«10»: Μεγάλες στιγμές του Uli Jon Roth με τους Scorpions

Για μία περίπου δεκαετία, από το 2004 μέχρι το 2015, είχαμε την τύχη να δούμε ζωντανά ουκ ολίγες φορές τον θρύλο της ηλεκτρικής κιθάρας που ονομάζεται Uli Jon Roth και μεγαλούργησε στην δεκαετία του '70 με τους Scorpions, για να ακολουθήσει στην συνέχεια τον δικό του, ιδιαίτερο δρόμο.

Τηρουμένων όμως των αναλογιών, έχουν περάσει πλέον πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που είδαμε τον Roth σε δικά του show, ενώ η συμμετοχή του στο Classic Rock 3 στο Ηρώδειο, λίγους μήνες πριν την πανδημία, προφανώς δεν αρκούσε για να καλυφθεί το κενό.

Η επιστροφή του ιδιαίτερα αγαπητού γητευτή της εξάχορδης για δύο συναυλίες, σήμερα Παρασκευή 1η Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη και αύριο Σάββατο 2 Μαρτίου στην Αθήνα, στα πλαίσια συμπλήρωσης 50 ετών από το ξεκίνημα του ταξιδιού με τους Scorpions, θα αποτελέσει σίγουρα ιδανικό ξεκίνημα για τον καυτό συναυλιακό Μάρτιο που έχουμε μπροστά μας.

Με αυτή λοιπόν την αφορμή, επιλέξαμε και παρουσιάζουμε με χρονολογική σειρά δέκα μεγάλες στιγμές του Uli Jon Roth από την πορεία του με τους Γερμανούς θρύλους του hard rock και του heavy metal, με γνώμονα την συμμετοχή του στη δημιουργική διαδικασία, το μαγικό παίξιμό του, και την παρουσία των εν λόγω τραγουδιών στα σετ του προσωπικού του σχήματος.

Fly To The Rainbow
"Fly To The Rainbow" (1974)

Την ημέρα που έπεσε στα χέρια μου η αντεγραμμένη κασέτα με το "Fly To The Rainbow" των Scorpions στα χρόνια του Γυμνασίου, προέκυψε ένα από τα μεγαλύτερα σοκ της ενασχόλησής μου με τη μουσική ως ακροατής. Πολύ απλά γιατί άκουσα τον ολόκληρο τον δίσκο επτά φορές σερί. Την ίδια μέρα. Σε αντιστοιχία, οι Scorpions ξεπέρασαν το σοκ αποχώρησης του Michael Schenker που πήρε μεγάλη μεταγραφή για του UFO, πετυχαίνοντας διάνα με την επιλογή του Uli Jon Roth. Καλύπτοντας όλο τον δρόμο από την ψυχεδέλεια μέχρι το hard rock, η ανανεωμένη πεντάδα μεγαλούργησε σε επτά τρομερά τραγούδια, με το τελευταίο και ομότιτλο να συμπυκνώνει όλη την ουσία του αγαπημένου μου δίσκου τους. Σε ρόλο πρωταγωνιστή φυσικά, η απαράμιλλης ωραιότητας lead κιθάρα του Uli Jon Roth, η οποία τα επόμενα χρόνια θα κάλυπτε όλο τον δρόμο από τον Hendrix και τα blues μέχρι το neoclassical shredding, δημιουργώντας σχολή για τους καλύτερους metal κιθαρίστες.

Dark Lady
"In Trance" (1975)

Παρά την σπουδαία δουλειά του Frank Bornemann, ηγέτη των Eloy, στην παραγωγή του "Fly To The Rainbow", ο ρόλος του Dieter Dierks ως παραγωγού, αρχής γενομένης από το "In Trance" της επόμενης χρονιάς, θα αποδεικνύοταν κομβικής σημασίας για την συνεχώς ανοδική πορεία των Scorpions μέχρι την κορυφή. Από το ενακρτήριο "Dark Lady" με μοναδική υπογραφή εκείνη του Ulrich Roth γίνεται ξεκάθαρο ότι οι Γερμανοί έχουν αλλάξει πίστα. Μιλάμε για hard rock δυναμίτη από τους λίγους, με την εναλλασόμενες φωνές των Roth και Meine να σε βουτάνε απ'το γιακά, και τα αλλεπάλληλα σολίδια να σε σβουρίζουν πανηγυρικά. Μπάσιμο από τα λίγα, με την συνέχεια να είναι ακόμη καλύτερη.

In Trance
"In Trance" (1975)

Αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα τραγούδι που να συμπυκνώνη ολόκληρη την μαγεία των Scorpions, αυτό θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το "In Trance". Το ατμοσφαιρικό ξεκίνημα και το κουπλέ μπαλάντας έρχονται σε τέλεια αντίθεση με το απόλυτο ρυθμικό ρεφρέν, οι εναλλαγές μαγεύουν, το κιθαριστικό solo του Roth είναι απλά μνημειώδες και το χαρακτηριστικό, βαρύ όσο δεν πάει θέμα στο φινάλε σε συνδυασμό με την φωνητική μελωδία του Meine σε στέλνει στα ουράνια.΄Έξτρα περιποίηση για τους μυημένους, το επιπλέον solo πριν το τέλος που καθιερώθηκε στις ζωντανές εκτελέσεις.

Sun In My Hand
"In Trance" (1975)

Η δεύτερη πλευρά του "In Trance" είναι σίγουρα αδικημένη σε σχέση με την πρώτη, καθώς τα τέσσερα τραγούδια που ακολουθούν το "Robot Man" είναι πολύ λιγότερο αναγνωρίσιμα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα του δίσκου. Ίσως όχι τόσο άδικα εδώ που τα λέμε, αλλά και πάλι, η ομορφιά τους είναι ξεχωριστή και είναι κρίμα να αγνοούνται. Το αγαπημένο του Roth "Sun In My Hand", κρίνοντας από την συχνότητα παρουσίας στις ζωντανές εμφανίσεις του, είναι ίσως ότι κοντινότερο σε power trio έχουν κυκλοφορήσει οι Scorpions, με τον ίδιο να αναμβάνει εξ' ολοκλήρου τα φωνητικά και να ξεσαλώνει το τελευταίο δίλεπτο στη ταστιέρα. Άξιο.

Pictured Life
"Virgin Killer" (1976)

Τέσσερα studio άλμπουμ μέσα σε τέσσερα χρόνια κυκλοφόρησε ο Uli με τους Scorpions, και τα τέσσερα είχαν τρομερά  opening tracks. Προφανώς δεν ήταν δύσκολο το έργο με τόσες υποψήφιες κομματάρες, αλλά δεν ήταν και αυτονόητη η σωστή επιλογή. Το "Pictured Life" θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τη πρώτη θέση με τον τρομερό συνδυασμό κουδούνας και lead με το που σκάει, και φυσικά δεν μένει εκεί, αγγίζοντας και στην συνέχεια την τελειότητα. Οι τρομερές φωνητικές γραμμές του Meine, τα αναγνωρίσματα από χιλιόμετρα ανεβοκατεβάσματα του Roth και οι ρυθμικές εκρήξεις του Rudolf Schenker μαρτυρούν τον άχαστο συνδυασμό των τριών.

Catch Your Train
"Virgin Killer" (1976)

Υποτίθεται ότι η πρώτη φορά είναι ίδια για όλους, πολύ θα 'θελα όμως να ήμουν ήδη οπαδός των Scorpions, να ακούω ως καινούρια κυκλοφορία το "Virgin Killer" και να παθαίνω πλακάρα όταν μετά την πρώτη κομματάρα σκάει στο καπάκι η δεύτερη. Σε αντίθεση με το πιο «σοβαρό» "Pictured Life", το "Catch Your Train" είναι «έξω καρδιά» και αρκετά γρήγορο, αγγίζοντας τα όρια του heavy metal. Στην ιστορία μένει για το καταπληκρικό ρεφρέν και βεβαίως για τα σολίδια επίδειξης του Roth που σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό.

Yellow Raven
"Virgin Killer" (1976)

Το τελευταίο κατά σειρά κομμάτι του "Virgin Killer" είναι ίσως το πιο «ήρεμο» από όσα συνέγραψε εξ' ολοκλήρου για τους Scorpions ο Uli, αλλά και ένα από τα ομορφότερα. Ο κιθαρίστας της καρδιάς μας λάμπει με τις φράσεις της εισαγωγής, το συγκλονιστικό solo στο μέσο και το heavy θέμα στο φινάλε. ΣΤο ενδιάμεσο, ο Meine ερμηνεύει εξαιρετικά τους υπέροχους στίχους του Roth, με την αναφορά "The firebird began to cry when the music died away, the firebird began to cry and smoke was slowly driftin' by" να παραπέμπει ίσως στην Firebird της Gibson που έχαιρε της προτίμησής του εκείνα τα χρόνια μετά τη λευκή Stratocaster.

We'll Burn Τhe Sky
"Taken Βy Force" (1977)

Υπάρχουν δύο ειδών power ballads. Όλων των υπολοίπων και των Scorpions. Ακολουθώντας την επιτυχημένη συνταγή του "In Trance", οι Γερμανοί παράγουν ένα ακόμη καταπληκτικό τραγούδι, τόσο διαχρονικό που σε κάθε ακρόασή του φαίνεται ότι ο χρόνος σταματά να κυλάει. Το ρυθμικό μέρος είναι ακαταμάχητο, το κουπλέ και το "aaaahhh" του Meine στοιχειωτικά και το solo πριν το κρεσέντο στο φινάλε κορυφαίο με όλη τη σημασία της λέξεως. Συγκλονιστική είναι και εκτέλεση του Roth που αποδίδει με ένα επιπλέον, πανέμορφο lead τη φωνητική γραμμή πριν μπει το πρώτο κουπλέ.

I've Got To Be Free
"Taken Βy Force" (1977)

Χωμένο ανάμεσα σε ύμνους στη πρώτη πλευρά του "Taken Βy Force", το "I've Got To Be Free" αποτελεί μια πιο ανέμελη hardrockιά, με driving rhythm section, το πνεύμα του Hendrix να κυριαρχεί και τον Roth να παραδίδει ένα ακόμη γαμάτο, μακροσκελές solo - δυσκολεύομαι να σκεφτώ ότι υπάρχει έστω και ένα solo του με τους Scorpions που να μην είναι αξιοπρόσεκτο. Η παραπομπή του βασικού riff στο θαυμάσιο "Shell Shock" των Manowar που κυκλοφόρησε πέντε χρόνια αργότερα, είναι ένας ακόμη λόγος να το αγαπάμε.

The Sails Of Charon
"Taken Βy Force" (1977)

Αν το "The Sails Of Charon" δεν είναι το magnum opus των Scorpions, είναι σίγουρα το magnum opus του Uli Jon Roth. Στο σύνολό του, αν μου πει κάποιος ότι είναι το καλύτερο τραγούδι όλων εποχών, δε θα μπορέσω να φέρω αντίρρηση. Σε αντιστοιχία, τα 84 δευτερόλεπτα της εισαγωγής φέρνουν τον Roth στο πάνθεον της ηλεκτρικής κιθάρας, με αποκορύφωμα τις πενιές με το δεξί όταν το αριστερό λυγάει τις χορδές. Βεβαίως, όλη η ομάδα αποδίδει τα μέγιστα στη συνέχεια. Το βασικό, επαναλαμβανόμενο riff είναι ακαταμάχητο. Τα τύμπανα του Herman Rarebell άψογα. Η ερμηνεία του Klaus Meine καθηλωτική. Οι μπασογραμμές του Francis Buchholz υποδειγματικές, με εκείνο γέμισμα προς το φινάλε μετά τα μπλιμπλίκια να συγκλονίζει. Εν τέλει, το "The Sails Of Charon", φέροντας φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Roth σε μουσική και στίχους, είναι η πεμτουσία του heavy metal, φανερώνοντας γιατί το heavy metal φαντάζει πολλές φορές η καλύτερη μουσική στο σύμπαν.