«A Buyer's Guide»: Sonny Rollins

Οδηγός δισκογραφίας για τον κολοσσό σαξοφωνίστα

Ο Walter Theodore Rollins πιο γνωστός ως Sonny είναι αισίως 92 ετών. Γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη το 1930 και η καταγωγή του είναι από τις Παρθένες Νήσους της Καραϊβικής. Ήταν ο νεότερος από τρία αδέρφια, μεγάλωσε στο κέντρο του Χάρλεμ και ξεκίνησε ως πιανίστας, άλλαξε σε άλτο σαξόφωνο και τελικά μεταπήδησε στον τενόρο το 1946. Έλαβε το πρώτο του σαξόφωνο σε ηλικία επτά ετών. Οι πρώτες του επιρροές είναι οι Coleman Hawkins, Fats Waller, Louis Armstrong και Louis Jordan. Η καριέρα του έχει απλωθεί σε επτά δεκαετίες. Στην πρώτη του μπάντα στο σχολείο, είχε την τύχη να παίζει με τους Jackie McLean, Kenny Drew και Art Taylor! Δεν είναι τυχαίο ότι αποκαλείται «ο μεγαλύτερος εν ζωή αυτοσχεδιαστής» και «Κολοσσός του σαξόφωνου».

Αφού αποφοίτησε τα πρώτα του βήματα έγιναν το 1948 με τους Babs Gonzales και J. J. Johnson. Αμέσως μετά ήταν στο πλάι του Bud Powell μαζί με τους Fats Navarro και Roy Haynes. Το 1950 μπήκε και βγήκε από την φυλακή για κλοπές και ναρκωτικά, κατάφερε όμως να «ξυπνήσει» και μεταξύ 1951 και 1953, ηχογράφησε με τον Miles Davis, το Modern Jazz Quartet, τον Charlie Parker και τον Thelonious Monk! Αυτοί ήταν οι μέντορες τους. To 1955 νοσηλεύτηκε για να ξεπεράσει τον εθισμό του στην ηρωίνη και μετέπειτα μετακόμισε στο Σικάγο. Εντάχθηκε για λίγο στο Miles Davis Quintet και αργότερα έπαιξε μαζί με τους Clifford Brown και Max Roach.

Sonny Rollins

Μετά τον θάνατο του Brown (σκοτώθηκε τόσο άδικα και εντελώς νηφάλιος, σε σχέση με την υπόλοιπη bop σκηνή που ήταν βουτηγμένη στην ηρωίνη) και του πιανίστα του συγκροτήματος Richie Powell σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Ιούνιο του 1956, ο Rollins συνέχισε να παίζει με τον Roach και άρχισε να κυκλοφορεί δίσκους με το δικό του όνομα στις Prestige Records, Blue Note, Riverside και Contemporary. Το πραγματικό και άτυπο ντεμπούτο του με τ’ όνομα του στο εξώφυλλο βέβαια ήταν το "Sonny Rollins Quartet" στην Prestige το 1952. Από το 1957 και μετά άρχισε να μην χρησιμοποιεί πάντα πιάνο στις μπάντες του. Χρησιμοποίησε τρίο (με μπάσο και τύμπανα) κατά διαστήματα κατά τη διάρκεια της καριέρας του, κάνοντας μερικές φορές το ασυνήθιστο βήμα να χρησιμοποιεί το σαξόφωνο του ως όργανο ρυθμού κατά τη διάρκεια των σόλο μπάσου και ντραμς! Ενώ βρισκόταν στο Λος Άντζελες το 1957, συνάντησε τον Ornette Coleman και οι δυο τους εξασκήθηκαν κάμποσο μαζί. Ο Coleman, πρωτοπόρος της free jazz, σταμάτησε να χρησιμοποιεί πιανίστα και στο δικό του συγκρότημα δύο χρόνια αργότερα. Τυχαίο; Όχι!

Το 1958, ο Rollins ηχογράφησε ένα ορόσημο για τρίο σαξόφωνου, μπάσου και κρουστών (μαζί με τους Oscar Pettiford και Max Roach) το "Freedom Suite". Αξίζει να καταγράψουμε ότι οι αρχικές σημειώσεις του βινυλίου έγραφαν: «Τι ειρωνικό που ο νέγρος, που περισσότερο από κάθε άλλο λαό μπορεί να διεκδικήσει την κουλτούρα της Αμερικής ως δικιά του, να διώκεται και καταπιέζεται· ότι ο νέγρος, που έχει το παράδειγμα των ανθρωπιστικών επιστημών στην ίδια του την ύπαρξη, ανταμείβεται με απανθρωπιά». Η δισκογραφική εταιρεία το επανακυκλοφόρησε και ως "Shadow Waltz". Ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα μουσικής μελωδίας και συνθετικής ομορφιάς.

Sonny Rollins

Η περίοδος από το 1959 έως το 61 τον βρήκε στην γέφυρα. Θεωρείται ένα διάλειμμα. Ήταν η Williamsburg Bridge που αποτέλεσε τον σταθμό του, καθώς καθημερινά εξασκούταν και πρόβαρε μόνος του επί ώρες. Αφού επέστρεψε συνέχισε μέχρι το επόμενο διάλειμμα του το 1969 κυρίως με μουσικές αναζητήσεις. Το δεύτερο κενό (1969-71) συνδυάστηκε με ταξίδια στην Τζαμάικα και στην Ινδία. Για να επιστρέψει ακόμα πιο πειραματικός και με αναζητήσεις σε πολύ διαφορετικά μουσικά είδη.

Τον Αύγουστο του 2010, ο Rollins έλαβε το μετάλλιο του Edward MacDowell, όντας ο πρώτος jazz συνθέτης που τιμήθηκε με αυτό. Το μετάλλιο απονέμεται κάθε χρόνο από το 1960 σε κάποιον που έχει κάνει εξαιρετική προσφορά στον τομέα του. Επιπλέον στις 2 Μαρτίου 2011, έλαβε το Μετάλλιο των Τεχνών από τον Μπαράκ Ομπάμα σε μια τελετή στον Λευκό Οίκο ως υψηλότερη τιμή των ΗΠΑ για καλλιτεχνική αριστεία.

Sonny Rollins

Στον οδηγό δεν συμπεριλάβαμε συνεργατικούς δίσκους, κυκλοφορίες που συμμετείχε απλά σαν μουσικός και album που κοσμούν την δισκογραφία άλλων συνθετών/ηγετών. Η δισκογραφία του είναι τεράστια, αλλά αν κάποια album δεν χώρεσαν οριακά στις προτάσεις μας, τότε αυτά είναι τα "Sonny Rollins, Vol. 2", "Horn Culture", "Sonny Rollins Οn Impulse!", "Work Time" και "Next Album" και προτείνουμε να τα ακούσετε εάν δεν χορτάσετε με τα παρακάτω.

Μην ξεχάσετε να διαβάσετε και τους οδηγούς μας στους John Coltrane , Miles Davis , Charles Mingus , Thelonious Monk, Herbie Hancock και Ornette Coleman

The Essential Sonny Rollins spotify playlist

 
Sonny Rollins - Saxophone Colossus

Saxophone Colossus
(Prestige, 1957)

Ένας δίσκος διαμάντι που είναι αρκετά προσιτός και σχετικά απλός. Ακούγεται εύκολα. Δεν δοκιμάζει κανένα όριο. Αν το καλοσκεφτείς όμως είναι ότι καλύτερο υπάρχει για όποιον θέλει να ξεκινήσει να ακούει jazz (από το μηδέν). Είναι πραγματικά ένας απίστευτα πανέμορφος δίσκος κουαρτέτου σαξοφώνου, πιάνου  (Tommy Flanagan), μπάσου (Doug Watkins) και ντραμς (Max Roach). Το επίπεδο επαγγελματισμού εξυψώνει τα κομμάτια σε πραγματικά στιβαρές ερμηνείες. Εχει μείνει στην μουσική ιστορία και βοήθησε την μουσική εξέλιξη και αντίληψη. Περιέχει τρία πρωτότυπα δικά του. Το "St. Thomas" με γεύση από Καραϊβικήπου τιμά τις ρίζες του. Το "Strode Rode" που τιμά το Σικάγο, όπου απέκτησε πολλή από τη μουσική του εμπειρία και το υπέροχο "Blue Seven" με συνεισφορές όλων των μελών και ένα  φανταστικό σόλο από τον αξεπέραστο Max. Επιπλέον υπάρχει η απόδοση στο "Mack Τhe Knife" του Kurt Weill από την The Threepenny Opera του Brecht που εδώ τιτλοφορήθηκε ως "Moritat" και η ωραία παραδοσιακή μπαλάντα των Gene DePaul και Don Raye, "You Don't Know What Love Is" που απλά μαγεύει. Χτυπάει άνετα δημιουργίες των Coltrane, Art Blakey, Adderley και Monk για τον καλύτερο hard bop δίσκο όλων των εποχών. Ίσως είναι...

Sonny Rollins - The Bridge

The Bridge
(RCA Victor, 1962)

Το τέλος της δεκαετίας του 50 και ενώ συγκαταλέγεται πλέον στα μεγάλα ονόματα της σύγχρονης jazz, ο Rollins προχωράει σε μία κίνηση τουλάχιστον ασυνήθιστη, αν όχι αδιανόητη για την εποχή. Αποσύρεται για σχεδόν τρία χρόνια ώστε να ανασυγκροτηθεί και να εξελιχθεί ως μουσικός. Μάλιστα στο διάστημα αυτό συνήθιζε να κάνει πρόβες σε μία από τις γέφυρες που ενώνει το Manhattan με το Brooklyn. Το γεγονός αυτό έδωσε τον τίτλο και σε ένα από τα ελκυστικότερα τελικά άλμπουμ του, παρότι στην εποχή του έμοιαζε έως και απογοητευτικό. Στα χρόνια της απουσίας του οι Coleman, Davis, Coltrane κ.α. είχαν ήδη πάει τη μουσική σε νέες κατευθύνσεις και όλοι περίμεναν από αυτόν να ανταποκριθεί στην πρόκληση ξεπερνώντας τους. Αντιθέτως το "Bridge" μάλλον ανακεφαλαιώνει αλλά και ενίοτε βελτιώνει την υπάρχουσα hard bop οπτική του, βασιζόμενο σε καθαρές μελωδίες, μεγάλα και μεγαλειώδη solo, ρευστότητα στο παίξιμο και αλληλοσυμπληρούμενο από τον έτερο σολίστα τον λιτό αλλά ουσιαστικό και απόλυτα ταιριαστό Jim Hall στην κιθάρα. Είναι ένας σπουδαίος hard bop δίσκος που απλά βγήκε την εποχή που το είδος είχε ήδη ξεπεραστεί. Σύντομα θα το εγκατέλειπε και ο Rollins.

 

Sonny Rollins - Plus 4

Plus 4
(Prestige, 1956)

Όταν ο τεράστιος τενόρος σαξοφωνίστας έχει μαζί του στο Van Gelder Studio στο Hackensack του New Jersey τον Clifford Brown με την τρομπέτα του, τον Max Roach πίσω από τα τύμπανα, τον Richie Powell με τα δάχτυλα στο πιάνο και τον George Morrow στις χορδές του μπάσου, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό, τον παραμικρό φόβο και καμία ανάγκη για οτιδήποτε άλλο. Πρακτικά ο Sonny έπαιζε τότε στο Roach/ Brown Quintet και άρχισε να γράφει το uptempo και δύσκολο "Pent-Up House" και το αντισυμβατικό βαλς "Valse Hot", για να τα κυκλοφορήσει (με τους ίδιους) σαν δική του δουλειά. Δυστυχώς ο τραγικός θάνατος Brown και Powell έληξε τις συνεργασίες του κουιντέτου και αυτής της μπάντας του Sonny εν γένει. Όπως και να έχει όμως πρόλαβαν και ηχογράφησαν αυτό το εκπληκτικό album και παρουσίασαν στον κόσμο κάτι μοναδικά τρυφερό και ουσιαστικά κάνουν μια εξαιρετική συνεδρία που ενθουσιάζει όλους τους λάτρεις της μουσικής. Μιλάμε για εξωφρενικά ταλαντούχους σολίστ. Είναι από τις λίγες κυκλοφορίες που εντοπίζεις σημεία και σόλο που σε κάνουν, έως και σε αναγκάζουν να τραγουδήσεις ή να μουρμουρίσεις την μελωδία τους. Αυτό είναι εκπληκτικό.

Sonny Rollins - Way Out West

Way Out West
(Contemporary Records, 1957)

Είναι σπάνιο στην jazz να συνδυάζεται τόσο όμορφα μία ποιοτική μουσική πρόταση με έναν διασκεδαστικό και σχεδόν χιουμοριστικό χαρακτήρα δίσκου. Ο Rollins το πετυχαίνει και μάλιστα το κάνει σαφές ακόμα κι από το εξώφυλλο. Εδώ ο σαξοφωνίστας συνοδεύεται μόνο από μπάσο και drums, χωρίς δηλαδή πιάνο ή κιθάρα να κρατάνε τα ακόρντα στα solo του με ζητούμενο η μουσική να είναι πιο ανάλαφρη, ράθυμη, τα solo πιο μελωδικά, οι φράσεις του πιο παιχνιδιάρικες. Παρότι οι Ray Brown και Shelly Manne που τον συνοδεύουν σε μπάσο και drums αντίστοιχα έχουν κι αυτοί το μερίδιό τους στη μουσική του δίσκου, ο πρώτος μάλιστα παίρνει και αρκετά solo, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι είναι ένας στούντιο δίσκος όπου το tenor του Rollins είναι σχεδόν αποκλειστικά στο προσκήνιο. Ίσως ο καλύτερος δίσκος για όποιον θέλει να μελετήσει και να εστιάσει στον Rollins.

 
Sonny Rollins - Tenor Madness

Tenor Madness
(Prestige, 1956)

Ακόμα κι αν δεν ήταν καλός δίσκος, το "Tenor Madness" θα άξιζε να ακουστεί για τη συμμετοχή του Coltrane στο ομώνυμο κομμάτι. Πέραν του ότι είναι ένας εξαιρετικός διάλογος ανάμεσα σε δύο διαφορετικά στυλ παιξίματος, αποτελεί και μία κοινή αφετηρία σε δύο πολύ διαφορετικές μετέπειτα πορείες. Το 1956 όμως, παρότι αμφότεροι μάλλον ακόμα ανερχόμενοι, ο Rollins ήταν το μεγαλύτερο όνομα εκ των δύο, έχοντας σεβαστή προσωπική δισκογραφία ήδη, ενώ ταυτόχρονα με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της ίδιας χρονιάς, το αστέρι του πλέον άρχιζε να λάμπει από το "Tenor Madness" και μετά. Κι αν το ομότιτλο κομμάτι, όπως είπαμε, τραβάει τα βλέμματα (ή καλύτερα την ακοή) όλος ο δίσκος είναι η επιτομή της μελωδικής bluesy jazz ρευστότητας. Οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν εδώ κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι αφού, πέραν της σπουδαιότητάς τους ατομικά, ως σύνολο είναι το λεγόμενο «πρώτο μεγάλο κουϊντέτο του Miles Davis».

Sonny Rollins - Newk's Time

Newk's Time
(Blue Note, 1959)

Το πρώτο στην σειρά 4000 της Blue Note. Αν δείτε τον κατάλογο, θα εντυπωσιαστείτε. Μια υπέροχη περίοδος για την κλασική jazz και την δισκογραφική. Τέλη μιας υπέροχης δεκαετίας και αρχή μιας φανταστικής επόμενης. Ο Rollins ήταν ένας από τους ηγεμόνες αυτής της χρονικής περιόδου. Η παλιά bebop και η παραδοσιακή hard bop έγιναν στο ρευστό σάξο στυλ του εκπληκτικές. Εδώ έχει τον σπουδαίο ντράμερ Philly Joe Jones και τον Wynton Kelly στο πιάνο καθώς και τον Doug Watkins στο μπάσο. Παραγωγή έγινε από τον Alfred Lion και στον ήχο φυσικά ήταν ο Rudy Van Gelder, η τέλεια ομάδα για τόσα πολλά υπέροχα άλμπουμ εκείνης της εποχής και το Newk's Time είναι ένα από αυτά. Ο δίσκος είναι σημαντικός στην πορεία του καθώς ήταν το τέλος μιας εποχής γι΄αυτόν αφού μετά ξεκίνησε ταξίδια για γιόγκα και διαλογισμό. Έχει μέχρι και λίγες soul ιδέες. Είναι σταθερό και διασκεδαστικό με ωραίο πιάνο. Η πρώτη πλευρά είναι μαγική, με ένα υπέροχο αισιόδοξο και ζωηρό άνοιγμα στο "Tune Up" εξαιρετικό ρυθμό στο "Asiatic Races" μερικά latin στοιχεία και ένα διασκεδαστικό σόλο τύμπανα. Το "Wonderful! Wonderful!" που κλείνει την πλευρά έχει αυτό τον απίθανο χαμηλό τόνο του σαξοφωνίστα και ίσως την πιο όμορφη μελωδία. Η επόμενη πλευρά είναι φρέσκια, λίγο blues, γουστόζικη και παιχνιδιάρικη. Φανταστική δουλειά που νιώθεις ότι την διασκέδασαν.

Sonny Rollins - East Broadway Run Down

East Broadway Run Down
(Impulse!, 1966)

Τρεις συνθέσεις, αλλά κοντά σαράντα λεπτά μουσικής. Freddie Hubbard στην τρομπέτα, Jimmy Garrison στο μπάσο και Elvin Jones στα κρουστά. Το ομώνυμο κομμάτι (η πρώτη πλευρά του βινυλίου) είναι πολύ συναρπαστικό, ειδικά όταν το μπάσο μένει στις νότες και αρχίζει να συσσωρεύει ένταση. Κάποιους ίσως τους δυσκολέψει. Αλλά μόνο για το rhythm section αυτό το κομμάτι είναι εκπληκτικό. Μιλάμε για φαινόμενο. Εδώ η jazz είναι πιο ελεύθερης μορφής. Είναι από τους πιο avant-garde δίσκους του. Στηρίζεται στα θεμέλια του post-bop φυσικά ως διανυσματικός άξονας, αλλά κρατάει κάτι από το δεύτερο κουιντέτο του Miles Davis. Έχει μια στατική αρμονία μέχρι οι σολίστ να αραιώσουν και να νιώσεις ότι μπαινοβγαίνουν από αυτή. Η δεύτερη πλευρά, τα άλλα δύο κομμάτια δηλαδή είναι μια πολύ ωραία μελωδική υπόθεση, με τον Sonny να φυσάει χαλαρωτικούς τόνους πάνω από μια πολύ απλή υποστήριξη ακουστικού μπάσου και τυμπάνων. Το τενόρο του Rollins ακούγεται στο μεγαλείο του. Με τον βαθύ ήχο που τον χαρακτηρίζει, αλλά και ξεκάθαρες επιρροές από Coltrane, Albert Ayler και Sanders. Αλλος ένας δίσκος ορόσημο, μετά τον οποίο εξαφανίστηκε και προχώρησε σε πραγματικό διάλειμμα πολλών ετών. Εδώ αποδεικνύει πάντως ότι ήταν πάντα πρόθυμος να δοκιμάσει διαφορετικά στυλ και προσεγγίσεις στη μουσική του. Εξαιρετικό.

 
Sonny Rollins - Alfie (Original Music From The Score)

"Alfie" (Original Music From The Score)
(Impulse!, 1966)

Σε μία ταινία που παρουσίαζε τον Michael Caine ως την επιτομή του cool δε θα ταίριαζε τίποτα λιγότερο από αυτό το soundtrack του Rollins. Ειδικά στο ομότιτλο «θέμα» που παίζεται δύο φορές στο δίσκο (στην αρχή και ελαφρώς διαφορετικά στο τέλος με άλλη μία σύντομη αναφορά στο ενδιάμεσο) μπορείς σχεδόν να φανταστείς έναν νάρκισσο mod στα swinging 60s του Λονδίνου να περιπατάει με περισσή εγωπάθεια. Βέβαια με το τέλος της ταινίας να είναι αυτό που είναι, ταυτόχρονα αποκτάει και μία διαφορετική, ειρωνική σημασία. Σε κάθε περίπτωση όμως, πέρα από αυτή την σχεδόν pop, άμεσα αναγνωρίσιμη μελωδία, ο Rollins γενικότερα μπαίνει πολύ καλά στο πνεύμα της ταινίας συνεπικουρούμενος από την ενορχήστρωση του Oliver Nelson που κυμαίνεται από πλούσια έως σφιχτή (ξεχωρίζουν ο Kenny Burrell στην κιθάρα και ο Roger Kellaway στο πιάνο). Για όσους έχουν αγαπήσει την ταινία, ο δίσκος αυτός είναι απαραίτητος, για τους υπόλοιπους μία πολύ δυνατή προσθήκη στη δισκογραφία του Rollins, αμέσως μετά τις κλασικές του (στην οποία μπορεί να καταλήξουν να ανατρέχουν πολύ συχνότερα)

 
Sonny Rollins - The Way I Feel

The Way I Feel
(Milestone Records, 1976)

Αν αξίζει κάτι είναι το εναρκτήριο κομμάτι. Το "Island Lady" είναι ένα κλασικό κομμάτι, με εξωφρενικό χαρακτήρα πάνω σε μια αρκετά απλή ιδέα που ο Sonny κράτησε στις setlists των συναυλιών του για πολλά χρόνια. Ο δίσκος δεν ανταποκρίνεται στα υψηλά πρότυπα και το επίπεδο του Rollins. Μάλλον εδώ πρέπει να κατηγορήσουμε τον παραγωγό που προσπάθησε να κρατήσει τον καλλιτέχνη μέσα στην εποχή (δήθεν) και ήθελε να προωθήσει πιο funk και disco ιδέες. Ισως να ήταν σε μια χαρούμενη εποχή του, οπότε δέχθηκε να το προσπαθήσει. Τα μέλη της μπάντας ακούγονται απλά σαν μουσικοί (για το) στούντιο, σαν να πληρώθηκαν και να έφυγαν. Δεν είναι δεμένοι. Δυστυχώς κρατούν τις περισσότερες στιγμές ιδιαιτέρα πεζές. Πλήκτρα του Patrice Rushen, κιθάρα Lee Ritenour, Alex Blake ή Charles Meeks στο μπάσο, τύμπανα ο Billy Cobham και κρουστά ο Bill Summers. Μαζί και άλλοι μουσικοί (brass section) σε διάφορα όργανα (τρομπέτα, τρομπόνι, φλάουτο, τούμπα, κόρνο). Ακούς αραιά και που μερικές απελπισμένες αλλά παθιασμένες εκρήξεις αυτοσχεδιασμού του σαξοφωνίστα, αλλά δεν φτάνουν.

 
Sonny Rollins - A Night At The Village Vanguard

A Night At The Village Vanguard
(Blue Note, 1958)

Το 1957 o Rollins ήταν ίσως το πιο καυτό όνομα στο τενόρο σαξόφωνο. Δεν υπήρχε λοιπόν πιο σωστή χρονική περίοδος να αποτυπωθεί το τι συνέβαινε στις ζωντανές εμφανίσεις του από αυτή. Παίζει ως τρίο, μόνο drums και μπάσο δηλαδή, και τρία σετ κάθε βράδυ, το βραδινό μάλιστα με διαφορετικούς μουσικούς να τον συνοδεύουν. Από αυτό το σετ κατά κύριο λόγο επιλέγονται κάποια jazz standards αλλά και δικές του συνθέσεις για να παρουσιάσουν τον Sonny ίσως πιο φουριόζο από κάθε άλλη μέχρι τότε στούντιο ηχογράφησή του. Αποφασισμένος να κρατήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο μόνος του, δίνει μία παράσταση γεμάτη ένταση αλλά και δεξιοτεχνία, πραγματική απόδειξη γιατί είναι ένας από τους κορυφαίους σαξοφωνίστες. Ταυτόχρονα, το μικρό, σφιχτό σχήμα λειτουργεί με την ίδια δυναμική που στην rock θα ονομάζαμε power trio επιτρέποντας στους Elvin Jones και Wilbur Ware να σπρώχνουν κι αυτοί τη μουσική σε εξίσου υψηλές εντάσεις.

A Compilation

1. St. Thomas
2. God Bless The Child
3. Valse Hot
4. Way Out West
5. Tenor Madness
6. Asiatic Raes
7. East Broadway Run Down
8. He’s Younger Than You Are
9. Someday I’ll Find You
10. Softly As In A Morning Sunrise
11. Misterioso
12. On The Sunny Side Of The Street
13. Manhattan
14. There’s No Business Like Show Business
15. The Eternal Triangle
16. Pent-Up House 
17. Oleo
18. In A Sentimental Mood
19. The Way You Look Tonight
20. I’ve Grown Accustomed To Your Face
21. Doxy  
22. Airegin
23. Island Lady
24. Sais
25. On Green Dolphin Street

  • SHARE
  • TWEET