«10»: Τα πάντα μπορούν να γίνουν καλύτερα με Bring Me The Horizon
Συνεργασιάρες του Oli Sykes και της παρέας του
Από τους Νίκο Καταπίδη, Αντώνη Μαρίνη, 16/07/2024 @ 13:59
Σε μία γενιά που ο σκληρός ήχος έδειχνε να μην έχει τη δυναμική ή/και την όρεξη να αναδείξει νέους ήρωες, οι Bring Me The Horizon χάραξαν το δικό τους δρόμο προς την κορυφή. Με επιμονή, αίμα και χαμόγελο. Κοιτώντας πίσω, μοιάζει περίπου τρομακτικό το πόσο μακριά έβλεπαν οι Βρετανοί. Σε κάθε βήμα τους, για κάθε ένα γεροπαράξενο που γύριζε πλάτη μουρμουρίζοντας, τρία νέα πρόσωπα έρχονταν να προστεθούν. Έξι δίσκους μετά το ολοκαύτωμα του "Count Your Blessings" το όνομά τους είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Η αντίστροφη μέτρηση για την εμφάνισή τους στο Ejekt Festival έχει ξεκινήσει. Για να την γεμίσουμε, επιχειρούμε μία αναδρομή σε αγαπημένες συνεργασίες που δείχνουν το εύρος και την ποιότητα του σχήματος, από τις πρώτες μέρες μέχρι σήμερα. Η σειρά παρουσίασης είναι χρονολογική.
1
Με τους Architects
(2008)
(2008)
Αν η απάντηση στην ερώτηση «πόσο 2008 θέλετε το metalcore σας;» είναι απλά, λιτά, απέριττα και αυστηρά «όλο», αυτό είναι για σας. Και μην κοιτάτε παράξενα. Το ξέρουμε ότι η επίσημη γραμμή στο booklet από πάντα αναφέρει μόνο τον Sam Carter. Σιγά που θα αφήσουμε μια λεπτομέρεια να μας χαλάσει την εικόνα. Ένα στιγμιότυπο παρμένο από τις μέρες που οι δύο μπάντες έδιναν τις πρώτα σοβαρά πειστήρια ότι το μέλλον τους ανήκει. Πριν καθαρίσουν τις παραγωγές κι εξευγενίσουν τον ήχο τους. Πριν μαζευτούν οι φράντζες. Τότε που κάθε κόψιμο μύριζε breakdown. Ωραία χρόνια.
2
Των You Me At Six
(2011)
(2011)
Κάπου στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, οι You Me At Six έδειχναν ικανοί να ξεπεράσουν την ταμπέλα του υποσχόμενου ονόματος κάποιας μισοξεχασμένης σκηνής, και να περάσουν στο ευρύ κοινό. Εκ του αποτελέσματος αυτό δεν έγινε ποτέ, ή τουλάχιστον όχι στο βαθμό που κάποιοι περιμέναμε. Έτσι τα φέρνει η ζωή. Η απάντηση για τις στραβωμένες φάτσες εκεί έξω, αν χρειάζεται, μπορεί να βρεθεί σε τούτο το σκάρτο τετράλεπτο. Στο ολόσωστο καλησπέρα. Στο υπέρ-κολλητικό ρεφραίν. Στο ξέσπασμα με κραυγές και καντήλια. Και λύκους, γιατί προφανώς.
3
Των Architects
(2012)
(2012)
Πάλι στραβοκοιτάτε; Τα είπαμε. Θα τα ξαναπούμε. Δεν. Θα. Αφήσουμε. Μια. Λεπτομέρεια. Να. Μας. Χαλάσει. Την. Εικόνα. Γιατί να έχει αλλάξει κάτι; Ναι, κατά 99% μιλάμε για τραγούδι των Architects. Ναι, μια στροφή είναι αρκετή. Ναι, αν βλέπαμε εν έτει 2024 το ντουέτο στο μικρόφωνο να κερνάει τόση οργή, θα είχαμε πρακτικά επιβεβαίωση ότι ζούμε σε κάποιου είδους Matrix. Όχι, δεν δακρύσαμε από τον ήχο της κιθάρας του Tom Searle. Μπήκαν σκουπιδάκια στα μάτια μας. Weary souls trying to forget.
4
Των While She Sleeps
(2017)
(2017)
Τι μπορεί να κάνει ακόμη πιο πορωτικό ένα ήδη ξεσηκωτικό κομμάτι των While She Sleeps; Κάθε σήμα κατατεθέν είναι εδώ, τα leads που κελαηδάνε, το punk-ίζον groove, τα 'whoooo' που σε προκαλούν να τραγουδήσεις με τον όχλο. Το χτίσιμο για το breakdown που βλέπεις να έρχεται, συνδυάζεται με την έκπληξη. 'I think the silence speaks volumes' φτύνει ο Oli, και το headbanging είναι αναπόφευκτο, σε ένα από τα πιο κλασσικά πλέον κομμάτια της μπάντας.
5
Με τον Dani Filth
(2019)
(2019)
Συνεργασία καταδικασμένη για να μείνει στην ιστορία. Δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Μιλάμε για δύο από τις πιο «ή προσκυνάς ή μισείς θανατηφόρα» προσωπικότητες στον ευρύτερο μεταλλικό χώρο των τελευταίων δεκαετιών. Το αποτέλεσμα δεν απογοητεύει. Διαολεμένα πιασάρικο, προκλητικά bouncy, ακομπλεξάριστα γυαλισμένο, με τη γέφυρα να σκάει όλο πόζα και βαμμένο μαύρο χαμόγελο. Κι αυτά χωρίς να μπουν στην εξίσωση το στιχουργικό γλέντι, το υστερικό συνοδευτικό βίντεο ή το πώς κάθεται στην ημίτρελη ροή του "Amo"...
6
Με τη Halsey
(2019)
(2019)
...το οποίο προφανώς δεν ήταν αρκετό σαν δήλωση άγνοιας κινδύνου για την παρέα από το Sheffield, οπότε πριν συμπληρωθεί χρόνος από την κυκλοφορία του, έδωσαν στον κόσμο το "Music To Listen To", κοινώς μία συλλογή από demo και πειράματα από τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ. Κι αν ομολογουμένως στα 75 λεπτά η μπάλα συχνά-πυκνά χάνεται, η εναλλακτική εκδοχή του "In The Dark" με τη Halsey έχει όλα τα μπάσα και τα hooks για να σβήσει (ε, περίπου) το πρωτότυπο. Ιδιαίτερη αναφορά και στην κινηματογραφική σύμπραξη για το αγαπημένο "Birds Of Prey".
7
Με την Amy Lee
(2020)
(2020)
Η επιλογή που μας δυσκόλεψε περισσότερο για το συγκεκριμένο μικρό αφιέρωμα. Θα μπορούσαμε εύκολα να πάμε με τον Yungblud και το mecha χάος του "Obey". Ή με τις Babymetal και το "Kingslayer", που μεταξύ μας, είναι να απορεί κανείς πώς δεν έσβησε ολόκληρο το Τόκυο από το χάρτη τότε που βγήκαν μαζί στη σκηνή και το έπαιξαν όπως πρέπει. Ή έστω με τις Nova Twins, σε ένα από τα ωραιότερα γράμματα αγάπης στα Μετέωρα με τη μορφή του "1x1". Στο τέλος της μέρας, όμως, αυτοί είμαστε και δεν θα το κρύψουμε· Amy Lee, για πάντα στις καρδιές μας.
8
Του Ed Sheeran
(2022)
(2022)
«Οι Bring Me The Horizon ξεπουλήθηκαν» ακούγεται ο γκρινιάρης παλιομεταλλάς να φωνάζει σε μια άκρη. Οι ίδιοι ξέρουν όμως ότι είναι μακριά από κάθε περιορισμό, και ετοιμάζονται να γελάσουν στα μούτρα μας. Τι πιο mainstream από τον Ed Sheeran, και τραγούδια που έχουν παιχτεί τόσο πολύ (και παντού) που οριακά προκαλούν πλέον απέχθεια. Κι όμως, πίσω στο 2022 εμφανίζεται μαζί με τους Bring Me στα βρετανικά βραβεία και το τραγούδι μεταμορφώνεται από το σπαστικό soundtrack κάθε ενοχλητικής στιγμής σε ένα απρόσμενο διαμαντάκι. Η στουντιακή εκτέλεση εδραιώνει τη συνεργασία, δείχνοντας μουσικούς ανοιχτόμυαλους που θέλουν να μοιραστούν την αγάπη για τη μουσική. Κι ενώ ο γκρινιάρης παραμένει στη γωνία του, οι Bring Me παίρνουν ένα ακόμη σπρώξιμο προς ένα κοινό που ίσως πρωτοακούει τα σκισμένα φωνητικά του Oli και σκέφτεται πως γίνεται να του αρέσει.
9
Της Sigrid
(2022)
(2022)
Ένα κομμάτι που αρχικά προοριζόταν για το "Post Human: Survival Horror" , έμεινε στο ράφι μιας και η μπάντα θεώρησε πως δεν ταίριαζε στο ύφος του δίσκου. Μια γνωριμία στο Reading And Leeds Festival με την νεαρή Νορβηγίδα Sigrid και η αλληλοεκτίμηση για τη μουσική τους ξαναζωντάνεψε το τραγούδι, και το αποτέλεσμα δικαίωσε αυτή τη σύμπραξη. Αμιγώς pop, αναμφίβολα όμορφο κι ευάλωτο, παντρεύει μελαγχολία με αισιοδοξία. Καμιά φορά οι καλύτερες ιδέες είναι αυτές που μένουν στην άκρη για λίγο τελικά.
10
Με τους Underøath
(2024)
(2024)
Αν είχαμε μια χρονομηχανή να ταξιδέψουμε πίσω στο 2009, αλλά με την ωριμότητα (λέμε τώρα) του 2024, το soundtrack θα ήταν αυτό το κομμάτι. Μια συνεργασία βγαλμένη από τα (μετα)εφηβικά μας όνειρα, με τα videogame εφέ να δίνουν το σήμα και το γραμμένο για ραδιόφωνο ρεφραίν να συμπληρώνει το παζλ. Μελωδίες; Τσεκ! Κοφτά riffs; Τσεκ! Breakdown; Εννοείται! Οι φωνές μπλέκονται, συνδυάζονται και συνάμα ανταγωνίζονται η μια την άλλη, σε ένα παρανοϊκά οικείο κρεσέντο.
+1
Του Machine Gun Kelly
(2022)
(2022)
Όχι που θα έμενε απέξω. Η παρουσία του Sykes στο ίδιο κομμάτι με τον μέγιστο Travis Barker θα ήταν από μόνη της αποδεκτή αιτιολογία. Οι γραμμές που τρυπώνουν στο μυαλό κι αρνούνται να βγουν χωρίς εξορκισμό προσθέτουν ουσία στο γεγονός. Οι πάσες στο μικρόφωνο αστράφτουν. Τα κοψίματα της κιθάρας παρακαλάνε για πάνω-κάτω. Τα γεμίσματα στα ντραμς είναι σκέτη μούρλια. Απροβλημάτιστα στις κορυφές του "Mainstream Sellout" και της αναγέννησης του pop-punk ύφους γενικότερα.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
