Graspop Metal Meeting 2016: Day 3 (Volbeat, Nightwish, Ghost κ.α.) @ Dessel, Βέλγιο, 18/06/16

Έφτασε η τρίτη ημέρα του φεστιβάλ, η οποία προβλεπόταν και η πιο βροχερή από όλες σύμφωνα με τις προγνώσεις του καιρού (λέμε τώρα). Δυστυχώς, οι προγνώσεις έπεσαν μέσα (για κάθε ακραίο φαινόμενο κακοκαιρίας μέσα πέφτουν) και είχαμε πολύ δυνατή βροχή από το πρωί όταν και κατεβαίναμε προς το Dessel.

Ευτυχώς, οι διοργανωτές ήταν προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο και είχαν ρίξει κομμάτια ξύλου στα σημεία οπού ήταν πραγματικός βάλτος, τα οποία και είχαν μεταφέρει με φορτηγά από το προηγούμενο βράδυ. Σε αυτές τις περιπτώσεις φαίνονται πόσο επαγγελματίες είναι οι διοργανωτές για να αποφύγουν δυσάρεστες και απρόοπτες καταστάσεις. Η ημέρα αυτή δεν είχε το τρανταχτό όνομα για headliner, όμως είχε την ίδια ποικιλομορφία με την χθεσινή ημέρα.

Halestorm

Χάσαμε τους Bliksem λόγω της καταρρακτώδους βροχής, η οποία δεν μας επέτρεπε να πάμε από τον σταθμό του Mol μέχρι τα λεωφορεία του φεστιβάλ. Φανταστείτε ότι άνοιξαν οι ουρανοί και οι δρόμοι έγιναν ποτάμια, ακόμα και σακιά με άμμο βλέπαμε στις αυλές των σπιτιών για την αποφυγή πλημμυρών. Μετά από χίλια βάσανα, φτάσαμε στον χώρο του φεστιβάλ και η βροχή είχε σταματήσει. Πάμε στην Main Stage I όπου θα έπαιζαν οι Halestorm από την Pennsylvania των Η.Π.Α.. Είχαμε προσδοκίες από αυτήν την μπάντα, μιας και έχει δημιουργήσει μεγάλο ντόρο με τα δυο πρώτα της άλμπουμ.

Η εμφάνιση τους δεν μας ικανοποίησε όσο θα περιμέναμε, όσες προσπάθειες κι αν έκανε ο Arejay πίσω από τα ντραμς να ξεσηκώσει το κοινό, όπως και η Lzzy που έκανε ό,τι μπορούσε και αυτή από την πλευρά της, δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά. Επίσης, όταν έχεις σαράντα λεπτά εμφάνιση δεν βάζεις drum solo και προσπαθείς να παρουσιάσεις όσα περισσότερα κομμάτια μπορείς από την καριέρα σου. Είμαι σίγουρος ότι μπορούν πολλά περισσότερα πάνω στη σκηνή και αυτή απλά ήταν μια εξαίρεση, ίσως ένας λόγος να ήταν ότι εμφανίστηκαν πρωί και με βροχή. Κομμάτια όπως "I’am The Fire" και "Love Bites (So Do I)" ήταν από τις πολύ καλές στιγμές τους, όπου κάπως κουνήσαμε λίγο. Μπορούν περισσότερα από μια μέτρια εμφάνιση σαν και αυτή.

Setlist: Love Bites (So Do I) / Mz.Hyde / Amen / Scream / I Αm The Fire / I Like It Heavy / Drum Solo / Mayhem / I Miss The Misery

Skillet

Οι Αμερικάνοι Skillet ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν με το "Whispers In The Dark" έχοντας για τα καλά τον κόσμο στο πλευρό τους. Συνέχισαν με αρκετές επιτυχίες από την καριέρα τους, όπως "Sick Of It", "Feel Invincible", "Awake And Alive", "Hero", "Back From The Dead", "Comatose", "Monster" και τελείωσαν ιδανικά με το "Rebirthing". Η ποικιλομορφία πάνω στη σκηνή με τα διάφορα μουσικά όργανα, όπως τα πλήκτρα και το τσέλο, και η σωστή διαχείριση τους ήταν ένα πλεονέκτημα για την μπάντα από το Memphis του Tennessee.

Η Jen Ledger κατέβαινε από τα ντραμς και ερμήνευε κομμάτια με μεγάλη άνεση και η εντυπωσιακή Corey Cooper έδωσε ένα απίστευτό show με το εκπληκτικό attitude της στην κιθάρα και τα πλήκτρα. Μεγάλη εμφάνιση έκανε και ο John Cooper που είχε τρομερή επικοινωνία με το κοινό. Οι Αμερικάνοι κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο με την απόδοση τους, ο οποίος με τη σειρά του τραγουδούσε όλες τις επιτυχίες της μπάντας κάτω από τη βροχή.

Setlist: Whispers In The Dark / Sick Of It / Feel Invincible / Awake And Alive / Hero / Back From The Dead / Comatose / Monster / Rebirthing

Killswitch Engage

Οι Αμερικάνοι Killswitch Engage είναι συνηθισμένοι επισκέπτες στο Graspop, μιας και ο κόσμος εδώ τους γουστάρει πολύ. Αυτήν τη φορά ήρθαν με τον Jesse Leach στο μικρόφωνο και με ένα πολύ καλό άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Ευρεία αποδοχή έτυχαν τα νέα τους κομμάτια "Alone I Stand", "Hate By Design" και "Strength Of The Mind", όπου ο κόσμος έδειξε να τα απολαμβάνει όσο και τα παλιά. Ακόμα έπαιξαν "In Due Time" και "Beyond The Flames" από το "Disarm The Descent" και "My Curse" από το "As Daylight Dies".

Πανικός έγινε στα παλιά κομμάτια "Fixation On The Darkness", "My Last Serenade", "A Bid To Farewell", "Rose Of Sharyn" και "The End Of Heartache". Θα χαρακτηρίζαμε την εμφάνιση πολύ καλή με κύρια χαρακτηριστικά τον εξαιρετικό Leach, που ερμήνευε όλα τα κομμάτια με άνεση, και τον θεοπάλαβο κιθαρίστα και σήμα κατατεθέν των εμφανίσεων τους Adam Dutkiewisz να τα δίνει όλα πάνω στην σκηνή. Εμφάνιση βγαλμένη από το παρελθόν.

Setlist: A Bid To Farewell / Strength Of The Mind / Fixation On The Darkness / Alone I Stand / Beyond The Flames / Hate By Design / My Last Serenade / Rose Of Sharyn / The End Of Heartache / My Curse / In Due Time

Paradise Lost

Όταν παρακολουθείς τους Paradise Lost σε κλειστό χώρο, γνωρίζεις ότι θα βιώσεις μια εμπειρία ζωής με το υπερθέαμα που θα σου δώσουν. Καταρχήν, εντυπωσιαστήκαμε με την απόδοση του Nick Holmes στα φωνητικά, μιλάμε για τρομερή ερμηνεία, έχοντας τον Greg δίπλα του να σε κερνάει riff και solo με to «τσουβάλι». Λόγω των Killswitch Engage, κάναμε ό,τι μπορούσαμε και προλάβαμε "Dead Emotion", "Embers Fire", "Return To The Sun", "The Enemy" και "Beneath The Broken Earth". Βέβαια, δεν γίνεται να μην σχολιάσουμε ότι στο τελευταίο κομμάτι ο Holmes έδωσε τον καλύτερο του εαυτό και εισέπραξαν ένα μεγάλο διαρκές χειροκρότημα.

Όσο παρακολουθήσαμε, είδαμε μια φοβερή εμφάνιση από μια μπάντα που ξέρει τι να προσφέρει στον κόσμο μέσα σε πενήντα λεπτά. Επίσης, τους αξίζουν συγχαρητήρια που έπαιξαν κομμάτια από το τρισμέγιστο "Gothic", όπως "Dead Emotion" και "Rapture", όπως επίσης και τους ύμνους "As I Die", "Pity The Sadness" και "Embers Fire" από τα υπόλοιπα αριστουργήματα τους. Η εμφάνιση τους στηρίχτηκε στα δυνατά χαρτιά του παρελθόντος και δικαιώθηκαν.

Setlist: No Hope In Sight / Pity The Sadness / As I Die / Rapture / Faith Divides Us / Death Unites Us / Dead Emotion / Embers Fire / Return To The Sun / The Enemy / Beneath The Broken Earth

Testament

Λοιπόν, όποιος γνωρίζει τον αμερικάνικο ακραίο ήχο σίγουρα θεωρεί ένα από τα καλύτερα rhythm section στον χώρο της σκληρής μουσικής τους DiGiorgio/Hoglan. Ο Chuck Billy έχει δομήσει την μπάντα με πολύ δυνατούς παίκτες, αν συνυπολογίσουμε τους εξαιρετικούς Peterson και Skolnick. Σε αυτήν την εμφάνιση έχουμε να κάνουμε με ένα Thrash Metal υπερθέαμα. Κορυφαία στιγμή τους ήταν το "D.N.R.", όπου τα pits πολλαπλασιάστηκαν με τον Gene Hoglan να δίνει σεμινάριο επαγγελματικού drumming, συνοδευόμενος από τους Alex και Eric που σάρωναν με τα riff.

Άλλες μεγάλες στιγμές ήταν τα "The Formation Of Damnation", "Practice What You Preach" και "3 Days In Darkness", όπου έγινε πανικός. Δεν περιμέναμε να παίξουν το κλασσικό "Over The Wall" από το θρυλικό πρώτο τους άλμπουμ, "The Legacy". Ακόμα, τίμησαν το πολύ καλό "The New Order" με κομμάτια όπως το ομώνυμο, "Into The Pit" και "The Preacher". Οι Αμερικάνοι έδωσαν μια γεμάτη thrash metal συναυλία που περιείχε ό,τι ήθελε το κοινό εκείνη την ώρα.

Setlist: Over The Wall / Rise Up / The Preacher / Practice What You Preach / The New Order / Into The Pit / D.N.R. (Do Not Resuscitate) / 3 Days In Darkness / The Formation Of Damnation

Dropkick Murphys

Η εμφάνιση τους μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας υπέροχος χορός στο λασπόλουτρο. Η μπάντα από τη Βοστώνη, που παίζει αυτό το όμορφο ιρλανδικό μείγμα μουσικής, έφερε τον κόσμο στο Main Stage II άσχετα που έβρεχε και δεν μπορούσες να περπατήσεις εκεί μέσα στα περισσότερα σημεία, εκτός κι αν γέμιζες λάσπες. Έπαιξαν συνολικά δεκατέσσερα κομμάτια, άρα καταλαβαίνετε ότι ο κόσμος έφυγε γεμάτος από την εμφάνιση, αλλά και σίγουρα ικανοποιημένος. Ξεκίνησαν με το "The State Of Massachusetts" και συνέχισαν με "Sunday Hardcore Matinee", "Johnny, I Hardly Knew Ya" και συνεχίστηκε ο ιρλανδέζικος κέλτικος punk χαμός με δέκα ακόμα τραγούδια απ' όλη την καριέρα τους.

Όλοι τα πήγαιναν περίφημα, οι κιθάρες ήταν όπως πρέπει και τα επιπλέον όργανα, όπως το μαντολίνο και το ακορντεόν, έδιναν την παραδοσιακή κέλτικη νότα στην εμφάνιση. Στις κορυφαίες στιγμές τους θα μπορούσαμε να προσάψουμε τα "The Boys Are Back" και "Rose Tattoo", τα ξεχωρίσαμε μιας και μαζί και με άλλα που έπαιξαν παρέσυραν τον κόσμο σε ένα ξέφρενο πάρτι με χορό, μπύρα και λασπωμένα T-shirts. Επίσης ξεχωρίσαμε το τελευταίο κομμάτι "I’m Shipping Back In Boston" με το υπέροχο μαντολίνο στην εισαγωγή και χορευτικό ρυθμό του (το ίδιο ισχύει και για το υπέροχο "Out Of Our Heads") και ακόμα ο ξέφρενος punk ρυθμός του "Going Out Of Style" που δημιούργησε μικρά pits. Τους άξιζε και με το παραπάνω η θέση σε μια από τις κεντρικές σκηνές και την τίμησαν. Μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις της ημέρας.

Setlist: The State Of Massachusetts / Sunday Hardcore Matinee / Johnny, I Hardly Knew Ya / The Auld Triangle / Cruel / Prisoner’s Song / Famous For Nothing / Citizen C.I.A. / Sandlot / The Boys Are Back / Rose Tattoo / Out Of Our Heads / Going Out In Style / I’m Shipping Back In Boston

Bullet For My Valentine

Οι Bullet For My Valentine πριν από κάποια χρόνια είχαν αφήσει πολλές υποσχέσεις με τις κυκλοφορίες "Poison" και "Scream Aim Fire", λίγο αργότερα, όμως, άρχισε η πτώση της φήμης τους. Σε αυτήν την εμφάνιση ξεκίνησαν επιθετικά με το "No Way Out" και "Your Betrayal". Έπαιξαν ακόμα "4 Words (To Choke Up On)" από το ντεμπούτο τους, "You Want A Battle? (Here’s A War)" και "Raising Hell" από το τελευταίο τους άλμπουμ και το πολύ καλό "The Last Fight" που ξεκίνησε με ένα υπέροχο solo του Matt από το "Fever".

Αργότερα αποφάσισαν να παίξουν τα κομμάτια που τους έκαναν ευρέως γνωστούς όπως τα "Waking The Demon", "Scream Aim Fire" και το "Tears Don’t Fall", στα οποία και έγινε ο μεγαλύτερος πανικός. Γενικά ήταν μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, με συνθέσεις από όλους τους δίσκους τους και με τρομερή ενέργεια πάνω στη σκηνή. Ελπίζουμε να επανέλθουν στα αρχικά επίπεδα τους δισκογραφικά, γιατί είναι πολύ καλοί.

Setlist: No Way Out / Your Betrayal / 4 Words (To Choke Up On) / You Want A Battle? (Here’s A War) / The Last Fight / Drum solo / Raising Hell / Scream Aim Fire / Alone / Worthless / Tear’s Don’t Fall / Waking The Demon

Satyricon

Αν υπάρχει μια μπάντα που επιθυμούσαμε να παρακολουθήσουμε διακαώς ήταν οι Satyricon. Είναι από τα σχήματα που μεγαλούργησαν στα μέσα της δεκαετίας του '90, οπότε και κυκλοφόρησαν όλα τα νορβηγικά Black Metal διαμάντια (σ.σ. Λέτε ό,τι θέλετε, δεν ξεπερνιούνται). Γνωρίζαμε ότι η συναυλία τους θα ήταν επετειακή για το εξαιρετικό "Nemesis Divina" και ήμασταν προετοιμασμένοι για το καλύτερο. Κυρίες και κύριοι, οι Νορβηγοί δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Ένα από τα καλύτερα performances που έχω δει σε black metal μπάντα όπου με μεγάλη ακρίβεια απέδωσαν όλο το άλμπουμ και μην περιμένετε να αναφερθούν αποκορυφώματα στην εμφάνιση τους.

Όλη η συναυλία ήταν ένα αποκορύφωμα δομημένο από το σαρωτικό εκτελεστικά "Nemesis Divina". Ξέρετε, είναι ένα αίσθημα νοσταλγίας που σε περιλούζει όταν ακούς τις πρώτες νότες του "The Dawn Of A New Age" και στην εισαγωγή του "Mother North" να κοπανιέσαι όπως όταν το άκουσες για πρώτη φορά. Πέραν του επετειακού πακέτου, έπαιξαν το "Fuel For Hatred", που διατήρησε τον κόσμο στο mood του "Nemesis Divina" με την thrash metal υφή του, όπως και τα "Black Crow On A Tombstone" και "K.I.N.G.", που σήμαναν και το τέλος της εμφάνισης. Αξιοπρεπέστατα τα τελευταία κομμάτια, όμως την παράσταση έκλεψε η ολόκληρη εκτέλεση ενός δίσκου που έχει επηρεάσει πολύ κόσμο και μαζί με άλλους δίσκους τότε, χάραξε τον δρόμο για αυτούς που ερχόντουσαν. Μεγάλη εμφάνιση από τους Νορβηγούς!

Setlist: The Dawn Of A New Age / Forhekset / Du Som Hater Gud / Transcendental Requiem Of Slaves / Immortality Passion / Nemesis Divina / Mother North / Black Crow On The Tombstone / Fuel For Hatred / K.I.N.G.

Ghost

Οι Σουηδοί Ghost ανέβηκαν στο Main Stage II γύρω στις 20:00 για να κάνουν αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά, μια ατμοσφαιρική hard rock/metal εμφάνιση. Ο Papa Emeritus I ήταν για μια ακόμα φορά εντυπωσιακός στις ερμηνείες του σε όλα τα κομμάτια και η μπάντα κινούταν στο ίδιο μήκος κύματος.

Από το ντεμπούτο τους έπαιξαν "Ritual" και "Stand By Him", από το "Infestissumam" το "Year Zero" και όλα τα υπόλοιπα από το τελευταίο τους άλμπουμ, "Meliora". Ο κόσμος τους στήριξε καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους και έδειξε να απολαμβάνει όλο το show, αν και ήταν κάπως περίεργο που τους βλέπαμε ημέρα και σε εξωτερικό χώρο. Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα τους ήταν το υπέροχο θεατρικό σκηνικό τους που μάγεψε το κοινό.

Πιο αναλυτικά, μπορούμε να πούμε ότι τα "Cirice" και "Absolution" από το καινούριο άλμπουμ ακούγονται πολύ πιο δυνατά στη σκηνή πάνω, πάρα στις στούντιο εκτελέσεις τους και τα "Ritual", "Stand By Him" και "Year Zero" κέρδισαν το έντονο χειροκρότημα του κόσμου με τις πολύ δυνατές εκτελέσεις τους. Για πρώτη φορά που τους παρακολουθήσαμε ήταν πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν.

Setlist: Spirit / From The Pinnacle To The Pit / Ritual / Stand By Him / Devil Church / Cirice / Year Zero / He Is / Absolution / Mummy Dust / Monstrance Clock

Slayer

Αμέσως μετά βγήκαν στη Main Stage I οι Αμερικάνοι thrashers Slayer που έχουν στη σύνθεση τους ως μόνιμα μέλη τον Gary Holt και τον Paul Bostaph στις κιθάρες και στα τύμπανα, αντίστοιχα. Οι Slayer αποτελούνται από μέλη που είναι τρεις δεκαετίες στον χώρο και μπορεί να αντιληφθεί κάποιος ότι μπορούν να αποδώσουν πάνω στη σκηνή τα μέγιστα, ακόμα κι αν λείπουν δύο από τα ιδρυτικά τους μέλη.

Ο Gary Holt, όπως διαπιστώσαμε, έβγαλε τον καλύτερο εαυτό του πάνω στη σκηνή αποδίδοντας πιστά τόσο τα παλιά όσο και τα νέα κομμάτια της μπάντας. Ο Paul Bostaph είναι από παλιά με τους Slayer και δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα στο να έχει μια εξαιρετική απόδοση πίσω από τα ντραμς. Πιο αναλυτικά, στα πέντε τελευταία κομμάτια τους έπαιξαν όλη την ιστορία που τους έκανε γνωστούς, "Black Magic", "Seasons In The Abyss", "Angel Of Death", "Raining Blood" και "South Of Heaven", όπου η κατάσταση έγινε χαώδης με τα πολυάριθμα pit και τα άφθονα crowd surfing. Ακόμα έπαιξαν "Postmortem", "War Ensemble", "Mandatory Suicide", "Dead Skin Mask" και "Born Of Fire", που με τις πρώτες νότες του πρώτου άρχισαν να μαζεύονται ακόμα περισσότεροι προς την Main Stage I, μιας και ήταν το πρώτο κομμάτι που έπαιξαν από τα παλιά.

Τα πρώτα κομμάτια που έπαιξαν ήταν τα "Repentless" και "Discipline", από το τελευταίο τους άλμπουμ και από το "God Hates Us All", αντίστοιχα. Ακόμα έπαιξαν και τα "Hate Worldwide" και "You Against You", από το "World Painted Blood" και από το "Repentless", αντίστοιχα. Η εμφάνιση τους κρίνεται ως περιεκτικότατη, δεδομένου ότι έπαιξαν τα περισσότερα κομμάτια που μπορούσαν, προσπαθώντας να καλύψουν όσο περισσότερο γίνεται την πολυετή καριέρα τους. Στα θετικά να προσθέσουμε την πολύ δυναμική σκηνική παρουσία της μπάντας, όπως και τον εξαιρετικό ήχο για μια ακόμη φορά. Εγγύηση!

Setlist: Repentless / Disciple / Postomortem / Hate Worldwide / War Ensemble / You Against You / Mandatory Suicide / Fight Till Death / Dead Skin Mask / Born Of Fire / Seasons In The Abyss / South Of Heaven / Raining Blood / Black Magic / Angel Of Death

Nightwish

Θα είμαστε αυστηροί με την εμφάνιση των Φινλανδών, μιας και μετά από χρόνια στον χώρο της μουσικής μας θα πρέπει να κρίνουμε με βάση αυτό που βλέπουμε, αλλά και με βάση τι θα μπορούσε να κάνει καλύτερη την εμφάνιση τους, όπως και πιο περιεκτική. Έχουμε πολλές ενστάσεις σχετικά με την επιλογή των κομματιών που έπαιξαν. Ειλικρινά, έχεις μια πλούσια δισκογραφία με άλμπουμ - σταθμούς, όπως "Oceanborn", "Wishmaster", "Century Child" και το υπέροχο "Once" και παίζεις μόνο τρία κομμάτια από όλα αυτά τα άλμπουμ σε setlist που διαρκεί παραπάνω από μια ώρα?

Όταν διαθέτεις μια από τις καλύτερες γυναικείες φωνές στον χώρο της μουσικής μας (βλ.After Forever), μπορείς να παίξεις ό,τι θες από τα παλιά. Τέλος πάντων, έπαιξαν "Shudder Before The Beautiful", "Elan", "Weak Fantasy" και "Yours An Empty Hope" από το νέο άλμπουμ, τα οποία έτυχαν θερμής αποδοχής από το κοινό. Ακόμα έπαιξαν τα "Storytime", "Last Ride Of The Day" και "I Want My Tears Back" από το "Imaginaerum", που δεν νομίζουμε να έλειπαν σε κανέναν. Το "Sahara" αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη και το "Nemo", "Ghost Love Score" μαζί με το "Ever Dream" ήταν τα μοναδικά κομμάτια που έπαιξαν από την εποχή της Tarja.

Αντικειμενικά, οι Φινλανδοί έκαναν ένα πανέμορφο show με πολλά εφέ και άριστη επαγγελματική σκηνική παρουσία, με την Floor Jansen να δίνει τον καλύτερο της εαυτό, όμως υστερούσαν σε ουσία. Θα προτιμούσαμε μια πιο περιεκτική εμφάνιση καλύπτοντας τα περισσότερα άλμπουμ από τη δισκογραφία τους.

Setlist: Shudder Before The Beautiful / Yours Is An Empty Hope / Storytime / Elan / Weak Fantasy / Sahara / Ever Dream / I Want My Tears Back / Nemo / Ghost Love Score / Last Ride Of The Day

Volbeat

Διαβάζοντας τις μπάντες που έχουν εμφανιστεί στο Graspop όλα αυτά τα χρόνια, θα διαπιστώσει κάποιος ότι το 2007 έπαιζαν στη μικρότερη σκηνή του φεστιβάλ, τη Metal Dome. Αργότερα οι «μετοχές» τους ανέβαιναν σταδιακά και έτσι, πριν από δυο χρόνια, έπαιξαν headliners στην ημέρα, δικαίωσαν τους διοργανωτές για το ρίσκο που πήραν τότε και τους έφεραν ξανά ως headliners στη δεύτερη ημέρα. Οι ραγδαίως ανερχόμενοι Αμερικάνοι/Δανοί metallers έδειξαν πάλι ότι δεν μασάνε πάνω στη σκηνή ως headliners και ο κόσμος με τη σειρά του να μη δίνει σημασία στην καταρρακτώδη βροχή που υπήρχε από την ώρα που έπαιζαν οι Nightwish.

Σε αντίθεση με την εμφάνιση των Φινλανδών, οι Volbeat έπαιξαν κομμάτια από όλη την καριέρα τους και έδωσαν λιγότερο βάρος στο επιτυχημένο τελευταίο τους άλμπουμ, "Seal The Deal And Let’s Boogie". Από το νέο τους άλμπουμ έπαιξαν "The Devil’s Bleeding Crown", "Goodbye Forever", "For Evigt", "The Gates Of Babylon" και το ομώνυμο. Όλα τα υπόλοιπα προέρχονταν από τις υπόλοιπες δουλειές τους και χαρήκαμε ιδιαίτερα που έπαιξαν και από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους τo "I Only Wanna Be With You" (Dusty Springfield Cover). Από το "Rock The Rebel/Metal The Devil" έπαιξαν τα "Radio Girl" και "Sad Man’s Tongue", όπου στο τελευταίο έγινε πανικός. Ακόμα, μεγάλη απήχηση είχαν τα κομμάτια από το εξαιρετικό "Guitar Gangsters And Cadillac Blood" όπως το ομώνυμο, "Hallelujah Goat" και "Still Counting".

Τα υπόλοιπα κομμάτια κυμάνθηκαν στα άλμπουμ "Beyond Hell/Above Heaven" και "Outlaw Gentlemen/Shady Ladies" με τα "16 Dollars", "Dead But Rising", "Doc Holiday", "Lola Montez" και φυσικά το "Lonesome Rider" με το υπέροχο catchy ρεφρέν του. Οι Volbeat απέδειξαν ότι μπορούν να σταθούν πολύ άνετα στις μεγάλες σκηνές και ότι κουβαλάνε τη στόφα του ηγέτη σε τέτοια φεστιβάλ με τη δυναμική τους και την ατμόσφαιρα rock 'n' roll που δίνουν στο κοινό. Να έχεις τόσες δεκάδες χιλιάδες κόσμο στα πόδια σου υπό καταρρακτώδη βροχή και να μην φεύγει, δεν είναι λίγο πράγμα. Η εμφάνιση τους, ήταν από αυτές που εξυψώνουν καριέρες.

Setlist: The Devil’s Bleeding Crown / Heaven Nor Hell / A Warrior’s Call / I Only Want To Be With You / Guitar Gangsters And Cadillac Blood / Sad Man’s Tongue / Lola Montez / Hallelujah Goat / The Lonesome Rider / For Evigt / The Gates Of Babylon / Dead But Rising / 16 Dollars / Goodbye Forever / Fallen / Doc Holiday / Still Counting / Radio Girl / Seal The Deal / The Mirror And The Ripper

Η τρίτη ημέρα του φεστιβάλ κύλησε πιο ομαλά από τις προηγούμενες, χωρίς η βροχή να μας επηρεάζει. Δεν μας ενδιέφερε κιόλας όσο και να έβρεχε, γιατί από ένα σημείο και μετά το αποδέχεσαι ότι θα στεγνώνεις τα ρούχα σου όλη τη νύχτα και έτσι δεν δίνεις την παραμικρή σημασία στο να χαλάσεις τη βραδιά σου. Ως καλύτερη στιγμή της ημέρας ήταν το θέαμα που βλέπαμε όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμος χοροπηδούσε μέσα στη βροχή κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Volbeat. Δεν πα να ρίχνει καταιγίδες, εμείς θα είμαστε εκεί μπροστά.

Αθανασιάδης Κυριάκος, Παπαγιαννάκη Χριστίνα (Αναγνώστες)