Rogue One: Μια άποψη

Χαιρετώ, εδώ θα μιλήσουμε για το Rogue One. Δεν είναι ακριβώς κριτική, για δύο λόγους. Πρώτον, δυσκολεύομαι κάμποσο να βγάλω το φανμποηλίκι μου από τη μέση, οπότε αυτομάτως οποιαδήποτε αμεροληψία πάει περίπατο, δεύτερον, θα πέσουν σπόιλερς, πράγμα που θα ήταν τουλάχιστον χαζό να κάνω σε μία κριτική. Οπότε πάμε όλοι μαζί, δυνατά:

SPOILERS

Πέρασε λοιπόν μία βδομάδα από τότε που είδα το Rogue One, και οι σκέψεις στο κεφάλι μου κάπως καταστάλαξαν, αλλά τελικώς μάλλον δεν θα αποκλίνω από την αρχική μου αντίδραση με το που βγήκα από την αίθουσα: μερική απογοήτευση.

Βέβαια ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, μη μας πάρουν και με τις πέτρες. Η ταινία δεν είναι σε καμία περίπτωση κακιά. Ούτε καν μέτρια. Είναι πολύ δυνατή, αλλά εγώ ως παράξενος έχω κάποιες συγκεκριμένες απαιτήσεις από μία τέτοια ταινία, απαιτήσεις που μάλλον με άφησαν να περιμένω παραπάνω πράγματα.

Σε γενικές γραμμές, πεθαίνω με το όλο concept της ταινίας, του να πούνε μία ιστορία που τελειώνει ακριβώς εκεί που αρχίζει το επεισόδιο IV και να εστιάσουν σε κάτι που αναφέρεται φευγαλέα στη γενικότερη μυθολογία του Star Wars και πάνω σε αυτό να προσπαθήσουν να χτίσουν ένα πολεμικό έπος. Γιατί στην ουσία γι' αυτό πρόκειται, μία πολεμική ταινία, με άγνωστους ήρωες σε ένα πολύ γνώριμο σύμπαν.

Το στοίχημα λοιπόν της Lucas Films/ Disney ήταν το πόσο πετυχημένη θα ήταν μία ταινία στον ευρύτερο κόσμο του SW της οποίας η πλοκή δεν είναι άρρηκτα δεμένη με το Skywalkerικό δράμα των υπολοίπων εφτά επεισοδίων. Ενδιαφέρεται ο γενικότερος κόσμος για το σύμπαν του SW ή τους ενδιαφέρει μονάχα τίνος είναι καλέ το παιδί;

Το θέμα, όμως, είναι ότι είναι λάθος να νομίζεις πως το Star Wars το αγαπάει ο κόσμος λόγω του Skywalkeϊκου, το αγαπάει ελέω των δυνατών χαρακτήρων στους οποίους έχεις επενδύσει, ξέρεις τα πάντα γι' αυτούς, για την ιστορία τους και σε νοιάζουν. Κάπου εκεί είναι, λοιπόν, που έχασε το στοίχημα για μένα το Rogue One. Mε εξαίρεση λίγακι την Jyn Erso - την πρωταγωνίστρια ντε - που κάπως το καταφέρανε κουτσά στραβά, και το K2-SO επειδή ήταν τσαχπίνης, στην ουσία δεν είχες ούτε ελάχιστη συναισθηματική επένδυση σε κανέναν ήρωα, πράγμα που έκανε το τέλος της ταινίας να μη σε χτυπήσει όπως θα έπρεπε.

Θα μου πεις κι συ - και μάλλον και με το δίκιο σου - ότι ίσως θα ήταν ανόητο σε μια ταινία της οποίας η πλοκή στην ουσία έχει μηδέν suspense, μιας και πολύ καλά ξέρεις ότι η τελική τους αποστολή είναι επιτυχημένη, γιατί έχεις δει το γαμημένο Star Wars, να τη γεμίσουν με υλικό που θα σε κάνει να ταυτιστείς/αγαπήσεις/ενδιαφερθείς για τους χαρακτήρες που ξέρεις ότι δεν θα έχουν αίσιο τέλος.

H έλλειψη, λοιπόν, συμπάθειας ως προς το όλο καστ αλλά και το γεγονός πως η πρώτη ώρα της ταινίας μάλλον πηγαίνει αρκετά αργά, κάπως με ώθησαν στο να κουραστώ. Ιδίως το ψεύτικο αρκ του Cassian σε σχέση με το αν θα σναηπάρει ή οχι τον Galen Erso και ο άδοξος θάνατος του δεύτερου θα μπορούσαν να ήταν ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα για κατούρημα.

Βέβαια, αυτά δεν έχουν καμία σημασία σαν αρχίσει το τελευταίο τρίτο της ταινίας, γιατί εκεί πραγματικά τα συγχωρείς όλα, καθώς φιγουράρει κάποιες από τις καλύτερες μεμονωμένες σκηνές από ολόκληρο το franchise. Από φοβερές επίγειες και εναέριες μάχες, σε κάποιες από τις καλύτερες σκηνές στο διάστημα. Όλα αυτά πλαισιωμένα από πολύ δυνατή σκηνοθεσία που ξέρει να δίνει βάση στη δράση και να εστιάζει σε έξυπνα πλάνα που δίνουν ξεκάθαρη εικόνα της έκτασης του πολέμου και μίας μάχης στο Star Wars.

Και προφανώς έχεις το αναμφισβήτητο highlight με την εμφάνιση του Darth Vader σε σκηνή μάχης που τα κάνει όλα μακελειό. Σκηνή που σαν να βγήκε από ταινία τρόμου, η οποία επιτέλους παρουσιάζει τον Vader σαν το κτήνος που όλοι θα θέλαμε να τον φανταζόμαστε. Δεν είναι ούτε ο ναρκωμένος κρεμανταλάς του "A New Hope", αλλά ούτε και ο Ιωάννης Μελισσανίδης του Coruscant με τις κωλοτούμπες και τα ξεφτιλίκια των prequels. Είναι απλό και στεγνό μακελειό, και δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερα.

Τώρα, εγώ όμως θέλω να γκρινιάξω και άλλο, γιατί κάποια πράματα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εκατό τοις εκατό ώστε εγώ να μην βγω εξ ολοκλήρου από την ατμόσφαιρα της ταινίας. Κυρίως μιλάω για τον ψηφιακό Tarkin που πολύ με ξένισε. Δεν χωράει αμφιβολία πως η πλοκή της ταινίας έχριζε απαραίτητη την εμφάνισή του, αλλά θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο πρακτικά και σαφώς χωρίς γκρο πλαν εστιάσεις στη γκρανθεφτωτό φάτσα του. Κάντον εκεί μία αντανάκλαση από ένα τζάμι (έτσι όπως μας τον σύστησες στην ταινία), κάντον ένα ολόγραμμα, άλλαξε το 65% του ρόλου του με αυτό του Vader άμα θες και βγάλε τη σκηνή με το κουτό λογοπαίγνιο του στη μέση, το ίδιο αποτέλεσμα θα είχες στην ουσία. Εκεί, όμως, ψηφιακός Tarkin για κοντά δέκα λεπτά, εργάτης.

Τελοσπάντων. Εγώ δεν ξέρω ακριβώς τι περίμενα και απογοητεύτηκα, ίσως πρέπει να το δω και μία δεύτερη για να έχω πληρέστερη άποψη. Ξέρω, όμως, πως όσο γαμάτους χαρακτήρες και να 'χεις, αν δεν μπορέσεις να τους χτίσεις, δεν θα νοιαστεί κανείς όταν τους χάσεις. Δεν ήταν ο τυφλός forceομοναχός ένας από τους καλύτερους χαρακτήρες του franchise; Με το ελάχιστο ιστορικό του, τη σχέση του με τον φίλο του, με το πώς σκατά βρεθήκανε και αυτοί στην καρδιά της πιο σημαντικής αποστολής της Αντίστασης απο κει που λιαζόντουσαν στη Jedah...

Ένηγουεη, πήγε μία η ώρα και ακόμα γράφω και έχει αρχίσει και γίνεται λίγο ασυναρτήτο το κείμενο. Πείτε μου, όμως, τη γνώμη σας να έρθω να το συζητήσουμε σαν άνθρωποι. Είμαι βλακας; Είναι η καλύτερη ταινία Star Wars της τελευταίας 30ετίας; Είναι μία βλακεία και μισή και ατιμάζει τον μύθο που είναι η original τριλογία; Τα λέμε από κάτω.