«10»: Αγαπημένοι δίσκοι των Battle Symphony
Μερικά άλμπουμ που σημάδεψαν μουσικά τον mastermind του εγχώριου project
Από τον Σπύρο Κούκα, 20/09/2022 @ 12:06
Με το μεγαλεπήβολο project των Battle Symphony να παίρνει σάρκα και οστά φέτος, προσφέροντας μας ένα αρκετά ελπιδοφόρο ντεμπούτο, ο ιθύνων νους του, Νίκος Τζουάννης, μοιράζεται μαζί μας κάποιες σκέψεις για τα δέκα εκείνα άλμπουμ που καθόρισαν τις μουσικές του προτιμήσεις.
1
Iron Maiden - Somewhere In Time
H πρώτη επαφή, το πρώτο άκουσμα, το πρώτο μουσικό ταξίδι και η πρώτη αναζήτηση. Τα πρώτα όνειρα και η πρώτη αγάπη. Και παντοτινή. Μόνο που δεν έλιωσε ποτέ σαν... σοκολάτα. Χάραξε στην καρδιά ένα σημάδι και είναι εκεί. Συντροφιά μοναδική. «Εγκλωβισμένος» κάπου στον χρόνο, δίχως χαμένα χρόνια να κολυμπώ στη θάλασσα της τρέλας, γνωρίζοντας ότι ο Παράδεισος μπορεί να περιμένει. Οι σκέψεις του δρομέα μεγάλων αποστάσεων είναι ίδιες με αυτές του ξένου σε μια ξένη γη. Και τούτη τη μοναδική ιστορία με τον Αλέξανδρο, την έζησα ξανά και ξανά.
2
Savatage - Edge Of Thorns
Τα αγκάθια του Chris ήταν ικανά να τρυπήσουν βαθιά των συναισθημάτων τη σάρκα και να ανοίξουν πληγές αιώνιες. Πληγές που δεν πονούν, αλλά γαληνεύουν την ψυχή. Η άλλοτε βελούδινη, άλλοτε οργισμένη φωνή του Zach να χτυπά σαν μουσικό κύμα το νου, η οξυδέρκεια του Oliva να σκαλίζει εικόνες ξεχωριστές στον τοίχο της μελωδίας με... πινέλο μια κιθάρα. Τούτος δεν είναι δίσκος. Είναι ένας μουσικός καμβάς. Είναι ένα εξομολογητήριο γεμάτο νότες μαγικές.
3
Helloween - Keeper of the Seven Keys I & II
Πόση τρέλα αντέχεις; Πόση ενέργεια; Πόση αγωνία και λαχτάρα; Τούτο το διαμάντι το ζηλευτό, χρόνια να ψάχνουν στα πιο ξακουστά αδαμαντωρυχεία δεν θα το εύρουν. Σμιλευμένο από χέρια Τευτόνων, με τέχνη που το έκανε απαράμιλλο στο πέρασμα των χρόνων. Μια ιστορία «κομμένη» σε δύο μέρη, μια φωνή βγαλμένη από το χαμένο Παράδεισο του metal, κιθάρες που μοιάζουν με δαίμονες της φωτιάς και τύμπανα που σε καλούν να πάρεις τη θέση σου σε μια μάχη που σε βγάζει νικητή. Αιώνια.
4
Heir Apparent - One Small Voice
Αν υπήρχε βραβείο για το πιο αδικημένο - στο κομμάτι της δημοτικότητας - metal δίσκου, το "Οne Small Voice" πιθανότατα θα ήταν στα υποψήφια άλμπουμ. Οι Heir Apparent μπήκαν στο δικό τους μουσικό «ορυχείο» πίσω στο 1989 και έβγαλαν ένα σπάνιο πετράδι, το οποίο έμελλε να λάμπει στο πέρασμα του χρόνου. Έντεκα ύμνοι, ερμηνείες συγκλονιστικές από τον... εξωγήινο Steve Benito και μια μουσική «γροθιά»" που σε βγάζει... νοκ άουτ!
5
Gamma Ray - Land Of The Free
«Η ευτυχία στη ζωή εξαρτάται από πολύ λίγα πράγματα», είχε πει κάποτε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας, Μάρκος Αυρήλιος. Ένα από αυτά είναι το "Land Of The Free". Ο ορισμός του ευρωπαϊκού power metal. Ο διάδοχος των "Κeepers…" από έναν εκ των δημιουργών του. Ένας δίσκος αψεγάδιαστος, ξεχωριστός, ονειρικός. Μελωδία και συναίσθημα. Κιθάρες σαν... ξυράφια, σου κόβουν την ανάσα. Ρεφρέν μοναδικά. Ο Kai έκανε το... θαύμα του με το "Land Of The Free", έβγαλε από τη «ναφθαλίνη» και τον αξεπέραστο Kiske και μας χάρισε ένα μουσικό θησαυρό.
6
Royal Hunt - Moving Target
Oι Γιαπωνέζοι γεύτηκαν πρώτοι τούτο το... γλυκό πιοτό. Αντιλήφθηκαν γρήγορα την μουσική ευφυία του Andersen, απόλαυσαν την αγγελική φωνή του DC Cooper και τίμησαν - όσο κανένας λαός στον πλανήτη - τους Royal Hunt. Ίσως το πιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ. Ούτε δευτερόλεπτο χαμένο, ούτε νότα απέριττη. Μουσικάρες, ρεφρενάρες, η κατάλληλη μίξη του AOR με το power και το progressive metal. Μόνο ύμνοι σε αυτή τη δισκάρα.
7
Rhapsody - Legendary Tales
To πρώτο άκουσμα ήταν ένα μικρό σοκ. Το δεύτερο η συνειδητοποίηση του μουσικού μεγαλείου που άρχισε να ανατέλλει. Το... εκατοστό η συνήθεια που έγινε λατρεία. Τέτοιος λυρισμός σπάνιζε στο metal μέχρι να εμφανιστούν οι φοβεροί και τρομεροί Ιταλοί. Τέτοια θεατρικότητα, τέτοια ορμή σε ντεμπούτο δεν το ματαβρίσκεις. Οι Rhapsody έκαναν αισθητή την παρουσία τους από την πρώτη... νότα και δημιούργησαν ένα αριστούργημα που όχι μόνο άντεξε στο πέρασμα των ετών, αλλά έγινε πλέον κλασικό.
8
Heavens Gate - Livin' in Hysteria
H γερμανική metal σκηνή ζούσε τη δική της αναγέννηση στις αρχές της δεκαετίας του '90 και μια μπάντα - πρωτεργάτρια ήταν αυτή των Heaven's Gate. Το δικό τους magnum opus ήταν το "Livin' In Hysteria". Ο Sascha Paeth έγραψε κομματάρες, ο Thomas Rettke έκανε τις ερμηνείες της ζωής του και τo "Livin' In Hysteria" ήταν το άλμπουμ που άφησε το στίγμα του στο ευρωπαϊκό power metal.
9
Manowar - Sign Of The Hammer
Oι Μούσες ξέρουν που πηγαίνουν και ποιον συντροφεύουν... Το 1984 έμειναν για καιρό στο πλευρό του Joey DeMaio και ο ηγέτης των Manowar δέχθηκε με ευχαρίστηση την παρέα τους και την... αξιοποίησε με δύο δίσκους την ίδια χρονιά. Ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Μόνο που το «σημάδι του σφυριού» ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά. Ένας δίσκος διαφορετικός, με περισσότερο συναίσθημα, με τον Eric Adams να συγκλονίζει με την αιθέρια φωνή του, με το μπάσο να καλπάζει, με τις κιθάρες του Ross the Boss να μοιάζουν με μουσικά ρίχτερ και τα τύμπανα του Scott Columbus να ακούγονται σαν ο παντοδύναμος Thor να κραδαίνει το πανίσχυρο Mjolnir.
10
Angra - Angels Cry
Πιο ταιριαστό όνομα για να περιγράψει ένα άλμπουμ δεν θα μπορούσαν να έχουν βρει οι Βραζιλιάνοι Angra. Γιατί η φωνή του αδικοχαμένου Andre Matos έβγαλε να έχει «γεννηθεί» σε ένα ουράνιο μεταλουργείο. Φρεσκάδα στις συνθέσεις, η προσθήκη του κλασικού στοιχείο της μουσικής έβαλε και άλλα χρώματα στον μεταλλικό καμβά και ο δίσκος ήταν το πρώτο βήμα μιας μπάντας που έγραψε - και συνεχίζει να γράφει - τη δική της ιστορία.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
