The Amity Affliction, Seasons AC, Glance Of Medusa, Till I Drop Dead @ An Club, 13/06/16

Επαγγελματικό, μελωδικό metalcore για λίγους κι εκλεκτούς

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 15/06/2016 @ 13:26

Οι συνθήκες για την πρώτη συναυλία των Amity Affliction στην Ελλάδα ήταν ιδανικές· το προ διετίας "Let The Ocean Take Me" είναι, εμπορικά αδιαμφισβήτητα, κατά τους οπαδούς πιθανότατα, ο πιο πετυχημένος δίσκος της μπάντας, ενώ τα πρώτα δείγματα από το "This Could Be Heartbreak", που είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι, προδιαθέτουν για μερικές καλοδεχούμενες αλλαγές στον ήχο. Όταν είχε αρχικά ανακοινωθεί η περιοδεία, το μόνο που δεν με είχε ενθουσιάσει σε θεωρητικό επίπεδο ήταν ο χώρος διεξαγωγής, καθώς το Second Skin αν και συμπαθές, ηχητικά το βρίσκω κάπως ιδιότροπο. Ακόμα κι αυτό, όμως, ξεπεράστηκε, όταν το event μεταφέρθηκε στο An.

Μετά από περίπου μια ώρα καθυστέρησης σε σχέση με το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Till I Drop Dead. Ένα θετικό που προέκυψε από αυτό το ζήτημα ήταν ότι δεν βρέθηκαν μπροστά σε έναν άδειο χώρο. Ωστόσο, ο μπερδεμένος ήχος και ο περιορισμένος χώρος στη σκηνή, λόγω δεύτερου drum kit, δεν τους βοήθησαν, με αποτέλεσμα να παρουσιάσουν ένα σχετικά αμήχανο σετ, ιδιαίτερα στο πρώτο του μισό. Με το πέρασμα των κομματιών, όμως, φάνηκε να βρίσκουν τα πατήματά τους και το μοντέρνο metalcore που παρουσίασαν λειτούργησε ταιριαστά ως εισαγωγή της βραδιάς και ήταν αιτία να δημιουργηθούν τα πρώτα pit.

Μετά από περίπου είκοσι λεπτά, με τον κόσμο να έχει πλέον αυξηθεί, εμφανίστηκαν οι Glance Of Medusa. Το επιθετικό core ύφος τους αποδόθηκε όπως έπρεπε, με ήχο δυνατό αλλά καθαρό και τα breakdowns να δίνουν και να παίρνουν. Η σκηνική τους παρουσία ήταν ιδιαίτερα άνετη, παρά το ζήτημα χώρου που παρέμεινε, με το μικρόφωνο μάλιστα να πηγαίνει στο κοινό αρκετές φορές. Στο σχεδόν μισάωρο που βρέθηκαν στη σκηνή παρουσίασαν κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους, καθώς κι από το πρώτο τους EP, "Identity", με το "Open Your Eyes" να κλέβει την παράσταση.

Στη συνέχεια τη σκυτάλη έλαβαν οι Seasons AC, με το ευθύ, heavy σχεδόν-hardcore τους. Στηριζόμενοι κυρίως στα κομμάτια του πρώτου τους EP, "4", το μισάωρο σετ τους ήταν γεμάτο ενέργεια και σε μερικά σημεία μου έβγαλε κάτι από Βορρά. Ο ήχος κινήθηκε σε, τουλάχιστον, ικανοποιητικά επίπεδα, με την ένταση των ντραμς να είναι μετρημένη, τα riff και τα φωνητικά να ακούγονται καθαρά και τις μπασογραμμές να ξεχωρίζουν. Ενδεικτικό του κλίματος που επικράτησε ήταν η ανταπόκριση του κοινού στο "Winter Nights", ακόμα κι αν όπως αποδείχθηκε ένα μεγάλο μέρος του έβλεπε τους Seasons για πρώτη φορά.

Στις 23:30, αφού η σκηνή άδειασε από ενισχυτές και ετοιμάστηκε το "κύριο" drum kit, είχε φτάσει η ώρα για τους Amity Affliction. Με κεκτημένη ταχύτητα από τις εμφανίσεις τους σε μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, όπως το Download και το Rock im Park, οι Αυστραλοί εμφανίστηκαν με αέρα μεγάλης μπάντας. Κι αν η εισαγωγή με το ολοκαίνουριο "I Bring The Weather With Me" αδικήθηκε από τον κακό ήχο και το ζόρικο sing-along στη μέση, η συνέχεια με το "Open Letter" ήταν ιδανική για να φέρει τα πράγματα στη θέση τους.

Οι κιθάρες για κάποιον λόγο ήταν ένα επίπεδο έντασης κάτω από το επιθυμητό, ωστόσο τα φωνητικά των Ahren Stringer και Joel Birch ακούγονταν εξαιρετικά και οι εναλλαγές τους ήταν στο επίκεντρο των κομματιών. Το "Chasing Ghosts" αποδόθηκε άψογα, το "I Hate Hartley" αντιπροσώπευσε την προ-2012 περίοδο της μπάντας, ενώ το "Death's Hand" ήταν από τις δυνατότερες στιγμές της βραδιάς. Μοναδικό παράπονο σε ένα καθόλα ικανοποιητικό σετ, ότι παρά τον ενθουσιασμό από το, σχετικά μικρό αλλά ένθερμο, κοινό και το συγκρότημα, δεν υπήρξε η παραμικρή έκπληξη. Θεωρώ πως ένα "Anchors", ένα "Greens Avenue" ή ένα "Youngbloods" θα μπορούσαν να είχαν εμφανιστεί, έστω κι εκτός προγράμματος, από τη στιγμή που μιλάμε για πρώτη επίσκεψη και με δεδομένη την ανταπόκριση που υπήρξε.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το moshing δεν έλειψε από κανένα breakdown, αρκετοί στίχοι ακούστηκαν δυνατά κάτω από τη σκηνή, η μπάντα, καλοπροβαρισμένη, φαινόταν να το ευχαριστιέται στη σκηνή και γενικά ο παλμός δεν χάθηκε σε κανένα σημείο. Προς το τέλος, μάλιστα, στα "Shine On" και "Pittsburgh" η κατάσταση εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο metalcore πάρτυ, με το κοινό να αναλαμβάνει ολόκληρα ρεφρέν, ενώ το "Don't Lean On Me" έκλεισε ιδανικά το κάτι παραπάνω από εξηντάλεπτο σετ της πεντάδας από το Gympie της Queensland.

SETLIST

I Bring The Weather With Me
Open Letter
Lost & Fading
Chasing Ghosts
Never Alone
FML
I Hate Hartley
The Weigh Down
Death's Hand
Forest Fire
Bondi St. Blues
Shine On
Pittsburgh
Don't Lean On Me

 

  • SHARE
  • TWEET