Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 27/01/2016 @ 10:45
Οι High On Fire είναι το μουσικό αντίστοιχο του Conan του Βάρβαρου. Ξεπετάχτηκαν από τη φαντασία του συγγραφέα Robert Howard, τους πίνακες του Frank Frazetta, τις όπερες του Wagner και έχουν βαλθεί να διαδώσουν σε κάθε γωνία αυτού του κόσμου τι σημαίνει επιβλητική μουσική. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς σε ένα κόσμο γεμάτο trends και κατηγορίες, είδη και ταμπέλες, αυτοί παραμένουν τόσο περήφανοι στη μπουνταλάδικη κοσμάρα τους. Δύο δεκαετίες τώρα και με κάθε τους κυκλοφορία, εξαπολύουν χοντροκομμένο, τραχύ, βρώμικο, αλήτικο και ισοπεδωτικό heavy metal που υπακούει μόνο στις προσταγές των Black Sabbath και των Slayer. Doom και thrash, εξ ου και το όνομα High On Fire... Το γεγονός ότι ξεκίνησαν το '98 στην Oakland της California από τον κιθαρίστα-τραγουδιστή Matt Pike (ex-Sleep) και τον ντράμερ Des Kensel είναι απλώς μία γήινη πληροφορία για τις βιογραφίες...
Έχοντας αλλάξει τρεις μπασίστες (ένας εκ των οποίων ήταν ο θρύλος Joe Preston που έμεινε για έναν δίσκο), τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν σταθερή σύνθεση, με τον Jeff Matz (ex-Zeke) να συμπληρώνει την ανίερη τριάδα. Οι δίσκοι τους επτά, μέχρι στιγμής, και οι High On Fire όχι μόνο αναγνωρίζονται ως μία από τις σημαντικότερες μπάντες του σύγχρονου metal, όχι μόνο είναι μάστορες στην τέχνη των heavy riff, αλλά έχουν ξεχωριστό και αμετάβλητο χαρακτήρα και υψώνουν το ανάστημά τους με περίσσεια περηφάνια και πείσμα απέναντι σε κάθε μόδα που ξεπετάγεται κατά καιρούς. Το ξέρατε πως τα τέσσερα μέλη των Mastodon συναντήθηκαν για πρώτη φορά τυχαία το 1999, σε ένα υπόγειο που έδιναν συναυλία οι High On Fire;
O frontman Matt Pike θα μπορούσε άνετα να είναι γιος του Lemmy (μας λείπεις θείε), καθώς κάνει κι αυτός γαργάρες με πρόκες και γυαλιά για να ζεστάνει τη φωνή του. Κανένας άλλος δεν τραγουδάει σαν αυτόν και κυρίως κανείς δεν παίζει κιθάρα σαν αυτόν. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που ξεσκίζει τη Les Paul του και δεν θεωρήθηκε άδικα ως σύγχρονος guitar hero από το Rolling Stone. Σχεδόν τριάντα χρόνια είναι στο κουρμπέτι, με τη θητεία του στους stoner θεούς Sleep να αυξάνει τη βαρύτητα της κληρονομιάς του επικίνδυνα. Η επιβλητική φιγούρα του στις συναυλίες (σχεδόν πάντα γυμνόστηθος) αποτελεί σήμα κατατεθέν της μπάντας, ακόμα και αν, τώρα πια, η κοιλούμπα του τραβάει περισσότερη προσοχή απ' ό,τι θα 'πρεπε. Είπαμε, όμως, βάρβαροι άνθρωποι και βάρβαρη μουσική.
Ειδική μνεία αξίζει και στον ντράμερ Des Kensel, που σε κάθε δίσκο παραδίδει μαθήματα heavy metal drumming. Δεν ακολουθεί το metalcore, το punk ή το thrash μονοπάτι. Γράφει σε ένα ξεχωριστό στυλ, είναι αλάνθαστος και παρέα με το μπάσο λειτουργούν σαν ισοπεδωτικός οδοστρωτήρας. Χαμηλών τόνων και σοβαρός τύπος πάντως. Πρέπει να ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες όταν συνάντησε τον Matt Pike και αποφάσισαν να παίξουν μαζί. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την χημεία που έχουν μεταξύ τους και που είναι υπεύθυνη για τον ήχο και το στυλ αυτής της μοναδικής μπάντας.
Οι High On Fire δεν θα γίνουν ποτέ πασίγνωστοι. Η δημοτικότητά τους δεν θεωρώ ότι θα γιγαντωθεί και τα τραγούδια τους δεν θα παίξουν ποτέ στο ραδιόφωνο. Η μουσική τους, όμως, θα είναι πάντα εκεί έξω, περιμένοντας και προκαλώντας όσους είναι αρκετά θαρραλέοι για να ακούσουν το κάλεσμά της.
Αυτά εδώ είναι τα 10+1 αγαπημένα μας τραγούδια τους...
Καταιγισμός από τύμπανα στην εισαγωγή, fade-in και το χαρακτηριστικό σκάψιμο στην κιθάρα δίνει τον ρυθμό κατευθείαν στο ένστικτο του ακροατή. Στίχοι για τη Βαβυλώνα, για μυθικά πλάσματα, για δαίμονες και ούτε στιγμή γραφικοί, δίνουν πάτημα για ένα πιασάρικο και εθιστικό ρεφρέν. Αυτή η μαγκιά τους να γράφουν ρεφρενάρες είναι πραγματικά αξιοζήλευτη. Κατά τ' άλλα έχουμε να κάνουμε με ένα ιδανικό ξεκίνημα δίσκου που καταφέρνει στα τεσσεράμιση λεπτά του να συνοψίσει τον ήχο των High On Fire.
Ο πρώτος δίσκος της μπάντας, "The Art Of Self Defense", έχει, όπως είναι εύκολο να φανταστεί κανείς, αρκετό από τον αέρα (ή τον καπνό) των Sleep. Σε αυτό το τραγούδι φαίνονται ακόμα οι «ουλές» του stoner παρελθόντος του Matt με τους στίχους να αφορούν έναν πρωτόγονο πολεμιστή που επιστρέφει στη φυλή του κρατώντας τα σκαλπ όσων τον πρόδωσαν. Metal ως το κόκκαλο. «For I am the one whom by others is called Fireface!»
Σε αυτή την εισαγωγή φαίνεται πώς κάνεις κουμάντο... Εδώ η μπάντα έχει βρει πλέον τον χαρακτήρα της και πειραματίζεται με επικές συνθέσεις, αλλαγές στους ρυθμούς και πολύπλοκες ενορχηστρώσεις. Πόσες μπάντες θα σκότωναν για ένα τέτοιο τραγούδι; Για ένα τέτοιο ρεφρέν; Ακόμα και το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου προκαλεί δέος... Όσο για τη συγκλονιστική αλλαγή λίγο πριν το έκτο λεπτό, θα πρέπει να την ακούσει κανείς για να την πιστέψει.
Εν έτει 2015, o Matt Pike έχει αποτοξινωθεί από το αλκοόλ, έχει ωριμάσει και πλέον οι στίχοι του αγγίζουν πιο βαθιά ζητήματα. Μπορεί να μίλησε για θεωρίες συνωμοσίας, για εξωγήινους και κάπου να το έχασε, εδώ όμως γράφει έναν ύμνο για όλους τους πιτσιρικάδες που σαν και αυτόν χάθηκαν, ψάχτηκαν και τελικά βρήκαν τον δρόμο τους. Ένα δρόμο μοναχικό και ξεχωριστό. To τελευταίο λεπτό του τραγουδιού είναι απόσταγμα μιας ολόκληρης ζωής.
Να που το reunion των Sleep άφησε το σημάδι του στη δισκογραφία των High On Fire. Ένα αργό και εθιστικό κομμάτι που βγήκε για να δείξει πώς το κάνουν οι παλιοί. Να κλονίσει όσους θεωρούν πως ξέρουν να γράφουν stoner, όσους νομίζουν πως τα θηρία των '90s έχουν ξεπεραστεί. Γιατί μόνο ένας από τους συνθέτες του "Dopesmoker" θα μπορούσε να γράψει αυτή την τέλεια φράση που ακολουθεί την πρώτη στροφή...
Αυτό το τραγούδι θεωρείται από πολλούς και όχι άδικα το καλύτερο των High On Fire. Σίγουρα είναι το πιο ακραίο. Ένα αυθεντικό soundtrack μεσαιωνικού πολέμου. Το κομμάτι που αναπαριστά τη στιγμή της σύγκρουσης δύο αντίπαλων στρατών. Τη λύσσα του πεδίου μάχης. Σπάνια μια μπάντα καταφέρνει να περιγράψει αυτό το φαινόμενο τόσο εύστοχα και θεατρικά που να σπάνε κόκκαλα.
Αυτό εδώ το αριστούργημα, μαζί με το "The Sunless Years", θα μπορούσε να θεωρηθεί μπαλάντα. Σαφέστατα και όχι με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά υπό την έννοια πως προκαλεί έντονη συγκίνηση και δέος. Πάντα μου φέρνει στο μυαλό έναν πρωταγωνιστή, ο οποίος έχοντας μόλις περάσει από κάποια προσωπική δοκιμασία βρίσκεται καθιστός και κοιτάζει τις παλάμες των χεριών του. Βαθιά προσωπικό και συγκλονιστικό τραγούδι.
«Nod» είναι η Γη Ναιδ όπου, κατά την παλαιά διαθήκη, ο Θεός φυγάδευσε τον Κάιν αφότου εκείνος δολοφόνησε τον ίδιο του τον αδερφό (Γένεσις 4,16). Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο άρθρο σχετικά με αυτό το κομμάτι και ας μην έχει παιχτεί ποτέ σε συναυλία. Εγκληματικά υποτιμημένο. Ειδικά τα τρία τελευταία του λεπτά, με το άριστο rhythm section, το εκπληκτικό του solo και την κολοσσιαία riffάρα που το κλείνει στάθηκαν αφορμές για να λατρέψω αυτό το συγκρότημα. Το "Death Is This Communion" είναι ο καλύτερος δίσκος των High On Fire και με αυτήν εδώ την τραγουδάρα φτάνει στο τέλος του...
...και με αυτήν εδώ ανοίγει! Το riff που σκάει στο 1:10 έχει τόσο τσαμπουκά που δικαιωματικά έχει κερδίσει μία θέση στο setlist κάθε συναυλίας της μπάντας από το 2007 και μετά. Φανταστικό ρεφρέν, σολάρα με τον ατελείωτο και μία μπάντα που κυριολεκτικά βρίσκεται στα καλύτερά της. Τότε που ήταν ακόμα νωρίς για να παρατήσει τις καταχρήσεις και που μπορούσε να συνυπάρξει με τους δαίμονές της.
Ξέρεις αυτήν τη χρυσή κατηγορία με όλα τα αθάνατα τραγούδια της μουσικής που αγαπάμε; Τη λίστα με το "Master Of Puppets", το "Angel Of Death", το "Cowboys From Hell", το "Painkiller" και όλες τις άλλες κλασικούρες που ξεπερνούν σε φήμη τους δημιουργούς τους και που κάθε μέρα γοητεύουν χιλιάδες ανθρώπους να ασχοληθούν με το heavy metal... Ε, το "Snakes For The Divine" ανήκει σε αυτή την κατηγορία.-
Οι εννιά στους δέκα με αυτό το τραγούδι ξεκινήσαμε να ακούμε High On Fire. Μόνο και μόνο, λοιπόν, για το πόσο άμεσο και ξεσηκωτικό είναι αξίζει μία θέση σε αυτό το άρθρο. Τρία λεπτά σύγχρονης Motorhead-ίλας, εθιστικής φωνογραμμής και υποδειγματικού soloing φτάνουν και περισσεύουν. Το συνιστώ σε όσους δεν έτυχε να γνωρίζουν αυτή τη μπαντάρα και θέλουν γρήγορα και ωραία να πάρουν μια δόση.
«Spit in their evil eyes!»
