The Machine, Human Asteroid @ Six D.O.G.S., 26/09/14

Τι κι αν έχουμε «χορτάσει» από συγκροτήματα του νέο-ψυχεδελικού, stoner-ο-heavy χώρου; Τελικά το καθένα έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει

Από τον Κώστα Σακκαλή, 29/09/2014 @ 13:42
Η αλήθεια είναι ότι κάπως μου την έδωσε και πήγα με αυστηρή διάθεση στους The Machine. Κάπου σκέφτηκα ότι πλέον, καλά να 'μαστε, είμαστε έμπειροι (we are experienced που θα έλεγε και ο Jimi), έχουμε δει τα τελευταία χρόνια πολλά συγκροτήματα του νέο-ψυχεδελικού, stoner-ο-heavy χώρου και οι απαιτήσεις μας θα πρέπει να είναι αντάξιες, σκεφτόμουν, λίγο χαιρέκακα ομολογουμένως.

Λιγότερες προσδοκίες είναι η αλήθεια ότι είχα από τους Έλληνες Human Asteroid απλούστατα γιατί δεν τους είχα ξανακούσει. Κι όμως ακούγοντάς τους απ' έξω κιόλας, όταν η ουρά των εισιτηρίων που τελικά οδήγησε σε sold out είχε αρκετό μήκος, κατάλαβα ότι θα με κέρδιζαν γρήγορα.

Human Asteroid

Με εξαίρεση μία διασκευή στο "Set The Controls For The Heart Of The Sun" που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε ή όχι καθώς συνδύαζε την κιθάρα εποχής "Wall" με το χαρακτηριστικό ψυχεδελικό μπάσο του αυθεντικού κομματιού, η εμφάνισή τους ήταν άψογη και αντάξια όχι ενός support συγκροτήματος αλλά ενός κεντρικού που θα μπορούσε να κρατήσει ψηλά το ενδιαφέρον ολόκληρης της βραδιάς. Αν μη τι άλλο, επανερχόμενος στην εισαγωγή του κειμένου, από τα τόσα ακούσματά μας έχουμε δημιουργήσει και μία αντάξια τοπική σκηνή. Ή αντίστροφα.

Human Asteroid

Κλείνοντας με τους Human Asteroid, θέλω να αναφέρω δύο ακόμα σημεία που τους πιστώνονται, από τη μία οι ενδιαφέρουσες βιντεοπροβολές τους που ενέτειναν το ψυχεδελικό τους πρόσωπο και από την άλλη το ότι ακριβώς αυτό το πρόσωπο έμοιαζε να είναι αρκετά βαρύ αλλά και αρκετά μη μεταλλικό ταυτόχρονα, αποφεύγοντας μία παγίδα (κατ' εμέ) που οι καταβολές αρκετών άλλων συγκροτημάτων δεν μπορούν να προσπεράσουν.

Όταν ήρθε η ώρα των The Machine πίστεψα ότι οι σκέψεις που έκανα πριν φτάσω στον χώρο θα δικαιωθούν. Ναι, το ξεκίνημα είχε πλούσιο τον ήχο που αγαπάμε όσοι ήμασταν εκεί, ναι, η προσπάθεια για χάσιμο μέσα στη μουσική τους ήταν εμφανής τόσο από το συγκρότημα όσο και από το κοινό, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάτι έλειπε στην ατμόσφαιρα, κάτι που δεν ξέρω αν είχε να κάνει με μία αναγνωριστική επαφή από μεριάς τους, με κάποιες σχετικά μεγάλες διακοπές ανάμεσα στα τραγούδια ή με το γεγονός ότι κάποιοι από το κοινό είχαν την αίσθηση ότι είχαν κάτι πολύ έξυπνο να πουν στο συγκρότημα και που έπρεπε να το ακούσουμε και όλοι εμείς.

The Machine

Ό,τι και να ήταν, μετά από τα δύο πρώτα τραγούδια είχε φύγει (εκτός από τους θεατές που λέγαμε, αλλά τι να κάνεις) και μαζί και οι όποιες επιφυλάξεις μου. Ίσως καθόλου τυχαία τότε άρχισαν εντονότερα να φαίνονται και οι πιο blues επιρροές τους, αυτές που εξαρχής με έκαναν να τους προσέξω ως συγκρότημα. Από εκεί και μετά, ό,τι έχτιζαν ρυθμικά το αποδομούσαν με θόρυβο, με το μπάσο να αναλαμβάνει κυρίως τις φράσεις και την κιθάρα να πνίγει τις συνθέσεις στο reverb.

The Machine

Το τριπάρισμα φυσικά κυριαρχούσε αλλά μία punk προσέγγιση έγινε επίσης πολύ φανερή ενώ καλές εντυπώσεις άφησε και μία νέα σύνθεση που μας παρουσίασαν. Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς, όμως, ήταν σαφώς λίγο πριν το τέλος όταν και αποφάσισαν να τζαμάρουν σε Hendrix-ικά μονοπάτια ενώ το κλείσιμο (πάνω από μιάμιση ώρα μετά και ενώ τους «έβαλαν χέρι» ότι πρέπει να τελειώσουν σύντομα) με τη διασκευή στο "Nobody's Fault But Mine" απλά επιβεβαίωσε το καλό τους γούστο.

The Machine

Τελικά οι σκέψεις που έκανα φεύγοντας από το Six D.O.G.S. δεν είχαν καμμία σχέση με αυτές που έκανα όταν ερχόμουν. Ναι μεν έχουμε «χορτάσει» από συγκροτήματα αυτού του είδους αλλά το καθένα έχει κάτι να προσφέρει. Κι αν δεν είναι πάντα μία διαφορετική προσέγγιση, μία έντονή μουσική προσωπικότητα ή δυο-τρία τραγούδια που πέρα από πορωτικά μπορούν να θεωρηθούν και κλασσικά, είναι σίγουρα μια πολύ πολύ όμορφη, groovy και far out βραδιά.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
  • SHARE
  • TWEET