιακά κι αυτούς στον πάγο, ο παράλληλος κόσμος που είχε προλάβει να στήσει με τους Avantasia καταφέρνει κάθε φορά να δημιουργεί κάτι φρέσκο κι ιδιαίτερο.

Μπορεί με τα "Metal Opera" πριν μια εικοσαετία να ξεκίνησε έχοντας ξεκάθαρη power metal στόχευση, διαφοροποιούμενη μόνο από τις εναλλαγές των τραγουδιστών και την ιστορία που έθετε το πλαίσιο, αλλά ήταν τόσο εμπνευσμένα που ξεχώρισαν. Δρώντας έξυπνα, στην πορεία προσέθεσε στοιχεία που σταδιακά έγιναν κι αυτά αναπόσπαστα της ταυτότητας των Avantasia: hard rock, pomp rock και κάμποσος Jim Steinmann μπήκαν στην εξίσωση. Και μαζί τους εδραιώθηκαν ονόματα όπως αυτά των Bob Catley (Magnum), Eric Martin (Mr. Big), Ronnie Atkins (Pretty Maids) δίπλα στον πάντα παρόντα Michael Kiske (Helloween) ή τον Jorn Lande (Ark, Masterplan κ.α.). Όλη αυτή η (συνθετική και ερμηνευτική) ποικιλία κράτησα το εν λόγω project μακριά από στάσιμα και βαλτωμένα νερά του παραδοσιακού power metal, και σε συνδυασμό με στοιχεία που πάντα είναι προσεγμένα, όπως το έξυπνα στημένο concept, το προσεγμένο artwork και τους επιπλέον διαφορετικούς καλεσμένους, κάθε δουλειά έχει πάντα κάτι αξιόλογο να επιδείξει, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο.

Φτάνοντας στην 9η δισκογραφική δουλειά του με τους Avantasia ο Tobias Sammet κρατάει όλα τα δυνατά στοιχεία που έχει χτίσει ως τώρα, κάνει δυο εύστοχες προσθήκες ερμηνευτών και προσφέρει μια ακόμα εξαιρετική πρόταση, στα στάνταρ που θα περίμενε κάποιος οπαδός του. Μάλιστα, δείχνει ότι με τον μόνιμο συνοδοιπόρο, τον σπουδαίο παραγωγό και κιθαρίστα Sascha Paeth, έχουν βρει την ιδανική φόρμουλα για να κάνουν τις επιμέρους κατευθύνσεις να συνθέτουν ένα πολύ ομοιογενές σύνολο, όπως αυτό του "A Paranormal Evening With The Moonflower Society".

Για αρχή, υπάρχει πολύ και καλοφτιαγμένο power metal. Από το πυρακτωμένο "The Wicked Rule The Night" όπου ο Ralf Scheepers (Primal Fear, Gamma Ray) δίνει μια Halfordική ώθηση, στο ανθεμικό "Kill The Pain Away", με το μεγάλο ρεφραίν, στο οποίο δίνει ρέστα η Floor Jansen (Nightwish) κι ως το "The Inmost Light" που για μια ακόμα φορά η συνεργασία Sammet/Kiske παράγει ένα πρότυπο εμπνευσμένου κι όμορφου τραγουδιού του ιδιώματος. Ακόμα και το Maidenικό "I Tame The Storm" με τον Jorn Lande έχει κάμποσο power metal μέσα του και πραγματικά είναι να βγάζει κάποιος το καπέλο στον Toby πως καταφέρνει και συνεχίζει να γράφει καλά τραγούδια σε ένα ύφος που η (άχαρη) αντιγραφή και η μετριότητα πάνε σύννεφο.

Δεν έχει, όμως, μόνο power metal το άλμπουμ. Έχει το Meat Loafικό εναρκτήριο "Welcome To The Shadows", έχει το πολύ όμορφο pop-rock του "Paper Plane" στα χνάρια του "Lost In Space" (αν και δεν είναι τόσο καλό) και έχει και μια κλασσική για τα δεδομένα του Sammet, power ballad, του "Misplaced Among The Angels" σε ντουέτο πάλι με τον Floor. Στο "The Moonflower Society" ο Bob Catley αφήνει έντονα το ερμηνευτικό στίγμα του, αλλά είναι το μελωδικό και όμορφα ενορχηστρωμένο σημείο λίγο μετά τη μέση του τραγουδιού που το κάνει να ξεχωρίζει. Στο "Rhyme And Reason", με τη συνεισφορά του Eric Martin, ο Sammet στήνει μια από εκείνες τις συνθέσεις που γεφυρώνουν το hard rock με το power metal, σε μια σύνθεση περισσότερο ευχάριστη παρά εντυπωσιακή, ενώ λίγο πριν το τέλος έρχεται το "Scars" να επιβεβαιώσει τον κανόνα που θέλει εδώ και χρόνια τον Tobias να είναι ο μόνος που καταφέρνει να κάνει τον Geoff Tate να ακούγεται ουσιώδης ως και συγκινητικός. Το κλείσιμο έρχεται με το 10λεπτο "Arabesque" σε μια προσέγγιση στην οποία στο παρελθόν έχει αριστεύσει ο Toby με τραγούδια όπως το "The Scarecrow" ή το "Stargazers" και φυσικά τα καταφέρνει και τώρα πολύ καλά, στηριζόμενο σε ανατολίτικες μελωδίες και έχοντας εκ νέου απολαυστικούς Kiske και Lande δίπλα στον Sammet. Ακόμα κι αν δεν φτάνει στα επίπεδα των προαναφερθέντων επικών συνθέσεων αποτελεί ιδανικό κλείσιμο για το άλμπουμ.

Δεν μπορώ να πω ότι με το "A Paranormal Evening With The Moonflower Society" ο Tobias ταράζει τα νερά ή διαφοροποιείται σημαντικά από τον χαρακτήρα που έχει χτίσει ως σήμερα, αλλά μπορώ να πω με αρκετή βεβαιότητα ότι αυτό που πρεσβεύει συνεχίζει να το κάνει πραγματικά καλά - σίγουρα, καλύτερα από τη μεγάλη πλειονότητα των μουσικών που ακόμα επιχειρούν στα πέριξ του ήχου. Αν κι εσείς αναπολείτε τις καλές ημέρες του ευρωπαϊκού power metal, αν το προτιμάτε όταν περιπλέκεται με συναφή είδη κι όχι όταν αυτοπεριορίζεται, τότε αν είναι να ακούσετε ένα άλμπουμ στον ήχο τη φετινή χρονιά, ε τότε αυτό θα είναι το νέο άλμπουμ των Avantasia.

  • SHARE
  • TWEET