Jethro Tull @ Μονή Λαζαριστών, 22/09/22

Μια από τις συνέπειες της διετής, αναγκαστικής, μας αποχής από τις συναυλίες λόγω των γνωστών περιορισμών είναι το γεγονός ότι αντιληφθήκαμε, με τον δυσκολότερο τρόπο, ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο και θα ήταν σοφό να μην αναβάλλουμε τίποτα για αύριο. Η αίσθηση αυτή έγινα ακόμα πιο έντονη αφού τα τελευταία χρόνια χάθηκαν ουκ ολίγοι καλλιτέχνες, ανεξαρτήτου ηλικίας. Συμπερασματικά, έρχονται οι Jethro Tull στην πόλη σου; Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας μια βόλτα διότι δεν γνωρίζεις αν θα έχεις άλλη ευκαιρία.

Δυστυχώς τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα λόγω διαφόρων συγκεντρώσεων στο κέντρο της πόλης οι οποίες μας καθυστέρησαν αρκετά με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη Μονή Λαζαριστών ενώ οι Jethro Tull βρίσκονταν ήδη επί σκηνής και πιο συγκεκριμένα με το "Love Story", δεύτερο κομμάτι του προγραμματισμένου setlist. Όπως συνηθίζουμε, πρώτη μας σκέψη ήταν να τραβήξουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και αφού αγνοούσαμε, λόγω της προαναφερθείσας καθυστέρησης, τις οδηγίες του Ian Anderson ότι δεν επιθυμεί φωτογράφους, με εξαίρεση τα τελευταία δέκα λεπτά της βραδιάς, λάβαμε ένα «πανηγυρικό» "Back the f**k off" το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς μας αποσυντόνισε για τα επόμενα αρκετά λεπτά.

Πραγματικά κρίμα διότι η αρχή της εμφάνισης των Jethro Tull περιείχε ορισμένα εξαιρετικά κομμάτια από το μακρινό παρελθόν όπως το εναρκτήριο "For A Thousan Mothers", το εξαιρετικό "Living In The Past", το "Dharma For One" διανθισμένο με το απαιτούμενο solo στα τύμπανα αλλά και το μεταγενέστερο heavy " Hunt By Numbers". Σε αντίθεση με άλλες μπάντες του είδους, οι Jethro Tull σε κάθε περιοδεία πραγματοποιούν αρκετές αλλαγές στο setlist τους και έτσι το "Clasp" από το "The Broadsword And The Beast" του 1982 έγινε αποδεκτό με μεγάλη ευχαρίστηση. To ίδιο ισχύει και για το "Black Sunday" από το αμέσως προηγούμενο "Α". Γενικότερα είχαμε να κάνουμε με ένα setlist το οποίο περιείχε λίγο από όλα. Κλασικές επιτυχίες, συνθέσεις από τους πρώτους δίσκους της καριέρας τους αλλά και τρία κομμάτια από το πολύ αξιόλογο φετινό "The Zealot Gene".

Πραγματικά δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερη επιστροφή από τον καινούργιο δίσκο των Jethro Tull με την αρχή να γίνεται με το ανατριχιαστικό "Mine Is The Mountain". Το τέλος του πρώτου μισού της βραδιάς έγινε με το μαγευτικό "Bouree", μια σύνθεση η οποία ουσιαστικά αποτελεί διασκευή στο "Bouree In E Minor" του Johann Sebastian Bach και αποτελεί highlight σε κάθε εμφάνιση των Tull.

Μετά από ένα δεκαπεντάλεπτο διάλλειμα, ο Ian Anderson με την παρέα του επέστρεψε εξίσου δυναμικά με το κλασικό και αγαπημένο "Too Old To Rock 'n' Roll, Too Young To Die" για να ακολουθήσουν ακόμα δυο συνθέσεις από τον καινούργιο δίσκο, το ομώνυμο "The Zealot Gene" και το "Mrs Tibbets". Μεσολάβησε η διασκευή στο "Pavane" του κλασικού Γάλλου συνθέτη Gabriel Faure το οποίο πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσοι τόνοι μουσικής έχουν περάσει από το μυαλό αλλά και τα χέρια του Ian Anderson.

Μπορεί οι Jethro Tull του 2022 να αποτελούν ουσιαστικά την μπάντα του mainman Ian Anderson αλλά οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα σε όλους τους μουσικούς που απαρτίζουν σήμερα την μπάντα οι οποίοι πραγματικά προσφέρουν ένα αψεγάδιαστο και αλάνθαστο show. Φυσικά τα βλέμματα έπεφταν κυρίως πάνω στον κύριο Anderson ο οποίος ακόμα και σε αυτή την ηλικία καταφέρνει να στέκετε με το παραπάνω στο ύψος των περιστάσεων συντηρώντας το «βαρύ» ιστορικό όνομα Jethro Tull. Ακόμα και συνθέσεις οι οποίες δεν θα ήταν δυνατό να τις τραγουδά με την ίδια δύναμη όπως στο παρελθόν, καταφέρνει να τις φέρνει στα μέτρα του διατηρώντας έτσι το αλάθητο. H τριπλέτα "Songs From The Woods", "Aqualang" και "Locomotive Breath" δεν θα μπορούσε να λήψει για να έρθει το κλείσιμο με ακόμα μια διασκευή και συγκεκριμένα με το "The Dambusters March".

Δεν γνωρίζουμε αν θα έχουμε ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά τους Jethro Tull στη χώρα μας αν και πραγματικά το ευχόμαστε διότι συγκροτήματα σαν αυτό διδάσκουν μουσική στις επόμενες γενιές. Όσο και αν στηρίζουμε την εξέλιξη των πραγμάτων, δύσκολα θα καταφέρουν να αντικαταστηθούν οι γερόλυκοι του παρελθόντος και έτσι όσο περισσότερα χρόνια τους έχουμε κοντά μας τόσο το καλύτερο. Ειδικότερα όταν μιλάμε για μια μουσική ιδιοφυία όπως ο Ian Anderson.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας