Angra, Elegy, The Silent Rage @ Κύτταρο, 20/03/24

Οι εξωτικοί Angra επέστρεψαν επιτέλους στη χώρα μας για συναυλία δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση, ενώ είχαν έρθει πρώτη φορά στα ντουζένια τους, στην περιοδεία του μαγικού "Holy Land" το 1997. Αργότερα την ίδια χρονιά είχαν εμφανιστεί για πρώτη και τελευταία φορά οι Elegy, μαζί με τους Stratovarius, σε μια εποχή που το θρυλικό Ρόδον γνώριζε μεγάλες δόξες. Όταν στην ήδη ανακοινωμένη εμφάνιση των επανενωμένων Ολλανδών προστέθηκαν οι Βραζιλιάνοι ως πρώτο όνομα, η συγκυρία έμοιαζε ιδανική για όσους λάτρεψαν το prog/power στα '90s. Το βράδυ της Τετάρτης στο Κύτταρο έμελλε να διαπιστώσουμε όσο θα απείχε η θεωρία από την πράξη.

Με τις πόρτες να μην έχουν ανοίξει ακόμη στην προκαθορισμένη ώρα έναρξης, δημιουργήθηκαν φόβοι πως κάτι δεν έχει πάει σωστά, αλλά και ότι το πρόγραμμα θα ξεφύγει χρονικά. Στην πράξη όλα θα κυλούσαν ομαλά στην συνέχεια, παρά τις δεδομένες αναποδιές. Οι Silent Rage βρέθηκαν γρήγορα στη σκηνή και υπό κανονικές συνθήκες θα παρουσίαζαν το περσινό, δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους "Nuances Of Life". Η έκτακτη απουσία όμως του τραγουδιστή τους Μιχάλη Ρινακάκη έφερε πίσω από το μικρόφωνο τον Steve Venardo, κατά κόσμον Σταύρος Γιαννακόπουλος, οπότε προφανώς το σετ προσαρμόστηκε στις δεδομένες συνθήκες και βασίστηκε στο full-length ντεμπούτο "The Deadliest Scourge".

Αν και φαινόταν ότι σε όρους συνεκτικότητας η έκτακτη αλλαγή του τραγουδιστή περιόριζε την άνεση της ομάδας, το πλεόνασμα διάθεσης κάλυπτε τα όποια κενά, οπότε το σύγχρονο heavy/power που υπηρετούν πιστά οι Silent Rage αποδόθηκε με αρκετά πειστικό τρόπο, προθερμαίνοντας το κοινό που σταδιακά γέμισε ουσιαστικά το Κύτταρο. Σε κάθε περίπτωση, ο Σταύρος απέδειξε με χαρακτηριστική άνεση ότι έχει φωνάρα, εξαιρετικές στιγμές όπως το "StormWarrior" και το "Crows Fly Back" έβαλαν περισσότερο νερό στο μύλο, και το τελικό σφυροκόπημα στο "A Piece Of Eden" υπέγραψε εμφατικά μία ιδιαίτερη εμφάνιση, με ιδιαίτερη περιποίηση προηγουμένως για τους οπαδούς του συγκροτήματος τα "The Right To Dream" και "Τhoughts Collapse". Εν τέλει οι Silent Rage κέρδισαν ένα δύσκολο στοίχημα, επιβεβαιώνοντας το στάτους που κατέχουν εντός της σκηνής.

Με ταχύτατο change over, οι Elegy κάλυψαν το όποιο χαμένο έδαφος, κατέλαβαν την σκηνή και ήδη από το δεύτερο κομμάτι του ωριαίου main set προσέφεραν ένα από τα μεγάλα hightlight της βραδιάς. Με τρομερή ερμηνεία από τον Ian Parry και συγκλονιστικές κιθάρες, το "The Grand Change", εναρκτήριο του τρομερού full-length ντεμπούτου "Labyrinth Of Dreams", επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο την κλάση των Ολλανδών και την τρομερή κατάσταση που βρίσκονται μετά από περίπου δύο δεκαετίες απουσίας από τα δρώμενα. Μπορεί να μην είχαμε εμφανή sing along στη πορεία, ωστόσο οι ιαχές Elegy-Elegy κατέδειξαν εξαρχής πόσο πολύ εκτιμά γενικότερα και βεβαίως εκτίμησε συγκεκριμένα το κοινό τους Elegy.

Από μικροφώνου, ο ιδιαίτερα ευδιάθετος Parry έδωσε ένα μεγάλο credit στους Silent Rage, καθώς φρόντισαν και βρήκαν τις κατάλληλες κιθάρες για τα μαγικά χέρια των Henk van der Laars και Gilbert Pot, από την στιγμή που οι δικές τους εξάχορδες ξέμειναν στην Ολλανδία και δεν ταξίδεψαν ποτέ για τα μέρη μας. Εκτός πλαισίου δεν θα μπορούσε να μείνει η ανάμνηση της πρώτης επίσκεψης των Elegy στην χώρας, το 1997 στο πλευρό των Stratovarius, με τον Parry να θυμάται ακόμη εντυπωσιασμένος ότι στη Θεσσαλονίκη το κοινό γνώριζε και τραγουδούσε τους στίχους.

Συμπεριλαμβανομέων των τριών σύντομων ορχηστρικών, ήτοι "1998 (The Prophecy)", "All Systems Go" και το αφιερωμένο στην κόρη του Laars "Anouk", από δύο κομμάτια έκαστο εκπροσωπήθηκαν "Supremacy", "Lost" και "Manifestation Of Fear", ενώ μεγαλύτερο μερίδιο κατείχαν "Labyrinth Of Dreams" και "State of Mind", τα οποία θα έρχονταν ισόπαλα στα τέσσερα εάν το ομώνυμο του "State of Mind" ήταν το δεύτερο encore. Με εξαίρεση ίσως το μοναδικό εν δυνάμει hit "I'm No Fool" όπου χάθηκε λίγο η μπάλα, εκτελεστικά η πεντάδα έδειξε μεγάλη κλάση, με τον ήχο να είναι πεντακάθαρος, αν και κάπως τσιτωμένος.

Ο Εγγλέζος φυσικά ήταν εντυπωσιακός στα ερμηνευτικά του καθήκοντα, το rhythm section του παλαιότερου μπασίστα Martin Helmantel με τον νεότερο ντράμερ Bart Bisseling αδιαπέραστο, και μεγάλος πρωταγωνιστής φυσικά ο Henk van der Laars. Μιλάμε για κιθαρισταρά ολκής, με τις σολάρες στα "Frenzy" και "Manifestation Of Fear" απλώς να καταγράφονται ενδεικτικά, ενώ οι πανέμορφες ήταν και οι αρμονίες με τον έτερο κιθαρίστα Gilbert Pot. Σε κάθε περίπτωση, ήταν τιμή μας να δούμε ζωντανά ένα από τα κορυφαία prog/power σχήματα που έβγαλε η Ευρώπη στη δεκαετία του '90, με τη θέση που κατέχουν στον χώρο να επιβεβαιώνεται πλήρως. Όσοι βρεθούν σήμερα στα Τρίκαλα και το Horns Up Festival θα πρέπει να περιμένουν μία εμφάνιση κορυφαίου επιπέδου.

Έχοντας περάσει πλέον σχεδόν δύο δεκαετίες από την τελευταία φορά που είδαμε ζωντανά τους Angra στην Ελλάδα, σε κάθε περίπτωση το συναυλιακό τους στάτους δεν μπορεί παρά να είναι αμφίβολο. Η σύνθεση της πεντάδας παραμένει μεν σταθερή για περίπου μια δεκαετία, όπως επίσης στο ίδιο διάστημα είναι ανανεωμένη κατά τα τρία πέμπτα, ενώ τα τελευταία τους άλμπουμ δεν μπορεί να πει κανείς ότι έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση. Από την άλλη, πρόκειται αναμφίβολα για ένα συγκρότημα με σπουδαία κληρονομία που έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα στο παρελθόν αλλά δεν έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις, εξακολουθώντας να προκαλεί συγκινήσεις και να κερδίζει νέους οπαδούς.

Με ένα αρκετά μεγάλο διάλειμμα να έχει μεσολαβήσει, το ξεκίνημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ορισμός του γλυκόπικρου. Όταν πετάς εξαρχής ένα από τα πιο γερά χαρτιά, μπορείς να απογειωθείς, μπορείς και να το κάψεις, και δεν νομίζω ότι απογειωθήκαμε. Αφενός οι κιθάρες ακούγονται χαμηλά, αφετέρου το "Nothing To Say" ως το μοναδικό τραγούδι της βραδιάς από το λατρεμένο "Holy Land", λειτουργεί περισσότερο σαν υπενθύμιση όσων δεν θα ακολουθήσουν, παρά σαν αφύπνιση. Επίσης, προφανώς και θα δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στο μόλις λίγων μηνών "Cycles Of Pain", όπως και το κάνεις όμως, όταν καταλαμβάνει το ένα τρίτο του συνολικού σετ και συνολικά πρέπει να εκπροσωπηθούν αρκετά άλμπουμ, δυστυχώς δεν μένουν πολλά περιθώρια.

Συνολικά ο ήχος είναι πολύ καθαρός και σύντομα στην πορεία αποκτά ισορροπία, με τα τύμπανα όμως να εξακολουθούν να ακούγονται αρκετά δυνατά. Προσωπικά αυτό δεν με ενοχλεί, καθώς σπάνια ακούς τα τύμπανα δυνατά και καθαρά, στην προκειμένη σίγουρα κοστίζει σε όρους ομοιογένειας. Από την άλλη, ο Bruno Valverde είναι μάλλον και ο καλύτερος παίχτης της ομάδας, κοπανώντας με μεγάλη δύναμη αν και δεν του φαίνεται, επιβεβαιώνοντας παράλληλα μάλλον το προφανές, ότι δηλαδή οι Βραζιλιάνοι είναι τόσο καλοί περκασιονίστες όσο και οι σημερινοί ποδοσφαιριστές που βγάζουν. Στο πλευρό του ο Felipe Andreoli, μπορεί να μην έχει το credit του αυθεντικού μέλους, πλέον όμως αποτελεί το δεύτερο μακροβιότερο μέλος μετά τον Rafael Bittencourt, οπότε αξίζει τον σεβασμό μας.

Μιας και έγινε λόγος για τον συμπαθέστατο Rafa, η εικόνα του προσώπου του πλέον ταυτίζεται με την ψυχή τον Angra και σίγουρα είναι συγκινητικό να τον παρατηρείς επί σκηνής. Από την άλλη, η συνειδητοποίηση ότι είσαι κιθαρίστας και το μοναδικό αυθεντικό μέλος, αλλά τα περισσότερα solo τα εκτελεί ο έτερος κιθαρίστας Marcelo Barbosa, μάλλον προκαλεί κάποια στενοχώρια. Ο Rafa είναι βέβαια άψογος εκτελεστικά και η ομάδα του πολύ καλά κουρδισμένη, αλλά όσο δύσκολο θεωρείται για τον Marcelo να αντικαταστήσει επάξια τον κορυφαίο στο είδος του Kiko Loureiro, άλλο τόσο δεν φαίνεται ότι έχει την τεχνική για να το κάνει. Συμπαθής προφανώς και ο γείτονάς μας Fabio Lione, αλλά όπως για κάποιο λόγο συμβαίνει με τους περισσότερους συμπατριώτες του τραγουδιστές, φαίνεται ότι δίνει περισσότερο βάρος στην επίδειξη της ερμηνείας και λιγότερο στη σωστή τοποθέτηση.

Για να επανέλθουμε στην κανονική ροή, το "Angels Cry" αποτέλεσε το πρώτο πραγματικά μεγάλο highlight για τους Angra, με το κοινό να φαίνεται πως είχε κρατήσει πολλή δύναμη που με κάποιον τρόπο έπρεπε να εκτονωθεί. Θριαμβευτικό ήταν και το κλείσιμο του main set με το "Waiting Silence", το σχεδόν αδιανόητο όμως συνέβη στο encore με το συγκλονιστικό "Carry On". Μιλάμε για ξύλο, για κανονικό ξύλο, που ίσως θεωρητικά να μην ταιριάζει καν στην συνολική αισθητική των Angra. Αν μην τι άλλο όμως, φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει σφυγμός, καθώς έστω και για λίγες στιγμές, βρεθήκαμε στον παράδεισο, βρήκαμε τον χαμένο παράδεισο του '90s prog/power. Οι ευδιάθετοι Βραζιλιάνοι αποχώρησαν από το αγαπημένο μας Κύτταρο μέσα σε έντονες επιδοκιμασίες, και συνεχίζουν τον δρόμο τους, κουβαλώντας μαζί τους τον πλούσιο εξοπλισμό τους. Ιδανικό θα ήταν την επόμενη φορά, οι γενικότερες συνθήκες να είναι τόσο διαφορετικές ώστε ο χώρος που θα τους φιλοξενήσει να μην φαίνεται απλά μικρός αλλά να είναι και στην πραγματικότητα λίγος.

Φωτογραφίες: Νίκος Καταπίδης