Gösta Berlings Saga: «Η prog σκηνή είναι κλειστόμυαλη»

Εδώ και αρκετά χρόνια, οι Gösta Berlings Saga χτίζουν αργά και σταθερά το δικό τους μουσικό μονοπάτι, έχοντας κερδίσει την εκτίμηση και την αγάπη αρκετών κι απαιτητικών ακροατών. Το τελευταίο τους έργο με τίτλο "Konkret Musik", δεν μας άρεσε απλώς πολύ αλλά βρίσκει και την μπάντα σε ένα σημείο του να έχει χτίσει ένα πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος.

Ως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, αν ο καλλιτέχνης έχει έντονη άποψη στην τέχνη του, θα έχει κι έντονη άποψη γενικώς. Ο κιθαρίστας Rasmus Booberg απάντησε στις ερωτήσεις μας με τρόπο ασυγκράτητο, ειλικρινή και συχνά στοχαστικό, με τις χιουμοριστικές στιγμές να μην λείπουν, σε μια συζήτηση που περιέχει πολλή μουσική, πικρές αλήθειες αλλά και επικές κινηματογραφικές σκηνές μάχης...

Σας καλωσορίζω στο Rocking.gr, είναι πολύ ευχάριστο να σας έχουμε εδώ! Καταρχήν, να ρωτήσω πώς είστε στην υγεία σας, πώς είναι τα πράγματα στη Σουηδία κι αν τα πράγματα μοιάζουν πιο κανονικά.

Γεια! Ευχαριστούμε που μας καλέσατε. Όλοι στην μπάντα είμαστε μια χαρά. Εμείς οι Σουηδοί δεν δουλεύουμε τον περισσότερο καιρό το καλοκαίρι οπότε, όλα μοιάζουν φυσιολογικά αυτήν τη στιγμή. Σπουδάζω μηχανικός και η σχολή μου θα μείνει κλειστή γι αρκετό καιρό, συνεχίζω τα μαθήματα εξ αποστάσεως. Είναι λίγο δύσκολο σε στιγμές αλλά είναι ωραία να είσαι σπίτι, περνάω χρόνο με το έτερο ήμισυ και τον σκύλο μας. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχουν καθόλου συζητήσεις για συναυλίες, το οποίο είναι απογοητευτικό. Πρόκειται να παίξουμε τον Οκτώβριο σε ένα φεστιβάλ στη Νορβηγία που ονομάζεται Höstsabbat αλλά πέραν αυτού είμαστε “αναγκασμένοι» να επικεντρωθούμε στη δημιουργία νέας μουσικής. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν «θλιμμένα βιολιά» για τους Gösta Berlings Saga.

Λειτουργούμε ανάποδα σε αυτό που θα έλεγες "band politics"αν συγκριθούμε με αρκετές άλλες μπάντες, κάτι που κάνει τα πράγματα δυναμικά και απρόβλεπτα

Το νέο σας άλμπουμ είναι ένας πραγματικός δυναμίτης και οι προφανείς διαφορές με τα προηγούμενα είναι η προσθήκη του Jesper (σσ: Skarin, νέος περκασιονίστας) και οι σημαντικές αλλαγές στις διάρκειες και τις δομές των κομματιών. Πώς φτάσατε σε αυτές τις σημαντικές αποφάσεις;

Λειτουργούμε αρκετά αυθόρμητα κι είναι δύσκολο να επεξηγήσω πώς αυτό το άλμπουμ κατέληξε να είναι αυτό που είναι. Λειτουργούμε ανάποδα σε αυτό που θα έλεγες "band politics"αν συγκριθούμε με αρκετές άλλες μπάντες, κάτι που κάνει τα πράγματα δυναμικά και απρόβλεπτα. Από την εμπειρία μου, οι περισσότερες μπάντες έχουν «ηγετικά» στελέχη, κάποιες φορές εναλλάσσονται από τραγούδι σε τραγούδι αλλά, συνήθως, υπάρχει μία φωνή που καθοδηγεί τη μουσική κι έχει τον τελευταίο λόγο. Σε εμάς, όσο περισσότερο έχεις συνεισφέρει σε ένα τραγούδι, τόσο λιγότερα έχεις να πεις. Αν ένας παρουσιάσει μια ιδέα ή ένα demo, η ευθύνη πέφτει στους υπόλοιπους να αλλάξουν ή να προσθέσουν πράγματα. Αυτό επιτρέπει πολύ παρορμητικές δημιουργίες στο studio και κρατά στα αυτιά μας τη μουσική φρέσκια. Ο Jesper είναι μέρος του live line-up μας για χρόνια και μπήκε στην μπάντα ενώ η συνθετική διαδικασία είχε ήδη προχωρήσει αρκετά. Περίπου ότι συνέβη με εμένα όταν προσχώρησα στην μπάντα κατά την παραγωγή του "ET EX". Παρόλα αυτά, η συνεισφορά του ήταν σημαντική στα grooves και τις δυναμικές του άλμπουμ, κυρίως επειδή είναι ηχογραφημένο live κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Αν είναι όμως να κάνω μια πραγματική ανάλυση για το στυλ του άλμπουμ, θα πρέπει να πάω αντίθετα: το προηγούμενο ήταν χτισμένο πάνω σε θέματα κι ενορχηστρώσεις που αναπτύσσονταν αργά ενώ αυτό είναι πιο συγκεκριμένο κι άμεσο. Το τελευταίο τραγούδι που γράψαμε για το άλμπουμ ήταν το "To Never Return” και σε αυτό, νομίζω, πήγαμε προς τα πίσω, προς τις droning κατασκευές για τις οποίες είμαστε περισσότερο γνωστοί. Αυτό ήταν επίσης το πρώτο άλμπουμ που συμμετείχα από τη γέννηση του, συνεπώς αυτό θα είχε επίσης τη σημασία του. Το εναρκτήριο track "Släpad" είναι βασισμένο σε ένα jam που ήταν το πρώτο πράγμα που παίξαμε μαζί πριν μερικά χρόνια. Και το "Close To Home" γεννήθηκε επίσης το ίδιο απόγευμα. Αυτά είναι προσωπικά αναμνηστικά που θα συνεχίσω να θεωρώ αγαπημένα.

Υπάρχει ένα μάθημα που όλοι πρέπει συχνά να ξαναμαθαίνουμε: να αφηνόμαστε

Πολλοί πιστεύουν ότι το να γράφεις σύντομα τραγούδια είναι ευκολότερο αλλά πολλοί καλλιτέχνες θα συμφωνούσαν ότι είναι μάλλον δυσκολότερο. Πόσο σας δυσκόλεψε αυτό σαν συνθέτες; Συνέβη φυσικά ή ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς;

Δεν ξέρω αν συμφωνώ αλλά μάλλον τα σύντομα κομμάτια είναι δυσκολότερα, ειδικά επειδή χρειάζεσαι 12-13 τραγούδια για να γεμίσεις έναν δίσκο. Αλλά δεν αναζητήσαμε μια πρόκληση, σπανίως το κάνουμε. Η εμπειρία μου λέει ότι η μουσική στα καλύτερα της ξεπηδάει φυσικά από το παίξιμο κι από το να ακούς στ’ αλήθεια αυτό που κάνεις. Οι δυσκολίες προκύπτουν όταν προσπαθείς να το πιέσεις προς κάποια κατεύθυνση. Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το άλμπουμ για παράδειγμα, είχα την ανάγκη να αναπαράγω κάποιες παλιές GBS δομές που είχα ερωτευτεί κάποτε. Φανταζόμουν μακροσκελή τραγούδια με πλούσιες αρμονίες και έντονες λεπτομέρειες. Καθώς όμως χτίζαμε τις ιδέες μας, οι προδιαθέσεις που είχα δεν έρρεαν καλά και η πρόοδος ήταν πολύ αργή από την πλευρά μου. Μόλις όμως αφέθηκα από την ιδέα του πώς θα «έπρεπε» το τελικό αποτέλεσμα να είναι, οι συνθέσεις άρχισαν να λειτουργούν με φυσικό τρόπο κι όλοι να προσφέρουμε στο σύνολο. Αυτό είναι ένα μάθημα που όλοι πρέπει συχνά να ξαναμαθαίνουμε, να αφηνόμαστε. Είναι σπουδαίο το συναίσθημα όλα να μπαίνουν στη θέση τους από μόνα τους. Όχι βέβαια ότι όλα ήταν ρόδινα, το να δημιουργείς έναν δίσκο δεν είναι ποτέ απλό, είναι όμως από τις πιο πλήρεις και φυσικές δουλειές που έχω εμπλακεί ως τώρα.

Αν έβαζα εικόνες στη μουσική μας, θα σκεφτόμουν σκηνές βιομηχανικές, οικοδομές, τείχη, γέφυρες και τσιμεντένια τούνελ

Ο τίτλος "Konkret Musik" μοιάζει σαν να εκφράζετε το προσωπικό σας μανιφέστο. Τι σημαίνει ο τίτλος για εσάς και συνδέεται κάπως με το κίνημα της Concréte Τέχνης;

Αυτός είναι σπουδαίος τρόπος να το βλέπεις! Κατά κάποιο τρόπο, όλοι οι δίσκοι ή τα δημιουργικά projects πρέπει να φαίνονται έτσι. Σαν μια διακήρυξη, σαν να λες "κοίτα αυτό που δημιουργήσαμε στο εδώ και το τώρα". Όπως και στα περισσότερα πράγματα που δημιουργεί αυτή η μπάντα, θα υπάρχουν διαφορετικές εξηγήσεις για το νόημα του τίτλου, ανάλογα ποιον ρωτήσεις. Παρόλα αυτά, εν μέρει προέρχεται από ένα υποβόσκων θέμα που μας ενέπνευσε και μας καθοδήγησε αυτήν την περίοδο. Ενώ το προηγούμενο άλμπουμ εστίαζε στο ναό που βρίσκεται μέσα μας, αυτό αφορά τους ναούς που κατασκευάζουμε. Αν έβαζα εικόνες στη μουσική, θα σκεφτόμουν σκηνές βιομηχανικές, οικοδομές, τείχη, γέφυρες και τσιμεντένια τούνελ. Συνεπώς για εμένα ο τίτλος δεν κλίνει προς την έννοια του συμπαγούς αλλά προς το οικοδομικό υλικό, το τσιμέντο. Ο διάβολος όμως βρίσκεται στις αντιθέσεις κι αυτό μας συναρπάζει. Η μουσική μας μπορεί να φαίνεται ότι στρέφεται προς τις παραστατικές τέχνες και ταυτόχρονα να κινείται σαν μπουλντόζα. Αυτό αντανακλάται αρκετά στο εξώφυλλο όπου στο ήρεμο λυκόφως παρεμβάλλονται σωροί από απομεινάρια κατεδαφίσεων.

Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που ο καθένας συσχετίζει τον ήχο με το συναίσθημα εξαρτάται αποκλειστικά από τις προσωπικές του εμπειρίες και νευρολογικές συνδέσεις

Τα σκοτεινά ηχοτόπια του άλμπουμ είναι απολαυστικά, υπάρχουν επίσης και horror movies ποιότητες σε σημεία. Τι είδους εικόνες έχετε στο νου όταν γράφετε ένα τραγούδι και τι είδους συναισθήματα θέλετε να δημιουργείτε στους ακροατές και στον εαυτό σας;

Δουλεύουμε αρκετά με πνευματικές εικόνες κι είναι μάλλον αναπόφευκτο το αποτέλεσμα να είναι «κινηματογραφικό» ή όπως αλλιώς θέλει κάποιος να το αποκαλέσει. Νομίζω θα αποτυγχάναμε οικτρά αν στοχεύαμε σε μια συγκεκριμένη εικόνα ή συναίσθημα, το κάνουμε σε έναν βαθμό αλλά με ένα ευρύτερο τρόπο. Και πιστεύω ότι μας αρέσει περισσότερο η μουσική όταν είναι αμφίσημη παρά ξεκάθαρη. Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που ο καθένας συσχετίζει τον ήχο με το συναίσθημα εξαρτάται αποκλειστικά από τις προσωπικές εμπειρίες και νευρολογικές συνδέσεις. Νομίζω όμως ότι και το να απαντήσω «θέλουμε το κοινό να φτιάξει τη δική του ερμηνεία» είναι τεμπέλικη και έχει δοθεί πολλές φορές. Οι διαφορές στο πώς ερμηνεύεται ένα κομμάτι από διαφορετικούς ανθρώπους είναι συναρπαστικές. Πολλά τραγούδια για μένα χτίζουν μια αίσθηση μιας παρελθοντικής άποψης για το μέλλον. Και άλλα επικεντρώνονται στη συνειδητοποίηση της παρουσίας αυτού του μέλλοντος στο παρόν. Το "A Question Of Currency" και το "A Fucking Good Man" μου μιλούν για ένα παρελθόν, στα όρια πριν τη βιομηχανική επανάσταση, όταν οι άνθρωποι επεκτείνονταν με μεγάλα οράματα για το μέλλον. Είναι ένα συναίσθημα σχεδόν νοσταλγικό που δεν εστιάζει στις εμπειρίες της εποχής αλλά στον τρόπο που ονειρεύονταν το μέλλον. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με tracks όπως το "To Never Return" που είναι γεμάτα με την πραγματικότητα των βαριών μηχανημάτων και του μεταμορφωμένου τοπίου, όπου τα προβλήματα της καθημερινής ζωής θα ήταν πλήρως ακατανόητα σε ανθρώπους που ζούσαν έναν-δυο αιώνες πριν. Και παρόλο που η πρόοδος έρχεται γρηγορότερα από ποτέ, οι άνθρωποι έχουν χάσει τη ρομαντική αίσθηση του μέλλοντος. Το "Close To Home" χτίζει μια παρόμοια αντίθεση με το ομώνυμο, όπου το πρώτο ξυπνάει μια νοσταλγία σαν να περνάς κοντά από ένα παλιό σου σπίτι και να έχεις μια παιδική ανάμνηση του πώς έβλεπες τον κόσμο τότε. Και το δεύτερο μας φέρνει πίσω στο όραμα του αναδυόμενου κόσμου, με τόσες σύνθετες παραμέτρους που είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσεις, πόσο μάλλον να ελέγξεις.

Φαίνεται ότι το πολιτιστικό χάσμα βαθαίνει ανάμεσα σε αυτό που αποτελούσε προοδευτικό και συντηρητικό τρόπος σκέψης και νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τον φόβο για το μέλλον που αισθάνονται πολλοί άνθρωποι

Την τελευταία δεκαετία, τα δυστοπικά θέματα είναι πολύ δημοφιλή σε ταινίες, βιβλία και μουσικά άλμπουμ. Υπάρχει μια δυστοπική αίσθηση στη μουσική σας; Επίσης, νιώσατε καθόλου ότι η διάθεση του νέου άλμπουμ ταιριάζει τέλεια με όσα συμβαίνουν στον κόσμο τους τελευταίους μήνες;

Συνεχίζοντας αυτό που έλεγα πριν, υπάρχει νομίζω μια γενική μαυρίλα στο πώς βλέπουν οι άνθρωποι το μέλλον, αυτήν τη στιγμή. Συνεπώς μου φαίνεται φυσιολογικό που οι τέχνες βουτάνε σε μια πληθώρα δυστοπικών θεμάτων, συμπεραίνοντας ότι αυτό με τη σειρά του επιστρέφει κι ενισχύει το φαινόμενο. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πόσο διαφορετικά αντιδρούν οι άνθρωποι σε αυτά τα συναισθήματα. Φαίνεται ότι το πολιτιστικό χάσμα βαθαίνει ανάμεσα σε αυτό που αποτελούσε προοδευτικό και συντηρητικό τρόπος σκέψης και νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με τον φόβο για το μέλλον που αισθάνονται πολλοί άνθρωποι. Δεν πιστεύω ότι η μουσική μας είναι δυστοπική, αν δεν θεωρείς δυστοπικό τον κόσμο που ζούμε τώρα. Εμπνεόμαστε αρκετά από όσα μας περιτριγυρίζουν, τα υπέροχα και τα άσχημα. Είναι εύκολο να πάρεις ισχυρές εντυπώσεις από φόβους και αρνητικές εμπειρίες αλλά εστιάζουμε πολύ στην προσωπική θεώρηση των πραγμάτων και, στ’ αλήθεια, δεν είμαστε καθόλου αρνητικοί άνθρωποι. Αν οι άλλοι είναι σαν εμένα, ελπίζω ότι το άλμπουμ δεν θα αντανακλά πολύ τους τελευταίους μήνες. Είναι κουραστικό να ακούς τα ίδια αστεία, τις ίδιες ανησυχίες και προειδοποιήσεις, υψωμένες στο άπειρο. Ακόμα και το "corona video’ που βγάλαμε, με εμάς να κάνουμε μουσικά πειράματα δεν είχε καθόλου να κάνει με την πανδημία. Είχαμε σκεφτεί το concept του video πολύ πριν ο ιός γίνει το meme του πλανήτη και συνειδητοποιήσαμε ότι ο κόσμος θα το δει σαν video σχετικό με την πανδημία όταν δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε μάσκες για το γύρισμα. Ίσως λειτούργησε υπέρ μας ως promotion αλλά ήταν εντελώς σύμπτωση.

Ίσως κάποιοι αισθανθούν στη μουσική σας κάποια στοιχεία από Kraftwerk ή από τις μουσικές των ταινιών του Carpenter. Σε αυτό το σημείο της πορείας σας, ποιοι καλλιτέχνες σας επηρεάζουν ακόμα; Σχετικά με την ηλεκτρονική μουσική, ποιους καλλιτέχνες απολαμβάνεις ή θαυμάζεις περισσότερο;

Έχουμε γίνει πιο διαφορετικοί στα μουσικά μας γούστα απ’ ότι παλιά και οι επιρροές μας ποικίλουν, δεν θα μπορέσουμε όμως ποτέ να αρνηθούμε τους γίγαντες που ανέφερες. Μετά την ολοκλήρωση του άλμπουμ, πέρασα μια περίοδο που είδα κάποια films του Carpenter που μου είχαν ξεφύγει. Όλα έχουν αυτό το Carpenter «μπαχαρικό», είναι πάντα ψυχαγωγικές. Πρέπει πάντως να πω ότι απογοητεύτηκα με το "They Live", είχε μια σπουδαία σκηνή μάχης, αστεία για γεννητικά όργανα και υπόγειους ομοερωτικούς τόνους αλλά, γαμώτο, δεν έχει γεράσει καλά, υποθέτω. Αγαπώ πολύ το "Radioactivity" αλλά πέραν αυτού δεν ακούω συχνά Kraftwerk ή Carpenter σε ημερήσια βάση. Η ηλεκτρονική πλευρά της μουσικής που ακούω τελευταία κυριαρχείται από τους Mr. Oizo (η ταινία "Wrong Cops" και το soundtrack της παραείναι τέλεια), το "Novo Sonic System EP" του Gesaffelstein, τον Bernard Fevre, ανακάλυψα επίσης πρόσφατα το ΄΄Play Back" των Space Art και δεν μπορώ να σταματήσω να το ακούω. Επίσης pop πράγματα, όπως το "Ritual Union" των Little Dragons παίζουν πολύ συχνά. Αρκετό σουηδικό jazz rock όπως Tonbruket και Goran Kajfes. Λίγο Daler Mehndi. Και πιο rock μπάντες όπως Idles, Sleaford Mods και Henrik Palms που είναι σπουδαίες. Φυσικά Wu-Tang και πάντα, πάντα!, το "Rust In Peace".

Τελευταία όλο και περισσότερες μπάντες - και ειδικά από την prog σκηνή - μοιάζουν να πειραματίζονται στην ανάμιξη του rock με τα synths. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Είναι μέρος κάποιου revival ή ένας αυθεντικά νέος τρόπος προσέγγισης της ηλεκτρονικής/synth μουσικής;

Δεν είμαι σίγουρος αν το έχω βιώσει αυτό στο prog αλλά δεν ακούω και πολλά νέα πράγματα από το ιδίωμα. Πιστεύω όντως ότι έχει υπάρξει κάποιου είδους trend τα τελευταία χρόνια, σε πολλά είδη, με καλλιτέχνες που εντάσσουν πιο αναλογικούς synth ήχους. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι φτιάχνουν μουσική σε home studio περιβάλλοντα, χωρίς να έχουν στη διάθεση τους ολόκληρες μπάντες. Ξέρω ότι προσωπικά, τα demo που φτιάχνω έχουν αρκετά synths, διότι είναι ευκολότερο και γρηγορότερο να προσθέσω ένα synth κανάλι που μπορώ να κάνω γρήγορα edit, από το να βγάλω το μπάσο και να ηχογραφήσω κανάλια με αυτόν τον τρόπο. Επίσης, τα synth software έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και σε ανταμείβει αμέσως το να παίζεις με αυτά. Κι επίσης υπάρχουν πάντα νέες γενιές που φιλτράρουν τις δικές τους επιρροές. Νομίζω πολλοί άνθρωποι που γεννήθηκαν στα τέλη των 80s - αρχές 90s έχουν διαφορετική αντίληψη για τη μορφή μιας μπάντας κι ότι η κλασική pop μπάντα γίνεται σιγά σιγά ένα σπανιότερο φαινόμενο.

Μιλώντας για synths, στο "Konkret Musik" ακούμε αρκετά vintage αλλά κι αρκετά synth που ακούγονται πολύ φρέσκα. Τι όργανα χρησιμοποιήσατε;

Ειλικρινά δεν ξέρω να πω με σιγουριά τι παράξενα πράγματα χρησιμοποιήσαμε. Ακόμα κι όταν κάναμε τα live takes που συνιστούν την πλειοψηφία του άλμπουμ, υπήρχαν synthesizer συνδεδεμένα παράλληλα, το ένα πάνω στο άλλο, με τα σήματα τους να διαχωρίζονται προς «ανορθόδοξα» εφφέ. Νομίζω ότι ο ήχος «σειρήνας» στο "Closing Borders" για παράδειγμα, είναι ένα Jupiter 4 που χρειαζόταν επειγόντως service, με λίγο reverb και delay και περασμένο μέσα από ένα pitch shifter κι ένα LFO. Για αυτά τα sessions, ως επί το πλείστον δουλέψαμε με κλασικά synthesizers σαν βάση, Roland 101, Jupiter 4, JX3P, Juno 60 και 106, DX7, OB6 και νομίζω ένα Prophet 8. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Fagge είναι ένας παραξενιάρης synth-γκουρού, κάποιες φορές βγάζει κουτιά από synths και εφφέ που δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά. Στο "The Pugilist" ο παραμορφωμένος ήχος είναι ένα Roland 101 περασμένο από εξοπλισμό κιθάρας, που κάπως δημιούργησε αυτόν τον επιθετικό ήχο. Είναι νομίζω ένα reverb που λουπάρει μέσα από ένα overdrive ή κάτι τέτοιο. Επίσης πολλά synths ενώ ηχογραφούνταν, τα υπέρ-οδηγούσαμε μέσα από αναλογικό εξοπλισμό και δημιουργούσαν τυχαίους θορύβους. Όταν κάναμε τα overdubs, συχνά ήμασταν πολλοί ενεργοί στην ηχογράφηση, ο David έπαιζε τις νότες, κάποιος πείραζε κουμπιά σε κάποιο synth και κάποιος πείραζε τα εφφέ. Ή ο Alex να παίζει σε drum pads κι εγώ να πειράζω τα pitch των drums, και τα λοιπά.

Έχετε παίξει με την ιδέα να χρησιμοποιήσετε φωνητικά ή άλλα lead όργανα στο μέλλον; Πόσο ανορίοτη μπορεί να είναι η instrumental rock μουσική;

Είχαμε ένα φωνητικό μέρος στο "ET EX" από εκείνον τον, Αμερικανό νομίζω, noise καλλιτέχνη που είχε ξετρελαθεί με αυτό. Βασικά ένας σπουδαίος τύπος και πολύ επιδραστικός τραγουδιστής μας προσέγγισε πέρσι και παίζουμε με διάφορες ιδέες, τίποτα όμως ακόμα δεν έχει εξάψει τη δημιουργική μας φαντασία. Υπάρχουν άπειρα ακόμα όργανα για να εξερευνήσουμε, πριν ξεμείνουμε.

Η prog σκηνή είναι κλειστόμυαλη, ακόμα κι αν τη συγκρίνεις με το λεγόμενο mainstream

Έχετε κατακτήσει ένα ιδιαίτερα προσωπικό και συνεκτικό στυλ, παρόλα αυτά κάποιοι άνθρωποι ακόμα σας θεωρούν ως ένα είδος "prog" μπάντας. Πιστεύεις ότι ακόμα ανήκετε στην prog - ή σε οποιαδήποτε άλλη - σκηνή ή ότι ακολουθείτε ένα εντελώς δικό σας μονοπάτι;

Ας πούμε ότι έχουμε μια «έντονη» σχέση με το prog ιδίωμα. Καταλαβαίνω γιατί πολλοί μας συνδέουν με το prog και δεν έχω πρόβλημα με το να μας βάζει ο καθένας ότι ταμπέλα νομίζει, αν αυτό τον βοηθάει. Είναι μόνο η λέξη prog που λίγο με βάζει στην πρίζα, στη Σουηδία αποκαλούμε αυτό το ιδίωμα symphonic rock ή jazz rock. Και αυτό που εννοούμε όταν λέμε prog (Progg) είναι μια πολιτικοποιημένη σκηνή με μεγάλη ποικιλία σε στυλ και ήχους. Μια από τις αγαπημένες μπάντες στη ζωή μου είναι οι Nationalteatern, τους οποίους σας συστήνω. Νομίζω λοιπόν ότι η χρήση της λέξης prog έχει ξεθωριάσει με τα χρόνια. Η λέξη «προοδευτικός» έχει συγκεκριμένη έννοια και μου ακούγεται παράταιρη όταν αναφέρεται σε ένα είδος που είναι ήδη ορισμένο και πολλές φορές στάσιμο. Για μένα τουλάχιστον, κάτι που έχει γίνει εκατοντάδες φορές δεν μπορεί να είναι progressive, κάτι που ταιριάζει σε πολλές μπάντες που χαρακτηρίζονται έτσι - μπάντες που απλώς χρησιμοποιούν την ίδια φόρμουλα που έφτιαξαν τα γκρουπ των 70s. Ο ήχος έχει βέβαια αλλάξει αρκετά αλλά μου μοιάζει σαν το ίδιο περιεχόμενο, συσκευασμένο σε διαφορετικό πακέτο. Γι αυτό λοιπόν, δεν θα μας αποκαλούσα prog, πειραματιζόμαστε, προσπαθούμε να σκεφτόμαστε «έξω από το κουτί» και να κρατάμε τα πράγματα φρέσκα, ο στόχος μας όμως δεν είναι να είμαστε καινοτόμοι, ούτε προβλέπεται να ανακαλύψουμε νέα μουσική στο ορατό μέλλον. Συμβαίνουν συνεχώς νέα πράγματα στη μουσική, από το EBM, το crust κι ένα σωρό νέα extreme παρακλάδια, μέχρι στυλ όπως τα vapor wave, djent, tween κι αμέτρητα άλλα στα οποία κατευθύνονται καινούριοι καλλιτέχνες. Η prog σκηνή συγκριτικά είναι κλειστόμυαλη, ακόμα κι αν τη συγκρίνεις με το λεγόμενο mainstream. Ίσως ακούγομαι λίγο σαν nerd, αλλά μου φαίνεται αστείο όλο αυτό!

Εκτός φυσικά από το ζήτημα των συναυλιών, το να κυκλοφορείς ένα άλμπουμ καταμεσής μιας παγκόσμιας πανδημίας είχε αρνητικό ή μήπως θετικό αντίκτυπο;

Χαχαχα! Δεν έχω ιδέα. Ίσως κάποιος να πιστεύει ότι οι άνθρωποι κάθονται σπίτι και δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να αγοράζουν χαζομάρες online αλλά οι δικές μας πωλήσεις δεν είναι έξω από το συνηθισμένο, αν αυτό αποτελεί κριτήριο. Παρόλα αυτά, κρατάμε μεγαλύτερη επαφή με όσους μας ακολουθούν online, φαίνεται σαν να παίρνουμε πολλή θετική υποστήριξη κι είμαστε όλοι πεινασμένοι για περισσότερη κουλτούρα και προσωπικές εμπειρίες.

Προγραμματίζετε καθόλου κάποιο live stream;

Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο να μας ταιριάζει αυτήν τη στιγμή, ποτέ μην λες ποτέ βέβαια αλλά έχουμε βγάλει δύο live album και δίνουμε τόση αξία στο να ταξιδεύουμε και να παίζουμε μαζί που ένα live stream μου φαίνεται τελείως ανόμοιο. Ελπίζουμε να αρχίσουμε να κλείνουμε συναυλίες για το φθινόπωρο και την επόμενη άνοιξη σύντομα!

Θέλω να σε ευχαριστήσω θερμά γι' αυτήν την κουβέντα και να ευχηθώ ό,τι καλύτερο για το μέλλον!

Ευχαριστούμε που μας καλέσατε! Οι ερωτήσεις σου με έκαναν να ανοίξω πολλά θέματα αλλά αυτό είναι κάτι πολύ καλό!

Φωτογραφίες: Martin Gustafsson