Running Wild: «Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις για λάθος αποφάσεις»

Οι Running Wild μόλις κυκλοφόρησαν το "Rapid Foray", μια δουλειά αντάξια του ένδοξου παρελθόντος της μπάντας. Με αφορμή, λοιπόν, αυτό, ανακρίναμε τον αναμφισβήτητο καπετάνιο Rolf Kasparek και μάθαμε τα πάντα πίσω από τη δημιουργία του. Η κουβέντα, φυσικά, δεν έμεινε μόνο σε αυτό, αλλά κάναμε μια συνολική αναδρομή στην ιστορία τους. Διαβάστε παρακάτω, μεταξύ άλλων, για το πώς προέκυψε η όλη φάση με την πειρατική θεματολογία, τι απαντά στους επικριτές του, αλλά και τι απάντησε σχετικά με το αν βλέπει να μας επισκέπτονται στο προσεχές μέλλον.

Καταρχάς, συγχαρητήρια για την καινούργια σας δουλειά. Το "Rapid Foray" θεωρώ πως είναι ένας δίσκος που θα απολαύσει ο οπαδός των Running Wild. Πώς αισθάνεσαι, είσαι απόλυτα ευχαριστημένος για το τελικό αποτέλεσμα; Τι feedback παίρνεις μέχρι στιγμής από όσους το έχουν ακούσει;

Όλοι είναι ενθουσιασμένοι με τον καινούργιο δίσκο. Προσωπικά, είμαι πολύ περήφανος για όσα κατάφερα σε αυτό το άλμπουμ γιατί πραγματικά δούλεψα πολύ σκληρά γι' αυτό. Μας πήρε περίπου τρία χρόνια για να το ολοκληρώσουμε. Υπήρξαν και αρκετά διαλλείματα ενδιάμεσα, αλλά δεν ήταν προγραμματισμένα, απλά έτυχε. Ήταν μια πολύ προσοδοφόρα διαδικασία καθώς διάλεξα τα δέκα τραγούδια - και το ορχηστρικό στη συνέχεια - από μια κάβα 25-30 βασικών ιδεών. Δούλεψα πολύ περισσότερο χρόνο απ' ό,τι έκανα με τα δύο τελευταία άλμπουμ σε ό,τι έχει να κάνει με τις ενορχηστρώσεις, την επιλογή των τίτλων, την παραγωγή κλπ. Ήταν μια πολύ δημιουργική διαδικασία όλο αυτό.

Δώσε μας λοιπόν μερικές λεπτομέρειες σχετικά με τη δημιουργία του.

Έκανα μόνος μου την παραγωγή όπως πάντα και βασικά τα πράγματα έγιναν όπως γίνονται συνήθως. Αρχικά δουλεύω μόνος μου και στην συνέχεια έρχεται ο PJ [σ.σ.: Peter Jordan] και παίζουμε τα τραγούδια στις κιθάρες. Επίσης, βρίσκεται στη λίστα αναφορικά με τα ντραμς, καθώς είναι αυτός που τα φτιάχνει στο στούντιο [σ.σ.: drum machine μυρίζει η φάση]. Ξέρεις, υπάρχουν και άλλοι δύο τύποι που εμπλέκονται σε αυτό. Και ο Michael [σ.σ.: Wolpers - τύμπανα] έπαιξε κάποια πράγματα στον δίσκο. Δεν ήταν σε όλο τον δίσκο, αλλά συμμετείχε. Ο Ole [σ.σ.: Hempelmann - μπάσο] είναι ανακατεμένος και αυτός στην όλη διαδικασία. Όταν φτιάξαμε τα ρεφρέν και τα χορωδιακά μέρη όλη η μπάντα τραγούδησε. 
Ήταν μια πολύ καλή φάση στην οποία συμμετείχαν αρκετοί άνθρωποι. Όπως ο Andre για παράδειγμα που έπαιξε τις γκάιντες. Ήταν εκεί και έπαιζε με αυτό το πράγμα καθώς ούτε εγώ ούτε ο PJ έχουμε την παραμικρή ιδέα του πώς δουλεύει αυτό το πράγμα (γέλια). Οπότε είχαμε αρκετές συμμετοχές από διάφορα άτομα και, όπως σου είπα, ήταν μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση, καθώς, επίσης, δουλέψαμε σε τρία διαφορετικά στούντιο, όπως άλλωστε κάνουμε πάντα.

Θέλω να μάθω πώς δουλεύεις τα τραγούδια. Υπάρχουν πολλά κιθαριστικά θέματα σε κάθε τραγούδι, οπότε αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι αν ξεκινάς χτίζοντας κάθε φορά τον σκελετό και στην συνέχεια πειραματίζεσαι με τις μελωδίες;

Δεν έχω κάποιο μοντέλο πάνω στο οποίο γράφω τα τραγούδια. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι σύνθεσης. Κάποιες φορές έρχεται στο μυαλό πρώτα η μελωδία. Πάρε για παράδειγμα ας πούμε το "By The Blood In Your Heart". Είχα βγάλει ένα βράδυ τα σκυλιά μου βόλτα και μου ήρθε αυτή η ιδέα για το ρεφρέν. Είχα, λοιπόν, τους στίχους και τη μελωδία στο μυαλό μου και μόλις πήγα σπίτι έκατσα και την έγραψα για να μην την ξεχάσω. Αυτό το τραγούδι γράφτηκε γύρω από αυτήν την ιδέα.

Κάποιες φορές είναι εντελώς διαφορετικό. Μου έρχεται μια μελωδία και αυτή στη συνέχεια μετατρέπεται σε ιδέα για να γράψω ένα τραγούδι. Αυτή ήταν η περίπτωση με το "Black Bart" - τον Bartholomew Roberts. Ήταν μια κλασική περίπτωση που είχα τη μελωδία και ενώ έψαχνα το κουτί, βρήκα πρώτα το κλειδί. Ήταν αυτός ο τύπος, που ήταν ένας πάρα πολύ επιδειξιομανής πειρατής. Βρήκα λοιπόν τον χαρακτήρα και έπρεπε να διαβάσω για αυτόν. [σ.σ.: αν καταλαβαίνω καλά, θέλει να πει πως το θέμα του τραγουδιού καθόρισε και πως αυτό εξελίχτηκε].

Άλλες φορές είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Καθόμουνα και πειραματιζόμουνα με έναν συγκεκριμένο ήχο στην κιθάρα και αυτός κατέληξε να είναι οι θόρυβοι στο "Nautilus - The Depth Of The Sea". Αυτή ήταν η αρχική σκέψη, πώς οι ήχοι υπήρχαν πριν από εμάς τους ανθρώπους και από εκεί είχα την ιδέα να γράψω ένα σχετικό τραγούδι. Οπότε το πώς δημιουργείται το κάθε τραγούδι εξαρτάται από το πού προέρχεται η αρχική ιδέα.

Νομίζω πως η φωνή σου είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Πώς και έχεις κρατηθεί σε τόσο καλό επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια;

Καταρχάς δεν περιοδεύσαμε σε τέτοια έκταση όπως οι υπόλοιπες μπάντες έκαναν (γέλια). Αυτό ήταν το πρώτο. Ένα δεύτερο γεγονός είναι πως εκεί κάπου στα τέλη των '80s είχα μια δασκάλα φωνητικής η οποία μου δίδαξε όλα αυτά τα πράγματα που χρειάζεται να ξέρεις όταν αντιμετωπίζεις πρόβλημα με τη φωνή σου πάνω στη σκηνή και πώς να την κοντρολάρεις. Αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ.

Βέβαια, από την άλλη, τραγούδησα πάρα πολύ τα τελευταία πέντε χρόνια. Και ήμουν πραγματικά ερείπιο όταν ξεκινήσαμε το όλο αυτό το πράγμα με τους Toxic Taste, γιατί έπρεπε να δουλέψω όλους τους στίχους με τον τραγουδιστή -αφού δεν τραγουδούσα εγώ- και να του τα μάθω όλα. Οπότε τραγουδούσα αρκετά εκείνες τις μέρες. Μετά ήρθε το "Shadowmaker" και στη συνέχεια το "Resilient". Τραγουδούσα συνέχεια. Στο ενδιάμεσο κάναμε και τον δίσκο με τους Giant-X. Νοιώθω πως τραγούδησα αυτά τα πέντε χρόνια περισσότερο απ' ό,τι πιο πριν. Απλά φτιάχναμε τον δίσκο, περιοδεύαμε και επέστρεφα σπίτι και δουλεύαμε αμέσως πάνω στον επόμενο δίσκο.

Ακόμα και με αυτόν τον δίσκο, για πρώτη φορά είχα έτοιμα τραγούδια από πριν, με τα φωνητικά και με τα όλα τους. Αλλά σε ό,τι αφορά τον πραγματικό δίσκο, έπρεπε να ξανακάνω τα φωνητικά, οπότε τα τραγούδησα και δεύτερη φορά, οπότε είναι πολύ όπως και να το δεις. Ξέρεις, τραγούδησα αρκετά πέρσι καθώς προετοιμαζόμασταν για το Wacken Open Air. Ίσως μπορείς να πεις πως αυτό με κράτησε σε φόρμα. Πάνω κάτω πάντως έτσι έχουν τα πράγματα.

Ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι σίγουρα το "The Last Of The Mohicans" και είναι μια από εκείνες τις μακροσκελείς επικές συνθέσεις. Πιστεύεις πως τέτοιου είδους τραγούδια είναι πολύ σημαντικά και έχουν κατά κάποιο τρόπο γίνει σήμα κατατεθέν της μπάντας;

Κατά κάποιο τρόπο ναι, αλλά αυτή η ιδέα μου είχε έρθει από όταν φτιάχναμε το "Victory". Τότε πρωτοσκέφτηκα να κάνω αυτό το τραγούδι αλλά δεν συνέβη ποτέ. Μετά στο "Shadowmaker" είχαμε  το "Dracula" που είναι παρόμοιας αισθητικής και στο "Resilient" το ίδιο συνέβη με το "Bloody Island". Αυτήν τη φορά από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να σκέφτομαι τις ιδέες για τα τραγούδια, είπα από πολύ νωρίς πως είχε έρθει πραγματικά η ώρα να φτιάξω το τραγούδι. Το τραγούδι μπορούσε και έπρεπε να γίνει μακροσκελές και επικό επειδή ήταν μια τόσο πολύπλοκη ιστορία αυτή που ήθελα να διηγηθώ και η οποία δεν γίνεται να αποτυπωθεί μόνο μέσω των στίχων. Έχει τέσσερα μέρη ή κάτι τέτοιο και μέσω των οποίων μπορείς να διηγηθείς ολόκληρο βιβλίο. Μπορείς να πεις πολλά πράγματα μέσω της ίδιας της μουσικής, με τις μελωδίες, τα δραματικά περάσματα και την ενορχήστρωση του τραγουδιού.

Μιας και το ανέφερες, πάντα θεωρούσα το "Final Gates" ένα από τα καλύτερα ορχηστρικά τραγούδια στην ιστορία του heavy metal. Αυτή τη φορά έχουμε το πανέμορφο "Nautilus" το οποίο νιώθεις σαν να σου διηγείται μια ιστορία. Ποιο είναι το μυστικό της δημιουργίας ενός καλού instrumental τραγουδιού τελικά;

Α δεν μπορώ να σου πω... (γέλια). Είχα αυτήν την ιδέα και κατέληξα να γράψω ένα τραγούδι γι' αυτό. Κάποιοι φίλοι μου το άκουσαν και ήταν σε φάση «Wow, βγάζει ένα πολύ περίεργο mood» αν και δεν μπορώ να σου εξηγήσω τι διάθεση βγάζει το τραγούδι, γιατί από τη στιγμή που εγώ το έγραψα δεν μπορώ να τη νιώσω. Έτσι έβλεπαν πως υπάρχει ένα μυστικό σε αυτήν τη σύνθεση. Και αυτό γιατί στο "Nautilus - The Depth Of The Sea" νιώθεις πως μπορείς να δεις τον Ναυτίλο να αναδύεται και στη συνέχεια να ξεμακραίνει χωρίς εσύ να ξέρεις από πού ήρθε και που πάει. Οπότε εσύ σκέφτεσαι την ιστορία που σου διηγείται η μουσική του τραγουδιού, αλλά εγώ δεν μπορώ να τη δω γιατί το έγραψα (γέλια).

Όταν είσαι ο συνθέτης ενός τραγουδιού δεν μπορείς να νιώσεις την μαγεία του, όπως την βιώνει ο ακροατής. Φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει με το όταν φτιάχνεις μια ταινία, με τα ωραία εφέ και οι θεατές μένουν με το στόμα ανοικτό, αλλά ο σκηνοθέτης δεν τη βιώνει τόσο έντονα επειδή είναι ο δημιουργός της.

Στιχουργικά με τι άλλα θέματα καταπιάνεσαι στον δίσκο;

Υπάρχουν κάποια τραγούδια σχετικά με τα πειρατικά θέματα όπως το εναρκτήριο "Black Skies, Red Flag". Το "Warmonger" είναι ένα τραγούδι για το πώς είναι ο κόσμος σήμερα, γιατί μαίνονται πολλοί πόλεμοι στις μέρες μας, πολλοί περισσότεροι από όταν ήμουν παιδί ή νέος άνθρωπος. Τρέχουν διάφορες καταστάσεις και το βασικό θέμα του τραγουδιού είναι πως θα εξακολουθήσουν να γίνονται πόλεμοι όσο υπάρχουν άνθρωποι που κερδίζουν χρήματα από το εμπόριο όπλων. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, οπότε το τραγούδι είναι αρκετά επιθετικό. Αυτό το τραγούδι είναι αρκετά ενδιαφέρον για εμένα καθώς το βασικό του riff προέρχεται από ένα τραγούδι που έγραψα το 1979-1980 και το οποίο το παίζαμε ζωντανά, αλλά ποτέ δεν μπήκε σε κάποιον δίσκο, αλλά θυμήθηκα αυτό το riff όταν μου ήρθε η ιδέα να γράψω γύρω από αυτό το θέμα.

Το "Hellestrified" έχει να κάνει με τον ολοένα αυξανόμενο ψηφιακό τρόπο ζωής και πώς κάποιοι άνθρωποι χάνουν τους εαυτούς τους και γίνονται σκλάβοι της τεχνολογίας κατά μια έννοια. Δεν χρησιμοποιούν την τεχνολογία με έναν υγιή τρόπο... θέλω να πω, κι εγώ χρησιμοποιώ τους υπολογιστές και όλα αυτά, αλλά για εμένα έχει να κάνει με το πώς βάζεις το καρφί στον τοίχο. Είναι διαφορετικός ο τρόπος που το αντιλαμβάνομαι. Βλέπω πολλούς ανθρώπους να χάνονται σε αυτό το πράγμα και είναι δυσάρεστο.

Είσαι ο καπετάνιος του πειρατικού, δεν υπάρχει καμία διαφωνία σε αυτό, αλλά όταν ξεκινούσες το συγκρότημα, ήταν αυτό που πραγματικά ήθελες, να είσαι δηλαδή το απόλυτο αφεντικό ή προέκυψε στην πορεία λόγω των συνεχόμενων αλλαγών στο line-up;

Πάντα είχα ξεκάθαρο όραμα σχετικά με το τι ήθελα να κάνω, αλλά πάντα ήμουν μέλος μιας μπάντας. Στις αρχές, όταν ήμασταν ακόμα μια ερασιτεχνική μπάντα χωρίς δίσκο που απλά κάναμε συναυλίες ήμασταν οι κιθαρίστες, ο Uwe [σ.σ.: Bendig 1976-1984] κι εγώ, που φτιάξαμε την μπάντα. Όταν αλλάξαμε το όνομα σε Running Wild το 1979 λειτουργούσαμε με τον ίδιο τρόπο, κάποια άτομα ήταν στο συγκρότημα, δίναμε κάποιες συναυλίες και μετά κάποια μέλη αποχώρησαν. Στη συνέχεια βρήκαμε τον Preacher - Gerald Warnecke [σ.σ.: κιθάρα, 1984-1985] και τον Stephan Borris [σ.σ.: μπάσο, 1984-1987] και αυτό ήταν το line-up με το οποίο ηχογραφήσαμε τον πρώτο δίσκο. Εκείνη την εποχή ήμουν ένας εκ των βασικών συνθετών και μετά τον πρώτο δίσκο και την περιοδεία που ακολούθησε, ο Preacher έφυγε και έτσι το συνθετικό βάρος έπεσε πάνω μου. Απλά εξελίχτηκε έτσι το πράγμα χωρίς να ήταν κάτι που επιδίωκα. Ναι, τα τελευταία 25 χρόνια οι Running Wild εξελίχτηκαν σε ένα προσωπικό project, αλλά δεν ήταν στις προθέσεις μου κάτι τέτοιο, απλά συνέβη.

Είσαι στον χώρο για περισσότερο από τριάντα χρόνια. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για το ταξίδι μέχρι σήμερα; Υπάρχουν πράγματα για τα οποία μετανιώνεις;

Όπως συμβαίνει πάντα σε αυτήν τη δουλειά, μετανιώνω που προσλάβαμε τον πρώτο μας μάνατζερ (πολλά γέλια). Ξέρεις, δεν γνωρίζω καμία μπάντα που να ήταν ικανοποιημένη από τον πρώτο τους μάνατζερ. Είναι μια μακρά διαδικασία όλο αυτό το πράγμα. Πολλά λάθη γίνονται. Οπότε, δεν έχει νόημα να λες πως δεν έπρεπε να κάνω εκείνο ή το άλλο. Είναι όλο αυτό μέρος του όλου πράγματος.

Πίσω στο 2009 είχες πάρει την απόφαση να διαλύσεις το συγκρότημα, αλλά μόλις δύο χρόνια αργότερα επιστρέψατε. Τι σε οδήγησε σε αυτές τις αποφάσεις;

Λοιπόν, ήταν γύρω στο 2005 ή 2006, μετά την περιοδεία για το "Rogues En Vogue" που αποφάσισα να σταματήσω με τους Running Wild. Απλά δώσαμε ένα show για το κοινό το 2009 επειδή τα παιδιά από το Wacken με προσέγγισαν μόλις το έμαθαν και μου είπαν «γιατί να μην κάνετε ένα τελευταίο show για να αποχαιρετήσετε τους οπαδούς σας;». Σκεφτήκαμε πως ήταν μια καλή ιδέα να παίξουμε όλα τα κλασικά μας τραγούδια μπροστά στους οπαδούς μας και το κάναμε τελικά.

Όταν το 2011 έγραφα το "Shadowmaker", αυτό δεν σχεδιαζόταν αρχικά να κυκλοφορήσει σαν καινούριο άλμπουμ. Εκείνη την εποχή η εταιρεία μας πρότεινε να επανακυκλοφορήσουμε δίσκους που πλέον δεν μπορούσε κάποιος να βρει στα δισκάδικα και εμείς ηχογραφούσαμε ξανά κάποιο από το παλιό υλικό για να το κάνουμε πιο μοντέρνο και να συνάδει με την εποχή. Έτσι σκεφτήκαμε πως θα ήταν ωραία ιδέα να κυκλοφορήσουμε μαζί και κάποιο καινούριο υλικό -ας πούμε σαν bonus CD. Δεν είχα κάποια έτοιμα τραγούδια οπότε έπρεπε να κάτσω να γράψω μερικά προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουμε στις επανεκδόσεις. Ξεκίνησα τη διαδικασία, αλλά δύο εβδομάδες αργότερα πήρα τηλέφωνο την εταιρεία και τους είπα πως τα τραγούδια είναι πολύ δυνατά για να τα σπαταλήσουμε ως bonus υλικό, οπότε τους πρότεινα να τα κυκλοφορήσουμε σε νέο δίσκο. Αυτοί ενθουσιάστηκαν και απάντησαν σε φάση «Yeah! Υπέροχη ιδέα φίλε!» (γέλια).

Έτσι, ενόσω δούλευα πάνω στο νέο υλικό και έγραφα τα τραγούδια, βρήκα ξανά τη διάθεση να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί θέλω να σου πω πως σταμάτησα τους Running Wild γιατί δεν είχα πλέον όρεξη και είχε χαθεί η πλάκα σε όλο αυτό. Ήταν απλά, σκληρή δουλειά και δεν με χαροποιούσε καθόλου η διαδικασία. Δεν ήμουν χαρούμενος με αυτό πλέον. Όλο αυτό επέστρεψε κάνοντας την παραγωγή στους Toxic Taste, μια διαδικασία που ευχαριστήθηκα καθώς δεν υπήρχε καμία πίεση και κάναμε αυτό που πραγματικά θέλαμε. Οπότε αφού είχε επιστρέψει η διάθεση να γράφω και πάλι τραγούδια μπορούσα να το περάσω ξανά αυτό και στους Running Wild αυτό. Ξέρεις, διασκέδαζα πάλι και έγραφα με μεγάλη ευκολία. Φαντάσου πως τα περισσότερα τραγούδια γράφτηκαν μέσα σε διάστημα μισής ώρας. Η ίδια καλή διάθεση συνέχισε να υφίσταται και στη δημιουργία του "Resilient", αλλά και με τον καινούργιο δίσκο. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξανά 35 βασικές ιδέες μόνο για έναν δίσκο. Ποτέ! Ακόμα και όταν έκανα την παραγωγή του "Rapid Foray" είχα τόσες πολλές ιδέες για το επόμενο άλμπουμ που έπρεπε να τις γράψω για να μην τις ξεχάσω.

Αν θα έπρεπε να διαλέξεις τα δύο πιο σημαντικά άλμπουμ της καριέρας σου ποια θα ήταν αυτά;

Είναι δύσκολο να πω. Πάντα λέω πως τα δύο πρώτα άλμπουμ μας ήταν τα πιο σημαντικά γιατί αποτέλεσαν τα θεμέλια, τη βάση για όσα ακολούθησαν. Οπότε, υπό αυτήν την έννοια είναι πολύ σημαντικοί δίσκοι. Το επόμενο πραγματικά σημαντικό άλμπουμ θα πρέπει να είναι το "Death Or Glory", καθώς μας ανέβασε πολύ ψηλά τότε. Ήταν ο λόγος που γίναμε πολύ μεγαλύτερο συγκρότημα απ' ό,τι ήμασταν προηγουμένως. Επίσης, ο καινούργιος δίσκος είναι ένα μεγάλο βήμα κάθε φορά, γιατί νιώθεις περήφανος γι' αυτό που δημιούργησες. Κάθε μουσικός νιώθει περήφανος και θεωρεί πολύ σημαντικό το καινούργιο άλμπουμ, αλλιώς δεν θα το έκανε (γέλια).

Ακούω τη μουσική σας για περισσότερα από είκοσι χρόνια, αλλά ποτέ δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να σας δω ζωντανά. Ξέρεις... υπάρχουν πολλά λιμάνια εδώ, το πειρατικό πρέπει να σαλπάρει για την Ελλάδα. Υπάρχουν σχέδια για περιοδεία;

Δεν θα κάνουμε κανονική περιοδεία, αλλά θα παίξουμε σε αρκετά φεστιβάλ τον επόμενο χρόνο. Μετά το Wacken Open Air παίρνουμε συνεχώς προσφορές για φεστιβάλ και στους επόμενους δυο μήνες θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε του χρόνου. Οπότε σίγουρα θα παίξουμε σε κάποια φεστιβάλ το επόμενο καλοκαίρι και θα δώσουμε και κάποια μεμονωμένα show τα οποία ήδη συζητάμε γύρω στα Χριστούγεννα του 2017.

Εξήγησε μου γιατί συμβαίνει αυτό. Δεν σου αρέσει να περιοδεύεις;

Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Ο πρώτος λόγος που το να περιοδεύεις δεν λειτουργεί με τους Running Wild, είναι επειδή ο κόσμος περιμένει ένα μεγάλο show από εμάς. Από άποψη logistics, ο μόνος τρόπος να το κάνουμε είναι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ. Ο άλλος λόγος είναι πως δεν μπορώ να λείπω από το σπίτι μου λόγω προσωπικών προβλημάτων και θεμάτων. Οπότε, σήμερα, τη δεδομένη στιγμή, δεν είναι εφικτό να περιοδεύσουμε. Το να λείψω από το σπίτι μου για δύο βδομάδες, απλά δεν μπορεί να γίνει.

Όλα αυτά τα χρόνια που μιλάμε για τους Running Wild, υπάρχει πάντα εκείνη η μερίδα ανθρώπων που αναφέρει πως το στυλ σας δεν αλλάζει. Εσύ τι απαντάς σε όσους ισχυρίζονται πως αν έχεις ακούσει έναν δίσκο σας είναι σαν να έχεις ακούσει ολόκληρη τη δισκογραφία σας;

Λίγο πολύ τα θεωρώ μαλακίες όλα αυτά. Αν πάρεις το "Gates Of Purgatory" και το "Death Or Glory" θα δεις πως πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά άλμπουμ που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Δεν θεωρώ πως κάναμε ποτέ τον ίδιο δίσκο. Σε καμιά περίπτωση! Και μάλιστα εσκεμμένα, ποτέ δεν ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο, ειδικότερα στους πιο πρόσφατους δίσκους. Προσπάθησα να συμπεριλάβω σε αυτόν τον δίσκο δέκα διαφορετικά τραγούδια, όπου το καθένα θα έχει τον δικό του ήχο, με ξεχωριστή θέση στον δίσκο και που θα προσθέτει κάτι ξεχωριστό στο τελικό αποτέλεσμα.

Πάντα προσπαθώ να δημιουργώ ένα διαφορετικό mood σε κάθε δίσκο, γιατί έχω διαφορετική διάθεση κάθε φορά που ετοιμάζω ένα άλμπουμ. Δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις μου να παίζω τα ίδια και τα ίδια. Ξέρω πως υπάρχουν συγκροτήματα εκεί έξω που φτιάχνουν δίσκους που ακούγονται οι ίδιοι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Εμείς δεν το κάναμε ποτέ αυτό. Είναι οκ να μην σου αρέσουν οι Running Wild, ο ήχος τους. Δεν είναι απαραίτητο να σου αρέσει το στυλ μας, το καταλαβαίνω. Αλλά το να λες πως είναι όλο τα ίδια και τα ίδια δεν είναι αλήθεια.

Το είχα πάντα απορία, πώς προέκυψε η φάση με την πειρατεία στο "Under Jolly Roger"; Τι σκεφτόσασταν εκείνη την εποχή;

Λοιπόν, απλά έτυχε. Καθόμουν και τζάμαρα με μια ιδέα που είχα για τραγούδι, την εποχή που έγραφα τον τρίτο μας δίσκο. Είχα ανοικτή την τηλεόραση και έπαιζε μια διαφήμιση για μια ταινία του Roman Polanski που λεγόταν «Οι πειρατές» με τον Walter Matthau και σκέφτηκα «Wow, πειρατές! Θα ταίριαζε τέλεια, γιατί η μελωδία μοιάζει με κάτι πειρατικό» και στη συνέχεια μου ήρθε στο μυαλό η σημαία και σκέφτηκα «Jolly Roger! "Under Jolly Roger", φοβερός τίτλος!». Οπότε επέστρεψα στο στούντιο που κάναμε πρόβες και έπαιξα το τραγούδι στα παιδιά, με όλους να συμφωνούν πως ήταν το καλύτερο τραγούδι που είχαμε για τον δίσκο και έτσι είπα «Οκ, θα τον ονομάσουμε "Under Jolly Roger" και θα μιλάει για πειρατές». Όλοι κοιταχτήκανε μεταξύ τους και είπαν «Πειρατές; Φοβερή ιδέα! Ας το κάνουμε!» (γέλια)

Έτσι προχωρήσαμε έχοντας αυτό στο μυαλό μας, ήταν το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου και το εξώφυλλο έγινε έτσι ώστε να ταιριάζει με το θέμα. Κάποιο μέλος της μπάντας - δεν ήμουν εγώ- πρότεινε να ντυθούμε σαν πειρατές στο οπισθόφυλλο. Αυτό ήταν κάτι φοβερό, καθώς κανείς δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήμασταν οι πρώτοι που κάναμε κάτι τέτοιο. Ο γερμανικός τύπος πραγματικά το μίσησε όλο αυτό (γέλια). Λέγανε «Μα παίζετε heavy metal, και το heavy metal έχει να κάνει με καρφιά και δερμάτινα», αλλά εμάς δεν μας ένοιαξε τι λέγανε και ήμασταν σε φάση «θα κάνουμε αυτό που θέλουμε, γι' αυτό είμαστε καλλιτέχνες. Δεν μου καίγεται καρφί τι θες και τι δεν θες». Λέγανε τότε πως το άλμπουμ ήταν σκουπίδι και πως δεν αξίζει κάποιος να ενδιαφερθεί, αλλά πούλησε το διπλάσιο από τον προηγούμενο.

Υπάρχουν σχέδια για σύνταξη ή θεωρείς πως έχεις να δώσεις ακόμα πράγματα;

Θα υπάρξει σίγουρα ακόμα ένας δίσκος. Το τι θα συμβεί μετά από αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το ξέρω. Ο νέος δίσκος θα βγει γιατί έχω ήδη πάρα πολλές ιδέες για τραγούδια . Δεν μπορώ να το αφήσω στην άκρη και να πω δεν θα το κάνω. Δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Ελπίζω να σας δούμε σύντομα και στην Ελλάδα.

Ναι, και εγώ το ελπίζω. Σε ευχαριστώ.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Rapid Foray" από τον Κώστα Πολύζο.