A-Z

A-Z

Metal Blade (2022)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/07/2022
Μουσική επανένωση για τους Mark Zonder και Ray Alder, με διαφορετική προσέγγιση μεν, με πολλά οικεία στοιχεία δε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αν μη τι άλλο, στη χώρα μας και δη στους οπαδούς της metal μουσικής, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τον Mark Zonder, και το πόσο καθοριστικό υπήρξε το drumming του τόσο στους Warlord, όσο και στους Fates Warning. Όμως, από τους δεύτερους αποτελεί εδώ και (αρκετά πλέον) χρόνια παρελθόν, ενώ μετά την απώλεια του Bill Tsamis κι οι πρώτοι μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Την ίδια στιγμή, τα υπόλοιπα μουσικά σχήματα στα οποία έχει συμμετάσχει δεν καταφέρνουν να σταθούν δίπλα στις σπουδαίες δουλειές των δυο προαναφερθέντων συγκροτημάτων (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αξιόλογες στιγμές).

Οι A-Z, όμως, δεν αποτελούν απλώς το νέο του μουσικό σχήμα, αλλά και το πιο πολλά υποσχόμενο, καθότι πίσω από το μικρόφωνο συναντά ξανά τον Ray Alder, τη θρυλική φωνή των Fates Warning, σε μια μουσική επανένωση μετά από δεκαοκτώ χρόνια. Αλλά, ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή…

Όταν ο Mark Zonder αποφάσισε να ξεκινήσει ένα νέο μουσικό σχήμα, ήθελε να ξεφύγει όσο μπορούσε από την σκιά του progressive ιδιώματος και να φτιάξει κάτι που θεωρητικά θα είχε απήχηση σε περισσότερο κόσμο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο Δελτίο Τύπου της κυκλοφορίας είχε στο νου του «διαφημίσεις μπύρας, διαφημίσεις αυτοκινήτων και το Cobra Kai» με ό,τι σημαίνει αυτό.

Ο πρώτος που επιστρατεύτηκε για να τον ενισχύσει σε αυτό το εγχείρημα είναι ο Γάλλος πληκτράς/συνθέτης Vivien Lalu, ο οποίος εσχάτως ακούγεται όλο και περισσότερο στα prog λημέρια, έχοντας κυκλοφορήσει κι ένα προσωπικό άλμπουμ με τον Damian Wilson στα φωνητικά. Ο Lalu έφερε μαζί του τον Ολλανδό κιθαρίστα Joop Wolters, ενώ ο Zonder έφερε τον γνώριμό του από τους Warlord μπασίστα, Philip Bynoe και οι τέσσερείς τους άρχισαν να δίνουν μορφή στο αρχικό μουσικό όραμα. Παρόλο που ο Zonder είχε ξεκινήσει να φτιάχνει μια μακρά λίστα από υποψήφιους τραγουδιστές, σκέφτηκε να ρωτήσει τον Alder αν θα ενδιαφερόταν για τη θέση κι όταν ο τελευταίος απάντησε καταφατικά η αναζήτηση τελείωσε επιτόπου, χωρίς πολλά-πολλά.

Στο δια ταύτα, και στο πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους, δεν είμαι σίγουρος αν εν τέλει αποτυπώνεται ακριβώς το όραμα που είχε ο Zonder για τους A-Z, όπως αυτό περιεγράφηκε παραπάνω, αλλά την ίδια στιγμή δεν είμαι σίγουρος ούτε για το πόσο σημασία έχει κάτι τέτοιο. Προφανώς, είναι εμφανής η προσπάθεια για εστίαση σε στοιχεία όπως μελωδίες, οι απλές δομές και τα (σχετικά) ευκολομνημόνευτα refrain, ενώ σίγουρα δεν υπάρχουν δεκάλεπτες ή δαιδαλώδεις συνθέσεις. Την ίδια στιγμή, όμως, και πολύ ορθώς κατ’ εμέ, κανένας από τους πολύ επιδέξιους μουσικούς δεν μοιάζει να έχει περιοριστεί, με τα παιξίματα να είναι τεχνικά και sophisticated, κάτι που προσωπικά βρίσκω το πιο απολαυστικό στοιχείο της εν λόγω δουλειάς, έστω κι αν εν μέρει μοιάζει να αναιρεί τον αρχικό σκοπό της.

Ενδεχομένως να φαίνονται λίγο μπερδεμένα τα παραπάνω, αλλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όσο καλά τραγούδια να είναι φερ’ ειπείν το εναρκτήριο "Trial By Fire" ή το πυρακτωμένο "The Machine Gunner" (που ειδικά το πρώτο είναι πολύ), δεν είναι η αμεσότητα που με κερδίζει προσωπικά, αλλά η ποιότητα στα παιξίματα και το αναμενόμενο πάθος που βγάζει η πάντα αγαπημένη ερμηνεία του Alder. Κάτι το οποίο συμβαίνει και στις περισσότερες συνθέσεις συνολικά, είτε στο πιο πλούσια ενορχηστρωμένο "The Far Side Of The Horizon", είτε στο πιο άμεσο κλείσιμο του "The Silence Broken" τα οποία μαζί με το "Trial By Fire" αποτελούν τις αγαπημένες μου συνθέσεις μέσα από το άλμπουμ.

Επίσης, ξεχωρίζω το πιο αργό/συναισθηματικό "Rise Again" και το "Stranded" με την δυνατή ερμηνεία του Alder στο ρεφραίν, ενώ μου ήταν πρακτικά αδύνατο στην πρώτη γραμμή του "Sometimes", όταν ο Alder τραγουδάει «so, where do you begin?" να μην κάνω την σύνδεση με το τιτανοτεράστιο "APSOG", όσο κι αν η σύνθεση διαφοροποιείται σημαντικά μετέπειτα. Το δε κοφτό riff του "Borrowed Time" κι ο τρόπος ερμηνείας του Ray μου έφεραν λίγο στο νου τους Engine αν και οι A-Z δεν διαθέτουν το μοντέρνο στοιχείο εκείνου του project. του Συνολικά, ο ήχος είναι ομοιογενής καθ’ όλη τη διάρκειά του άλμπουμ, ισορροπώντας κάπου μεταξύ hard και heavy, παλιάς κοπής αλλά με φρέσκια παραγωγή.

Όπως και να έχει, στο τέλος κάθε ακρόασης νιώθω πως - για καλό ή για κακό - το πρώτο άλμπουμ των A-Z καθορίζεται περισσότερο από κάθε τι άλλο από τις ερμηνείες του Alder και το παίξιμο του Zonder, έστω κι αν τα υπόλοιπα μέλη είναι εξαιρετικά στους ρόλους τους! Προφανώς, το γεγονός αυτό δημιουργεί μια καλοδεχούμενη οικειότητα, αλλά την ίδια στιγμή ίσως περιορίζει το εγχείρημα από το να διαφοροποιηθεί αρκετά και να επιτύχει τον αρχικό σκοπό του, ενώ παράλληλα δημιουργεί κάποιες αναπόφευκτα δύσκολες συγκρίσεις.

Εν τέλει, όμως, διαθέτει αρκετά θετικά στοιχεία που μπορούν να κρατηθούν και η ουσία είναι πως το "A-Z" τηρεί τις υποσχέσεις ως το πιο ενδιαφέρον και ποιοτικό project που έχει να επιδείξει ο Zonder εδώ και πολλά χρόνια. Κι αυτό νομίζω αρκεί.

  • SHARE
  • TWEET