Πράσινο λοφίο στα μαλλιά

O Nίκος Παπαδογιάννης θυμάται το πανκ της νιότης του και τρυπώνει στη χρονομηχανή για να συναντήσει τον Jello Biafra

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 24/08/2016 @ 11:56

Πρωτάκουσα τη λέξη «πανκ» από το φίλο μου τον Φάνη. Ο Φάνης δεν είχε λοφίο, ούτε πράσινα μαλλιά, ούτε καρφί στη μύτη, ίσως επειδή ήταν 14 ετών και ζούσε -όπως όλοι μας- μέσα στο σπίτι, κάπου στα προάστια της Αθήνας. Στο σχολείο μοίραζαν αποβολές για πολύ μικρότερα παραπτώματα.

Σήμερα, βλέπω πώς είναι κουρεμένος ο γιος της γειτόνισσας και μου σηκώνονται οι τρίχες κάγκελο, όπως των πανκ του 1977. Και δεν είχαμε δα και χούντα, τότε. Oύτε Νόμο 401.

Ξέφυγα, όμως, από το θέμα μου. Ο Φάνης έγραφε στην τσάντα του "punks not dead" (τσακωμένος, από τότε, με τις αποστρόφους), έκανε κωλοδάχτυλα αντί για χαιρετισμό και έλεγε "oi", όπως τα επαναστατημένα εγγλεζάκια στο Λονδίνο.

Δεν ξέρω πού τα είδε αυτά γραμμένα. Τότε δεν υπήρχε ούτε ιδιωτική τηλεόραση, ούτε δορυφορικό κανάλι, ούτε ελεύθερο ραδιόφωνο, ούτε βέβαια διαδίκτυο. Τα ξένα περιοδικά ήταν δυσεύρετα και άλλωστε ο Φάνης δεν μπορούσε να τα διαβάσει, αφού τον πρόδιδαν τα φτωχά αγγλικά του.

Είχε, όμως, δίσκους. Πολλούς για τα οικονομικά ενός 14χρονου δίσκους. Kάθε καρυδιάς καρύδι, από τους Pink Floyd που λάτρευε, μέχρι Socrates και μέταλλα της εποχής. Θυμάμαι ότι άκουγε ένα συγκρότημα ονόματι Praying Mantis, που τότε ήταν της μόδας (και περιφέρει ακόμα το σαρκίο του, τρεισήμισυ δεκαετίες αργότερα).

Ήταν καιροί παράξενοι, τα τέλη της δεκαετίας του '70. Αρκεί να σας πω ότι πρώτο όνομα στην Ελλάδα ήταν οι Δυτικογερμανοί Eloy.

Και Sex Pistols. Και Clash. Και Damned. Και Stranglers. Το πανκ είχε μόλις φτάσει στις ελληνικές ακτές σαν ταλαιπωρημένος ναυαγός, αλλά οι πιστοί του ένιωθαν την ανάγκη να θυμίσουν ότι "it's not dead". 

"Nazi punks fuck off", μου είπε ένα απόγευμα, εκεί που παίζαμε Subbuteo. Καλά τα λες, μωρέ Φάνη, αλλά πού κολλάει αυτό;

"California uber alles", απάντησε. Και έτρεξε στο πικ απ για να βάλει ένα δισκάκι που μόλις είχε αγοράσει, νομίζω 45άρι. Όποιος έχει άγνωστες λέξεις, παρακαλείται να ρωτήσει τον μεγάλο του αδελφό ή και τον πατέρα του.

Ο Φάνης είχε ανακαλύψει τους Dead Kennedys.

Πολύ γρήγορα, το "Too Drunk To Fuck" έγινε ύμνος μίας παρέας που ακόμη δεν γνώριζε τι σημαίνει "fuck", όπως και το "Holiday in Cambodia" λίγο αργότερα.

Πρωτοπόροι του hardcore ήχου και της hardcore συνθηματολογίας, οι Kαλιφορνέζοι Dead Kennedys άπλωσαν το προκλητικό όνομά τους ακόμα και στη δύσκολη Αγγλία. 

Μεσουράνησαν για μερικά χρόνια, ώσπου πλακώθηκαν μεταξύ τους και διαλύθηκαν, μαζί με το υπόλοιπο κίνημα του πανκ. Ενώθηκαν ξανά και παίζουν ακόμα με το ιστορικό τους όνομα κάτω από το πασίγνωστο σύμβολο DK, αλλά ο ακοίμητος ηγέτης του πρώτου καιρού, ο Jello Biafra, τράβηξε διαφορετικό δρόμο.

Δοκίμασε τις δυνάμεις του στον στίβο της πολιτικής με το «Πράσινο Κόμμα» του Ραλφ Νέιντερ, έβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο, έγινε ποιητής και ακτιβιστής, μποϊκοτάρισε το Ισραήλ, βρέθηκε στο στόχαστρο των φρουρών της πολιτικής ορθότητας και παραμένει διαπρύσιος κήρυκας των ιδεών του, με στρογγυλεμένη ρητορική που ταιριάζει καλύτερα με τα 58 του χρόνια. Και, ναι, γράφει ακόμη μουσική.

Οι ζωντανές του εμφανίσεις παραμένουν ξεχωριστή εμπειρία, αλλά και φόρος τιμής στα ατίθασα νιάτα της γενιάς (ημών) των σημερινών πενηντάρηδων. Απόψε, στο «Γκαγκάριν», θα μαζευτούμε για να τα ψάλουμε ξανά στους ναζί πανκ, με φωναχτούς ύμνους που κάνουν το λαρύγγι να βραχνιάζει μέσα σε 64 δευτερόλεπτα.

Σε μία γωνιά θα κρύβεται σίγουρα και ο φίλος μου ο Φάνης.

  • SHARE
  • TWEET