Ejekt 2017: Kasabian, The Jesus And Mary Chain, Peter Hook & The Light κ.ά. @ Πλατεία Νερού, 14/07/17

Η δεύτερη μέρα του φετινού Ejekt Festival «έσπασε» τα γκρουπ που συμμετείχαν σε δύο εποχές και σε πολλά περισσότερα ρεύματα της εναλλακτικής ροκ σκηνής – μαζί και το ενδιαφερόμενο κοινό-, κάτι που δεν βοήθησε τελικά στην αθρόα προσέλευση του κόσμου το απόγευμα της Παρασκευής. Παρόλη, όμως, την μέτρια επίδοσή της στην αριθμητική, η βραδιά-κλείσιμο του καθιερωμένου φεστιβάλ της Πλατείας Νερού εν έτει 2017 ήταν απροσποίητη και απολαυστική.

Black Hat Bones

Ίσως ηχητικά οι Black Hat Bones να ήταν συγκρότημα ανάδελφο στη συγκεκριμένη ημέρα του Ejekt, αλλά εκ των υστέρων η επιλογή τους δικαιώνεται. Ναι, ο hard rock / garage χαρακτήρας τους (από Hellacopters μέχρι AC/DC) δεν μπορεί να συσχετισθεί με κάποιο άλλο συγκρότημα από αυτά που ανέβηκαν στην σκηνή της Πλατείας Νερού και ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που έπαιξαν μπροστά σε δύο χούφτες ανθρώπους. Όμως όπως αποδείχθηκε τόσο η δυνατή τους μουσική, το γεμάτο ζωντάνια παίξιμό τους και η σκηνική τους παρουσία που δεν υπονόησε ούτε στιγμή βαρεμάρα ή υποχρέωση, ήταν ένα επαρκές αντίδοτο σε έναν ισχυρό ακόμα απογευματινό ήλιο.

Από σκηνής και οι ίδιοι ομολόγησαν τη δυσκολία αυτού που έκαναν (και αυτού που έκαναν οι θεατές) με ειλικρίνεια. Έχοντας όμως πρόσφατη την εμπειρία του Rockwave όπου σε παρόμοιες συνθήκες ζέστης κάποια συγκροτήματα είτε δεν είχαν όρεξη είτε δεν μπορούσαν να αποδώσουν, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι οι κιθάρες και οι μελωδίες των τραγουδιών τους τριγύριζαν στο μυαλό σου ακόμα και όσο έψαχνες μία σκιά ή την κοντινότερη μπύρα ενώ όποτε γύριζες τα μάτια σου στη δράση έβλεπες ένα συγκρότημα το οποίο δεν κατάπιε η μεγάλη σκηνή.

Κ.Σ.

Of Montreal

Οι τρέχουσες συζητήσεις όλη την εβδομάδα από τους κατόχους εισιτηρίων πρέπει να πήγαιναν κάπως έτσι «-τι ώρα θα πας; - ποιοι παίζουν δεύτεροι; - οι Of Montreal -  γαμώτο, αυτοί είναι καλοί». Είτε από ιδία πείρα, είτε από word of mouth, είχε διαδοθεί ότι οι Of Montreal ήταν ένα συγκρότημα που καλό θα ήταν να μη χάσεις. Βέβαια τελικά αυτό οριακά συγκέντρωσε τετραψήφιο αριθμό θεατών και μάλιστα διασκορπισμένων, αλλά δικαίωσε όσους το ισχυρίστηκαν και ανάγκασε κάποιους που δεν τους ήξεραν να ρωτήσουν τους διπλανούς για το όνομά τους.

Δίνοντας συνέχεια στο κέφι των Black Hat Bones αλλά με εκ διαμέτρου αντίθετη πηγή, βγήκαν στη σκηνή με τρία synthesizer αρχικά και την ντυμένη με αποκαλυπτικά γυναικεία ρούχα φιγούρα του Kevin Barnes να κυριαρχεί. Αν και μέσα από την αχανή δισκογραφία τους ήταν δύσκολο να παρακολουθήσω τα τραγούδια που επέλεξαν, ένα πράγμα ήταν εμφανές. Αρχικά προσπάθησαν να εστιάσουν στο νέο τους δίσκο και τις πιο ηλεκτρονικές συνθέσεις τους ενώ όσο η ώρα προχωρούσε τα synthesizer  αντικαθίσταντο από κιθάρες και στο τέλος έκλεισαν με ένα παρατεταμένο κιθαριστικό  ρυθμικό ξέσπασμα. Ήταν σαφές ότι, ακόμα περισσότερο από όσο γενικά συμβαίνει, σε έναν κλειστό χώρο θα ήταν ικανοί να σηκώσουν πολύ περισσότερη σκόνη αλλά και στα πλαίσια του φεστιβάλ υπήρξαν κάτι περισσότερο από ένα συγκρότημα προθέρμανσης, υπήρξαν ένα συγκρότημα που άξιζε να δεις.

Κ.Σ.

Peter Hook & The Light

Λίγο πριν την δύση του ηλίου, στις επτά και τριάντα πέντε, οι Peter Hook & The Light ανέβηκαν στην σκηνή, παρασύροντας μπροστά τους τον κόσμο, που πλέον είχε αρχίσει να πληθαίνει στην Πλατεία Νερού. Η μακρόσυρτη, δυναμική εισαγωγή του "No Love Lost"μάς καλωσόρισε εν μέσω μιας κρυφής αγωνίας, όλων εμάς που προσμέναμε λίγη από την πρώτη μυσταγωγία των Joy Division, να αναδυθεί μέσα στη ζέση της ημέρας. Με τον Hook στο μπάσο και το χαρακτηριστικό του riff στο "Digital" που αντηχούσε στα ηχεία, ο κόσμος έκανε ένα βήμα πιο κοντά στο stage, σηκώνοντας το κίτρινο πανό με το όνομά του, που κρέμονταν στα κάγκελα.

Το setlist ξεδίπλωνε μικρές ιστορίες γραμμένες από τους Joy Division, που πέρασαν πια στο παρελθόν, αλλά ενατενίζουν την αιωνιότητα. Μία από αυτές γράφτηκε στην Αγγλία, στις 15 Ιουνίου του 1979, επιδιώκοντας να ψαύσει τις άδηλες απολαύσεις. Το να ακούμε λοιπόν ολόκληρο το "Unknown Pleasures", και όχι μόνο, που συμπλήρωσε φέτος τριάντα οκτώ χρόνια «ζωής!», και μάλιστα από τον ίδιο τον Hook, σπινθήριζε ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα. Εν τούτοις, η μετρημένη, απλοϊκή, ροκ απόχρωση που πήραν τα τραγούδια, θυμίζοντας περισσότερο την Warsaw εποχή, και η έλλειψη εκείνης της απέλπιδης, σκοτεινής cold trance έκλαμψης, όπως για παράδειγμα στο "Insight", μας άφησε με μετέωρα συναισθήματα. Κάποιος δίπλα μου είπε «δεν μπορείς να παίζεις Joy Division με βερμούδες». Ίσως. Παρ' όλα τούτα, οι Peter Hook & The Light απέδωσαν καλώς το set της μίας ώρας. Θα έλεγα, ότι εκείνο που απουσίαζε ήταν η στιγμιαία in-tuitio έμπνευση. Εκείνη η διά-μεση γνώση, που περνάει από την ακρόαση στην εσωτερική εμπειρία και από το ρηχό τραγούδισμα των στίχων στην πνευματική διαύγαση.

"We dedicate this song to Ian Curtis for the rest of his soul", είπε ο Hook, καθώς η μελωδία του "Atmosphere" άρχισε να μας περιβάλει. Ενώ συνέχισε λέγοντας "this song is for Nick, wherever you are Nick", δημιουργώντας μια τελετή μνήμης με το "Ceremony". Ίσως να αποχαιρετούσε τον Νίκο Τριανταφυλλίδη, ίσως πάλι και όχι, ίσως ο Nick να βρισκόταν κάπου εκεί πάνω, ποιος ξέρει! Το φινάλε της εμφάνισης έφεραν τα πλήκτρα του "Love Will Tear Us Apart", όπου μας κέρασαν λίγο από τους θρύλους και τους θρήνους των Joy Division.

O Hook κατέβηκε στο κοινό, χαιρετώντας όσους του άπλωναν το χέρι, ενώ έβγαλε την μπλούζα του, εκσφενδονίζοντάς την προς το μέρος μας! Νομίζω ότι τελικά, ευχαριστηθήκαμε την παρουσία τους. Διερωτώμαι ομώς, τί ήταν εκείνο που πραγματικά ευχαριστηθήκαμε; Την ικανοποιητική performance ή μήπως το ίδιο το ειδικό εκτόπισμα των Joy Division; Αν δεν έπαιζαν αυτά τα τραγούδια, που για πολλούς από εμάς άνοιξαν νέες προοπτικές πνευματικής περιδιάβασης, θα μας ευχαριστούσε -το ίδιο- το εν λόγω act; Ίσως όλες ετούτες οι ερωτήσεις να μην έχουν ιδιαίτερο νόημα, αφού -μάλλον- ο καθένας πήρε, στο τέλος, εκείνο που αποζητούσε. Το διάλειμμα τελείωσε. Το ρολόι έδειχνε εννέα και τέταρτο. Και οι Jim & William Reid πήραν τις θέσεις τους on stage!

Κ.Κ.

The Jesus And Mary Chain

H έκτη εμφάνιση των αδελφών Reid στη χώρα μας (ναι, μετράμε και εκείνο το θρυλικό secret gig στην παραλιακή) ήταν σίγουρα η πιο πολυαναμενόμενη από όλες. Εμείς οι παλιοί ουδέποτε χάσαμε τη πίστη μας, απλά γιατί ποτέ δεν μας πρόδωσαν και οι νέοι ήθελαν να δουν από κοντά ένα όνομα του ένδοξου παρελθόντος. Για 75 λεπτά το μυθικό παρελθόν και το τίμιο παρόν των The Jesus And Mary Chain, μετέτρεψαν την Πλατεία Νερού σε έναν τόπο προσκυνήματος.

Ως σκληροπυρηνικός οπαδός, μην περιμένετε επαγγελματικό review, περιμένετε μόνο πως θα προσπαθήσω. Ναι, ο ήχος δεν είναι όσο δυνατός θέλαμε στην αρχή. Ούτε διαυγής. Βέβαια σημειώστε πως η μπάντα πάντα έτσι παίζει. Μπουκωμένα (με την καλή έννοια...). Όταν μετά από δύο τραγούδια, έλαβα θέση στο κάγκελο, μαζί με 20-25 γραφικούς μεσήλικες που χοροπηδούσαμε, ο ήχος ήταν σαφέστατα βελτιωμένος. Μέχρι βέβαια το τελικό 20άλεπτο που έγιναν όργια.

Ο Jim Reid ήταν σε άψογη κατάσταση, αδύνατος όπως πάντα, ενώ ο William έμεινε πίσω στα σκοτάδια με τη μορφή του να θυμίζει τον Tim Burton (τον σκηνοθέτη ντε!).

Ένα ουσιαστικά best of σετ, πέντε τραγούδια από τη φετινή επιστροφή τους, και τα "All Things Pass" και "War On Peace" να ακούγονται καταπληκτικά. Το ξεκίνημα είχε τις επιτυχίες που πολλοί ξέρουν ("Head On", "Far Gone and Out", "Blues From A Gun") αλλά τα highlights ήρθαν με τα "Some Candy Talking", την φοβερή απόδοση του "Halfway To Crazy" και βέβαια το σκοτεινό τους αριστούργημα "Nine Million Rainy Days", ένα πένθιμο νωχελικό εμβατήριο που μας θύμισε πόσο μεγαλώσαμε!

Αλλά δεν μας εμπόδισε να κάνουμε σαν μικρά παιδιά στο διπλό χτύπημα από το "Psychocandy" με τα ξυράφια "You Trip Me Up" και "The Living End" και στο φινάλε με το "Reverence" που ξεκίνησε και τελείωσε με το riff του "Ι Wanna Be Your Dog", για όσους δεν το κατάλαβαν...

Ναι, θα ήταν υπέροχα αν τους δούμε σε club, με καλύτερο ήχο, αλλά ας σταματήσουμε κάθε είδους γκρίνια. Ήρθαν, έπαιξαν, ήταν καταπληκτικά.

A.Π.

Kasabian

Ένα τριαντάλεπτο περίπου μετά τις 23:00 και την προκαθορισμένη ώρα εμφάνισής τους, στην σκηνή του Ejekt Festival ανέβηκαν για τρίτη φορά οι Kasabian. Η εκτεταμένη αναμονή δεν έδειξε να πτοεί σημαντικά τον (διαφορετικής σύστασης από πριν) κόσμο, που τελικά υποδέχτηκε ενθέρμως την μπάντα από το Λέστερ και μπήκε άμεσα σε party mode με το ανεβαστικό "Ill Ray (The King)" από το φρεσκότατο "For Crying Out Loud".

Ο ήχος, όμως, παρά την ημίωρη καθυστέρηση, βγήκε μουντός και με τις κιθάρες σχεδόν ανύπαρκτες και δεν στάθηκε εξ αρχής στο ύψος της διάθεσης κοινού και μουσικών. Αν και το υβριδικό stadium rock των Άγγλων ακροβατεί στα όρια της electronica, οι κιθάρες δομικά αποτελούν εξίσου αναγνωρίσιμο μέρος των μεγάλων επιτυχιών τους με τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Έπρεπε να περάσουν πολλά τραγούδια του set για να αρχίσουμε να διακρίνουμε αγαπημένα riff, γεγονός που είχε αντιληφθεί και ο Pizzorno, ο οποίος αρκετές φορές έμοιασε να υποδεικνύει την χαμηλή ένταση της κιθάρας του, πιθανόν και στους ηχολήπτες. Κάποια στιγμή, ο ήχος μαγικά ρυθμίστηκε, σταθεροποιήθηκε και έκτοτε όλα κύλησαν ομαλότατα. Τουλάχιστον μέχρι τότε, σόλαρε εκπληκτικά η τρομπέτα (βλπ. "Re-Wired").

Ο κόσμος τραγούδησε, χτύπησε παλαμάκια, χοροπήδηξε με την ψυχή του και γενικά το διασκέδασε από το πρώτο τραγούδι μέχρι το τελευταίο, παρουσιάζοντας μια πολύ καλή εικόνα στους Άγγλους, που, ακόρεστοι και γεμάτοι ενέργεια, ζητούσαν διαρκώς περισσότερο χαμό. Στο επίσης καινούριο "You're In Love With A Psycho" ήρθε και το πρώτο μεγάλο sing-along της βραδιάς. Οι Kasabian αυτήν την φορά δεν απέφυγαν τις μπαλάντες τους και οι αναμμένοι αναπτήρες στο μπιτλικό "Put Your Life On It" δημιούργησαν μια μαγική στιγμή, ενώ σωστά κράτησαν το "Fire" καβάτζα για το τέλος του επιβεβλημένου encore ώστε να γίνει η κορύφωση.

Ο Tom Meighan βρέθηκε σε καλή βραδιά και έδειξε να χαίρεται ειλικρινά που ξαναβρέθηκε στην χώρα, ενώ ο Sergio Pizzorno έδωσε με χαρακτηριστική άνεση το δικό του show - μέχρι και που κατέβηκε από την σκηνή και χαιρέτησε τις πρώτες σειρές, τραγουδώντας σε λούπα το ρεφρέν του "Treat". Όλα ανεξαιρέτως τα μέλη διαθέτουν μια ανεπιτήδευτα feel good σκηνική παρουσία - κάτι που μετράει, κακά τα ψέματα, σχεδόν όσο και οι απίστευτα catchy μελωδίες και το ανελέητα beat των τραγουδιών τους.

Με ένα χορταστικό set κανονικής διάρκειας άνω της μίας ώρας και με όλα τα απαραίτητα κόλπα για καλές φεστιβαλικές επιδόσεις στο καπέλο τους, οι Kasabian απέδειξαν ακόμη μια φορά ότι αποτελούν εγγύηση διασκέδασης.

K.M.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά