Rockwave Nights: Mika @ Θεατρο Λυκαβηττού, 02/07/24

Σχεδόν την ίδια μέρα πέρυσι, είχαμε την τύχη να δούμε τον Mika με τη μπάντα του σε μια φαντασμαγορική εμφάνιση στο Terra Vibe, κάτι που μας είχε αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Με την ανακοίνωση της συναυλίας στο θέατρο Λυκαβηττού ως headliner, ήταν δεδομένο ότι θα επιστρέψουμε.

Φτάνοντας στο χώρο του θεάτρου, η αλήθεια είναι πως η αίσθηση ήταν κάπως αποκαρδιωτική, αφού πολύς λίγος κόσμος βρισκόταν ήδη εκεί. Ναι, ήταν καθημερινή, ναι έχουμε πλέον πάρα πολλές συναυλίες σε αυτή τη “θερμή” σεζόν, κι επιπλέον το εισιτήριο ήταν αρκετά τσιμπημένο σε τιμή, κάτι που προφανώς λειτούργησε ανασταλτικά στην προσέλευση του κοινού. Πέρα απο τον πυρήνα των φανατικών οπαδών του Mika που είχαν πιάσει απο νωρίς το χώρο μπρος στο κάγκελο, με φανταχτερό ρουχισμό, ακόμη και κάποια υπερμεγέθη λουλούδια ανα χείρας, το υπόλοιπο θέατρο ήταν μισοάδειο, με διάσπαρτο κόσμο στις κερκίδες.

Με μια κάποια καθυστέρηση περίπου μισής ώρας που έφερε στην παρέα μας λίγο ακόμη κόσμο, το “Origin Of Love” άνοιξε τη βραδιά. Μιας και καθόμουν στην κερκίδα, προσπάθησα να καταλάβω εάν ο Mika είχε αρχίσει να τραγουδά από τα παρασκήνια, μέχρι να τον δω να εμφανίζεται μέσα στη μέση του κοινού που ήταν στην πλατεία, με τον φανταχτερό κιθαρίστα στο πλευρό του.

Ήταν σε αυτό το σημείο όπου φαίνεται το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο Mika. Μπορεί αλλού να παίζει σε γεμάτα venues, για χιλιάδες κόσμου, ωστόσο το γεγονός ότι είχαν έρθει λίγα (για τα δεδομένα του χώρου) άτομα να τον δουν, δεν τον πτόησε στιγμή. Όπως ανέφερε ο ίδιος, ένιωθε τυχερός γιατί θα ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζε για όλους τους φίλους του, και θα ήταν μια μοναδική εμπειρία. Μόνο και μόνο από τα χαμόγελα του κοινού αλλά και την αστείρευτη ενέργειά του, θα αποδείκνυε έμπρακτα τα λεγόμενά του.

Να πούμε για ενέργεια, για επαγγελματισμό; Όντας αεικίνητος, τόσο πάνω στη σκηνή, όσο και στις μπόλικες φορές που έγινε ένα με τον κόσμο, τραγουδούσε και αλληλεπιδρούσε μαζί του. Κι όλα αυτά, με φωνητικές ακροβασίες, με αδιάκοπο χορό, παίζοντας άλλοτε πιάνο κι άλλοτε τρέχοντας κι αλωνίζοντας το χώρο. Ακόμη και στο οπτικό κομμάτι δε μας άφησε παραπονεμένους, αλλάζοντας τις εμφανίσεις του αστραπιαία (τέσσερις στο σύνολο αν δεν απατώμαι).

Κι όταν πάλι οι ταχύτητες κατέβηκαν, η πιο ευαίσθητη πλευρά του μοιράστηκε μαζί μας, μιλώντας για τις αγαπημένες γυναίκες της ζωής του, τη γιαγιά και τη μητέρα του, λέγοντας πως του έδωσαν μαθήματα ζωής μέσα από τις εντάσεις αλλά και την αγάπη που του έδωσαν.

Ξεχωριστή στιγμή η παρουσία ενός πιτσιρικά (μάλλον απο τη Γαλλία) τον οποίο ο Mika ανέβασε στη σκηνή, και ζητώντας του να δώσει το έναυσμα σε όλους για να χορέψουν με όποιον έχουν δίπλα τους, ασχέτως αν γνωρίζονται ή όχι. Η ανταπόκριση στο κάλεσμα ήταν συνολική και η ενέργεια στο “Elle Me Dit” μας έκανε να ξεχνάμε οτι βρισκόμαστε σε ένα μισοάδειο θέατρο.

Οι εκπλήξεις δε σταμάτησαν, και στο “Grace Kelly” ένα εντυπωσιακό τέχνασμα έκανε το πιάνο να αναβλύζει πολύχρωμα λουλούδια, και τον Mika να τα απλώνει στη σκηνή, να τα πετάει στον κόσμο αλλά και στους υπόλοιπους μουσικούς. Η επανένωση με “τους φίλους” ήρθε στο “We Are Golden” όπου και πάλι αυτή η παρέα ζούσε ένα ξέφρενο πάρτυ.

To καθιερωμένο encore ήρθε απλά να επιστεγάσει αυτή τη γεμάτη βραδιά. Τι μας έμεινε; Ένα μάθημα αρχικά, από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, που έδειξε πόσο αληθινά πιστεύει αυτό που κάνει και με πόση αγάπη το προσεγγίζει, είτε παίζοντας σε αρένα είτε μπροστά σε μερικές εκατοντάδες κόσμου. Καταθέτοντας κάθε ρανίδα ενέργειας και ψυχής, έκανε μια δυνητικά άχαρη εμφάνιση μια εμπειρία που όσοι έζησαν θα έχουν να θυμούνται.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη