Alkerdeel

Πριν ξεκινήσω την παρουσίαση του τέταρτου άλμπουμ των Alkerdeel, οφείλω να τοποθετήσω ένα μεγάλο disclaimer: Τους αγαπάμε τους Βέλγους εδώ στο Rocking.gr. Ο προηγούμενος δίσκος τους, "Lede", είχε συμπεριληφθεί στις κορυφαίες underground κυκλοφορίες του 2016, όπως είχε συμβεί και με το "Morinde" το 2012. Παράλληλα, οι συζητήσεις μας με «ομοϊδεάτες» του ήχου, τους ωθεί στο να προετοιμάζουν το έδαφος για την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου. Και για να ολοκληρώσω το disclaimer, ο αγαπητός αρχισυντάκτης μου προώθησε το promo του δίσκου εμπιστευόμενος το namedrop των επιρροών. Αλλά θα επανέλθω σε αυτές.

Όλα αυτά όμως, δεν παρέχουν κάποιου είδους τυφλή εμπιστοσύνη ως προς το ποιόν της μπάντας. Η ηχητική ισοπέδωση που επήλθε στα ηχεία με τον διαστροφικό μονόλιθο του "Slonk", δεν άφησε πολλά περιθώρια. Σε αυτό το σημείο της, όχι και τόσο φυσιολογικής παρουσίασης, οφείλω να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα. Η πρόταση των Alkerdeel, όπως διαμορφώθηκε στο πέρασμα της προηγούμενης δεκαετίας, και όπως, θαρρώ πως αγγίζει τον μέγιστο δυνατό βαθμό απόδοσης σε αυτό τους το έργο, είναι πολύ συγκεκριμένη, τόσο σε ύφος, όσο και σε στόχευση. Οι Alkerdeel στο νέο τους άλμπουμ παρουσιάζουν τη λατρεία τους, για το ωμό, αρχέγονο black metal. Αν είστε από τα άτομα που αντιλαμβάνονται την κλασική εποχή των Darkthrone, τους Ildjarn, τους Hellhammer, Blasphemy και Beherit, ως κάτι περισσότερο από μονοσλημαντη lo-fi ακραία φασαρία, τότε εδώ θα βρείτε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Ο ήχος των Alkerdeel όμως δεν είναι τόσο απλοϊκός όσο μπορεί έως τώρα να φαντάζει. Ο τραγουδιστής τους, Pede, στην επικοινωνία που είχαμε, εξηγεί πολύ καλύτερα και παραστατικά το πώς σμιλεύθηκε κατά τα χρόνια. Οι Βέλγοι ηχογραφούν τους δίσκους τους σε ένα live setting και το "Slonk" δεν αποτελεί εξαίρεση. Από τις αρχικές τους μέρες όπου και συνδύαζαν τον καταιγισμό των Darkthrone με τους Eyehategod, το «χύμα» και πιο punk στοιχείο ενυπάρχει στον πυρήνα του ήχου τους. Παράλληλα, δημιουργούν ένα ηχητικό τείχος, με αρκετές διαστρωματώσεις, οι οποίες και συνθέτουν ένα ψυχεδελικό σκηνικό. Είτε είναι τα πιο noise χωρία, είτε οι κεκαλυμμένες δυσαρμονίες που αναβαθμίζουν το αποτέλεσμα, ή τα εξαιρετικά blackened doom riffs, που ανά στιγμές μου φέρνουν στο μυαλό το ηχητικό μαρτύριο των Mizmor, οι Βέλγοι γνωρίζουν επακριβώς τον στόχο τους, παρά τη φαινομενική διήθηση των επιρροών σε έναν μακροσκελή ηχητικό τάφο.

Όπως είχα διατυπώσει και σε ένα σχετικά παραπλήσιο «κόλλημα» που έφαγα με τον τρομερό δίσκο των Golden Light, το θέμα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το τι παραμονεύει πίσω από την εκάστοτε πριμιτιβιστική κουρτίνα. Στο "Slonk", ο κεντρικός δαίμονας που θα ξεπροβάλλει είναι το μπάσο. Δεν γεμίζει απλώς τις συχνότητες, αλλά συχνά φαντάζει να κινείται σε παράλληλη τροχιά, παρέχοντας στην όλη εμπειρία μια υφή η οποία σε αναγκάζει να την αφουγκραστείς προσεκτικά. Η άποψη της μπάντας για την παραγωγή, επιτρέπει παράλληλα στο ξεσάλωμα των τυμπάνων να συνεπαίρνει, είτε είναι στιγμές d-beat μεγαλείου, είτε ορυμαγδός των πιατινιών.

Το αφιλόξενο αυτό τοπίο, αναδύεται από το βρώμικο χώμα της υπαίθρου για να σκηνοθετήσει ηχοτοπία που διαστρεβλώνουν την αντίληψη. Το εξώφυλλο, για ακόμη μια φορά εξαιρετικό, αν και καθιστά άμεσα σαφή τη σύνδεση με την προαναφερθείσα ύπαιθρό, στα άπειρα μάτια μου φαντάζει ως μια ευθεία αναφορά στο έργο του Austin Osman Spare. Ίσως φταίει και το χρώμα, αλλά αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το "The Book Of Pleasure" και συγκεκριμένα αυτό εδώ. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τον αναδυόμενο σουρεαλισμό της μπάντας. Βουτάς το χέρι στο χώμα, και το καθαρίζεις. Ξεπροβάλει μια ρίζα. Η όσφρηση παίρνει τη σκυτάλη στον χορό των αισθήσεων και πλέον η ωμή ηχητική επίθεση λειτουργεί ως ένα πρωτοποριακό και ασύνδετο, άρα ασυνείδητο, πλέγμα όπου σε καταπίνει.

Ο στυγερός άνεμος που ισοπεδώνει τα πάντα, το χάος, κυριαρχούν και η έκσταση ενυπάρχει στις μικρές λεπτομέρειες που διαφεύγουν της αντίληψής σου. Αποτυπώνονται όμως στο υποσυνείδητο. Οι Alkerdeel το πράττουν σε τέσσερα επίπεδα αυτή τη φορά, συνολικής διάρκειας 37 λεπτών. Η έναρξη με το δεκατριάλεπτο "Vier", είναι σχεδόν σαμανική, όντας ένα αυτόνομο παρακλάδι της γενικότερης εμπειρίας. Τα αργά, ψυχρά χωρία των Blut Aus Nord, όπως εκείνη η θανατερή πομπή νεκρών κλόουν, έχουν τη δύναμη να σε παρασύρουν βίαια έως τα μέσα της σύνθεσης. Ο τρόμος εξαπλώνεται αλλά ακόμη τελεί υπό απόσταση. Η αλλαγή σκηνικού περί το όγδοο λεπτό, υπό το βάρος υπαρξιακών κραυγών που καλούν σε εορτασμό της φωτιάς, οδηγεί σε ένα μανιακό, μεγαλοπρεπές φινάλε 4μιση λεπτών, ναι, όπου υπενθυμίζει γιατί η μονολιθικότητα δίσκων όπως το "Transylvanian Hunger", αν και κρύβει και πιο death metal περάσματα ελέω Blasphemy, δεν θα περιοριστεί υπό κανένα καθεστώς ακρόασης, ποτέ.

Η συνέχεια με το "Eirde" μετατρέπει το τελετουργικό πέρασμα της έναρξης σε μια διονυσιακή εμπειρία. Η πιο μονοκόμματη σύνθεση του δίσκου, ξεδιπλώνει το raw black metal πρόσωπο του συγκροτήματος, όντας ταυτόχρονα απρόσιτη αλλά και απολαυστική. Όπως αυτό το "Ugh!" λίγο μετά το τρίτο λεπτό, τιμώντας την κληρονομιά του Προφήτη. Στη συνέχεια, οι Alkerdeel ξεδιπλώνουν στο έπακρο τη λατρεία τους για τους Darkthrone και τους Celtic Frost. Άλλο ένα "ugh", μια unholy black metal σκιά να πλανάται στον ουρανό, ένα βαρύ και ασήκωτο riff βγαλμένο από τις πιο νοσηρές ιστορίες. Οι Βέλγοι μυρίζουν αίμα στην ομότιτλη σύνθεση, προσφέροντας πιθανώς την κορυφαία στιγμή του άλμπουμ.

Ολοκληρώνοντας τον κύκλο, το καταληκτικό "Trok" θα επαναφέρει τις δυσαρμονίες στο προσκήνιο. Το μυστήριο εντείνεται και οι αινιγματικοί στίχοι αποπροσανατολίζουν. Η μέρα με τη νύχτα έγιναν ένα. Το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια. Η διαστροφή του έκπτωτου έπεσε στα κεφάλια μας από τον ουρανό. Οι Alkerdeel επανήλθαν δριμύτεροι, πιο στοχευμένοι, και πλουραλιστές μες τη λακωνικότητά τους. Προσφέρουν μια απενοχοποιημένη μανία, όχι επειδή είναι ακίνδυνοι. Αντιθέτως, η παράνοιά τους, ισοπεδωτική, ταυτίζει σκοπό με μέσα. Το πάνω με το κάτω, το έξω με το μέσα. Την ηχητική ακρότητα με την καλλιτεχνική αυθάδεια. Αρκεί να ακολουθήσεις τον δαιμονισμένο λαγό του εξωφύλλου στο λαγούμι του. Αν προσαρμοστείς στο περιβάλλον, ένας νέος κόσμος θα σου ανοιχθεί, οριακός και εξωτικός.

Bandcamp