SL Theory: «Το progressive rock είναι τρόπος αντίληψης»

Ακόμη και στα τελειώματα της χρονιάς, δεν είναι λίγες εκείνες οι δουλειές που καταφέρνουν να μιλήσουν στο θυμικό και να ξεχωρίσουν. Μια από αυτές υπήρξε φέτος και το "Cipher", το πιο πρόσφατο πόνημα των SL Theory, με την ευκαιρία που μας δόθηκε να μιλήσουμε με τον ιθύνοντα νου τους, Σωτήρη Λαγωνίκα, λόγω και της επερχόμενης ζωντανής τους εμφάνισης, να μην γίνεται να περάσει απαρατήρητη.

Χαίρομαι που έχουμε την ευκαιρία για αυτήν τη συνέντευξη, μιας και το τελευταίο σας άλμπουμ μου έχει κρατήσει καλή συντροφιά εδώ κι αρκετό καιρό. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τα πολύ βασικά: γιατί SL Theory; Η ονομασία του project - πλέον κανονικής μπάντας - στο μυαλό μου έχει να κάνει με μια δήλωση πως αυτή είναι η δική σου «κοσμοθεωρία», η προσωπική σου αλήθεια περί μουσικής...

Έτσι ακριβώς είναι Σπύρο. Το όνομά μας προέρχεται από την προσωπική μου αλήθεια για τη μουσική. Συμβαίνει πολύ συχνά, δυστυχώς, η δημιουργικότητα των συγκροτημάτων να συνθλίβεται κάτω από το βάρος της επιλεγμένης ταυτότητάς τους. Δηλαδή, «είμαστε μια metal μπάντα και θα κάνουμε metal δίσκους». Βλέπεις σε αυτήν την περίπτωση, τη μουσική στοχευμένα να διεκδικεί ένα συγκεκριμένο είδος. Εγώ ήθελα να το κάνω ανάποδα. Μου αρέσει να γεννιέται αυθόρμητα η μουσική και να τη διεκδικούν τα μουσικά είδη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με εμάς.

Σιγά - σιγά οι SL Theory άρχισαν να λογίζονται ως κανονική μπάντα, με εξαιρετικούς μουσικούς να συμπορεύονται μαζί σου σε αυτό το μουσικό ταξίδι. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, κατά πόσο άλλαξε ο πυρήνας της δημιουργικής διαδικασίας και κατά πόσο συνέβαλαν σε αυτήν κάποιος ή κάποιοι από τους μουσικούς σου συνοδοιπόρους...

Η δημιουργική διαδικασία είναι ακριβώς η ίδια από τη μέρα που ξεκίνησα να γράφω τα πρώτα SL Theory κομμάτια το 2008, με τη διαφορά ότι με την πλήρη μπάντα, εκτελεστικά είναι σκάλες ανώτερη, όπως και ενορχηστρωτικά. Είναι ευλογία για μένα η συνύπαρξή μου στην μπάντα με όλους αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς και ξέρω ότι ο καθένας από αυτούς μπορεί να γράψει πολύ καλύτερα από εμένα, απλά το αποτέλεσμα θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Μπορεί να ήταν χίλιες φορές καλύτερο αλλά δεν ξέρω αν θα εξακολουθούσε να ακούγεται σαν SL Theory. Μπορεί να φτιάξουμε κάποια στιγμή τους "SL Theory’s Theory" όπου θα γράφουν όλοι εκτός από μένα!

Το "Cipher", η πιο πρόσφατη δουλειά σας, φαντάζει ως το επιστέγασμα των προσπαθειών σας όλα αυτά τα χρόνια, καθώς - κατά τη γνώμη μου - είναι ό,τι καλύτερο έχει βγει με τη σφραγίδα του ονόματος SL Theory. Θεωρείς, λοιπόν, ότι έχοντας πλέον και την εμπειρία και τους συνεργάτες για να υποστηρίξουν τις δημιουργικές σου ανησυχίες, τα καλύτερα είναι μπροστά;

Αυτό είναι σίγουρο και το υπόσχομαι. Ήδη, έχω ξεκινήσει να δουλεύω πάνω σε κάποιες ιδέες για νέο υλικό και μπορώ να σου πω ότι το επόμενο άλμπουμ μας θα είναι κάτι αναπάντεχο.

Ο πραγματικός ορισμός του progressive είναι το να ρισκάρεις με πράγματα που δεν είναι εύκολα έως και αμφίβολα, με τον φόβο να αποτύχεις

Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο παραπάνω για το νέο άλμπουμ, αφού αυτό το πάντρεμα progressive rock και AOR χαρίζει στο υλικό του μια ιδιαίτερη γοητεία. Αλήθεια, πως και αποφάσισες να κινηθείς σε αυτά τα ηχητικά μονοπάτια, από την οπτική πως αυτός ο συνδυασμός που επιχειρείς είναι μεν φιλόδοξος, αλλά μπορεί να καταλήξει σε κάτι μη λειτουργικό;

Αυτός πιστεύω πως είναι και ο πραγματικός ορισμός του progressive. Το να ρισκάρεις με πράγματα που δεν είναι εύκολα έως και αμφίβολα, με τον φόβο να αποτύχεις. Δεν είναι κακό το να αποτύχεις. Κακό είναι να λες ότι παίζεις progressive και να μην ρισκάρεις. Προσωπικά θεωρώ ότι το "Cipher" πέτυχε τον στόχο του γιατί κατάφερε να συνδυάσει τόσα διαφορετικά είδη του σκληρού ήχου, παραμένοντας στο σύνολό του συμπαγές και παραδόξως ομοιόμορφο σε μεγάλο βαθμό.

Θα ήθελα να επεκταθούμε στις επιρροές που κρύβονται πίσω από το "Cipher", τόσο στις προφανείς, όσο και στις περισσότερο κρυμμένες. Foreigner, Kansas, Styx και Ayreon είναι κάποια από τα ονόματα που έρχονται στο νου καταρχάς, με τα τρία πρώτα σχήματα να έχουν υπάρξει στο παρελθόν σε αυτή τη λεπτή ισορροπία μεταξύ προοδευτικού και adult oriented rock και με το τέταρτο να σας έχουν συγκρίνει μαζί του και κατά το παρελθόν... Κατά πόσο συμφωνείς σε αυτές τις αναφορές και ποιες άλλες θα μπορούσες εσύ να επισημάνεις ώστε να ξεκαθαρίσει η γενική εικόνα;

Συμφωνώ απόλυτα όσον αφορά στους Foreigner, Kansas και Styx. Εν μέρει συμφωνώ και για τους Ayreon, απλά θα ομολογήσω - και ίσως είναι ντροπή που θα το πω - ότι έχω ακούσει καλά μόνο ένα album τους και δεν έχω τόσο τεκμηριωμένη άποψη για τα κοινά μας στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση είναι όλες αυτές μπάντες που αγαπώ πολύ και που τρέχουν στις φλέβες μου. Από την άλλη, εγώ πάντα νιώθω παιδί των Beatles και εφόσον και οι ίδιες αυτές οι αγαπημένες μπάντες δηλώνουν το ίδιο, θα ήταν μάλλον αδύνατον να μην έχουμε κοινά στοιχεία. Πάντως, θα ήταν λάθος να μην προσθέσω και τους Queen στη λίστα. Ειδικά στο θέμα των backing vocals πιστεύω ότι η επιρροή είναι εμφανής.

Αν θα έπρεπε να σταθώ σε κάποιες στιγμές μέσα από το δίσκο, μια από αυτές θα ήταν σίγουρα το επικό εναρκτήριο "Life And Death Of Mr Ess". Θαρραλέα επιλογή για να ανοίξει το δίσκο τολμώ να πω, κυρίως λόγω διάρκειας και πιο πολύπλοκης φύσης, αλλά πραγματικά λειτουργεί εξαιρετικά. Θα μας πεις λίγα περισσότερα σχετικά με αυτό;

Αυτό το κομμάτι γεννήθηκε «ιδιαίτερο» και αποφάσισα να το βάλω πρώτο πρώτο για να του τονίσω το ηθικό! Ξεκίνησε ως "The Life Of Mr Ess" καταγράφοντας τις ευκρινείς φάσεις που έχω περάσει στη ζωή μου ως τώρα. Μετά σκέφτηκα να ξορκίσω άλλη μια φορά τον θάνατο, γράφοντας τη συνέχεια του έργου ως το τέλος, όπως το φαντάζομαι τουλάχιστον. Χωρίζεται σε δέκα μέρη και καθένα από αυτά έχει το δικό του τελείως ξεχωριστό χρώμα που ταιριάζει με τα συναισθήματα της κάθε περιόδου. Όταν τελείωσα το γράψιμό του, ένιωσα κυριολεκτικά ότι γύριζα σελίδα. Απίστευτο συναίσθημα.

Ακόμη μια σύνθεση που ξεχώρισε μεμιάς μόλις άκουσα το άλμπουμ ήταν το "If It Wasn’t For You", το οποίο μου βγάζει Marillion-meets-Queen αίσθηση μέσα από την τόσο λειτουργική του απλότητα. Μαζί, δε, με το επόμενο "Anyone Anymore" φαντάζουν ως οι πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές του δίσκου. Θα ρωτήσω, λοιπόν, σε δύο σκέλη, ήταν όντως οι Marillion εποχής Fish μια καθοριστική επιρροή εδώ; Και πως διαχειριστήκατε το όλο θέμα των ενορχηστρώσεων στα δύο αυτά τραγούδια;

Παρότι μου αρέσουν πολύ οι Marillion, δυστυχώς τους γνώρισα αρκετά μεγαλύτερος και δεν κατάφεραν να με επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό συνθετικά. Ακόμη όμως και αν έγινε «από σπόντα», αναγνωρίζω την επιρροή στο συγκεκριμένο κομμάτι το οποίο έγραψα για τη γυναίκα μου και για όλα όσα της χρωστώ όλα αυτά τα χρόνια. Την καταπληκτική ενορχήστρωση σε αυτό το κομμάτι έκαναν ο δικός μας His Majesty Μάνος Γαβαλάς και ο Γιώργος Σερλιδάκης των Soundflakes Studios, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα για τον τρόπο με τον οποίο οραματίζεται τη μουσική. Το "Anyone Anymore" ξεκινάει απευθυνόμενο στους γονείς μου, τους οποίους, μαζί με τον αδερφό μου, έχασα μέσα σε ενάμιση χρόνο και δεν θα μπορούσε παρά να είναι συναισθηματικά φορτισμένο, σε τελείως όμως διαφορετική κατεύθυνση από το προηγούμενο "If It Wasn’t For You"

Ο κοινός παρονομαστής για να λειτουργήσει το AOR, πρέπει να είναι το Rock ως προσέγγιση.Αν λείπει η «μαγιά» του σκληρού ήχου, το αποτέλεσμα καταλήγει άνευρο

Μιας και μιλήσαμε προηγουμένως για είδη και μουσικά ιδιώματα, ποια είναι η δική σου οπτική πάνω στην έννοια του progressive rock; Είναι για σένα περισσότερο ένα μουσικό ύφος με τα – όποια – συγκεκριμένα του χαρακτηριστικά ή ένας τρόπος έκφρασης δίχως ουσιαστικούς περιορισμούς;

Το progressive rock είναι τρόπος αντίληψης. Είναι η παντελής έλλειψη της έννοιας του κονφορμισμού. Είναι το να αφήνεις τη μουσική αχαλίνωτη να σε πηγαίνει όπου θέλει χωρίς να τη βάζεις σε καλούπια. Να γράφεις χωρίς να προσπαθείς να γίνεις αποδεκτός από κανέναν. Δεν μπορείς να γράψεις progressive rock όταν σκέφτεσαι και κάνεις υπολογισμένες κινήσεις.

Αντίστοιχα, το AOR μοιάζει ως ένα υπερβολικά παρεξηγημένο είδος, με τις μπάντες που το υπηρέτησαν και τις αντίστοιχες κυκλοφορίες τους να έχουν δεχθεί πολλή «λάσπη» κατά καιρούς χωρίς κάποια ουσιαστική αιτία. Ποιος είναι, νομίζεις, ο λόγος που έχουν κυριαρχήσει τέτοιες αντιδράσεις, ειδικά στη χώρα μας;

Πιστεύω ότι το AOR έδωσε στο παρελθόν, και δίνει ακόμα, αφορμές που δικαιολογούν ως ένα βαθμό το φαινόμενο που περιγράφεις. Ίσως ο λόγος να είναι ότι κυκλοφόρησαν κατά καιρούς πολλές AOR δουλειές στις οποίες το γράμμα "R" στο AOR, που προέρχεται από το "Rock", υπήρχε μόνο κατ’όνομα. Ο κοινός παρονομαστής για να λειτουργήσει το AOR, πρέπει να είναι το Rock ως προσέγγιση.Αν λείπει η «μαγιά» του σκληρού ήχου, το αποτέλεσμα είναι άνευρο. Δεν μπορεί να λειτουργήσει και ξενίζει στα αυτιά των φίλων του είδους.

Ως ακροατής, ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τη δουλειά κάποιας μπάντας θελκτική και άξια προσοχής από σένα; Θεωρείς πως η παράλληλη ιδιότητα του μουσικού σε περιορίζει ή σε απελευθερώνει από κάποια συγκεκριμένα «θέλω» που έχει ένας ακροατής;

Η ιδιότητα του μουσικού απλά μου επιτρέπει να αξιολογήσω κάποια πράγματα που προσπερνά κάποιος άλλος ακροατής. Πάντως, έχω προσέξει στον εαυτό μου ότι τον πιο καθοριστικό ρόλο για το αν με τραβάει ένα μουσικό κομμάτι ή όχι, ανεξαρτήτως είδους, είναι το πόσο με ξαφνιάζει. Το να περιμένω ένα ακόρντο που φαίνεται σίγουρο ότι θα παιχτεί και να παίζεται κάποιο άλλο. Το να στοιχηματίζω ότι ακολουθεί ρεφραίν και να σκάει κάτι άλλο. Με τρελαίνει αυτή η περιφρόνηση της «φυσιολογικότητας» στη μουσική.

Θα ήθελα να έχω γράψει εγώ το "Eleanor Rigby" και ας μην ξαναέγραφα τίποτα μετά από αυτό

Αν είχες την ευκαιρία να συνεργαστείς με έναν οποιονδήποτε μουσικό, ποιος θα ήταν αυτός και για ποιον λόγο; Στο ίδιο μήκος κύματος, υπάρχει κάποιος μουσικός δημιουργός που να έχεις πει πως θα ήθελες να έχεις συνθέσει εσύ κάποιο από τα έργα του;

Paul McCartney. Θα ήταν τρελό όνειρο, όχι το να συνεργαστώ, αλλά ακόμα και το να έμπαινε για δεκαπέντε δευτερόλεπτα σε ασανσέρ όπου θα ακουγόταν τραγούδι μου από ηχειάκι δύο ιντσών. Θα ήθελα να έχω γράψει εγώ το "Eleanor Rigby" και ας μην ξαναέγραφα τίποτα μετά από αυτό.

Θα έλεγες πως η ύπαρξη ενός αξιόλογου τραγουδιστή είναι το Α και το Ω για να καταφέρει κάποιο σχήμα να αποκτήσει δική του ταυτότητα και να ξεχωρίσει; Στην περίπτωση του Μιχάλη Καρασούλη, πάντως, φαίνεται πως έχετε πετύχει διάνα, αφού η καθαρή του χροιά και η θεατρικότητα των ερμηνειών του είναι μεγάλο ατού για το υλικό...

Σίγουρα! Ο τραγουδιστής μπορεί να απογειώσει ή να θάψει ακόμα και την καλύτερη δουλειά. Ειδικά για μένα, εξίσου σημαντικά είναι και τα χορωδιακά φωνητικά. Πάντως πραγματικά είμαστε τυχεροί με τον Μιχάλη, κατ’αρχήν γιατί είναι ένα καταπληκτικό παιδί αλλά και μουσικός με ευρεία παιδεία και αντίληψη, ο οποίος ξέρει που πρέπει να σεβαστεί τη μελωδική γραμμή και που μπορεί να την πάρει και να την απογειώσει.

Σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων, έχετε πραγματοποιήσει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες, όπως εκείνη με την επί σκηνής σύμπραξη σας με μια κλασική ορχήστρα εγχόρδων πριν κάποιο καιρό. Αυτήν τη φορά, τί να περιμένουμε από το επερχόμενο live σας σε λίγες μέρες από τώρα;

Εκτός από τους καταπληκτικούς Noely Rayn και Cellar Stone με τους οποίους θα έχουμε τη χαρά και την τίμη να μοιραστούμε τη σκηνή, αυτήν τη φορά θα έχουμε και καλεσμένους τους μοναδικούς Voice Box, το φωνητικό σχήμα της Μαργαρίτας Παπαδημητρίου και, κατά την ταπεινή μου άποψη, το καλύτερο φωνητικό σχήμα που έχει η χώρα. Και βέβαια, θα έχουμε την καλύτερη ηχητική κάλυψη, φώτα και βίντεο, όπως κάνουμε πάντα, κάτι που είναι πια συνυφασμένο με τις εμφανίσεις των SL Theory. Θέλουμε οι φίλοι που θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους να έχουν το καλύτερο και αυτό θα κάνουμε.

Αυτά από εμένα. Εύχομαι τα καλύτερα για τη συνέχεια και ευχαριστώ για το χρόνο και τις απαντήσεις σου. Ο επίλογος, δικός σου...

Θέλω να ευχαριστήσω εσένα Σπύρο και το Rocking.gr που μου δώσατε την ευκαιρία να απευθυνθώ στους αναγνώστες σας αλλά και για τη στήριξη που προσφέρετε γενικότερα στην ελληνική σκηνή και στην αγαπημένη μας μουσική. Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές και ένα νέο έτος με λιγότερη βία και περισσότερη μουσική!