«10»: Τα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις πριν το Up The Hammers XVΙ

Στην τελική ευθεία για την μεγάλη επιστροφή του απόλυτου underground metal φεστιβάλ

Έχουν περάσει δύο χρόνια και τρεις μήνες από την εποχή που προετοιμαζόμασταν για το καλύτερο Up The Hammers μέχρι το επόμενο, όταν συνέβη το αναπάντεχο. Φυσικά το ενδεχόμενο μιας πανδημίας δεν ήταν απίθανο, κανείς όμως δεν περίμενε ότι σχεδόν από την μία μέρα στην άλλη θα νέκρωνε σχεδόν κάθε φυσιολογική δραστηριότητα.

Με αυτά τα δεδομένα, το αγαπημένο μας undergound metal φεστιβάλ υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της κατάστασης όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα σε λίγες ημέρες. Μετά από αναβολές και μεταθέσεις, είναι πλέον βέβαιο ότι θα επιστρέψουμε ως θριαμβευτές στο Gagarin, ευελπιστώντας ότι άξιζε η αναμονή.

Την Πέμπτη 9 Ιουνίου στο Warm Up Show, την Παρασκευή 10 Ιουνίου με επικεφαλής τους λατρεμένους Skyclad και το Σάββατο 11 Ιουνίου με τους σπουδαίους Conception στο μεγάλο φινάλε, το κλασικό metal σε όλες τις εκφάνσεις του θα εορταστεί με τον καλύτερο τρόπο από μια μεγάλη παρέα που θα καταναλώσει, ως είθισται, τεράστιες ποσότητες μπύρας.

Καθώς πλέον βρισκόμαστε στην τελική ευθεία, είναι η κατάλληλη στιγμή να φρεσκάρουμε τις γνώσεις μας, παρουσιάζοντας απαραίτητα άλμπουμ των συγκροτημάτων που θα βρεθούν στην σκηνή του Gagarin. Για τους Atlantean Kodex, Spitfire, ​Trespass, Traveler, Vultures Vengeance, Dexter Ward και Solitary Sabred έχουμε ήδη τοποθετηθεί προ πολλού εδώ και εδώ.

Όσον αφορά τους Achelous, έχουμε ήδη ευχαριστηθεί το εξαιρετικό φετινό "The Icewind Chronicles" και αναφορικά με τους Fire And Steel, ποτέ ουσιαστικά δεν έχουμε παύσει να επισκεπτόμαστε την δισκογραφία των Manowar. Πάμε λοιπόν να δούμε και να ακούσουμε δέκα άλμπουμ από αντίστοιχα σχήματα που συνδιαμόρφωσαν στην πορεία το τελικό line-up του Up The Hammers XVΙ, με την σειρά εμφάνισής τους.

1
Power Crue - "The Sign Of Rage"
(1996)
Power Crue - The Sign Of Rage
Η σχέση λατρείας με τους Power Crue κράτησε αρκετά χρόνια στα '90s. H δεύτερη φορά τους στο Αγρίνιο και το θρυλικό Dewars ήταν η πρώτη μου metal συναυλία. Τότε υπήρχε μόνο το demo "Alive Again" με τον Παγώνη των Marauder στα φωνητικά, με τρεις τραγουδάρες που ακόμη και σήμερα τις θεωρώ διεθνούς εμβέλειας. Το CD που περιμέναμε πως και πως το 'φερε χωρίς να το περιμένω ένα βράδυ ο αδελφός μου σπίτι. Στις τραγουδάρες του demo προστέθηκε ο απόλυτος συναυλιακός ύμνος "Forever", το επικό "Last Command" και τα σπινταριστά "On the Run" και "Enemy Brothers". O παιχταράς Άγγελός Τσουκαλάς στα τύμπανα, ο στυλοβάτης μέχρι σήμερα Γιώργος Πρίτσης με τον Μπερτσάτο στις κιθάρες και ο Οικονόμου στο μπάσο, μαζί με τον Αλέξανδρο Μπαλακάκη των Hannibal και πολλών άλλων στη φωνή, αφομοίωσαν τις διδαχές των Accept, Dio, Judas Priest και Running Wild και κατέθεσαν ένα ντεμπούτο που παρά το ερωτηματικό για τον ήχο, αποτύπωσε για πάντα πως εκείνα τα χρόνια η Ελλάδα είχε μια κορυφαία heavy/power μπάντα. [Θ.Ξ.]
2
White Tower - "White Tower"
(2022)
White Tower - White Tower
Οι Θεσσαλονικείς ντεμπουτάρουν τιμώντας τον πύργο - σύμβολο της πόλης τους και τα μεταλλικά ‘80s. Συγκεκριμένα αυτά προς Γερμανία μεριά, την εποχή των Accept με Udo, και προς τη Μεγάλη Βρετανία των Judas Priest. Παραδοσιακοί ως το μεδούλι τους, προτείνουν τη δύναμη των riff, τα οποία μέσα στην απλότητά τους γίνονται και thrash δυναμίτες κεφιού. Θέλει γνώση και μεράκι ώστε να μην ακουστείς γραφικός, μια παγίδα στην οποία πολλές μπάντες έπεσαν και δεν επανήλθαν. Τούτοι εδώ όχι απλά την απέφυγαν, αλλά δείχνουν και τον τρόπο, όπου η παραγωγή είναι όλα το Α και το Ω τέτοιων δουλειών. Υπάρχει πάθος και πειθώ τέτοιας δυναμικής που αντισταθμίζουν την έλλειψη πρωτοτυπίας. Αν και η τελευταία δεν αποτελεί ζητούμενο σε αυτό το είδος, πάρα μόνο ο ιδρώτας που θα στάξει στο σανίδι. [Π.Ζ.]
3
Mirror - "Pyramid Of Terror"
(2019)
Mirror - Pyramid Of Terror
Τα είπαμε και σχετικά πρόσφατα για τους εξαιρετικούς Mirror και τα εκλεκτά τους πονήματα, αλλά μια επανάληψη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Στο δεύτερο δίσκο τους εδώ, οι - κατά βάση - Κύπριοι metallers απέδωσαν ένα σπάνιο ‘70s heavy metal υβρίδιο, το οποίο τιμούσε και με το παραπάνω τις ρίζες του, αγνοώντας επιδεικτικά γιαλαντζί τίτλους όπως αυτός του proto - metal για τη μουσική τους. Με φανταστικές, επικολυρικές κιθάρες, φωνητικά που ξεχωρίζουν από ένα ιστορικό λαρύγγι της κυπριακής σκηνής και όλες τις προοπτικές με το μέρος τους, δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση το αδιανόητο σερί δίσκων που συνεχίζουν και χτίζουν κάθε φορά που επιστρέφουν στη δισκογραφία, παρουσιαζόμενοι ολοένα και καλύτεροι - όπως αποδεικνύει και το "The Day Bastard Leaders Die". [Σ.Κ.]
4
Sacral Rage - "Beyond Celestial Echoes"
(2018)
Sacral Rage - Beyond Celestial Echoes
Ο ηχητικός εξτρεμισμός των Sacral Rage είχε ήδη ξεδιπλωθεί αρκούντως στο τρομακτικά καλό "Illusion In Infinite Void", μα αυτό που μας επεφύλασσε το επόμενο άλμπουμ τους δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Μια διαστρική επέλαση σε tech - thrash κατευθύνσεις, το "Beyond Celestial Echoes" διαπραγματεύεται τους όρους παράδοσης εξώτερων κόσμων, με τις τσιρίδες του Δημήτρη Καρτάλογλου να λειτουργούν ως ένα άλλο Death Star και να καταστρέφουν πλανήτες, την ίδια στιγμή που οι ρυθμικές ακροβασίες και τα παρανοϊκά κιθαριστικά leads from outer space χαράσσουν το δρόμο προς την αιωνιότητα του ιδιώματος τους. Στα μικρά - μικρά, δε, που αφορούν το εν λόγω site, η απολαυστική παρουσίαση του συγκεκριμένου δίσκου διεκδικεί ακόμη τον τίτλο της μακροσκελέστερης που έχει εμφανιστεί σε αυτές τις σελίδες, δίχως να ενδείκνυται για λιγόψυχους ή τουριστικούς αναγνώστες. [Σ.Κ.]
5
Ostrogoth - "Full Moon's Eyes"
(1983)
Ostrogoth - Full Moon's Eyes
Κάποια πράγματα δυστυχώς τα μάθαμε με αρκετή καθυστέρηση. Και ακόμα μαθαίνουμε. Τους Ostrogoth τους λάτρεψα τέτοια εποχή πριν από οκτώ χρόνια, όταν έκλεισαν το Heavy Metal Assault Festival της Eat Metal Records στο Κύτταρο με τον καλύτερο τρόπο. Σήμερα είμαι ικανός να ακούσω αμέτρητες φορές το "Full Moon's Eyes" στο repeat. Θεέ μου, τι οδοστρωτήρας είναι αυτός;! Αυτή η πώρωση, που λέγαμε και παλιά, δεν περιγράφεται. Κάτι θα ξέρει και ο θείος Jamez, κάπου θα έχετε δει τη φωτογραφία με το t-shirt του εξωφύλλου. Ακολουθεί σε κοντινή απόσταση ο ύμνος "Paris Βy Night" που στο Gagarin θα τραγουδηθεί ως "Athens Βy Night", και κατόπιν τα άλλα δύο κομμάτια του ντεμπούτου EP. Κλέβουμε λίγο στη παρουσίαση καθώς το full-length "Ecstasy And Danger" της επόμενης χρονιάς αποτελεί πιο ολοκηρωμένη και αξιολογότατη πρόταση. Αλλά δεν γίνεται να μην ξεκινήσουμε από το "Full Moon's Eyes". Ακόμα και με ένα αυθεντικό μέλος στην τωρινή σύνθεση, την Παρασκευή λίγο πριν τους Skyclad θα γίνει της κακομοίρας. Όπως και στους Skyclad βεβαίως βεβαίως. [Θ.Ξ.]
6
Skyclad - "The Silent Whales Of Lunar Sea"
(1995)
Skyclad - The Silent Whales Of Lunar Sea
Οι Βρετανοί ξανάρχονται και θα μας κεράσουν ένα old school set βασισμένο στα πρώτα έξι άλμπουμ τους. Διαλέγετε και παίρνετε, μπόλικα τραγούδια για να ταυτιστεί κανείς και σίγουρα από τα καλύτερά τους. Στον εν λόγω δίσκο με τον τίτλο της χρονιάς, εμφανίζεται για πρώτη φορά η γλυκύτατη Georgina Biddle και μας συντροφεύει έκτοτε. Ενδεχομένως η παραγωγή να αδικεί κομματάκι τα ταλέντα της μπάντας, και ο δίσκος να μη λαμβάνει τα κοπλιμέντα που του αρμόζουν. Στην κατηγορία «άλμπουμ που ξέθαψα μετά από καιρό και το άκουσα σερί, να το ακούω πιο συχνά», βρίσκεται ψηλά. Με τις ιδιαιτερότητες ("Jeopardy") και τις κορυφές του ("Turncoat Rebellion") να υπερτονίζουν τον χαρακτήρα μιας καθ’όλα πρωτοπόρας μπάντας, που αγαπιέται όσο λίγες στα μέρη μας. Βλέπουν, κι εμείς μαζί τους, το ποτήρι μισογεμάτο: "if life is sweet then I’m diabetic". [Π.Ζ.]
7
Konquest - "The Night Goes On"
(2021)
Konquest - The Night Goes On
Τί περιπτωσάρα αυτή η προσωπική μπάντα του Ιταλού Alex Rossi. Σχεδόν από το πουθενά, στις αρχές του 2021, κυκλοφόρησε ένα από πιο διασκεδαστικά και ουσιαστικά heavy metal άλμπουμ των τελευταίων ετών. Εάν δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα τα σημάδια των Iron Maiden και των Heavy Load θα μιλούσαμε για μια από τις καλύτερες νεοπαλιακές δουλειές του σύγχρονου undergound. Η αντίστοιχη με εκείνη των Σουηδών προσέγγιση, που συνδυάζει αριστοτεχνικά την βαρβαρότητα με την μελωδία, βρίσκεται στο αίμα του γείτονά μας, οπότε δικαιούμαστε να περιμένουμε ανάλογη συνέχεια φέτος, στο επερχόμενο, δεύτερο άλμπουμ. Προηγουμένως, τα τραγούδια του "The Night Goes On" θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά ζωντανά στο Gagarin, με την ψυχαγωγία του κοινού να θεωρείται σχεδόν εγγυημένη. [Θ.Ξ.]
8
Stray Gods - "Storm The Walls"
(2022)
Stray Gods - Storm The Walls
Το νέο εγχείρημα του Bob Katsionis κατάφερε να προκαλέσει αντιδράσεις άκρων: «Θα το ακούσει ο Harris και θα το ζηλέψει», «Μακάρι να έπαιζαν έτσι στο "Senjutsu"», «Επιτέλους ένας καλός δίσκος Maiden», ή «Ξεδιάντροπη κόπια», «Maiden γ’ κατηγορίας» και πάει λέγοντας. Αν ψάχνουμε για κάποια αλήθεια, είναι γεγονός ότι ο δημιουργός είχε δηλώσει εξαρχής ότι πρόκειται για έναν φόρο τιμής  στην αγαπημένη του μπάντα. Δε βάζεις τυχαία τον Artur Almeida πίσω από το μικρόφωνο. Η συγκεκριμένη απόδοση τιμών κρίνεται από τις συνθέσεις, οι οποίες αν και κραυγάζουν «μόνο Maiden!», φανερώνουν και άλλες επιρροές στο βάθος τους. Ο πρωταρχικός στόχος επετεύχθη με άνεση, εδώ μιλάμε για pure fun δίσκο, με προοπτικές για ένα διασκεδαστικότατο live. [Π.Ζ.]
9
Picture - "Diamond Dreamer"
(1982)
Picture - Diamond Dreamer
Οι Ολλανδοί αποτελούν βετεράνους του κλασικού metal ήχου, αφού τους βρίσκουμε στις επάλξεις από το 1980 κιόλας, έχοντας να επιδείξουν μερικά ιστορικά κειμήλια πρωτογενούς heavy metal στη δισκογραφία τους. Μεταξύ, λοιπόν, των "Heavy Metal Ears" και "Diamond Dreamer", το τελευταίο κερδίζει στο νήμα την παρουσία του εδώ, με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια (αρέσει κατά τι παραπάνω στον γράφοντα), παρουσιάζοντας ένα πρωτόλειο heavy metal που χρωστούσε την ύπαρξη του στους Judas Priest και Saxon, μια υποτυπώδη πομπώδη διάθεση στα φωνητικά ανά στιγμές και αυτό το ρομαντικό συναίσθημα του παλιού, καλού hard & heavy ήχου διάσπαρτο. Η τέχνη της απλότητας, λοιπόν, μια λογική που έκανε ακαταμάχητο και πολύ πιο άμεσα εύληπτο το αυθεντικό ‘80s heavy metal στις μάζες. [Σ.Κ.]
10
Conception - "Parallel Minds"
(1993)
Conception - Parallel Minds
Ήρθε επιτέλους η ώρα να παρω το αίμα μου πίσω. Θυμάμαι ότι είχα διαφωνήσει έντονα πριν εννιά χρόνια, με την απόφαση του Χρήστου να συμπεριλάβει το "Parallel Minds" στον απόλυτο οδηγό για το progressive metal με τα 100+10 καλύτερα άλμπουμ του είδους. Όχι βεβαίως γιατί δεν το άξιζε. Το άξιζε 100%. Αλλά επειδή θεωρώ ότι το έκλεβε από εμάς του πιο κλασικού και του πιο power. Σαφέστατα ο progressive χαρακτήρας των Νορβηγών αποδεικνύεται ποικιλοτρόπως. Προσωπικά μιλώντας όμως, αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το "Parallel Minds", θα έλεγα ότι είναι η επιτομή του μελωδικού heavy/power, και μάλιστα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών στο ιδίωμα. Μπορεί βέβαια να λέμε το ίδιο πράγμα. Το σίγουρο είναι ότι σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την κυκλοφορία του, το δεύτερο άλμπουμ των Νορβηγών ακούγεται σαν ένα που θα περιμέναμε να κυκλοφορήσει αύριο. Οι κορυφαίες ερμηνείες του Roy Khan και το απίστευτο ταλέντο του Tore Østby με τα πρωτοπόρα βαριά κοφτά riff και τις φλαμένκο επιρροές, σε συνδυασμό με το στιβαρό rhythm section των Heimdal και Amlien, αποτυπώθηκαν σε δέκα τραγουδάρες που φαίνονται ακόμη και σήμερα εξωπραγματικές. Στην πρώτη ταυτόχρονη παρουσία τους σε ελληνικό έδαφος, πρέπει να είμαστε εκεί για να τους τιμήσουμε και να τους ευχαριστήσουμε. [Θ.Ξ.]
  • SHARE
  • TWEET