Unto Others, Black Soul Horde @ Temple, 31/01/25

Κλασικοί θαμώνες του γνωστού μαγαζιού της Ιάκχου, δεν νοούνταν να χάσουμε τη συναυλιακή επιστροφή ενός από τα πιο καυτά heavy metal ονόματα της εποχής μας, των Unto Others. Οι Αμερικάνοι επέστρεψαν στην Ελλάδα έπειτα από έξι ολόκληρα χρόνια, έχοντας στις αποσκευές τους το σπουδαίο "Never, Neverland" ως πιο πρόσφατο δίσκο, όντας έτοιμοι να κάνουν το - απολύτως δίκαιο - εμπορικό και καλλιτεχνικό άλμα. Μαζί τους, οι Black Soul Horde θα έβγαιναν από την αδράνεια ετών για να υποστηρίξουν το όλο εγχείρημα, δημιουργώντας ένα καθόλα θελκτικό συναυλιακό πακέτο, που, κρίνοντας από την πολυπληθή προσέλευση, προσέλκυσε το ενδιαφέρον του εγχώριου κοινού. Ας πάρουμε, ωστόσο, τα πράγματα με τη σειρά τους.

Καιρό είχαμε να ακούσουμε νέα των Black Soul Horde, αναμενόμενο από λίγο έως πολύ αφού ο Δημήτρης Κότσης είναι απασχολημένος τον τελευταίο καιρό με τους πολύ δραστήριους Saturday Night Satan (η τραγουδίστρια των οποίων βρισκόταν από νωρίς στα «χαρακώματα» του κοινού). Ωστόσο, με το εξαιρετικό single "Julian Graves" να δίνει μια πρόγευση, η ολοκλήρωση της επιστροφής τους συνέβη με αυτήν τη support εμφάνιση, κατά την οποία απέδειξαν το πόσο έλειψαν από την εγχώρια heavy/power σκηνή.

Αν και το παρευρισκόμενο πλήθος δεν φάνηκε να κατέχει ούτε τα βασικά από το υλικό της μπάντας - πέραν ελαχίστων περιπτώσεων που φρόντιζαν να το υπενθυμίζουν φωναχτά στις παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια τους - οι ίδιοι δεν φάνηκε να πτοούνται ιδιαίτερα, όντας πειστικότατοι κι έχοντας τον ήχο σύμμαχο τους. Έτσι, ακούσαμε μια επιλογή από κομμάτια μέσα από τους τρεις δίσκους τους, είχαμε και την εξαίρετη συναυλιακή «πρώτη» για το προαναφερθέν "Julian Graves", με το "God Of War" του θεοσκότεινου "Horrors From The Void" να λήγει με στόμφο την εμφάνιση τους. Περιμένουμε δισκάρα μέσα στη χρονιά, μακάρι να μας επιβεβαιώσουν. (Σ.Κ.)

Με το κοινό να έχει ζεσταθεί για τα καλά με την εμφάνιση των Black Soul Horde που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για την ποιότητα της μουσικής τους, δεν θα κρύψω πως τα μέσα μου ζεστάθηκαν με μια προσωπική δικαίωση. Αυτή του να πιστεύεις μια μπάντα από την αρχή και να τη βλέπεις μέσα σε λίγα χρόνια να πενταπλασιάζει, τουλάχιστον, το κοινό της στην πόλη σου. Το αισίως γεμάτο Temple ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τα παιδιά-θαύματα του σύγχρονου heavy-metal και εκείνοι χαλαροί, βγήκαν στη σκηνή να κάνουν το sound-check τους. Όπως μας μοιράστηκε ο ίδιος ο μπροστάρης του συγκροτήματος, Gabriel Franco, μπορεί να είναι παιδιά της διπλανής πόρτας αλλά πάνω στη σκηνή φοράνε τα μαύρα. Έτσι κι έγινε, και ακριβώς στην ώρα τους, οι Unto Others ξεκινούν την εμφάνισή τους με το πρώτο κομμάτι του τελευταίου τους δίσκου, "Butterfly".

Έπειτα, όσα ακολούθησαν έμοιαζαν σαν ένα ευτυχές πυρετώδες όνειρο. Οι Unto Others με φορτισμένες μπαταρίες, στην πρώτη εμφάνιση της ευρωπαϊκής τους περιοδείας, αποφάσισαν να παραδώσουν μια εμφάνιση μεγατόνων. Ο ήχος στην εντέλεια, η φωνή του Franco να μην χάνει νότα - πράγμα σοκαριστικό σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του, ο αιθέριος Sebastian Silva να αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους καλύτερους τεχνικά κιθαρίστες της γενιάς του, ενώ στο ρυθμικό κομμάτι, οι Brandon Hill και Colin Vranizan εντυπωσίασαν εξίσου με τις ικανότητες τους. Ακόμη πιο δυνατό στοιχείο των Unto Others, πως η μπάντα πορεύεται πλέον δεμένη σαν μια γροθιά και δείχνουν να περνάνε υπέροχα μεταξύ τους.

Άμεσο αποτέλεσμα, να μεταδίδουν αυτή την ενέργεια και σε εμάς. Με ένα χορταστικό, ονειρικό σχεδόν setlist όπου σε μιάμιση ώρα και κάτι παραπάνω, κατάφεραν να χωρέσουν 23 τραγούδια από όλη την έκταση της δισκογραφίας τους, οι Unto Others μας πήραν και μας σήκωσαν, κάνοντάς μας να τραγουδάμε κάθε ρεφρέν. Από τη μία, έχουμε σαφώς τις συνθέσεις του πρόσφατου "Never, Neverland", με κομμάτια σαν το "Momma Likes The Door Closed" αλλά και το έτοιμο για sing along "Time Goes On" να αποδεικνύουν πως ο δίσκος πρόλαβε να αγαπηθεί γρήγορα. Από την άλλη, Το "Strength απέδειξε την αξία του στο χρόνο με σταθερές metal εκφάνσεις της μουσικής των Unto Others να βγαίνουν μέσα από τα "Heroin" και "When Will God’s Work Be Done". Και φυσικά, τα κλασσικά τους χιτς (ναι, έχουν προλάβει να έχουν ήδη τέτοια) να παρασύρουν μέχρι και τους ανυποψίαστους - βάλε το "Give Me To The Night" που έκλεισε το κυρίως μέρος της εμφάνισής τους ή το αγαπησιάρικο "Can You Hear The Rain". Προσωπικό μου highlight βέβαια, ήταν με διαφορά η μέση του σετ, όπου ένα καταιγιστικό σερί των αγαπημένων μου συνθέσεων από κάθε δίσκο των Unto Others, "Suicide Today", "Raigeki", "Why" και "It Doesn’t Really Matter" με ώθησαν ανεπιστρεπτί στη βραχνάδα.

Μέσα σε όλα, αυτό που ξεχωρίζει καθώς βλέπεις τους Unto Others ζωντανά, είναι μια σεμνότητα δυσανάλογη προς την συνεχώς αύξουσα επιτυχία την οποία γνωρίζει το συγκρότημα. Η επαφή με το κοινό, είναι τόσο όσο. Χωρίς υπερβολές, ο Gabriel δεν έπαψε να μας ευχαριστεί που αγκαλιάζουμε όλο και περισσότερο το συγκρότημά του, με ένα χαμόγελο ταπεινής ικανοποίησης, αλλά και να προλογίζει το επόμενο σετ κομματιών που θα ακούσουμε με ένα απαλό χιούμορ. Αντίστοιχα βέβαια, το κοινό ανταπέδωσε αυτή την εξαιρετική εμφάνιση με κάθε τρόπο. Χορός, ακόμη και moshpits στα πολύ σκληρότερα σημεία, και πολύ μα πολύ τραγούδι κατέκλυσαν το χώρο, δείχνοντας πως ενδέχεται οι Unto Others, να συγκαταλεχθούν σύντομα στη λίστα με τις αγαπημένες μας Αθηναϊκές μπάντες. Από το set δεν έλειψαν και οι ευχάριστες εκπλήξεις, όπως η πρώτη ζωντανή εκτέλεση του "Flatline" στον κόσμο, η πρόσφατη διασκευή τους στο "Pet Sematary" των Ramones αλλά και η επιλογή τους για ένα εξαιρετικά old-school encore, όπου επιλέχθησαν τα "Blade And The Will", "Dalmatian" και "Cosmic Overdrive" από αρκετά πίσω στη δισκογραφία τους.

Δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένα άτομο στο χώρο που έφυγε μη ικανοποιημένο από αυτή την εξαιρετική εμφάνιση, αφού το setlist περιείχε σχεδόν τα πάντα, ο παλμός του κοινού χτυπούσε μαζί με τη μπάντα, το τραγούδι και η κίνηση δεν σταμάτησαν λεπτό, ενώ οι Unto Others παίζει και να έδωσαν μια από τις καλύτερες τους εμφανίσεις μέχρι σήμερα, ενώ φιλικότατα έμειναν να μιλήσουν και να βγάλουν φωτογραφίες με τον κόσμο. Γνώμη μου είναι πως η συγκεκριμένη μπάντα, αν συνεχίσει να δουλεύει με αυτό το ρυθμό, ποσότητα και ποιότητα θα γίνει με ευκολία το νέο μεγάλο όνομα της μουσικής που αγαπάμε. Εδώ θα είμαστε να το παρακολουθήσουμε. Μέχρι τότε, θέτουν υποψηφιότητα με άνεση, παρά το γεγονός ότι μόλις ξεψύχησε ο Γενάρης, για μια από τις καλύτερες συναυλίες του 2025 στην Αθήνα. (Ε.Τ.)

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης