Yann Tiersen @ Ηρώδειο, 13/07/17

Υπάρχουν καλλιτέχνες των οποίων το έργο, θεωρητικά, δεν έχει αρκετά από εκείνα τα χαρακτηριστικά που η μουσική βιομηχανία απαιτεί για να τους δώσει προβολή σε ευρύ κοινό. Ανάμεσα σε αυτούς, υπάρχουν κάποιες σπάνιες περιπτώσεις που για τον έναν ή τον άλλο λόγο καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να καθιερωθούν. Μπορεί να έχει περάσει πλέον πάνω από μια δεκαετία κι ένα μεγάλο μέρος του κοινού να τον θεωρεί δεδομένο, αλλά μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες περιπτώσεις αυτού του είδους είναι ο Yann Tiersen.

Ο Γάλλος ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '90 έχει μια σταθερά ποιοτική πορεία στον ευρύτερο χώρο της οργανικής, contemporary classical μουσικής. Ήταν, όμως, μέσω της "Amélie" που η Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας) και ο κόσμος ολόκληρος, έμαθε έστω και κατά τύχη τα κομμάτια των πρώτων τριών δίσκων του, αναδεικνύοντας το δημιουργό τους πέρα από ταμπέλες και ιδιώματα. Από τότε μέχρι σήμερα το ενδιαφέρον του κοινού για τις νέες δουλειές του μπορεί να έχει μειωθεί, αλλά το status του παραμένει σταθερό. Έτσι, το sold out λίγες εβδομάδες μετά την ανακοίνωση της συναυλίας δεν έμοιασε καθόλου παράλογο.

Θεωρώ δεδομένο ότι μια μερίδα του κόσμου που γέμισε ασφυκτικά το Ηρώδειο, πήγε με τη λογική ότι θα ακούσει  το "Βαλς της Αμελί", αλλά ο μεγάλος συνθέτης είχε διαφορετικά σχέδια. Η βραδιά ήταν ξεκάθαρα αφιερωμένη στο περσινό "Eusa", το οποίο αποδόθηκε στην ολότητά του, ενώ οι ομοιότητες με παλιότερες εμφανίσεις του σε κλειστούς χώρους άρχισαν και τελείωσαν σε κάποια περάσματα. Αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με τα κομμάτια που επιλέχθηκαν, αλλά και με το γεγονός ότι ο Tiersen ανέβηκε στη σκηνή μόνος του, χωρίς κανέναν από τη συνοδευτική του μπάντα που έχει κατά καιρούς.

Λίγες μέρες μετά την τεράστια εμφάνιση των Foo Fighters, ο χώρος επέστρεψε στα φυσιολογικά του επίπεδα· η ορχήστρα άδειασε, η σκηνή επανήλθε στο συνηθισμένο της μέγεθος και το κοινό παρέμεινε καθισμένο κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Αν υπήρξε ένα στοιχείο που ξεχώρισε από το ξεκίνημα, αυτό ήταν το στήσιμο. Σε πλήρως μινιμαλιστική λογική, στο κέντρο της σκηνής υπήρχε το πιάνο, πλαισιωμένο από τρεις λάμπες, ένα φανάρι και μια μηχανή αναπαραγωγής ταινίας. Οι προβολείς παρέμειναν χαμηλωμένοι, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, απολύτως ταιριαστή με το υλικό που παρουσιάστηκε.

Στο άτυπο πρώτο μέρος έγινε η παρουσίαση του "Eusa", με τον Tiersen να κάθεται στο πιάνο, τα ηχοτοπία από την κασέτα να εναλλάσσονται με ambient ήχους και τα κομμάτια να διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς παύσεις. Οι μελωδίες ακούστηκαν σε όλη τους τη μεγαλοπρεπή απλότητα, με το χώρο και το όλο κλίμα να παίρνουν έστω και για λίγο μακριά τη ζέστη, μοιράζοντας ταξίδια σε μακρινούς, ήρεμους τόπους. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναφερθούν μεμονωμένα σημεία, αλλά ομολογουμένως στο ξεκίνημα με το "Pern", στο φορτισμένο πέρασμα του "Kereon" και στο υπέροχο, uplifting για τους αγγλομαθείς, "Penn Ar Lann" πιστεύω ότι αρκετά μάτια έκλεισαν στιγμιαία.

Σε αυτό το σημείο υπήρξε, αν υπήρξε, το μοναδικό ζήτημα της βραδιάς. Όσοι δεν είχαν ακούσει το δίσκο και οι λιγότερο σχετικοί, πιθανότατα ξενίστηκαν από την τόσο ιδιότροπη προσέγγιση. Κάποιοι ίσως να βαρέθηκαν και υπήρξαν περιπτώσεις (μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών, ευτυχώς) αποχωρήσεων περίπου στη μέση του σετ. Ίσως μια τακτική πιο κοντά σε εκείνη που ακολούθησε ο Ludovico Einaudi πριν από λίγο καιρό να ήταν πιο εύπεπτη, αλλά όπως και να έχει, μιλάμε για μια καλλιτεχνική επιλογή που δεν μπορώ να κατακρίνω σε καμία περίπτωση.

Τα πράγματα έγιναν κάπως πιο προβλέψιμα στο δεύτερο μέρος, με τον Tiersen να εναλλάσσει πιάνο, βιολί και μεταλλόφωνο, παρουσιάζοντας συνθέσεις από τους προ-2010 δίσκους του. Το "Naval" έχει μια θέση ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές στιγμές της βραδιάς, το πέρασμα από το "La Valse Des Monstres" αναμενόμενα συνοδεύτηκε από τεράστιο χειροκρότημα, κάτι που έγινε και στην ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας με το εμβληματικό "La Dispute". Η επιστροφή με το "Le Vieux En Veut Encore" ήταν προσεκτικά διαλεγμένη, ενώ τα νεοκλασικά vibes του "Sur Le Fil" μοίρασαν ρίγη κι έδωσαν ιδανικά το οριστικό κλείσιμο. Τουλάχιστον για όσους ήταν υποψιασμένοι.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά