Sweet Summer Sun (The Aristocrats, Take Off Collective, NUKeLEUS Trio, Soulstice) @ Τεχνόπολη, 06/07/23

Το Sweet Summer Sun Festival ανακοινώθηκε λίγο στα μουλωχτά και χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες, αλλά τελικά προέκυψε μια ενδιαφέρουσα συνάντηση μουσικών κόσμων. Λαμβάνοντας χώρα στο κέντρο της πόλης, στη δροσερή και φιλόξενη Τεχνόπολη, φιλοδοξούσε να είναι μια βραδιά́ με ανάμικτες jazz, swing, funk και rock μουσικές και τελικά τα κατάφερε ικανοποιητικότατα. Το κοινό που συγκεντρώθηκε ήταν ετερόκλητο, μιας και είδαμε από νεαρούς με μεταλλικές μπλούζες μέχρι μεγαλύτερους με σένια πουκάμισα, αλλά γέμισε σχεδόν όλα τα καθίσματα - οι δε όρθιοι είχαν κι αυτοί την άνεσή τους στον χώρο πίσω και δίπλα από τους καθήμενους.

Παραδόξως υπό ικανοποιητική σε γενικές γραμμές σκιά, πρώτες στη σκηνή της Τεχνόπολης βγήκαν οι τέσσερεις κυρίες που απαρτίζουν το συγκρότημα των Soulstice. Το λογοπαίγνιο του ονόματός τους (υποθέτω βγαίνει παραφράζοντας λίγο το «ηλιοστάσιο» και δίνοντάς του λίγη …ψυχή) περιέγραφε καλά τον ήχο τους, ο οποίος και καλοκαιρινός ήταν, και από μουσική soul είχε επιρροές. Οι διαφορετικά ντυμένες τραγουδίστριες συνοδεύονταν από κοντραμπάσο, τύμπανα, μπάσο και πνευστά και με ωραίες, αρμονικές φωνές μας παρουσίασαν εκδοχές γνωστών κομματιών μέσα σε ένα ευχάριστο μισάωρο. Κλείσανε με το "Africa" των Toto και μας αποχαιρετήσανε.

Σειρά πήρε το …τρίο των NUKeLEUS Trio, του πιανίστα Σάμι Αμίρι, του κοντραμπασίστα Περικλή Τριβόλη και του ντράμερ Γιάννη Σταυρόπουλου. Όπως υπονοεί και η ίδια η σύνθεση που αναφέρθηκε, κινούνται σε τεχνικά, jazz νερά, προφανώς με τρομερή δεξιοτεχνία στα μουσικά τους όργανα. Για το πρώτο μισό της εμφάνισής τους, η μουσική που μας έπαιξαν κινήθηκε σε αυτοσχεδιαστικά μονοπάτια, μιας και αναγνώρισα μέχρι και το γνωστό θέμα του αγαπητού μας Καραγκιόζη σε παραπάνω από ένα σημεία! Από κάποια στιγμή και μετά όμως, ο ντράμερ Γιάννης Σταυρόπουλος ήταν σαν με το πάτημα ενός κουμπιού να μπήκε σε ένα mode υψηλότερης ταχύτητας και δυνατότερων χτυπημάτων, με αποτέλεσμα το τελευταίο τέταρτο να είναι σε πολύ πιο έντονους jazz rock ρυθμούς και να μας ξεσηκώσει.

Επόμενοι ανέβηκαν στη σκηνή και εμφανίστηκαν, πάντα σε πλήρη αρμονία με το ανακοινωμένο πρόγραμμα, το επίσης τρίο των TakeOffCollective. Έχοντας γνωριστεί στο φημισμένο Berklee College of Music, ο Νορβηγός σαξοφωνίστας Ole Mathisen, ο Αμερικανός μπασίστας Matt Garrison και ο Σέρβος ντράμερ Marko Djordjevic, μας παρέδωσαν ένα free jazz μάθημα διάρκειας περίπου τριών τετάρτων. Ο Djordjevic ήταν αυτός που νομοτελειακά είχε αναλάβει το επικοινωνιακό κομμάτι της συναυλίας, ως ελληνομαθής που ήταν. Οι καταβολές τους (ο πατέρας του Garrison, για παράδειγμα, έπαιζε στο John Coltrane Quartet, όπως μας ενημέρωσε ο ευγενέστατος εκφωνητής) ήταν εμφανείς μέσα από τη μουσική τους και σίγουρα οι θιασώτες του είδους ευχαριστήθηκαν τη συγκεκριμένη εμφάνιση των TakeOffCollective. [Π.Κ.]

Οι The Aristocrats μοιάζουν σαν μια κατηγορία μόνοι τους, προσπαθώντας με κάθε δυνατό τρόπο να καταστήσουν προσιτό και ελκυστικό ένα μουσικό ύφος που θεωρητικά απευθύνεται κυρίως σε μουσικούς και που σε κάθε περίπτωση το λες απαιτητικό. Κι όπως απέδειξαν για μια ακόμα φορά, δεν τα καταφέρνουν απλά, αλλά το κάνουν και με έναν τρόπο που μοιάζει να τους βγαίνει απολύτως φυσιολογικά.

Χρειάζεται να περάσουν μόλις μερικά δευτερόλεπτα, άντε λεπτά, από την ώρα που θα ανέβει στη σκηνή ο Guthrie Govan και σε κάνει να σκεφτείς πως έχει βάλει σκοπό να κάνει κάθε επίδοξο κιθαρίστα να θέλει όταν γυρίσει σπίτι του να πετάξει την κιθάρα του. Είναι κάτι που ο ίδιος ο Bryan Beller μας το επιβεβαίωσε μετά το live, ξεχωρίζοντας το παίξιμο του Govan από το δικό του, αλλά και του Marco Minnemann. Γεγονός που μπορεί να προκαλέσει κάποιου είδους νευρικό γέλιο, δεδομένου του ταλέντου και των ικανοτήτων του rhythm section που συνθέτουν οι δυο τους.

Αλλά, δεν είναι μόνο το ότι με τις αλλαγές, τους ήχους, τα riff, τους περίεργους ρυθμούς και τις δομές που δίνουν στις συνθέσεις τους κρατάνε αμείωτο το μουσικό ενδιαφέρον των μακροσκελών fusion συνθέσεων τους. Είναι πως όλο αυτό το αγαπάνε και το διασκεδάζουν και παρά τα τέλεια παιξίματα τους δεν το κάνουν κλινικά και αποστειρωμένα. Αντιθέτως, βάζουν μέσα τους «γκούφηδες» (με όλη την καλή έννοια) εαυτούς τους, κρατώντας με αυτό τον τρόπο αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατηρίου τους και πέραν του καθαρά μουσικού κομματιού, προσδίδοντας ταυτόχρονα μια αίσθηση διασκέδασης στο σόου που παρουσιάζουν.

Εφορμώντας στη σκηνή με ένα από τα πιο heavy τραγούδια τους, το "Stupid 7" δεν άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης, σε περίπτωση που κάποιος είχε οποιαδήποτε αμφιβολία για το πόσο καλοί μουσικοί είναι. Με ήχο μπόμπα και καλή διάθεση ήταν εμφανές πως τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει άσχημα.

Πριν συνεχίσουν με το σετ τους, κι αφού ο Beller μας έκανε τις απαραίτητες συστάσεις, μας ενημέρωσαν ότι κατά τη διάρκεια τις βραδιάς θα μας παρουσίαζαν και κάποια νέα τραγούδια, από την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά τους, αρχής γενομένης με το "Hey… Where’s My Drink Package?" του Marco Minnemann. Ένα τραγούδι που το εμπνεύστηκε από τις ανάγκες ενός μουσικού να δροσίζεται/ποτίζεται κατά τη διάρκεια των περιοδειών.

Παίρνοντας το μικρόφωνο ο - πάντα πρόσχαρος - Marco μας ενημέρωσε ότι έχει έναν γιο που ζει μόνιμα στο Πόρτο Ράφτη και μας είπε τα λίγα ελληνικά που ξέρει, όπως το «Πεινάω! Θέλω σουβλάκι!», αν και τις εντυπώσεις θα έκλεβε πιο μετά μια… σπανακόπιτα! Το νέο τραγούδι πάντως φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, αν και ακόμα πιο ενδιαφέρον φάνηκε το νέο τραγούδι που έχει γράψει ο Govan, με τίτλο "Sergeant Rockhopper", το οποίο μου ακούστηκε πιο βαρύ και riff-driven…

Θέλω εδώ να σταθώ και στο μη μουσικό μέρος της παρουσίας του Govan, ο οποίος ήταν απολαυστικός κάθε φορά που προλόγιζε κάποιο τραγούδι, έχοντας έναν υπέροχα εγγλέζικο τρόπο, κάπου μεταξύ στωικότητας και κωμικού. Το εν λόγω τραγούδι μας ενημέρωσε πως το εμπνεύστηκε από τον πιγκουίνο-αστυνομικό που κοσμεί το εξώφυλλο του πιο πρόσφατου live άλμπουμ των The Aristocrats, του "Freeze! Live In Europe 2020", σκεφτόμενος τι θα μπορούσε να κάνει στην υπόλοιπη ζωή του. «Και γιατί όχι;» αναρωτήθηκε. Κι εμείς είμαστε μαζί του. Όπως, επίσης, έχει την συμπάθειά μας για την στενοχώρια που του προκαλεί ο αφανισμός των δεινοσαύρων πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια από έναν… κακό αστεροειδή… έναν "Bad Asteroid".

Έπειτα, ήταν η σειρά του Bryan Beller να μας πει τον πόνο του για όταν του διέρρηξαν το σπίτι και του έκλεψαν όλο τον μουσικό εξοπλισμό, και πως μετά από ενεργοποίησή του οι αστυνομικοί ναι με έπιασαν τους κλέφτες αλλά δεν κατάφεραν να βρουν ποτέ τα κλοπιμαία. Αυτή η ιστορία τον οδήγησε να γράψει το "The Ballad Of Bonnie And Clyde" που τυγχάνει να είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι των The Aristocrats. Και μάλλον η ωραιότερη στιγμή της βραδιάς.

Η τρίτη κατά σειρά νέα σύνθεση, το "Aristoclub" ανήκει στον Minnemann και συνδυάστηκε με ένα εντυπωσιακό drum solo. Να σημειώσω εδώ ότι ο Marco είναι ένας από τους ελάχιστους drummer που πλέον δεν θα βαριόμουν να τρώει χρόνο από τη συναυλία σε κάτι τέτοιο. Εν συνεχεία μας μίλησε για την Γερμανική του καταγωγή, ώστε να μας εξηγήσει τι σημαίνει η φράση "Through The Flower" στα γερμανικά, από την οποία πήρε το όνομά της η ομότιτλη σύνθεση και το οποίο συνδυάστηκε με το πολύ όμορφα groovy "Ohhhh Noooo".

«Κάμερα σε μένα» μπορεί να είπε από μέσα του ο Govan και πήρε τον λόγο για να μας μιλήσει για έναν μικρό κλέφτη, τον Jack, προλογίζοντας το "Furtive Jack", ενώ συνέχισε εξηγώντας μας γιατί το "Last Orders" του φέρνει μια στεναχώρια. Μα, προφανώς, γιατί αναφέρεται στο περίφημο κουδούνισμα των pub στην Αγγλία που σημαίνει ότι το μαγαζί μπορεί να σερβίρει μπύρα μόνο για τα επόμενα 20 λεπτά και μετά δεν έχει άλλο αλκοόλ. Μου θύμισε την πρώτη φορά που βρεθήκαμε σε μια τέτοια συνθήκη, χωρίς να γνωρίζουμε τι παίζει, με τον Κώστα Πολύζο και εκεί που κοροϊδεύαμε τους Άγγλους ότι παίρνουν 4-4 τις μπύρες και θα τις πιούν ζεστές, μετά από λίγο βρεθήκαμε να είμαστε στεγνοί και απελπισμένοι για μια - έστω ζεστή - μπύρα. Και ενθυμούμενος την (εύλογη) απορία του «τι θα γινόταν στον Κοκότη (*) αν έλεγε ότι δεν σερβίρει άλλες μπύρες μετά τις 23:00» συνειδητοποίησα ότι πρόκειται όντως για ένα πολύ στενάχωρο τραγούδι κατά βάθος.

Κάπου εκεί τελείωσε το κανονικό σετ των αριστοκρατικών φίλων μας, αλλά όπως ορθά επισήμανε ο Beller, το φεστιβάλ δεν λέγεται Sweet Summer Sad Festival, αλλά Sweet Summer Sun, κι ως εκ τούτου όφειλαν να κλείσουν με ένα πιο ανεβαστικό τραγούδι όπως το "Blues Fuckers", όπως κι έκαναν, εισπράττοντας στο τέλος ένα παρατεταμένο χειροκρότημα δικαιότατης αναγνώρισης.

Δυο ώρες μετά, οι Beller, Minnemann και Govan και τις μπύρες τους είχαν πιει επί σκηνής και καλά είχαν περάσει και είχαν αποδείξει για μια ακόμα φορά έμπρακτα ότι είναι οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουν. Όχι μόνο επειδή όλοι τους ανήκουν ανάμεσα στους καλύτερους μουσικούς, ο καθένας στο όργανό του (το ακούω ότι ο Govan είναι αυτή τη στιγμή Ο καλύτερος κιθαρίστας), αλλά επειδή βγάζουν μια εγγενή αγάπη για αυτό το σχήμα και τις μουσικές του. Διότι, θα μπορούσαν να είναι hired guns σε όποιον δημοφιλή μουσικό ήθελαν και να παίζουν μπροστά σε πολυπληθέστερα κοινά ή βγάζουν πολλαπλάσια λεφτά, αλλά η καρδιά τους είναι ξεκάθαρα σε αυτό εδώ το σχήμα. Κι αυτό με κάποιο μαγικό τρόπο κάνει τα πάντα πολύ πιο όμορφα όταν ανεβαίνουν στη σκηνή.

Για κάποιο λόγο είμαι πεπεισμένος ότι θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να τους δούμε στα μέρη μας, αν και όχι στην αμέσως επόμενη φθινοπωρινή περιοδεία. Ίσως ο λόγος να είναι ότι το είπε ο ίδιος ο Bryan. Οφείλω να πω ότι ανυπομονώ ήδη! (ΧΚ)

(*) Κοκότης: φημισμένο καφενείο του Αγρινίου

Φωτογραφίες: Άρτεμις Ανδρουλάκη