«10»: Οι δίσκοι που επηρέασαν τον ήχο και τους στίχους των The Weather Underground

Λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Temple, οι Αθηναίοι αποκαλύπτουν τους πιο επιδραστικούς δίσκους για τους ίδιους

23/05/2024 @ 20:43

Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του βιωματικού "The Recurring Trip Off…" και με την επικείμενη εμφάνιση τους στο Temple, οι Αθηναίοι the Weather Underground μας αποκαλύπτουν τα 10 albums που τους επηρέασαν περισσότερο:

Smashing Pumpkins - Mellon Collie And The Infinite Sadness

Το έχει πει ο David (Lynch): “One day, the sadness will end. But I don’t think today’s the day”. Ο Billy το είπε με έναν τίτλο. Τα μέλη των weather έχουν πολύ κοντά στην καρδιά τους το συγκεκριμένο πόνημα. Δυσκολεύονται να καταγράψουν ένα δομημένο κείμενο οπότε θα ακολουθήσουν τυχαίες φράσεις: Συμφωνικό rock μεγαλείο. «Το να μένεις ακίνητος δεν είναι ποτέ αρκετό». Εγωκεντρικά κόμπλεξ. Βουρκωμένες ακουστικές εξομολογήσεις. Όλοι φταίνε αλλά έχουν και δίκιο. Απαρχαιωμένος ρομαντισμός. Ο καλύτερος drummer όλων των εποχών. Καράφλα. «Βγαίνουμε μόνο τις νύχτες». Καψούρικη μπαλάντα; συνθετική προσποίηση με ορχήστρα; ή το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών; «Θλιμμένες μηχανές». Ηρωικά solos. Αγωνία. Βόμβα μίσους. «Εφηβικές μηχανές». Ξεκινά όπως τελειώνει. Τελειώνει όπως ξεκινά. «Γνωρίζω την σιωπή του κόσμου». Ψώνιο. Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα του γυμνασίου. Όχι του δικού σου. Απλά κάποιου. «Αντίο και καληνύχτα».

Radiohead - OK Computer

Ένα δωμάτιο κοσμικής, σύγχρονης τεχνολογίας που μας έχει παγιδέψει μέσα του. «Μια δουλειά που σε σκοτώνει σιγά σιγά. Μώλωπες που δεν επουλώνονται». Οι Radiohead είναι μια από τις ελάχιστες μπάντες που μπορούν να αντιληφθούν πότε και εάν ένα τραγούδι είναι «έτοιμο» τόσο ως σύνθεση όσο και ως ένα κομμάτι ενός ευρύτερου αφηγηματικού παζλ. Μέσα από τις μελωδίες τους μας δείχνουν τις απεριόριστες δυνατότητες της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας καταθέτοντας ένα πόνημα που ξεπερνά τα όρια της μουσικής. Πολύπλοκες αλλαγές ρυθμών, πινελιές παραφωνίας, αρχαία χορωδιακή μουσική. Με την στιχουργική ουσία των τραγουδιών να ξεπερνά πολλές φορές τις συναρπαστικές μελωδίες, ο δίσκος αντηχεί στα υπαρξιακά ζητήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος πολιτισμός.

Nirvana - Nevermind

Εάν στρέψουμε την προσοχή μας αποκλειστικά στην μουσική των Nirvana, αφήνοντας κατά μέρος το πραγματικό δράμα που εκτυλίχθηκε γύρω από αυτήν, θα διαπιστώσουμε πως ο Kurt ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Μετά την κυκλοφορία του Bleach, άρχισε να δουλεύει επιμελώς τα hooks του και αποφάσισε να σταματήσει να «πνίγει» τα φυσικά μελωδικά του χαρίσματα κάτω από την (ηχητική) λάσπη. Συνειδητοποίησε δε πως η ένταση δεν είναι ασύμβατη με τον καλογυαλισμένο ήχο (σε αντίθεση με πολλούς συνομήλικους του). Εμφανίζεται σιγά σιγά στο προσκήνιο ενώ παραμένει ένας αποστασιοποιημένος παράξενος. Απολαμβάνει την προσοχή γνωρίζοντας όμως, πως ότι αφορά την φήμη είναι αστείο. Οι αντιφάσεις του και ο γυμνός, προσωπικός του πόνος τον οδηγεί. Είναι εντυπωσιακό το πόσο αφοσιωμένος είναι στο εγχείρημα. Μια συλλογή από ύμνους με περίεργη ιδιοσυγκρασία. Ένας δίσκος που κόβει την ιστορία της μουσικής στα δυο. Που βρισκόσασταν όταν ακούσατε «αυτές» τις πρώτες νότες;

Manic Street Preachers - This Is Μy Truth, Tell Me Yours

Αντιμετωπίζοντας την εξαφάνιση του αγαπημένου τους Richey, το συγκρότημα δείχνει να ευδοκιμεί με το Everything Must Go. Μια κατάσταση φανερά αντιφατική (που δείχνει να δημιουργεί ενοχές στην συντροφιά). Δεν μπορείς όμως παρά να κάνεις αυτό που είναι να κάνεις. Ο Nicky παίρνει επάνω του την συγγραφή των στίχων εστιάζοντας στις διαπροσωπικές σχέσεις, την οικογένεια, το (ανύπαρκτο) «εγώ» και το συναίσθημα. Όλα όμως υπό ένα πολιτικό πρίσμα. Πως αλλιώς θα είχαμε τον ύμνο που ενέπνευσε η Διεθνής Ταξιαρχία που πολέμησε τους φασίστες στον Ισπανικό εμφύλιο; Οι Manics παίζουν με δεξιοτεχνία και αποφασιστικότητα. Ο James και ο Sean σπάνια επιλέγουν τις προφανείς συγχορδίες και αρμονικές αλλαγές ενώ οι ενορχηστρώσεις περιλαμβάνουν πλήθος από μη-τυπικά rock όργανα (σιτάρ, μελόντικα κ.α.). Οι Manics αποδεικνύουν πως είναι μια από τις ισχυρότερες μουσικές δυνάμεις με καλλιτεχνική και πολιτική συνείδηση.

R.E.M. - Automatic For The People

Το μεγαλύτερο, με διαφορά, εναλλακτικό συγκρότημα της Αμερικής φτάνει στην post-Nevermind εποχή. Στην κορύφωση ενός κύματος που το ίδιο βοήθησε (ίσως όσο κανένας άλλο) να δημιουργηθεί. Ταυτόχρονα, ο ενισχυμένος, επιθετικός χαρακτήρας της σκηνής του grunge απειλεί να κάνει την πρόσφατη, εκλεπτυσμένη, μαντολίνο-pop των R.E.M. να φαίνεται ξεπερασμένη. Η απάντηση του Peter θα ήταν να πατήσει το πετάλι της παραμόρφωσης και να επαναφέρει τo post-punk προφίλ της μπάντας. Έκπληξη. Οι R.E.M. επιλέγουν να παραμερίσουν, και να αφήσουν τα θυμωμένα παιδιά του Seattle να το ζήσουν. Αντί να ανταγωνιστούν την οργή και το άγχος των εφήβων, δημιουργούν ένα σκοτεινό, ακουστικό τοπίο για την έναρξη της μέσης ηλικίας. Ένας δίσκος που παρέχει τρόπους για να αποκωδικοποιήσουμε το πολιτικό τοπίο κάθε εποχής ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει την εύθραυστη ψυχική μας υγεία. Το πόνημα που προέβλεψε πως τα μαύρα σύννεφα που φαινόντουσαν στον ορίζοντα του 1992, θα ξεσπάσουν αργότερα σε μια καταιγίδα.

Τρύπες: Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι

'90s. Μια ψευδαίσθηση ευημερίας κατακλύζει την Ελληνική κοινωνία. Ο καλλιτέχνης οφείλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να αποκαλύψει την αλήθεια. Μια αλήθεια «τόσο βολικιά, όσο ένα ξυράφι». Μια από τις μεγαλύτερες εναλλακτικές μπάντες παγκοσμίως στο απόγειό της. Κιθάρες που βρίσκονται σε συνεχή «συζήτηση», ιδιαίτεροι ρυθμοί (μεγάλε Γιώργο), trip-hop επιρροές, μπασογραμμές που σε αρπάζουν από το γιακά. Ένας ιδανικός καμβάς για να πει τις ιστορίες του ο Γιάννης. Ιστορίες απώλειας, καταναλωτικής μανίας, διαφθοράς, μοναξιάς. Μια περιγραφή καταστάσεων που μπορεί να αντικρίσει κανείς ξανά και ξανά όσο περιφέρεται από την μια Ελληνική (και όχι μόνο) πόλη σε μια άλλη. Αρκετά χρόνια αργότερα, οι weather θα έχουν την τιμή να δουλέψουν με τους παραγωγούς αυτού του δίσκου (Χρήστος Χαρμπύλας, Τίτος Καργιωτάκης) για να ηχογραφήσουν μαζί τους το πρώτο τους άλμπουμ. Μια στιγμή ορόσημο για την μπάντα. Μια ανεκτίμητη εμπειρία.

Queens Of The Stone Age - Lullabies To Paralyze

Κανείς δεν περίμενε να ακούσει το συγκεκριμένο εναρκτήριο άσμα όταν έβαλε πρώτη φορά στο πικ-απ τον συγκεκριμένο δίσκο (ελάτε τώρα). Σημαντικό να ξέρεις πότε να κλείνεις το στόμα σου και να αφήνεις τον Mark να κάνει αυτό που πρέπει. Μετά το επαναλαμβανόμενο ταξίδι (χα!) στην έρημο, ο ginger Elvis επαναπροσδιορίζεται και συγχρονίζεται με τον ζόφο γύρω του. «Όλοι γνωρίζουν πως είναι παλαβός». Το rotation των μελών του βγαίνει. Riffs σε ρυθμό δωρικό, psych-rock μονοπάτια, pop ζωηράδα και τέρμα καουμπούνι (cowbell μωρέ). Αταξινόμητα, ασυνεπή, χορωδιακά, μεγαλοπρεπέστατα νανουρίσματα που παραλύουν.

Pearl Jam - Vitalogy

Η σκηνή, και ο Eddie ακόμα περισσότερο, προσπαθεί να διαχειριστεί τον χαμό του Kurt. Κρίση ταυτότητας. Πάνκιδες που έγιναν διάσημοι. «Άσε το CD και βάλε ένα βινύλιο». Μια πλούσια μουσική κατάθεση που συνδυάζει τον κλασσικό σκληρό, στα-μούτρα-σου, ήχο των Jam με παρανοϊκά περάσματα και ήπιες, κατάμαυρες μελωδίες. Οι στίχοι του Eddie είναι πλέον σε άλλο επίπεδο, αναδεικνύοντας ανάμεσα σε άλλα, την ενσυναίσθησή του αλλά και την ταύτιση του με τα προβλήματα του γυναικείου φύλλου. Ένας δίσκος που σε βάζει να τρέξεις σε ένα σκοτεινό δρόμο με τις πινακίδες να έρχονται γρήγορα προς το μέρος σου. Όλοι όσοι «πήραν απουσία» πρέπει να αποφασίσουν, ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουν.

Alice In Chains - Dirt

Το 1992 επιτυγχάνεται η συγχώνευση του πρωτόλειου ήχου της σκηνής του Seattle, των metal υπολειμμάτων, των βαρέων και ανθυγιεινών blues αλλά και της απεριόριστης αυτό-απέχθειας. Ένα ασταμάτητο όχημα σε τρελή τροχιά. Βρώμικα jams, riff-λεπίδες, και ένα σκοτεινό glam groove από Starr και Kinney. Τα αινιγματικά ξόρκια του Cantrell στήνουν το σκηνικό έτσι ώστε ο Layne να εκραγεί στο ρεφρέν του μεγαλύτερου grunge κομματιού όλων των εποχών (όχι δεν είναι το teen spirit). Αντί να πλέξει το εγκώμιο στον χαμένο του φίλο (έλα ρε Andrew), μέσα στη δίνη του εθισμού, ουρλιάζει μέχρι τέλους φτάνοντας στην τρομακτική προειδοποίηση: “if I would, could you?” Από το χώμα έρχεσαι και εκεί θα επιστρέψεις.

The Afghan Whigs - Gentlemen

Κυριακή κάπου στα 90s, χαζεύεις MTV, σκάει το clip του Gentlemen. Τι σόι δίσκος θα μπορούσε να περιέχει ένα τέτοιο κομμάτι. Οι φήμες ισχύουν: πρόκειται για έναν κύκλο τραγουδιών για πολύπαθες σχέσεις. Η τεκμηρίωση της κατάρρευσης ενός ειδυλλίου. Οι Afghan Whigs καταφέρνουν να ενσωματώσουν funk, black soul και jazz ήχους στον ήχο τους με μαεστρία αποδεικνύοντας πως οι επιρροές τους πάνε πολύ παραπέρα από το εναλλακτικό rock. Ένας δίσκος περίπλοκος, αντιφατικός, αυθάδης και γλυκός. Ακόμα προσπαθούμε να λύσουμε τους γρίφους του. "Your attention please".