«10»: Αποχαιρετούμε τον Tom Searle με αγαπημένα κομμάτια των Architects

Δέκα κομματάρες από την μπάντα που κρατά το metalcore ζωντανό

Από τους Νίκο Καταπίδη, Αντώνη Μαρίνη, 23/09/2016 @ 13:48

Αυτό το 10-ρι έπρεπε να χει γραφτεί καιρό τώρα, εξάλλου έχουμε δείξει την αγάπη που έχουμε για τους Architects που με κάθε άλμπουμ δείχνουν καλύτεροι από ποτέ. Δυστυχώς, η πρόωρη απώλεια του Tom Searle, μας ταρακούνησε άσχημα, με αποτέλεσμα να μπούμε στη διαδικασία να ξανακούσουμε τα κομμάτια που γράφτηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο, και φέρουν ξεκάθαρα το στίγμα του.

Architects Tom Searle

Ο Tom, που μαζί με τον δίδυμο αδερφό του Dan δημιούργησαν τους Architects το μακρινό 2004, έχασε στα τέλη του περασμένου μήνα την μάχη με τον καρκίνο στα 28 του χρόνια. Ήταν πριν από τρία χρόνια όταν είχε γίνει η πρώτη διάγνωση, όμως μετά από χειρουργική επέμβαση όλα έδειχναν πως είχαν επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα. Η ενεργός συμμετοχή του στους δίσκους, κι ακόμα περισσότερο η παρουσία του στις περιοδείες δεν άφηναν πολλά περιθώρια για αμφιβολίες και μόνο όσοι βρίσκονταν στο κοντινό του περιβάλλον γνώριζαν ότι ο καρκίνος δεν είχε υποχωρήσει πραγματικά.

Architects Tom Searle

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, η μπάντα παρουσιάστηκε εμφανώς πιο ώριμη, με περισσότερο μελωδική προσέγγιση, παραμένοντας στην ουσία της heavy και χωρίς να πηγαίνει σε εμπορικά μονοπάτια. Ηχητικά η εξέλιξη από το πρώιμο "Nightmares" ήταν τεράστια· αυτό που παρέμεινε σταθερό ήταν το attitude. Μουσική από σκεπτόμενους ανθρώπους, που δεν φοβούνταν να ασχοληθούν στιχουργικά με σοβαρά, δύσκολα ζητήματα και να ξεφύγουν από τις τετριμμένες δομές του σκληρού ήχου. Δεν είναι τυχαίο ότι στη σύντομη παρουσία τους, πρόλαβαν να επηρεάσουν συγκροτήματα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ήχων, από το τυπικό metalcore των While She Sleeps, μέχρι το μελωδικό math των Marmozets.

Architects

Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις οι επιλογές είναι ξεκάθαρα υποκειμενικές, πόσο μάλλον όταν υπάρχει τέτοιο πλήθος φοβερών τραγουδιών, ενώ είναι φανερή και η μεγαλύτερη βαρύτητα που λαμβάνουν τα τελευταία δύο άλμπουμ στα οποία η μπάντα βρήκε ξεκάθαρα την ταυτότητά της και μας χάρισε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας της. Μπορεί, λοιπόν, ο Tom να μας άφησε νωρίς, το έργο του, όμως, είναι εδώ για να συγκινεί, να δίνει κουράγιο και να εμπνέει τον καθένα μας.

1
Αlbum: "Hollow Crown"
This is so unfamiliar; death is no man's friend
And I'll stay here until I hear him roar
Architects - Hollow Crown
Οι πρώτοι δύο δίσκοι των Βρετανών δεν είναι άσχημοι. Ούτε καν μέτριοι. Στο "Hollow Crown", όμως, ήταν που η κατάσταση πραγματικά σοβάρεψε. Η μπάντα βρήκε την ολόδική της ταυτότητα, με τις επιρροές να πηγαίνουν μερικά βήματα πίσω, περισσότερο οργανωμένες δομές και τον Sam Carter να δένει πλήρως με τους υπόλοιπους. Το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο αντικατοπτρίζει όλα τα παραπάνω με τον ιδανικότερο τρόπο· οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, τα τσαμπουκαλεμένα φωνητικά, τα math στοιχεία, το μελωδικό πέρασμα στη μέση, όλα είναι στη θέση τους. Ένας δίσκος που ξεχειλίζει ενέργεια, από μια παρέα που ακόμα βρισκόταν στην αρχή.
2
Album: "The Here And Now"
I sit around and tell these stories
Wishing I was somewhere else
Oh how I wish I found the words to save this
Architects - The Here And Now
Μετά το τεράστιο σοκ, αυτή ήταν η πρώτη μελωδία που μου ήρθε στο μυαλό. Το "The Here And Now" είναι ένας δίσκος από εκείνους που έχουν αποκηρυχθεί από τους οπαδούς και από το ίδιο το συγκρότημα που τον έγραψε. Το όλο μίσος δεν είναι εντελώς παράλογο, αφού η στροφή σε ένα πιο εναλλακτικό, περίπου-εμπορικό ύφος έγινε με άτσαλο τρόπο και ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τον προκάτοχό του. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι περιέχει κάποια πραγματικά δυνατά κομμάτια, μεταξύ των οποίων και το "Open Letter". Ό,τι κοντινότερο σε Architects μπαλάντα, με τους ειλικρινείς στίχους να ξεχωρίζουν και να του δίνουν μια ιδιαίτερη θέση στη δισκογραφία της μπάντας.
3
Album: "Daybreaker"
When time resets we all become zero
Architects - Daybreaker
Mετά το αμφιλεγόμενο "The Here And Now" η μπάντα αποφάσισε να επιστρέψει σε επιθετικότερη κατεύθυνση με το "Daybreaker". Το πρώτο κομμάτι του δίσκου ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή, με μια ονειρική εισαγωγή, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα πλήκτρα και μια ένταση που χτίζεται σταδιακά, για να εκραγεί δυναμικά και να δηλώσει με έμφαση ότι βρισκόμαστε στιγμές πριν το σημείο χωρίς επιστροφή για έναν πλανήτη που σταθερά οδηγείται στην καταστροφή. Χωρίς να είναι το τυπικό hit, παρουσιάζει τη μελωδική, ατμοσφαιρική πλευρά της μπάντας που σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά στοιχεία αποτελεί σήμα κατατεθέν για τον ήχο της.
4
Album: "Daybreaker"
I’m struggling to find any poetry in this
Someone beat me to the line "ignorance is bliss"
Architects
Η επιτομή του ήχου τους. Αν μπορούσε κάποιος να μαζέψει την κοινωνική απόγνωση ενός σύγχρονου ανθρώπου και να της δώσει ήχο, πιθανότατα το αποτέλεσμα θα ακουγόταν κάπως έτσι. Χωρίς να ξεφεύγει υπερβολικά από το ύφος του δίσκου, έχει μια αίσθηση που παραπέμπει στις πρώτες δουλειές τους. Θέλετε τα κιθαριστικά κοψίματα και η οργή που υπάρχει διάχυτη σε όλη του τη διάρκεια, θέλετε το σκισμένο "you fucking pigs" και το breakdown προς το κλείσιμο, αυτό είναι το κομμάτι που παλιοί και νέοι οπαδοί λατρεύουν. Κι αν, όχι άδικα, πιστεύετε ότι η στούντιο εκδοχή είναι άψογη, πού να δείτε τι γίνεται όταν το παίζουν ζωντανά.
5
Album:"Lost Forever//Lost Together"
So sick of the sound of people giving up
Archotects
Aπό τα πιο τεχνικά και συνάμα πιο δημοφιλή τραγούδια από το "Lost Forever // Lost Together", πατάει πάνω σε ένα κολλητικό riff, την ώρα που ο Sam βγάζει τα σωθικά του, απαντώντας στην ουσία σε όσους έσπευσαν να κράξουν τους Architects όταν αποφάσισαν να περάσουν πολιτικά και οικολογικά μηνύματα μέσα από τη μουσική τους και να υπερασπιστούν τη στάση τους κατακρίνοντας την απάθεια που υπάρχει στις μέρες μας. Αξίζει να ακούσετε και την ακουστική(!) διασκευή των Anavae που δίνει μια άλλη οπτική στο κομμάτι.
6
Album:"Lost Forever//Lost Together"
We all remember youth like it's dead and gone
Like our favourite line from a forgotten song
Architects - Youth Is Wasted On The Young
Χωρίς να απολαμβάνει την αποδοχή που έχουν singles ή άλλα κομμάτια, είναι ένα από τα πολλά διαμάντια της πρόσφατης δισκογραφίας τους. Ηχητικά δεν υπάρχουν εκπλήξεις, με τα ρυθμικά των Searle και τις γραμμές του Carter να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Αυτά που ξεχωρίζουν με διαφορά είναι οι στίχοι και η ατμόσφαιρα. Ξεφεύγοντας από τα κοινωνικοπολιτικά θέματα που εδώ και καιρό συνηθίζουν, προσπαθούν να παρουσιάσουν τα αισθήματα κάποιου που συνειδητοποιεί ότι δεν είναι πλέον παιδί. Με μια δόση αυτοβιογραφίας και ένα απίστευτα γκριζαρισμένο γύρισμα, το πετυχαίνουν με την καλύτερη δυνατή έννοια.
7
Album:"Lost Forever//Lost Together"
Your name carries more than disease
A symbol of man brought to his knees
Architects - Lost Forever/Lost Together
Το κομμάτι αυτό γράφτηκε από τον Tom μετά την επέμβαση που είχε κάνει για αφαίρεση μελανώματος από το πόδι του, θέλοντας να θίξει το ευαίσθητο ζήτημα του καρκίνου, και πώς αγγίζει καθημερινά τις ζωές χιλιάδων ατόμων καθημερινά. Δυστυχώς, ο καρκίνος επανήλθε για τον Tom, έμεινε όμως το κομμάτι να δίνει κουράγιο σε όσους παλεύουν να ανταπεξέλθουν στην άνιση αυτή μάχη.
8
Album: "All Our Gods Have Abandoned Us"
Every snake has its price
If the money’s on the table they don’t think twice
Architects - Downfall
Ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του "All Our Gods Have Abandoned Us", με το χαρακτηριστικό κοφτό riff να σε αναγκάζει σε headbanging αλλά και εναλλαγές, με ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα πριν το τέλος πριν τη δυναμική κορύφωση και το κλείσιμο. Στιχουργικά στηλιτεύει τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, εκφράζοντας την απογοήτευση και την απέχθεια που λίγο ως πολύ συμμεριζόμαστε όλοι μας.
9
Album: "All Our Gods Have Abandoned Us"
We may be infinite, but this world is not
Architects
Μπορεί να μην είναι από τα hit-άκια του δίσκου, όμως είναι σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις, με φοβερή κιθαριστική δουλειά, ένα κολλητικό lead στο ήδη πιασάρικο ρεφρέν και το μπάσο να «τραβάει κουπί» κάπου εκεί στα μισά του κομματιού. Αν και δεν είναι πολύ σκοτεινό μουσικά, θεματικά είναι σχεδόν πεσιμιστικό, θεωρώντας μη αναστρέψιμη τη ζημιά που προκαλεί το ανθρώπινο είδος στη φύση και ως λύση, ίσως, την επερχόμενη εξαφάνισή του.
10
Album: "All Our Gods Have Abandoned Us"
Swan song. A declaration of endlessness.
I swear I will not look back, as I return into the black
Architects
Το κύκνειο άσμα του Tom Searle. Επικό, κατάμαυρο, όπως υπαινίσσεται ο τίτλος, με μια industrial-meets-post αίσθηση και τελείως αντισυμβατική δομή για τα δεδομένα του χώρου. Από τη μελωδική εισαγωγή στα heavy περάσματα κι από τα samples του Alan Watts στο χαοτικό ξέσπασμα λίγο πριν το κλείσιμο, δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία αδύναμης στιγμής στα οκτώ λεπτά του. Ο ήχος μιας μπάντας που έχει πράγματα να πει και δεν φοβάται να ξεφύγει από το ύφος που την καθιέρωσε. Αν χρειαζόταν κάποια απόδειξη για το πόσο μακριά μπορεί να πάει η πεντάδα από το Brighton, η απάντηση βρίσκεται εδώ.
  • SHARE
  • TWEET