Blues Brothers Band, Matt O'Ree Band @ Θέατρο Λυκαβηττού, 21/07/10

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 23/07/2010 @ 12:15
Τρία χρόνια μετά την εμφάνιση της στο Ελληνικό, η Blues Brothers Band επέστρεψε για να προσφέρει και πάλι απλόχερα κάτι σπάνιο που έλειψε από το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι. Τον συνδυασμό διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Τι σημαίνει αυτό για όσους δεν έτυχε να έρθουν ποτέ σε επαφή με τη μουσική και κινηματογραφική διάσταση του φαινομένου Blues Brothers; Ασταμάτητο κέφι, χιούμορ και χορός χωρίς καμία ποιοτική έκπτωση με όχημα μια σούπερ μπάντα και ένα "άγιο" ρεπερτόριο βασισμένο σε εμπνευσμένες διασκευές κλασσικών soul και r&b επιτυχιών.

Τι λοιπόν εμπόδισε την μαζική προσέλευση του κοινού σε μια παράσταση που προσφέρει εγγυημένα τα παραπάνω; Ας μη γελιόμαστε, οι συγκεκριμένες μουσικές δεν παίζονται πουθενά και από κανέναν σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Η ταινία έκλεισε ήδη 30 χρόνια ζωής και το impact της δεν είναι πια το ίδιο, ενώ η επιλογή του διοργανωτή να προωθήσει την βραδιά κυρίως σε μη ροκ μέσα (αγνοώντας δηλαδή τους βασικούς υποστηρικτές τέτοιων συναυλιών) δεν βοήθησε να αποφύγουμε ένα μισογεμάτο (και βγάλε) Θέατρο Λυκαβηττού. Κακά τα ψέματα, σύστημα υποστήριξης για την πλειοψηφία των μουσικών σκηνών δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Το να μοιράζεις απλόχερα προσκλήσεις σε διαγωνισμούς από ραδιοφωνικούς σταθμούς που ανάθεμα κι αν παίζουν ένα τραγούδι του συγκεκριμένου συγκροτήματος το μήνα είναι σαν να ρίχνεις διαφήμιση για το νέο cd του Jeff Beck στην τηλεοπτική εκπομπή Mega Star! Δεν προωθείς ουσιαστικά τίποτα.

Κι αν τη μουσική των Blues Brothers Band την ακούς σπάνια πια, τι να πει κι ο άμοιρος ο Matt O'Ree που ούτε το όνομά του δεν είδε σωστά γραμμένο στο δελτίο τύπου της συναυλίας! (Μη το ψάξετε στα live dates και τις ανακοινώσεις του Rocking, εκεί ήταν διορθωμένο). Για να μην μακρηγορούμε... Όπως τα περισσότερα πράγματα στην Ελλάδα, η μουσική βιομηχανία (δισκογραφικές, media marketing, διοργάνωση και εγκαταστάσεις εκδηλώσεων κλπ) είναι ένα άφραγο, ανοργάνωτο αμπέλι, διοικούμενο από καριερίστες ή στην καλύτερη περίπτωση ανθρώπους που κοιτούν το "εγώ" και το "τώρα" ενώ ταυτόχρονα αγνοούν το "εμείς" και το "μπροστά". Αν κάτσουν μαζί σε ένα τραπέζι και σχεδιάσουν πράγματα ίσως κάτι να βελτιωθεί στο μέλλον για τους ίδιους αλλά πρωτίστως για τους καλλιτέχνες και το κοινό.



Ο αμερικάνος blues κιθαρίστας Matt O'Ree λοιπόν (και όχι κάποιος Matt Oree) κλήθηκε να ανοίξει τη συναυλία γύρω στις 21:40. Για να σας δώσω μια εικόνα του Θεάτρου Λυκαβηττού τη συγκεκριμένη στιγμή οι κερκίδες ήταν μισογεμάτες (και λίγο λιγότερο) ενώ στον μπροστά στη σκηνή χώρο στεκόντουσαν γύρω στα 10 άτομα.



Η τετραμελής μπάντα ξεκίνησε την εμφάνισή της με το "88 Miles" από το ομώνυμο  άλμπουμ του 1998. Στο μικρής διάρκειας πρόγραμμά της απολαύσαμε πολύ καλό blues rock από μουσικούς που καταθέτουν ψυχή και αγάπη πάνω στο σανίδι. O O'Ree είναι ένας βιρτουόζος της κιθάρας ενώ έχει στα συν του και μια ιδιαιτερότητα στο τρόπο που τραγουδά η οποία τον κάνει να ξεχωρίζει.



Από την συγκεκριμένη εμφάνιση του ξεχώρισε το δυναμικό "Bringing Τhe Blues" ενώ έλειψε το καταπληκτικό instrumental "Theresa". Αξίζει να ψάξετε στους γνωστούς διαδικτυακούς τόπους για τις τρεις στούντιο δουλειές του αλλά και για το πολύ καλό "Live" του 2008. Θα βρείτε αρκετά διαμαντάκια που δεν χώρεσαν στα διαθέσιμα 40 λεπτά του set του.

Setlist:

88 Miles
Ain't Got No Time
Running Home
Everything I Need
If You Wanna Mess Around
Tears
Bringing the Blues
Black Boots



Λίγο μετά τις 22:40 είναι η σειρά της Blues Brothers Band να ανέβει στη σκηνή. Αρκετός κόσμος έχει κατέβει εμπρός στη σκηνή δημιουργώντας μια πιο συναυλιακή ατμόσφαιρα. Με την προσωρινή απουσία των τραγουδιστών το πρόγραμμα ξεκινά ακριβώς όπως και το 2007.



Τα "Green Onions" και "Peter Gunn Theme" αποτελούν ιδανική εισαγωγή για προγράμματα τέτοιου τύπου και η πετυχημένη συνταγή δύσκολα αλλάζει.  Κλείνουν τον κύκλο των instrumentals με το "Soulfinger" και καλούν στην σκηνή τον πρώτο Blues Brother Jonny Rosch ο οποίος καταφθάνει με το γνωστό outfit και το βαλιτσάκι με τις φυσαρμόνικες δεμένο με χειροπέδες στον καρπό του.



Μετά από ένα πολύ δυνατό "Going Back To Miami" η συνέχεια δίνεται από τον έτερο Blues αδερφό Bobby Harden με το "Groove Me". Οι συγκεκριμένοι τραγουδιστές ουσιαστικά έχουν αντικαταστήσει τον Rob Paparozzi και τον θρυλικό Eddie Floyd που είχαμε απολαύσει στο Ελληνικό. Πολύ καλοί και οι δύο βοηθούν να ανέβει το κέφι κατακόρυφα ειδικά από το δεύτερο μισό της συναυλίας.



Ως άλλο εναρκτήριο λάκτισμα το "Hey Bartender" ανεβάζει κατακόρυφα το κέφι και αναγκάζει τους πάντες να χορεύουν, διάθεση που θα διατηρηθεί μέχρι το τέλος με κορυφαίες στιγμές τα "Almost" και "Sweet Home Chicago" αλλά και το θρυλικό "Knock On Wood".



Μετά από σχεδόν όλα τα classics και την προκαθορισμένη δήθεν αποχώρηση, η μπάντα κλείνει με το "Soul Man" ενωμένο με το "I Can't Turn You Loose" μέσα σε αποθέωση. Όλοι περιμένουν την επιστροφή με το "Everybody Needs Somebody To Love" αλλά δυστυχώς τα φώτα ανοίγουν και η συγκεκριμένη επιθυμία θα μείνει ανικανοποίητη (τουλάχιστον μέχρι την επόμενη επίσκεψη της μπάντας στην χώρα μας).



Εν κατακλείδι απολαύσαμε μια πολύ καλή εμφάνιση από μια υπέροχη μπάντα που έδωσε έμφαση στο υπέροχο και καλύτερο άλμπουμ της "Briefcase Full Of Blues" του 1979 (παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο) και μετέδωσε κέφι και χαρά  στο λιγοστό κοινό που τίμησε και πάλι την "θεϊκή" αποστολή της. Συνεχίστε να ψάχνετε και να στηρίζετε την καλή μουσική!

Setlist:

Green Onions
Peter Gunn Theme
Soulfinger
Going Back To Miami
Groove Me
She Caught The Katy
Messin' With The Kid
Shotgun Blues
Hey Bartender
Flip, Flop & Fly
Minnie The Moocher
(I Got Everything I Need) Almost
Sweet Home Chicago / I Can't Turn You Loose
----------------------------------------------------------
"B" Movie Boxcar Blues
634-5789
Knock On Wood
Soul Man / I Can't Turn You Loose


Αντώνης Μουστάκας
  • SHARE
  • TWEET