Adrift

Είναι από την Ισπανία. Είναι από την Μαδρίτη. Έχουν μια μικρή (και πρόσφατη) σχέση με τους Toundra. Jorge García (κιθάρα, φωνές), David López (κιθάρα), Jaime García (τύμπανα) και Daniel Chavero (μπάσο). Είναι μια αξιοσέβαστη και όχι μόνο μπάντα του ισπανικού underground. Ολοκληρωμένος δίσκος, είναι μάλλον ο πέμπτος τους, αυτός εδώ.

Το "Dry Soil" είναι το φετινό άλμπουμ του συγκροτήματος λοιπόν και εντάσσεται στο ευρύτερο είδος του post-metal. Το άλμπουμ αποτελεί μια τολμηρή εξερεύνηση ηχητικών τοπίων, συνδυάζοντας βαριά riff με ατμοσφαιρικά περάσματα, δημιουργώντας μια έντονη ακουστική σαπίλα. Τα φωνητικά αγγίζουν το black metal ενώ η δυναμική, η ένταση και το βάρος το sludge metal. Κατά βάθος θα βρεις σημεία heavy psych μέσα που θα σε παλαβώσουν. Οι Adrift αξιοποιούν στοιχεία krautrock και ψυχεδέλειας δηλαδή, δημιουργώντας ένα ηχητικό μείγμα που είναι ταυτόχρονα χαοτικό και μελετημένο. Το παίξιμο των μουσικών έχει μια φυσική ροή που προδίδει τη μακροχρόνια συνύπαρξή τους ως μπάντα, ενώ η παραγωγή αναδεικνύει κάθε λεπτομέρεια της σύνθεσης και κάθε όργανο ξεχωριστά.

Από το εναρκτήριο κομμάτι, οι Adrift καθορίζουν τον τόνο του άλμπουμ με δυναμικές κιθάρες και ρυθμούς που αιχμαλωτίζουν ακραία. Η παραγωγή είναι καθαρή, επιτρέποντας σε κάθε όργανο να λάμψει, ενώ η μίξη διατηρεί την ισορροπία μεταξύ των βαριών και των πιο ήπιων στιγμών. Το πόσο καιρό έχω να ακούσω κάτι τόσο σκατένια σάπιο και να ενθουσιαστώ, δεν λέγεται. Μιλάμε για φανταστική βρωμιά ρε.

Αυτό που κάνει το δίσκο να ξεχωρίζει είναι η ικανότητά του να ισορροπεί ανάμεσα σε ωμότητα και λεπτομέρεια. Το άλμπουμ μπορεί να ακούγεται επιθετικό και απογυμνωμένο, όμως κάθε τραγούδι έχει μια δική του ταυτότητα. Το "Overload" ανοίγει το δίσκο με μια έκρηξη ενέργειας, όπου η ένταση και η ασφυκτική ατμόσφαιρα σε κρατούν σε εγρήγορση. Από την άλλη, το "Concrete" βυθίζεται βαθύτερα στη λάσπη, με riffs που βαραίνουν σαν οδοστρωτήρας και φωνητικά που εναλλάσσονται ανάμεσα σε κραυγές και βρυχηθμούς.

Καθώς προχωρά το άλμπουμ, οι Adrift πειραματίζονται ακόμη περισσότερο με τη δομή και το συναίσθημα. Το "Edge" είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του δίσκου, καθώς αναμειγνύει ασυνήθιστες ρυθμικές αλλαγές με μια υπόγεια, σχεδόν post ευαισθησία. Στην αντίθετη κατεύθυνση, το "Restart" κινείται με μια πιο παραδοσιακή πιο σκονισμένη δυναμική, αλλά παραμένει το ίδιο απειλητικό και τραχύ. Αντίθετα, το "Blood Kills The Soil" τοποθετεί τη λάσπη του σε ένα πιο συγκρατημένο, επαναλαμβανόμενο και αιφνιδιαστικό πλαίσιο. Πιο black. Πιο θορυβώδες. Πιο απόκοσμο. Πιο ψυχεδελικό. Είναι μια πολύ διαφορετική προσέγγιση, πιο βραχνή, πιο τραχιά, πιο αργή, αλλά εξίσου συναρπαστική. Και τέλος, το "Bonfire" είναι το αποκορύφωμα του δίσκου. Ένα ταξίδι από σκοτεινή, πίσσα, punk, μαυρίλα σε μια ολοκληρωτική ηχητική κατάρρευση, κλείνοντας τον κύκλο του άλμπουμ με τρόπο που σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν βγήκες αλώβητος από την εμπειρία αυτή τελικά. Αν έχεις ματώσει. Αν έχεις πληγές.

Η θεματολογία του "Dry Soil" περιστρέφεται γύρω από την εσωτερική πάλη και την αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο που φαίνεται άγονος και χωρίς ελπίδα. Του γαμημένου κόσμου που ζούμε δηλαδή. Οι στίχοι (είναι στα αγγλικά και πρέπει να τους διαβάσεις, γιατί λίγα θα καταλάβεις από τα brutal) είναι ποιητικοί και βαθυστόχαστοι, προσκαλώντας τον ακροατή να εμβαθύνει στις προσωπικές του σκέψεις και συναισθήματα.

Η δισκάρα αυτή είναι μια σπάνια περίπτωση που δεν σε αφήνει να βολευτείς. Είναι βαρύς, εσωστρεφής και έντονος, αλλά μέσα σε αυτή την ασφυκτική ατμόσφαιρα υπάρχει μια σχεδόν μαγνητική έλξη. Οι Adrift έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ που σε τραβάει προς τον πυρήνα του, ψιλοκαίγεσαι και μετά σε αφήνει να χαθείς μέσα στις σκοτεινές και κρύες υφές του για να δροσιστείς ή να παγώσεις.

Δεν είναι δύσκολο να πνιγείς με τις σκέψεις σου. Δεν είναι δύσκολο να πνιγείς στις λάσπες του.

Bandcamp