Συνέντευξη Flying Colors (Casey McPherson)

Οι Flying Colors είναι εκ των supergroup που όντως αξίζουν να φέρουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Γεφυρώνοντας τις μελωδίες της (καλής) pop μουσικής, με την progressive τεχνοτροπία, δημιουργούν κάτι ξεχωριστό, αλλά πάντα εφάμιλλο της ποιότητας μουσικών όπως ο Neal Morse, ο Steve Morse και ο Mike Portnoy. Ο «νεαρός» της παρέας Casey McPherson μας μιλάει για το νέο εντυπωσιακό άλμπουμ τους, "Second Nature", το στόχο που πέτυχαν με αυτό και γενικότερα για το κλίμα που επικρατεί στις τάξεις της μπάντας.

Γεια σου Casey, τι κάνεις;
Γεια σου Χρήστο, είμαι μια χαρά, εσύ;

Πολύ καλά, ευχαριστώ. Έχεις ξαναμιλήσει ποτέ με κάποιον από την Ελλάδα για συνέντευξη;
Από την Ελλάδα; Όχι, είσαι ο πρώτος μου... (γέλια)

Χαίρομαι πολύ που έχω αυτή την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου, αλλά δεν ξέρω εάν είναι πιο δύσκολο για μένα να βρω τις κατάλληλες ερωτήσεις για έναν pop rock τραγουδιστή / τραγουδοποιό σαν εσένα, ή είναι δυσκολότερο για σένα να απαντήσεις πολλές ερωτήσεις για το progressive rock!
(Γέλια) Ω ναι! Μάλλον έχω περισσότερες ερωτήσεις από εσένα για το progressive rock!

Αρχίσεις να συνηθίζεις σιγά-σιγά το ότι θεωρείσαι prog rocker;
Πραγματικά μου αρέσει το ότι μπαίνω στο progressive rock, υπάρχουν λιγότεροι κανόνες απ' ότι στην pop, γι' αυτόν τον λόγο ήταν μια δημιουργική αναγέννηση η συμμετοχή μου στη μπάντα.

Συγχαρητήρια για το "Second Nature". Είναι ένα φοβερό άλμπουμ που σας φέρνει πιο κοντά στην progressive μουσική. Γιατί πιστεύεις πως έγινε αυτό; Είναι τελικά το prog κάτι αναπόφευκτο όταν παίζεις με τον Mike Portnoy και τον Neal Morse;
Ξέρω πως για μένα, ήταν κάτι που ήθελα πολύ. Έχω κάνει πολλούς pop δίσκους. Ήθελα πραγματικά την πρόκληση του να συνδυάσουμε τη μελωδία και την progressive μουσική και να δημιουργήσουμε κάτι προσβάσιμο, χωρίς να θυσιάσουμε την ομορφιά του prog rock, που βρίσκεται σε αυτά τα στοιχεία. Οπότε, νομίζω  πως είχα τη θέληση να πάω προς αυτή την κατεύθυνση και το ότι δεν είχαμε παραγωγό μας βοήθησε να εξερευνήσουμε περισσότερο αυτές τις στιγμές.

Η έλλειψη εξωτερικού παραγωγού ήταν μια μεγάλη αλλαγή, αλλά θα ήθελα να μας πεις κάποια παραπάνω πράγματα αναφορικά με τη σύνθεση, την ηχογράφηση και την παραγωγή του δίσκου. Πόσο διαφορετική ήταν αυτή τη φορά σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ;
Αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με ένα pro tools session, αφού κάναμε ένα πρώτο tracking και ηχογραφήσαμε όλα τα όργανα στα δικά μας στούντιο, εκτός των φωνητικών, αφού τα φωνητικά έγιναν ως επί το πλείστον στο στούντιο του Neal. O Bill (σ.σ.: Evans), ο μάνατζερ μας, το οργάνωσε πολύ καλά, ώστε να μπορούμε να είμαστε πάντα ενημερωμένοι όποτε κάποιος ηχογραφούσε νέες ιδέες και μέρη για το δίσκο, οπότε ήμαστε πολύ αποδοτικοί με αυτό τον τρόπο και μας επέτρεψε να έχουμε μεγαλύτερη δημιουργικότητα και να πειραματιστούμε περισσότερο.

Παρόλο που κινηθήκατε προς πιο prog μονοπάτια, υπάρχουν ακόμη pop στοιχεία στη μουσική σας. Έχουν νόημα τα pop στοιχεία σε κομμάτια με διάρκεια μεγαλύτερη των επτά ή και δέκα λεπτών; Μήπως χάνονται ανάμεσα στην πολλή πληροφορία για τον ακροατή; Πώς καταφέρνετε να τα κάνετε να δουλέψουν; Γιατί τα έχετε ισορροπήσει σχεδόν άψογα σ' αυτόν τον δίσκο...
Νομίζω πως απλά παίξαμε ότι μας βγήκε, γράψαμε τα κομμάτια όπως προέκυψαν και προσπαθήσαμε να κρατήσουμε μια ισορροπία σε ό,τι είχαμε. Ελπίζω να το καταφέραμε. Νιώθω πως η μουσική μας είναι προσβάσιμη για τον τυπικό ακροατή και ταυτόχρονα ευρεία για τον ψαγμένο prog ακροατή. Πιστεύω πως πετύχαμε το στόχο του τι είναι οι Flying Colors, γεφυρώνοντας αυτό το χάσμα.

Έχω την εντύπωση πως περισσότερο απ’ όλους συνεργάστηκες με τον Neal Morse. Αρχικά, κάνατε φανταστική δουλειά στις αρμονίες των φωνητικών και δεύτερον μοιράζεστε τα κύρια φωνητικά στα περισσότερα κομμάτια. Πώς είναι να δουλεύεις με το Neal, γιατί αποφάσισες να μοιραστείς τα φωνητικά αυτή τη φορά και πώς διαλέξατε ποιά μέρη θα τραγουδήσει ο καθένας;
Ο Neal είναι φανταστικός τραγουδιστής. Είναι πραγματικά εκπληκτικός με τις μελωδίες και τους στίχους, οπότε αυτός κι εγώ περάσαμε πολύ χρόνο μαζί ασχολούμενοι με αυτά. Σίγουρα, ξοδέψαμε αρκετό χρόνο μαζί δοκιμάζοντας νέες ιδέες. Συνήθως, τώρα, ο Neal τραγουδά πολλά από τα μεταβατικά μέρη, κάτι που δημιουργεί μια ιδιαίτερη ένταση, με την αλλαγή των φωνητικών και μου δίνει και την ευκαιρία να παίξω πιο πολύ κιθάρα (γέλια)... Αλλά, πραγματικά, ευχαριστιέμαι να δουλεύω μαζί του και δουλέψαμε σκληρά στους στίχους αυτή τη φορά, πιέσαμε πολύ τους εαυτούς μας. Όπως όλοι ξέρουν, ο Neal είναι εξαιρετικός τραγουδιστής και ενορχηστρωτής για τις αρμονίες, οπότε όλα βγήκαν καλά λόγω αυτού.

Πριν περίπου έναν χρόνο μιλήσαμε με τον Steve Morse σε μια συνέντευξη για τους Deep Purple και είπε πως όταν δουλεύει με τον Neal Morse νιώθει σαν να έχει τη μάνικα της πυροσβεστικής για να πιεί νερό...
(Γέλια) Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια!

Πώς είναι να δουλεύεις με έναν θρυλικό κιθαρίστα όπως ο Steve Morse; Τι έχεις μάθει από αυτόν;
Και τι δεν έχω μάθει απ’ αυτόν... Μου έχει ήδη μάθει τόσα πολλά για την κιθάρα, μόνο και μόνο που βρίσκεται γύρω μου. Σε αυτόν τον δίσκο το παίξιμό του είναι πολύ πιο εμφανές, οπότε θα παίξω πολλά από τα μέρη που έγραψε, κάτι που θα είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Μάλιστα, αυτή την εβδομάδα ξεκίνησα να ξαναμαθαίνω τα μέρη μου, προετοιμαζόμενος για την περιοδεία και θα έχουμε πολλή συζήτηση για να αποφασίσουμε ποια μέρη από την εκπληκτική του ενορχήστρωση υποτίθεται πως θα παίξω... (γέλια)

Φαντάζομαι είναι πρόκληση αυτό.
Ναι, όντως είναι...

Ένα άλλο στοιχείο των Flying Colors που μου αρέσει είναι ότι καθένας σας φέρνει το δικό του στυλ. Ποιό είναι το αγαπημένο σου χαρακτηριστικό για καθένα από τα μέλη της μπάντας και ποιά νομίζεις είναι η σημαντικότερη δική σου συνεισφορά στο τελικό αποτέλεσμα;
Μου αρέσει ότι ο Mike παίρνει γρήγορα αποφάσεις, λατρεύω το ότι ο Neal έχει πάντα μια μελωδία, μου αρέσει ότι ο Steve δεν μας επιτρέπει ποτέ να επαναλάβουμε μια μελωδία με τον ίδιο τρόπο πολλές φορές και μου αρέσει ότι ο Dave μας κάνει να μην ακουγόμαστε σαν καμία άλλη μπάντα.
Όσον αφορά εμένα, πιστεύω πως προσδίδω την δυνατότητα να ακουγόμαστε λίγο πιο μοντέρνοι, όντας ο πιο νέος στο group. Ελπίζω να βοηθάω να γίνει λίγο πιο μοντέρνο.

Σίγουρα το κάνεις και το κάνεις καλά...
Σ' ευχαριστώ!

Θα ήθελες να μας δώσεις μια σύντομη περιγραφή της μουσικής και των στίχων για κάθε τραγούδι του δίσκου; Θα ήταν φοβερό αν το έκανες.
"Open Up Your Eyes": Συναισθηματικά το κομμάτι αυτό είναι η χρυσαλλίδα που βγαίνει από το κουκούλι. Νομίζω πως είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια σε θέμα μίξης του pop και prog ήχου που έχουμε γράψει.

"Mask Machine": Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Έχει πολλές από τις αγαπημένες μου επιρροές και για μένα το ρεφραίν μιλά για το κεντρικό θέμα του δίσκου και την ανάγκη μας να φύγουμε από τον καταναλωτισμό προτρέποντας τους εαυτούς μας να καλύπτουμε το ποιοι είμαστε πραγματικά. Αγαπώ πολύ τους στίχους και νομίζω πως λένε κάτι πολύ ξεχωριστό.

"Bombs Away": Αυτό είναι ένα ωραίο κομμάτι. Είναι πραγματικά rock και για να βγάλω αυτό τον ήχο χρησιμοποίησα έναν Rickenbacker ενισχυτή από τα '70s, με δωδεκάιντσο ηχείο. Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε στα πρώτα μέρη τις κιθάρας.

"The Fury Of My Love": Το τραγούδι αυτό γράφτηκε κυρίως από τον Neal. Ο Neal φέρνει αυτή την πιο ρομαντική πλευρά στους Flying Colors. Το ευχαριστήθηκα τραγουδώντας το, όσον αφορά στην απόδοση των φωνητικών, ήμουν πολύ ευχαριστημένος. Δεν τραγουδάω συχνά για την αγάπη και όταν γράψαμε γι αυτό με τους Flying Colors, νομίζω ήταν μια ωραία αλλαγή από το τυπικό prog κομμάτι.

"A Place In Your World": (σ.σ.: Παίζει ένα μέρος του κομματιού) Σε αυτό το τραγούδι μπορείς να ακούσεις καθαρά το παίξιμο του Steve, και φέρνει λίγο στο υλικό από το σόλο δίσκο του... (σ.σ.: παίζει ένα ακόμη μέρος). Είναι ένα πολύ ευχάριστο κομμάτι στο παίξιμο και με ωραίο groove. Για μένα αυτό το τραγούδι βγάζει πολλή από την ιδιοφυΐα του Steve και του Neal.

"Lost Without You": (σ.σ.: παίζει μέρος του κομματιού) Το αστείο με αυτό το κομμάτι είναι πως ένα μέρος των στίχων που κρατήσαμε προέκυψαν εντελώς αυθόρμητα. Νομίζω πως το ρεφρέν ήταν «Cause I'm home» και τελικά καταλήξαμε στο «Cause I'm Lost», που είναι εντελώς το αντίθετο. Το βρήκα αστείο, γιατί συναισθηματικά δούλεψε πολύ καλά. Όταν γράφαμε τους στίχους με τον Neal, δουλέψαμε πολύ σκληρά, ειδικά στα κουπλέ.

"One Love Forever": Νομίζω αυτό το τραγούδι επιδεικνύει μια μεριά του Steve. Το κουπλέ είναι πολύ Κέλτικο στη φύση του. Ο Steve έχει αυτή την πλευρά του που είναι σχεδόν tribal και βγαίνει στο παίξιμό του, νομίζω αυτό φαίνεται πολύ καλά. Είναι και πολύ διασκεδαστικό για να τραγουδάς πάνω σε αυτό. Είχε αυτό το κέλτικο «tada ta tada tadada» και εγώ είχα μια σχεδόν μεσανατολική / ινδική προσέγγιση (σ.σ.: τραγουδά και πάλι) και κατά κάποιο τρόπο συνδυάσαμε τα δύο είδη. Με έκανε να σκεφτώ πως οι Ινδικές φυλές και οι Κέλτες, οι tribal φυλές, και γενικότερα φυλές ανά τον κόσμο έχουν μουσικές ομοιότητες που δεν είχα σκεφτεί ποτέ, μέχρι που γράψαμε αυτό το κουπλέ.

"Peaceful Harbor": (σ.σ.: τραγουδάει) Νομίζω πως σαν άνδρες δυσκολευόμαστε να βρούμε τη θέση μας στον κόσμο και χρειαζόμαστε κίνδυνο και ρίσκα για να νιώσουμε υγιείς. Ωστόσο, πολλές φορές μπορεί να αναλαμβάνουμε περισσότερα από αυτά που μπορούμε να διαχειριστούμε ή να χανόμαστε στη θάλασσα ψάχνοντας αυτόν τον ενθουσιασμό. Για μένα αυτό το κομμάτι είναι το ταξίδι ενός άνδρα σε ένα μέρος όπου θα βρει ικανοποίηση. Είναι μια μίξη του τι σημαίνει να είσαι άνδρας και πως φυσιολογικά κάνουμε αυτό το ταξίδι μας.

"Cosmic Symphony": Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Αν ήταν ένα concept άλμπουμ, τότε θα όριζε το θέμα του. Έγραψα το πώς ένα άτομο ελευθερώνεται από την παγίδα του καταναλωτισμού και πως αυτό σχετίζεται με την ταυτότητα. Οπότε για μένα, το "Cosmic Symphony" είναι για το άτομο που νιώθει άνετα με τον εαυτό του. Ειδικά, προς το τέλος του κομματιού φτάνει στο συμπέρασμα «είμαι εντάξει με την ταυτότητά μου και δεν χρειάζομαι κάτι άλλο, δεν χρειάζεται να γεμίζω τον εαυτό μου με πράγματα προς αγορά ή να γίνω κάτι άλλο, για να περιγράψω το ποιός είμαι».

Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον... Τώρα που μιλήσαμε για τη μουσική του δίσκου, επίτρεψέ μου να σε πάω πίσω στην αρχή των Flying Colors. Ξέρω ότι ο Mike Portnoy ήταν αυτός που πρότεινε τη συμμετοχή σου στο group, καθώς του άρεσε τόσο η φωνητική σου απόδοση όσο και το συνθετικό σου στυλ από τους Alpha Rev. Τον ήξερες πριν να επικοινωνήσει μαζί σου για να σου προτείνει να συνεργαστείς σε αυτό το project; Πώς αντέδρασες όταν σου έγινε η πρόταση;
Ναι, τον είχα γνωρίσει πριν, καθώς κάναμε και οι δύο δίσκους. Νομίζω πως ήταν ο τελευταίος δίσκος που είχε κάνει με τους Dream Theater και εγώ έγραφα έναν δίσκο με τους Alpha Rev στο ίδιο στούντιο στη Νέα Υόρκη. Τότε τον γνώρισα για πρώτη φορά και μιλήσαμε, μου είπε πως του άρεσε η μπάντα μου και φυσικά είχα ακούσει τη δική του κι από κει κρατήσαμε επαφή. Όταν ο Bill με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως με είχαν υπόψη για να τραγουδήσω σε αυτό το νέο project, εξεπλάγην και σκέφτηκα πως θα με απέλυαν την επόμενη μέρα (γέλια). Αλλά, ήταν ανοικτοί σε όλες τις ιδέες μου και παρέβλεψαν την έλλειψη εμπειρίας μου στο prog. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ακόμη εντυπωσιάζομαι με την υπομονή τους μαζί μου και είναι μεγάλη τιμή να είμαι μέρος αυτής της μπάντας.

Νομίζω πως είσαι πολύ ταπεινός τώρα...
Κοίτα, έχω μάθει πολλά από όλους τους, απλά με το να βρίσκομαι στην μπάντα. Οπότε...

Τώρα, φαίνεται πως βλέπετε τους εαυτούς σας περισσότερο σαν μπάντα και λιγότερο σαν project παρόλο που το βαρύ πρόγραμμα όλων σας κάνει πιο δύσκολο το να βρείτε το χρόνο που θα θέλατε για να γράψετε μουσική και να περιοδεύετε. Πώς βλέπεις την εξέλιξη των Flying Colors από ‘δω και πέρα;
Πραγματικά εξαρτάται από τα προγράμματα. Όλοι αγαπούμε πολύ τη μπάντα. Δεν θέλουμε να γίνει κάτι από το οποίο θα χάσουμε τον έλεγχο. Πολύ συχνά έχεις μια μπάντα που είναι στη λάθος εταιρία, με τη λάθος ομάδα management που χρειάζεται για να έχουν ένα συγκεκριμένο εισόδημα, και κυκλοφορούν δίσκους επειδή πρέπει και να περιοδεύουν επειδή πρέπει να το κάνουν. Κανείς μας δεν το θέλει αυτό. Ξέρεις, οι Flying Colors είναι η διασκέδασή μας. Θέλουμε να το κρατήσουμε έτσι, αλλά ελπίζω πως στο μέλλον τα προγράμματά μας θα ελευθερωθούν λίγο περισσότερο, ώστε να είμαστε ικανοί να περιοδεύουμε τουλάχιστον μερικούς μήνες το χρόνο, αντί για λίγες εβδομάδες κάθε δυο χρόνια.

Μου άρεσε που στην πρώτη σας περιοδεία διαλέξατε τραγούδια από άλλες / προηγούμενες μπάντες. Τώρα που έχετε περισσότερα δικά σας κομμάτια, υπάρχει χώρος να γίνει κάτι τέτοιο; Αν μπορούσες να διαλέξεις ένα τραγούδι των Deep Purple, ένα των Spock’s Beard και ένα τραγούδι των Dream Theater για να παίξετε με τους Flying Colors, ποιά θα ήταν αυτά;
(Γέλια) Για λόγους πολιτικής, δεν θα απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Αλλά, θα πω πως ο Mike έχει μεγάλη ανάμειξη στο setlist και μιλούσαμε τις προάλλες γι αυτό, θέλει όλοι να παίξουμε περισσότερο υλικό. Δεν είμαι σίγουρος ποιά τραγούδια θα είναι, αλλά είμαι ενθουσιασμένος επειδή μου αρέσει αυτό το στοιχείο, μου φάνηκε πολύ ωραίο.

Τότε, ποιό τραγούδι από την προηγούμενη περιοδεία σου άρεσε περισσότερο να παίζεις;
Πραγματικά αγάπησα το "June" των Spock's Beard, είναι τόσο φοβερό κομμάτι. Θεέ μου, τι ωραίο τραγούδι!

Προσπαθείς να μείνεις ενημερωμένος για τη μουσική των υπολοίπων στη μπάντα; Αν ναι, ποιό άλμπουμ ξεχωρίζει κατά τη γνώμη σου;
Για να πω την αλήθεια, δεν το κάνω. Είμαι υπερβολικά απασχολημένος αυτό τον καιρό. Δουλεύω σε ενορχηστρώσεις μερικών κομματιών, ασχολούμαι και με τον νέο δίσκο των Alpha Rev όπως επίσης και με το να φροντίζω τη μικρή μου κόρη. Ανάμεσα σε όλα αυτά, κοιτάω μήπως βρω χρόνο να ακούσω τη δική μου μουσική μια στο τόσο.

Μπορείς να ονομάσεις τις μεγαλύτερες επιρροές σου στο τραγούδι;
Ξεκίνησα σαν κλασικός πιανίστας, οπότε νομίζω πάντα είχα μια έλξη προς τo progressive rock, κυρίως λόγω της επιρροής της κλασικής μουσικής στη ζωή μου. Από εκεί, άρχισαν να μου αρέσουν μπάντες όπως οι Pink Floyd, οι Radiohead, ο Jeff Buckley, o Tom Petty και οι Beatles... Όλοι αυτοί είχαν μεγάλο αντίκτυπο στον τρόπο που γράφω και συνθέτω μουσική και νομίζω πως αυτό που με τράβηξε τόσο πολύ στους Flying Colors είναι οι ρίζες μου στην κλασική μουσική. Μου αρέσει που μπορούμε να έχουμε ξανά movements αντί για το κλασικό «κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-γέφυρα-ρεφρέν-τέλος».

Θα παίξετε λίγα μόνο σόου με τους Flying Colors. Θα ήθελα πολύ να έρθετε και στην Ελλάδα, αλλά φαντάζομαι πως δεν είναι εύκολο...
Μακάρι να ερχόμασταν στην Ελλάδα, και να μέναμε κιόλας. Έχω κάποιους φίλους από εκεί, μου έχουν δείξει φωτογραφίες και είναι ένα πανέμορφο μέρος.

Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο στην κουβέντα μας;
Όχι φίλε μου, ευχαριστώ που κουνάτε τη σημαία για εμάς, εύχομαι να καταφέρουμε να παίξουμε στην Ελλάδα κάποια στιγμή...

Το ίδιο εύχομαι κι εγώ. Ήθελα πολύ να έρθω σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα να σας δω, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο...
Ίσως να έρθουμε εμείς σε σένα. Θα το προσπαθήσω.

Θα κρατήσω τα λόγια σου! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την κουβέντα, συνέχισε την καλή δουλειά που κάνεις!
Ευχαριστώ πολύ Χρήστο, να είσαι καλά!

*Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νίκο Καταπίδη για την βοήθειά του.