Sacral Rage, Saboter, Stygian Oath @ Temple, 23/11/18

Το θέμα στης έμπρακτης στήριξης στην εγχώρια σκηνή του σκληρού ήχου αποτελεί ένα ζήτημα που τίθεται επί τάπητος εδώ και χρόνια, έχοντας ενταθεί τον τελευταίο αρκετό καιρό λόγω και των υψηλότατων standards που οι ίδιες οι μπάντες θέτουν με τις δουλειές τους. Έτσι, σε περιπτώσεις όπως αυτή της περασμένης Παρασκευής, όπου δύο εκ των πλέον ανερχόμενων και ποιοτικών σχημάτων του ευρύτερου ελληνικού heavy metal οικοδομήματος παρουσίαζαν τις εξαιρετικές νέες τους κυκλοφορίες, με την εξίσου σημαντική συμμετοχή μιας νέας, ταλαντούχας μπάντας του χώρου, είναι παράδοξο το γεγονός της χλιαρής προσέλευσης, σε ένα χώρο όχι ιδιαίτερα μεγάλης χωρητικότητας και με ένα value for money αντίτιμο εισόδου.

Όπως και να’ χει, η συγκεκριμένη κουβέντα και οι λόγοι που ακόμη και μια τέτοια συναυλιακή πρόταση δεν έτυχε της αναγνώρισης και της προσέλευσης που της άρμοζε είναι από μόνη της μεγάλη, συνεπώς δεν θα γίνει επί της παρούσης, περισσότερο από σεβασμό κι ελάχιστη απόδοση των δεόντων στα όσα σπουδαία μας προσέφεραν τα τρία σχήματα επί σκηνής. Άρκούμενος, λοιπόν, σε ένα τελευταίο σχόλιο σχετικά, μονάχα η ιδιαιτερότητα και η απαιτητική φύση της μουσικής των δύο headliners μπορεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα της μη ολοκληρωτικής πλήρωσης του γνωστού μαγαζιού της Ιάκχου, αν κι εν τέλει ίσως να ήταν καλύτερα έτσι, με όσους παρεβρέθηκαν να μην μετανιώνουν στιγμή για αυτήν τους την επιλογή.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, από την αρχή της βραδιάς, όπου βρήκε τους Θεσσαλονικείς Stygian Oath on stage, έτοιμους να μας παρουσιάσουν τη δική τους οπτική για το πως πρέπει να παίζεται το σωστό heavy metal. Ξεκινώντας το set τους απροσδόκητα, με μια νέα, ακυκλοφόρητη σύνθεση (υπό τον τίτλο "Onward To Victory" αν δεν κάνω λάθος), θα συνέχιζαν με την παρουσίαση του μεγαλύτερου μέρους από το φετινό ντεμπούτο EP τους, με το πάθος και το άγχος να περισσεύουν.

Στα θετικά της εμφάνισης τους συγκαταλέγεται το γεγονός πως οι δυνατότητες τους δεν κρύβονται, παρά τον προβληματικό ήχο και τα όποια εκτελεστικά λαθάκια, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει η απόδοση τους στο (έχον τον αέρα ενός μικρού ύμνου) "Malediction", ακόμη και στα απαιτητικά φωνητικά του μέρη στο ρεφρέν. Κατά τα λοιπά, μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει όλο το μέλλον δικό του, αρκεί να επιμεληθεί των αδυναμιών του και - κυρίως - να δουλέψει ως προς την άνεση που βγάζει επί σκηνής, αφού μουσικά σίγουρα «το’ χει».

Περνώντας στους co-headliners Saboter, ήταν εμφανές εξ αρχής πως - τουλάχιστον βάσει ονόματος - το Temple ήταν το ιδανικό μέρος για την πραγματοποίηση της τελετουργικής τους εμφάνισης, κάτι που έγινε αντιληπτό άμεσα και με τις πρώτες νότες του "The Temple Of R'lye" να κατακλύζουν πνιγηρά το χώρο. Καλοστημένοι κι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν προς όφελος της εμφάνισης τους κάθε αγαπημένο μεταλλικό κλισέ, δεν άργησαν να πείσουν ακόμη και τον πιο ανήξερο για την περίπτωση τους πως πρόκειται για ένα από τα πιο «ζεστά» ονόματα της εγχώριας σκηνής αυτή τη στιγμή.

Με τις συνθέσεις του φανταστικού "Architects Of Evil" νέου άλμπουμ τους να αποδίδονται σε speed metal ταχύτητες, σαφώς γρηγορότερα από τις στουντιακές τους εκδοχές (και με τον Maelstrom στα τύμπανα οριακά να συγκρατεί τις μαυρομεταλλικές του ορμές), την αφιονισμένη μπασαδούρα να γεμίζει αρχοντικά το όποιο ηχητικό κενό βρισκόταν στο διάβα της και το Priest-ικό "Purifier" (ως ο μοναδικός εκπρόσωπος του ντεμπούτου τους) να ακούγεται λες και διασκευάζεται από τους Slayer της "Haunting The Chapel" περιόδου, η μπάντα δεν θα έπαιρνε αιχμαλώτους σε αυτήν της την επέλαση.

Οι κιθάρες των Τσακιρόπουλου και Παπαδημητρίου «κεντούσαν» (με τον τελευταίο να βοηθάει και στον τομέα των φωνητικών), η ατμόσφαιρα έκοβε την ανάσα και μύριζε θειάφι, ενώ ο Αντώνης Βάιλας, η φωνή και, κατά κύριο λόγο, η εικόνα της μπάντας, είχε βαλθεί να μας μεταφέρει το μήνυμα του εκάστοτε τραγουδιού με κάθε μέσο, οπτικό κι ακουστικό. Έτσι, πρώτος μεταξύ ίσων, πρωτοεμφανίστηκε με ένα κρανίο ανά χείρας ώστε να μεταλαμπαδεύσει τα ανίερα μηνύματα του "Temple Of R'Lye", συνέχισε κραδαίνοντας το ξίφος ενάντια στους ακόλουθους του ψευδούς μετάλλου, εμφανίστηκε έτοιμος για μάχη φορώντας πανοπλία και περικεφαλαία (στο "To Glory We March"), ενώ κατέληξε με ράσα ώστε να υποστηρίξει τη θεματολογία του "Order Of Charity". Όλα αυτά, με έναν ανάποδο σταυρό μόνιμα «χαραγμένο» στο μέτωπο του και - το σημαντικότερο - πραγματοποιώντας μια φωνητική ερμηνεία που δεν επιδέχεται κριτικής, παρά μόνο ευσήμων.

Πραγματικά αλάνθαστος, αλλάζοντας φωνές και διαθέσεις κατά το δοκούν και θυμίζοντας από τον Leviathan Thisiren (κοινώς, τον Harry Conklin στους Satan’s Host) έως - μεγάλη κουβέντα - τον τεράστιο Eric Adams σε αρκετά από τα γυρίσματα και τις υψίφωνες «ιαχές πολέμου» του, ο τραγουδιστής των Saboter έδωσε άλλη υπόσταση στην εμφάνιση τους, εντείνοντας τη θεατρικότητα της και απομακρύνοντας την από τις γνωστές συμβατικές νόρμες. Έτσι, με το "Sword Of The Guardian" να ολοκληρώνει μια εμφάνιση που, υπό άλλες προϋποθέσεις, θα αποτελούσε το συναυλιακό highlight της βραδιάς, οι Αθηναίοι metallers απέδειξαν και ζωντανά πόσο ενδιαφέρον παρουσιάζει το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, προετοιμάζοντας το έδαφος ιδανικά για την σχεδόν τρομακτική συνέχεια...

Η σκηνή είχε προετοιμαστεί, ο κόσμος πρόλαβε να πάρει μια μικρή ανάσα και η επιβίβαση στο διαστρικό σκάφος των εγχώριων ηγεμόνων του σχιζοειδούς tech metal είχε ξεκινήσει, με τα τρία τέταρτα των Sacral Rage να έχει πάρει τις προκαθορισμένες του θέσεις επί σκηνής (τον Μάριο Πετρόπουλο στα δεξιά - αριστερά όπως τη βλέπαμε - αυτής, τον Σπύρο Σ. στα αριστερά και τον Βαγγέλη Φελώνη πίσω από το πολύπαθο drum kit ) κατά τη διάρκεια του "Progenitor" intro, λίγο προτού ο Δημήτρης Καρτάλογλου κάνει αισθητή την παρουσία του με τις πρώτες υψίσυχνες τσιρίδες του "Eternal Solstice".

Από εκεί κι έπειτα, και με τη βοήθεια των - προφανώς ανάλογου διαστημικού περιεχομένου - βιντεοπροβολών, θα ξεκινούσε ένα ταξίδι στο χωροχρονικό συνεχές που ορίζεται από τη speed/thrash παράνοια των Watchtower, των Toxik και των λοιπών τιτάνων που προσκυνούμε όσοι λατρεύουμε την πιο τεχνική και στριφνή πλευρά του US metal, με οδηγούς καθέναν από τους τέσσερις βιρτουόζους που απαρτίζουν το, πιθανόν, κορυφαίο metal σχήμα του συγκεκριμένου χώρου (βάσει απόδοσης και ποιότητας των πρόσφατων κυκλοφοριών του) αυτή τη στιγμή.

Το "Samsara (L.C.E.)" συνέχισε την παρουσίαση του υλικού από το κορυφαίο "Beyond Celestial Echoes" (με τον Γιώργο Τάσση να παραθέτει μια απολαυστική παρουσίαση του πριν λίγο καιρό στις σελίδες μας), προτού η μπάντα επιστρέψει στις "Illusions In Infinite Void" μέρες της με μια δαιμονισμένη εκτέλεση του "A Tyrannous Revolt", το οποίο και θα δοκίμαζε τις αντοχές μας στο headbanging προτού εκτεθούμε ξανά στην αστρική ακτινοβολία του τελευταίου της δίσκου.

Πάντως, τα όσα συνέβαιναν ενώπιον μας υπήρξαν υπεράνω κάθε προσδοκίας, με τους τέσσερις μουσικούς να φθάνουν σε εκτελεστικά κι ερμηνευτικά όρια άνευ προηγουμένου, σε σημείο να τους παρακολουθούμε με ανοικτό το στόμα να παρουσιάζουν - αν είναι δυνατόν - ακόμη πιο απαιτητικές κι ακραίες εκδοχές των συνθέσεων τους, σε σχέση με τις στουντιακές τους εκτελέσεις. Τα κολλητά "En Cima Del Mal" και "Lost Chapter E: Sutratma" αποδόθηκαν με άνεση και αέρα μεγάλης μπάντας, το "Necropia" φαντάζει - και είναι - από τις πιο προσβάσιμες (με την καλή έννοια) συνθέσεις τους μέχρι στιγμής και γνώρισε την ανάλογη υποδοχή από το κοινό, ενώ το "Master Of A Darker Light" συνοδεύτηκε οπτικά από επιλεγμένες σκηνές από τo occult film "The Devil Rides Out" του Terence Fisher, σε μια από τις πιο μυσταγωγικές στιγμές της βραδιάς.

Αποκορύφωμα όλων, όμως, υπήρξε η συγκλονιστική εκτέλεση του 15-λεπτου έπους "The Glass", μια εκτέλεση ακριβής, απολαυστική ή, με απλά λόγια, από άλλο γαλαξία. Ο Δημήτρης συνέχιζε να καταπίνει πλανήτες απτόητος, κάνοντας σε να αναρωτιέσαι αν το οξυγόνο στους πνεύμονες του τελειώνει ποτέ όσο επικοινωνεί σε εξωγηίνες συχνότητες με το εξώτερο διάστημα, ο Μάριος έκανε για τρεις κιθαρίστες μαζί, έχοντας αφομιώσει τις διδαχές των Waters, Jarzombek και Piggy (μεταξύ άλλων) και μετουσιώσει σε κάτι απολύτως δικό του, ενώ το rhythm section είχε τη δική του υπόσταση, λειτουργώντας κάθε άλλο από απλώς υποστηρικτικά.

Αποκαμωμένοι πια από την ανελέητη, κατά μέτωπον επίθεση της μπάντας, το "Panic In Urals" μας βρήκε με κατεβασμένες πλέον τις όποιες άμυνες μας, αποτελειώνοντας μας δίχως κανένα έλεος και ορίζοντας την ολοκλήρωση της θριαμβευτικής εμφάνισης των Sacral Rage. Μιας εμφάνισης που ξεκαθάρισε μια και καλή πως οι Αθηναίοι tech metallers αποτελούν μια μπάντα που ξεπερνά πλέον τα εγχώρια σύνορα ποιοτικά, μπορώντας ήδη να διεκδικήσει κορυφές απάτητες από τους περισσότερους και δίχως ακόμη να έχει φτάσει στο πραγματικό της peak.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography