Nouvelle Vague, Olga Kouklaki @ Τεχνόπολις, 06/09/11

Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να σκεφτώ ιδανικότερη μπάντα από τους, ιδιαίτερα αγαπητούς στη χώρα μας, Nouvelle Vague για να πραγματοποιήσει μια συναυλία στο Γκάζι, μια περιοχή της Αθήνας που, παρά τις έντονες mainstream εισβολές και τις όποιες κατηγορίες περί δηθενισμού, κρατά μέχρι στιγμής μια ξεχωριστή ταυτότητα. Αν έπρεπε να βρω ένα soundtrack για την αστική / εναλλακτική / καλλιτεχνοφανή ατμόσφαιρα που επικρατεί στον ευρύτερο χώρο του Κεραμεικού, αδιαμφισβήτητα οι bossa nova διασκευές των Nouvelle Vague θα βρίσκονταν ανάμεσα στις πρώτες επιλογές μου. Έχουν όλες τα απαραίτητα συστατικά: στυλ, αισθαντισμό και μια ανάλαφρη αίσθηση...

Τρίτη βράδυ λοιπόν και η «Τεχνόπολη» έσφυζε από ζωή. Στυλάτοι νέοι, εναλλακτικές κοπελιές (κατά κύριο λόγο κοπελιές, ναι), φρέσκα πρόσωπα, φατσούλες ψαγμένες -όπως θα έλεγε και ο Hey Panos- γέμισαν κάθε σπιθαμή του συναυλιακού χώρου, σε πείσμα της οικονομικής κρίσης, που απ' ό,τι φαίνεται δεν είχε αγγίξει ιδιαίτερα αυτή τη μεριά της Αθήνας. Οι Nouvelle Vague έχουν ισχυρή βάση ακροατών στην Ελλάδα και το απεδείκνυαν για ακόμη μια φορά.



Κατά τις 21:20 ένας υπόκωφος μπάσος θόρυβος σήμανε την έναρξη της συναυλίας. Ήταν η Όλγα Κουκλάκη -ή μάλλον Olga Kouklaki- η οποία άνοιγε για ακόμα μια φορά τη συναυλία των Nouvelle Vague. Η Olga, αν και Ελληνίδα, μας έρχεται από το Παρίσι. Παίζει συμπαθητικότατη ηλεκτρονική μουσική, κυρίως synth-pop, και έχει στις αποσκευές της από το 2008 το μοναδικό της δίσκο "Getalife", ο οποίος ανήκει σε μία από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές της Γαλλίας. Επί σκηνής ήταν αξιοπρεπέστατη. Παρόλο που δε βοηθήθηκε καθόλου από τον κακό ήχο και τα υποτονικά φωτορυθμικά, που παίζουν σημαντικό ρόλο σε ζωντανές εμφανίσεις τέτοιων μουσικών ειδών, αποδείχθηκε πολύ ταιριαστή επιλογή για το άνοιγμα της συναυλίας. Βέβαια, χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη για να μπορούμε να πούμε ότι είναι έτοιμη για κάτι παραπάνω από αυτό, όμως έχει όλα τα φόντα να τα καταφέρει.



Κάπως έτσι φτάσαμε στην ώρα να βγει το συγκρότημα που κατάφερε να γεμίσει ασφυκτικά την «Τεχνόπολη». Τα φώτα έσβησαν, τα πάμπολλα ζευγαράκια σταμάτησαν για λίγες στιγμές τα γλωσσόφιλα (έπειτα συνέχισαν ακάθεκτοι, μην ανησυχείτε) και βγήκε το group στη σκηνή, με τις τραγουδίστριες Melanie Pain και Lisette Alea να αποτελούν το ένα και μοναδικό επίκεντρο της προσοχής όλων, αφού οι ιθύνοντες νόες του συγκροτήματος, Marc Collin και Olivier Libaux, περιορίζονταν σε δεύτερο ρόλο. Αυτή είναι άλλωστε και η φύση των Nouvelle Vague: Ο ερωτισμός και το μυστήριο, το οποίο κατείχαν στο έπακρο η Melanie και η Lisette. Και λόγω φωνής και λόγω σκηνικής παρουσίας.



Το εναρκτήριο κομμάτι, για το ειρωνικό του θέματος, ήταν το "Je Suis Deja Parti", δηλαδή «έχω ήδη φύγει». Ο ήχος ήταν αρκετά καλός και συνεχίστηκε έτσι καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Κατά το ξεκίνημά της, κόσμος και συγκρότημα ήταν μουδιασμένοι. Το live πήρε την ανιούσα τέσσερα κομμάτια αργότερα, με το αξιολάτρευτο "Ever Fallen In Love" των Buzzcocks. Η συνέχεια ήταν ένα feel-good, lounge party (ώπα, πολλές εγγλέζικες λέξεις χρησιμοποιήσαμε), χωρίς αδύναμες στιγμές, αλλά με διάχυτα χαμόγελα ανάμεσα στο κοινό. Μία από τις κορυφαίες στιγμές του live ήταν το "Human Fly" των The Cramps, με την εξαιρετική ερμηνεία της ερωτεύσιμης Lisette, η οποία συχνά-πυκνά μας μιλούσε σε σπαστά ελληνικά. Πριν το "Too Drunk To Fuck" μάς ενημέρωσε ότι ο λόγος που μίλαγε ελληνικά ήταν ένα παλιό αμόρε της από την Ελλάδα, για να κάνει την τσαχπίνικη ερώτηση «Haven't you ever fallen in love with anyone in Paris?».



Αν και οι δύο φωνές των Nouvelle Vague ήταν παρούσες και συμμετείχαν μαζί σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, εντούτοις είχαν η καθεμιά την τιμητική τους κάπου στα μισά. Η Melanie ερμήνευσε με τη βαθιά, ερωτική φωνή της το "Sweet And Tender Hooligan" των The Smiths (αντί για το "God Save The Queen" που ήταν συνήθως στο setlist, όπως μας είπε) και η Lisette ντύθηκε μεταμοντέρνα catwoman για να πει (και στο τέλος να ραπάρει με) το "Rapture" των Blondie. Στα όμορφα ευτράπελα της συναυλίας συγκαταλέγεται το κλείσιμό της με το τεράστιο "Love Will Tear Us Apart" των Joy Division, κατά τη διάρκεια του οποίου ένας γεράκος είχε ανέβει topless στο ένα άκρο της σκηνής και χόρευε αλαφιασμένος (!).



Στο απαραίτητο διπλό encore είχαμε, εκτός των άλλων, μια αφιέρωση στον Antonis, τον παλιό έρωτα της Lisette, με το τραγούδι "I Melt With You", αλλά και κομμάτια όπως το ανατριχιαστικό "The Killing Moon" (υπενθύμιση: να βάλω κάποια στιγμή να δω για 22η φορά το Donnie Darko) και το τρελιάρικο "Blister In The Sun".

Απολογισμός; Θετικότατος. Αν κάτσω να το καλοσκεφτώ, δε μπορώ να βρω τι είναι ακριβώς αυτό που προσφέρουν οι Nouvelle Vague στη μουσική σκηνή. Στην τελική, ίσως να μην προσφέρουν και τίποτα. Αυτό που κάνουν, όμως, το κάνουν πανέμορφα. Με στυλ. Με γαλλική φινέτσα. Δεν είναι τυχαίο ότι όποτε και να ξανάρθουν θα κάνουν αρκετό κόσμο να ξεκουβαληθεί και να πάει να τους ακούσει. Και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι που μετράει περισσότερο...

Setlist:

Je suis deja parti (Taxi Girl)
Master And Servant (Depeche Mode)
Sandy Sandy (Dogs)
Ever Fallen In Love (Buzzcocks)
Guns Of Brixton (The Clash)
Ou Veux-Tu Que Je Regarde (Noir Desir)
Human Fly (The Cramps)
Too Drunk To Fuck (Dead Kennedys)
Sweet And Tender Hooligan (The Smiths)
Rapture (Blondie)
Dance With Me (The Lords Of The New Church)
Just Can’t Get Enough (Depeche Mode)
Putain Putain (Stromae)
Blue Monday (New Order)
Don’t Go (Yazoo)
Bela Lugosi’s Dead (Bauhaus)
Friday Night, Saturday Morning (The Specials)
Love Will Tear Us Apart (Joy Division)
----------------------------
The Killing Moon (Echo & The Bunnymen)
I Melt With You (Modern English)
This Is Not A Love Song (Public Image Ltd.)
Blister In The Sun (Violent Femmes)

Μάνος Πατεράκης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

Περισσότερες φωτογραφίες:

Nouvelle Vague:







Olga Kouklaki: