Ο ελληνικός κινηματογράφος καθώς και το ελληνικό παλιό λαϊκό τραγούδι, έχουν αφήσει έντονα το στίγμα τους στο συλλογικό φαντασιακό του ελληνικού λαού. Οι χρυσές εποχές της μουσικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας, γίνονται διαρκώς θέμα συζήτησης με κάθε νέο ρεύμα που προκύπτει, ενώ φυσικά, πολλοί είναι οι καλλιτέχνες, που κατά καιρούς επιχειρούν να διασκευάσουν ή ακόμη και να ανασκευάσουν συνθέσεις αλλά και ταινίες μιας άλλης εποχής. Έως το φαινόμενο να ενταθεί, οι Gadjo Dilo το είχαν ήδη κατακτήσει με την αξία τους. Πριν από δέκα χρόνια, όταν και το συγκρότημα δημιουργήθηκε ως jazz trio αντλώντας το όνομά του από την ομώνυμη ταινία του Tony Gatlif, η βάση της μουσικής τους αποτελούταν από διασκευές στον θρύλο Django Reinhardt μεταξύ άλλων.
Η πορεία βέβαια, της μπάντας, έμελλε να διαφοροποιηθεί και να καθιερώσει ένα προσωπικό στυλ. Η ικανότητα των Gadjo Dillo να μπλέκουν τη swing και την gypsy jazz με το ελληνικό λαικό τραγούδι, ξεκίνησε από μια βαθιά αντίληψη στην παρόμοια αισθητική τους. Όπως και στην ταινία, το πάθος και η ανεμελιά μέσω ήχων που θα πλαισιώνουν κάθε έκβαση της καθημερινής ζωής, οδήγησαν σε αυτό που η μπάντα ονομάζει, περιγράφοντας τον ήχο τους, ως manouche de grec. Με συμμετοχές σε εγχώρια και διεθνή festival καθώς και με δυο δίσκους στο ενεργητικό τους και συμμετοχές σε συλλογές, το συγκρότημα, ετοιμάζεται για την κυκλοφορία του τρίτου προσωπικού του δίσκου και γιορτάζει τα δέκα του χρόνια με μια ιδιαίτερη συναυλία, στις 20 Ιουλίου στο Gazarte. Επιλέγουμε λοιπόν, δέκα διασκευές τους σε ελληνικά τραγούδια που έκαναν το συγκρότημα να ξεχωρίζει.
Άλλα Μου Λεν Τα Μάτια Σου
(Manouche De Grec Vol.II, 2016)
Ένα τραγούδι σε πρώτη εκτέλεση από την Πόλυ Πάνου το οποίο εκδόθηκε το 2006 στο άλμπουμ με το όνομα "Μεγαλύτερες Επιθυμίες". Ένα αμιγώς ρεμπέτικο τραγούδι το οποίο μέσω της ρυθμικής διασκευής από τους Gadjo Dilo, απέκτησε εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, δίνοντας μία ρομαντική χροιά στους στίχους του τραγουδιού.
Πέφτεις Σε Λάθη
(Manouche De Grec, 2013)
Σε μουσική και στίχους από τον Βασίλη Τσιτσάνη και πρώτη εκτέλεση από την ιδιαίτερη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου, ηχογραφήθηκε και εκδόθηκε το 1998. Ένα επίσης ρυθμικό τραγούδι με χορευτική διάθεση, διαφορετική βέβαια από αυτή της πρωτότυπης εκτέλεσης. Η διασκευή ζωντανεύει τους στίχους και δημιουργεί ένα ευχάριστο κλίμα, μεταδίδοντας την ενεργητικότητα του συγκροτήματος.
Που Να Βρω Γυναίκα Να Σου Μοιάζει (instrumental)
(Manouche De Grec, 2013)
Από τη φωνή του Αντώνη Διαμαντίδη ("Νταλγκάς"), σε πρώτη ηχογράφηση το 1939, φτάνει στο σήμερα να ερμηνεύεται από την Ηλιάνα Τσαπατσάρη με μεγάλη επιτυχία. Ακολουθώντας την ίδια συνταγή, το ρεμπέτικο μελαγχολικό ύφος του τραγουδιού μεταμορφώνεται σε μία αισιόδοξη μελωδία το οποίο σε προκαλεί στους ρυθμούς του.
Κάνε Λιγάκι Υπομονή
(Manouche De Grec, 2013)
Ένα τραγούδι με την υπογραφή του Τσιτσάνη και τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου το οποίο κρύβει την αισιοδοξία και την ελπίδα στους στίχους του, ένα έμβλημα για τη δύναμη της ψυχής, οι Gadjo Dilo, κατάφεραν και του άλλαξαν χαρακτήρα, προσεγγίζοντας τη μελωδία με διαφορετικό τρόπο. Ένα remake που σου προτείνει να διώξεις τα σύννεφα από την καρδιά σου και μέσα στο κλάμα να μην ξαγρυπνάς.
Τι Όμορφη Που Είσαι Όταν Κλαις
(Manouche De Grec Vol. II, 2016)
Σε πρώτη εκτέλεση από τη δυναμική φωνή της Μαρίκας Νίνου, αυτή η μελωδική σύνθεση διατηρεί το ύφος των στίχων του πρωτότυπου, μέσα από την εν λόγω διασκευή. Η ρεμπέτικη χροιά και αισθητική, συνυπάρχει με τη χορευτική swing μελωδία οδηγώντας σε ένα άρτιο αποτέλεσμα που δύσκολα θα αφήσει τον ακροατή ασυγκίνητο αλλά και ακίνητο.
Σου Σφυρίζω (instrumental)
(Manouche De Grec, 2013)
Ανήκει στη συλλογή των έντονα χαραγμένων στη μνήμη τραγουδιών του Γιώργου Μουζάκη. Το αρχικό ύφος του τραγουδιού δεν μετουσιώνεται με τη διασκευή των Gadjo Dilo, όπως συμβαίνει συνήθως με τα ρεμπέτικα τραγούδια. Ωστόσο, προσφέρει μία αλλιώτικη αύρα στο τραγούδι παραμένοντας όμως ταυτόχρονα πιστή στην αρχική του version, εξίσου ρομαντική και εξίσου ευχάριστη, δίχως να θυσιάζει στιγμή την ταυτότητα της μπάντας.
Το Μινόρε Της Αυγής
(Manouche De Grec, 2013)
Η σύνθεση των Μάρκου Βαμβακάρη και Απόστολου Χατζηχρήστο το μακρινό 1936, που ερμηνεύτηκε εκπληκτικά και αξέχαστα από τη Χαρούλα Αλεξίου το 1977, καταφθάνει το 2013 στα ταλαντούχα χέρια των Gadjo Dilo. Ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τον πόνο του έρωτα μεταδίδει τη μελαγχολία και τον πόνο της απογοητευμένης ψυχής ήδη από τους πρώτους στίχους. Για άλλη μια φορά το συγκρότημα καταφέρνει να αντιστρέψει το ύφος του τραγουδιού, με τη διαφορά όμως τώρα, να είναι πως διατηρείται η μελαγχολία του πρωτότυπου. Όσα χρόνια και αν περάσουν, η σύνθεση θα προσφέρει νέες συγκινήσεις και η εκτέλεση των Gadjo Dilo δεν αποτελεί εξαίρεση.
Τα Ήσυχα Βράδια
(Manouche De Grec Vol.II, 2016)
Ένα τραγούδι συνυφασμένο απόλυτα με την τόσο ιδιαίτερη φωνή της Αρλέτας το οποίο ταξιδεύει μυαλό και φαντασία, ένα τραγούδι σε ήπιους τόνους στην αυθεντική εκτέλεση όπου μόνο η φωνή της ερμηνεύτριας είναι ο κυρίαρχος ήχος, οι Gadjo Dilo θα του διατηρήσουν τη νοσταλγική ταξιδιάρικη διάθεση και θα δώσουν περισσότερη έμφαση στη μελωδία, οδηγούμενοι σε ένα εξαιρετικό και εμπνευσμένο αποτέλεσμα.
Δεν Με Στεφανώνεις
(Manouche De Grec Vol.II, 2016)
Μία ακόμα διασκευή ενός ρεμπέτικου τραγουδιού σε swing/jazz μελωδίες όπως μόνο η μπάντα γνωρίζει πώς να συνθέτει. Σε στίχους και μουσική του Βασίλη Τσιτσάνη και ερμηνευμένο από την Ιωάννα Γεωργακοπούλου και τον Στελλάκη Περπινιάδη, αποτέλεσε έμπνευση για το συγκρότημα. Η τοξική και αυτοκαταστροφική ζήλεια έπειτα από έναν χωρισμό, μετατρέπεται υπό το πρίσμα των Gadjo Dilo σε μια εύθυμη σύνθεση, δείχνοντας πως όλα τα συναισθήματα μπορούν να αξιοποιηθούν θετικά, όταν υπάρχει διάυγεια του νου και καλή διάθεση.
Συ Μου Χάραξες Πορεία
(Manouche De Grec, 2013)
Ενα τραγούδι ερμηνευμένο από την αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού, του οποίου η πρώτη εκτέλεση δεν θυμίζει σε τίποτα τη διασκευή, εκτός βέβαια από τους στίχους, θα λάβει με τη σειρά του και αυτό την απαραίτητη μεταχείριση από την μπάντα. Η αρχική του version, κυμαίνεται σε ρεμπέτικους τόνους, με μελαγχολικό ύφος. Αντιθέτως, η διασκευή, ενώ φαίνεται αρχικά να κάνει την ανατροπή και να ακολουθεί το πρωταρχικό στυλ, συνεχίζει σε γρήγορους και χορευτικούς ρυθμούς, δηλαδή στο ύφος που μας έχουν συνηθίσει.
