Chelsea Wolfe, Skull & Dawn @ Piraeus Academy 117, 29/04/17

Ίσως να μην έχω ποτέ ξανά μετανιώσει που έχασα τα πρώτα 10-15 λεπτά του support act σε μια συναυλία. Αν και η επιλογή των Skull & Dawn δεν έχει ούτε καν επιδερμική επαφή με τη μουσική της headliner, το γεγονός ότι βρίσκονται στον αντίποδα από πλευράς διάθεσης και tempo, μάλλον λειτούργησε καταλυτικά.

Η αλήθεια είναι ότι το συγκρότημα των Skull & Dawn, ούτε ακουστά δεν το είχα πριν από το live. Και τη στιγμή, όταν καθυστερημένα εισήλθα στον χώρο και άκουσα από το βάθος μια κιθάρα να θυμίζει στο παίξιμο μπουζούκι, μόνο αρνητικές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Όμως, μέσα σε δευτερόλεπτα διαπιστώνω ότι ποτέ ξανά, support μπάντα δεν μου έχει κινήσει τόσο πολύ την προσοχή μου. Το σφικτό δέσιμο και ο εξαιρετικός ήχος μιας μπάντας, η οποία εξόφθαλμα υπερπηδά τα στενά όρια των μουσικών ειδών, που κατά κανόνα παρακολουθούμε σε αυτές τις συναυλίες, ήταν μια ευχάριστη, μα πολύ ευχάριστη, έκπληξη.

Οι Skull & Dawn, λοιπόν, ξεσήκωσαν κυριολεκτικά το απίστευτα ετερόκλητο κοινό και ξύπνησαν τις χορευτικές του διαθέσεις με τους απλούς, δυνατούς και στακάτους ρυθμούς της μουσικής τους. Με το ιδιότυπο fusion, που συνδυάζει βλαχο-αμερικάνικο country and western, το οποίο έχει μερικές ξώφαλτσες υποδόριες επιρροές από το ιρλανδέζικο folk, που όμως έχουν το χρώμα της ανατολικής Μεσογείου, από την οποία προέρχονται, στον πυρήνα τους, οι Skull & Dawn αξίζουν την προσοχή μας, μιας και δεν υπάρχουν πολλά τέτοια συγκροτήματα στον ελληνική σκηνή.

Αν και αυτό δεν έχει σχέση με την ουσία του θεάματος, μόνο σεβασμό μπορώ να έχω σε ένα συγκρότημα, το οποίο φυσιογνωμικά και ενδυματολογικά σπάει τα στερεότυπα μουσικής και σχετικής εμφάνισης, όπως απέδειξε και ο βιολιστής με το μπλουζάκι Dark Throne και ο frontman με την ηλεκτροακουστική κιθάρα του, στην οποία δεσπόζει ένα χαριτωμένο αυτοκολλητάκι «των» Burzum.

Κάπως έτσι και με σεβασμό στο πρόγραμμα, στις 21:13, πράγμα που εκτιμώ αφάνταστα, παρόλο που μου κόστισε, αφού έχασα λίγο από το εξαιρετικό support, οι Skull & Dawn ολοκλήρωσαν το up-tempo σετ τους και έστειλαν το κοινό διψασμένο προς το bar και εμένα μετανιωμένο που ξέχασα το αγαπητό φλασκί μου σπίτι. Βέβαια, η δίψα υποβοηθήθηκε και από τις συνθήκες σάουνας, οι οποίες γρήγορα δημιουργήθηκαν, αλλά ευτυχώς όταν ο ιδρώτας έφτασε πλέον στο βρακί μας και όταν αποδείχθηκε ότι οι μπροστινοί μου νομίζουν, ότι το Rexona είναι μοντέλο αυτοκινήτου, ο εξαερισμός -ευτυχώς- μπήκε επιτέλους σε λειτουργία.

Με μια γουλιά από ένα δανεικό γουίσκι -ευχαριστώ Κατερίνα- τα φώτα, λοιπόν, σβήνουν και εν μέσω καπνού, το ατμοσφαιρικό εισαγωγικό track ξεκινά να ακούγεται στα ηχεία. Η μυσταγωγία άλλωστε είναι απαραίτητη και απόλυτα ταιριαστή για τη μουσική της αιθέριας Chelsea Wolfe.

Η επιβλητική είσοδος του συγκροτήματος δημιουργεί μια ευλαβική και κατανυκτική ατμόσφαιρα, της οποίας η θεατρικότητα παραπέμπει σχεδόν στους Saviour Machine. Η συναυλία είναι ξεκάθαρο πλέον ότι δεν είναι μόνο για τη μουσική, δεν είναι πλέον μόνο γι' αυτό που βλέπουμε και ακούμε, είναι γι' αυτό που βιώνουμε γενικότερα.

Η μουσική της Chelsea Wolfe είναι υποτονική, βέβαια, αλλά οι λιγοστές εξάρσεις ερχόντουσαν σαν την απελευθέρωση της στιγμής του οργασμού, οι οποίες, όμως, με τη συντομία τους μας κράτησαν υπ' ατμόν όλη τη νύχτα ή τουλάχιστον μέχρι το οριστικό πέσιμο της αυλαίας.

Αν και το Άλφα και Ωμέγα στο συγκρότημα είναι η Chelsea, η οποία δεν έχασε, σχεδόν, ούτε μία νότα, ακόμα και στις πιο μουσικά γυμνές οπερετικές της στιγμές, ο μπασίστας/πληκτράς είναι ο στυλοβάτης των ενορχηστρώσεων, ενώ η Jess Gowrie των Happy Fangs στα τύμπανα, η οποία φυσιογνωμικά μόνο μου θύμισε λίιιγο την κουλή Meg White, αποτελεί τον θεμελιώδη λίθο της μπάντας, ο οποίος με μεγαλοπρέπεια και μπόλικο reverb έδινε σταθερά, τον συχνά εντυπωσιακά ακανόνιστο παλμό στη μουσική και το φιλί της ζωής σε πολλά τραγούδια.

Το κοινό, όπως κι εγώ, δείχνει να ανταποκρίνεται περισσότερο στο υλικό από το πρόσφατο και πολύ-αγαπημένο "Abyss", το οποίο αποτελεί μια μεταστροφή του ήχου της Chelsea σε πιο φιλικά ηχοτόπια για τον μέσο μεταλλά, σαν κι εμένα, αφού χαρακτηρίζεται από μια προσφιλή και σκοτεινή βαρύτητα στον ήχο του.

Αλλά καθώς κυλούσε η νύχτα και το κοινό βρισκόταν καθηλωμένο από τη λιτή επιβλητικότητα της Chelsea με τη νυχτικιά της, πολλοί περίμεναν κάπως σιγά-σιγά να μπούμε στο κυρίως θέμα.

Ακούγοντας κάποιες -όχι όλες- από τις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας της Chelsea Wolfe μαζεμένες, ο ακροατής πλέον μπορεί εύκολα να παρατηρήσει κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα στις ενορχηστρώσεις, με αποτέλεσμα να αισθάνεται ότι τα τραγούδια αρχίζουν τελικά να μοιάζουν σε σημεία αρκετά μεταξύ τους.

Το set, το οποίο γνώριζα ότι θα κρατήσει λιγότερο από ενενήντα λεπτά, άρχιζε να μικραίνει επικίνδυνα και η στιγμή της λύτρωσης δεν φαινόταν κοντά. Το Survive είναι το τελευταίο κομμάτι, το οποίο εκτοξεύτηκε στη ζωντανή του απόδοση και μας άφησε να αποζητούμε απεγνωσμένα λιγάκι παραπάνω από αυτό το φάρμακο, αλλά η Chelsea δεν θα μας έκανε το χατίρι.

Με το ύφος και τη θεατρικότητα που ανέβηκε σιωπηλά στη σκηνή, με τον ίδιο ακριβώς αέρα αποχώρησε, αφήνοντας το συγκρότημα μόνο του να κάνει θόρυβο για λίγο ακόμα μέχρι να κορυφωθεί απότομα το κρεσέντο της ολοκλήρωσης αυτής της βραδιάς.

Και κάπως έτσι απότομα επανήλθα και εγώ με μια πεζή συνειδητοποίηση, νιώθοντας ότι κάτι ακόμα έπρεπε να γίνει, που όμως δεν έγινε. Δεν είχα αυταπάτες, ότι η δύσκολη μουσική της Chelsea Wolfe, θα έκανε το κοινό να σφαχτεί σε ένα moshpit, αλλά ο χώρος αποδείχθηκε πολύ μεγάλος τελικά για την Chelsea και το χασμουρητό, ως γνωστόν, είναι κολλητικό. 
Ίσως σε ένα πιο μικρό club, στο οποίο ο ιδρώτας θα έσταζε από τα ταβάνια και εγώ θα καθόμουν σε ένα ανάκλιντρο σαν Ρωμαίος έπαρχος στο Αστερίξ, ίσως να μπορούσε να σαγηνέψει το κοινό ακόμα περισσότερο και να υπήρχε αυτή η αποσύνδεση από την πραγματικότητα, που βγάζει η μουσική της, αλλά δυστυχώς όσο και να προσπάθησε, δεν είναι ακόμα headliner material η φάση της.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής