Ανασκόπηση 2015: Post-rock

Το 2015, το post-rock συνέχισε το ταξίδι του στη μουσική σφαίρα με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που εξελίσσονται οι συνθέσεις του: βιώνοντας σκαμπανεβάσματα, έχοντας ταξιδιάρικη διάθεση και στηριζόμενο στο παιχνίδι που διαδραματίζεται στην απόσταση μεταξύ ζενίθ και ναδίρ. Τα γνωστά ονόματα δεν κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν εαυτούς, όμως οι νεοφερμένοι και οι υπόγειοι του είδους, μας προκάλεσαν ουκ ολίγες συγκινήσεις… Όσοι έσκαψαν βρήκαν αρκετά διαμάντια, μερικά από τα οποία σας παρουσιάζουμε κι εδώ. Συναυλιακά, η όλη κατάσταση της χώρας μας, πήρε μπάλα και το post-rock, οδηγώντας σε ακόμη πιο περιορισμένο αριθμό ξένων καλλιτεχνών να επισκέπτεται την Ελλάδα εν συγκρίσει με άλλες χρονιές, ωστόσο διατηρούμαστε ακόμα σε καλό επίπεδο. Περισσότερα και πιο αναλυτικά παρακάτω...

♦ Στιγμές ♦

Πέντε στιγμές του 2015 σε ένα φιλήσυχο μουσικό είδος

1. Οι Maybeshewill ιδρύθηκαν το 2005 στο Leicester της Αγγλίας. Με τέσσερις full-length δίσκους στο ενεργητικό τους, κατάφεραν να εξελιχθούν σε μία από τις πιο αγαπητές post-rock μπάντες, όμως το ταξίδι τους αποδείχθηκε μικρό... Με μακροσκελή ανακοίνωση αποκάλυψαν πως οι συναυλίες που θα δώσουν το 2016 θα είναι, όπως όλα δείχνουν, οι τελευταίες τους ως συγκρότημα. Ευτυχώς, θα περάσουν και από τα μέρη μας.
2. Είναι γνωστό πως το post-rock είναι από τα ιδανικά ακούσματα για τη μουσική επένδυση ταινιών. Οι Explosions In The Sky, σε συνεργασία με τον David Wingo, έντυσαν το "Manglehorn", τη φετινή ταινία του David Gordon Green με πρωταγωνιστή τον Al Pacino. Μπορεί η ταινία εν τέλει να βυθίστηκε στη χρυσή μετριότητα, ωστόσο το soundtrack διασώζεται με ευκολία.
3. Τρομακτική η περιπέτεια του Scott Kelly, ηγέτη των Neurosis, μέλος των Tribes Of Neurot και Corrections House, και μία από τις πλέον σημαντικές φιγούρες της σκληρής πλευράς αυτού του ήχου. Τον Μάρτιο, η γυναίκα του ξύπνησε ξαφνικά δίχως να μπορεί να δει ή να περπατήσει. Κάποιους μήνες μετά, αναρρώνει με σοβαρές μόνιμες βλάβες στο αιθουσαίο σύστημα που επηρεάζει την ισορροπία. Συγκινητική η ανταπόκριση των οπαδών με έρανο στο GoFundMe.
4. Είκοσι χρόνια καριέρας έκλεισαν οι Σκωτσέζοι Mogwai, ένα από τα συγκροτήματα που σχημάτισαν και καθιέρωσαν τον σημερινό ήχο που ονομάζουμε post-rock. Το γιόρτασαν με μια μεγάλη περιοδεία και ένα τριπλό CD με τα highlights μιας μεγάλης διαδρομής, καθώς και μερικά σπάνια κομμάτια τους. Εμείς, μπορέσαμε να τους πούμε τα χρόνια πολλά και από κοντά, στο Plissken.
5. Οι Λετονοί Audrey Fall κυκλοφόρησαν το 2014 το ντεμπούτο τους, ένα από τα συγκλονιστικότερα άλμπουμ της τότε χρονιάς. Προς λύπη μας, δεν πέρασαν παρά μήνες από την κυκλοφορία του -και την από το πουθενά επιτυχία του στις υπηρεσίες streaming- όταν ανακοίνωσαν ότι κάνουν διάλειμμα επ' αόριστον, με αιτιολογία ότι δεν θέλουν να κάνουν εκπτώσεις στην τέχνη τους. Σεβαστόν και ελπίζουμε να ξανακούσουμε από αυτούς πιο σύντομα απ' όσο υπονοούν.

♦ Τα βαριά χαρτιά ♦

Η δισκογραφική παρουσία των μεγάλων ονομάτων ενός αντιεμπορικού ήχου

1. Godspeed You! Black Emperor: Το κορυφαίο post-rock συγκρότημα όλων των εποχών κυκλοφόρησε δίσκο και αυτό από μόνο του συνιστά highlight της χρονιάς για το είδος. Το "Asunder, Sweet And Other Distress" αποτελείται από τέσσερα κομμάτια, ωστόσο είναι στην ουσία μια μοναδική σύνθεση 40 λεπτών που έπλαθαν μέσω των ζωντανών τους εμφανίσεων τα τελευταία χρόνια. Δεν φτάνει ούτε κατά διάνοια τις περασμένες κορυφές τους, όμως παραμένει σε υψηλότατο επίπεδο.
2. Mono/The Ocean: Εν έτει 2015, οι Mono είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η post-rock σκηνή, διατηρώντας ένα τρομερό momentum. Οι The Ocean αποτελούν σταθερά μία από τις ποιοτικότερες post-metal μπάντες εκεί έξω -αν και περισσότερο progressive αποκαλεί πια κανείς αυτό που κάνουν. Με αφορμή την κοινή τους περιοδεία, κυκλοφόρησαν ένα split EP 25 λεπτών. Το τραγούδι των The Ocean είναι από τα εντυπωσιακότερα της χρονιάς. Εκείνο των Mono διατηρεί το άμεσα αναγνωρίσιμο πια ύφος τους και αποτελεί ένα καλό πρόγευμα για το κυρίως πιάτο, όταν αυτό έρθει.
3. God Is Αn Astronaut: Σταθεροί στο διαστημικό και ανεβαστικό post-rock τους στο "Helios | Erebus" οι Ιρλανδοί. Χωρίς να ανεβαίνουν ένα σκαλάκι παραπάνω από τα προηγούμενα, δημιουργούν με την δική τους συνταγή μουσικές που δεν θα προσελκύσουν νέους φίλους. Στην σύνθεση "Vetus Memoria", ως πιο δυνατή και βαριά, βρίσκεις ένα λιμάνι να αράξεις. Όλα τα άλλα, σαν να ακούγονται ίδια, με απουσία πειραματισμού, που τόσο καλά έκαναν στο παρελθόν. Δεν είναι κάτι το απολαυστικό, ούτε μια εξέλιξη στον ήχο τους. Μπορεί, όμως, να λειτουργήσει σαν ένα ήρεμο χαλαρωτικό background.
4. Caspian: Να μια μπάντα με αρκετά φανατικό κοινό στην χώρα μας, η οποία ωστόσο μας απογοήτευσε φέτος. Ο δίσκος "Dust Αnd Disquiet" δεν είχε την απαραίτητη ένταση, τις εκρήξεις και τα φανταστικά θορυβώδη ξεσπάσματα που μας έχουν συνηθίσει. Παρότι είναι γλυκός, ατμοσφαιρικός και μελαγχολικός, απέτυχε να αποδώσει τα αναμενόμενα και να μας χτυπήσει δυνατά. Βρήκαμε παρηγοριά στα "Arcs Of Command" και "Sad Heart Of Mine" που περικλείουν πολλά όμορφα σημεία τους και σώζονται από την μετριότητα.
5. Envy: Ο ευφυέστατος συνδυασμός post-rock με screamo τούτων των Ιαπώνων τους έχει κερδίσει ουκ ολίγους οπαδούς από τα τέλη των '90s μέχρι σήμερα. Με το φετινό "Atheist's Cornea" ξεπερνούν για ακόμη μια φορά τις προσδοκίες και μέσα από την γεμάτη απίθανες κραυγές και συναισθηματικές περιπέτειες μουσική τους βρισκόμαστε μπροστά σε μια καταπληκτική ακουστική και πνευματική εμπειρία.

♦ Η δεύτερη γραμμή ♦

Οι καλλιτέχνες που με κόπο και ...τρόπο έχουν καθιερωθεί και επιζητούν το κάτι παραπάνω

1. Marriages: Η "Salome" είναι η Emma Ruth Rundle με την μπάντα της. Πρόκειται για έναν υπέροχο δίσκο που κινείται μεταξύ shoegaze και post-rock. Όμορφο, σαγηνευτικό, νωχελικό και απελπισμένο δημιούργημα, ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας. Οι φωνές υπέροχες. Οι κιθάρες μαγικές. Οι θόρυβοι ενδιαφέροντες. Η ατμόσφαιρα μοναδική. Το συναίσθημα πλούσιο. Η ενορχήστρωση μοναδική. Απολαύστε και θυμηθείτε έναν από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους της χρονιάς. Θα σας ανταμείψει και με το παραπάνω και εδώ θα βρείτε αρκετά αγαπημένα σας κομμάτια.
2. Toundra: Οι Ισπανοί Toundra φτάνουν αισίως στο τέταρτο άλμπουμ τους και καλλιτεχνικά στο κορυφαίο δημιούργημά τους μέχρι στιγμής. Το "IV" είναι ένας concept δίσκος που μέσω των περιπετειωδών ηχοτοπίων της συναισθηματικά έντονης μουσικής ακολουθεί την ιστορία δύο αλεπούδων - δίχως στίχους βέβαια. Ίσως ό,τι πιο ενδιαφέρον ακούσαμε φέτος σε αμιγώς post-rock μονοπάτια (δίχως ξεστρατίσματα δηλαδή). Ειδική μνεία στο κομμάτι "Kitsune".
3. Maserati: Δύο χρόνια μετά το εξαιρετικό live στη χώρα μας, οι Maserati επιστρέφουν με τον έκτο, αισίως, δίσκο τους. Η συνταγή και το όραμά τους είναι σαφές και το "Rehumanizer" με το εξαίρετο ρετρο-φουτουριστικό του εξώφυλλο δεν θα διαφοροποιηθεί: Post-rock / space rock ταξίδια που δανείζονται πολλά στοιχεία από τα ψυχεδελικά krautrock τριπαρίσματα των κορυφαίων συγκροτημάτων του είδους, ωστόσο σε σημεία δείχνει εγκλωβισμένο στη μανιέρα του.
4. Kauan: Οι Ρώσοι Kauan έκαναν το όνομά τους δισκογραφώντας σχεδόν ασταμάτητα από το 2007 μέχρι σήμερα, κινούμενοι σε σκοτεινά post-rock μονοπάτια που μπλέκονται με την ατμοσφαιρική folk και όταν βαραίνουν χτυπάνε doom metal καμπάνες. Το "Sorni Nai" αντλεί τη θεματολογία του από το περιστατικό στο Dyatlov Pass, ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του 20ου αιώνα.
5. Locrian: Έγραψαν και το "Infinite Dissolution" στην Relapse. Διακρίνονται για τον ακραίο ήχο που αγγίζει το black metal, ο οποίος όμως γεμίζει με ambient και drone ατμόσφαιρα και καταλήγει σ' ένα παγωμένο post-rock. Λόγω της ιδιαιτερότητας του ήχου τους, είναι άκουσμα για συγκεκριμένα αυτιά. Έχουν, όμως, μια πηγαία ακρότητα που μπολιάζεται με πιο εύπεπτα πραγματάκια, που απορίας άξιο είναι πώς δεν τους έπιασαν οι hipsters να τους αποθεώσουν και να τους αγαπήσουν! Όμορφα κομμάτια που μπορούν να χαζέψουν και την πιο αδιάκριτη φύση. 

♦ Άγνωστα διαμάντια ♦

Οι αφανείς ήρωες που ευθαρσώς απέδειξαν ότι αξίζουν περίοπτη θέση στον post-rock χάρτη

1. Izah: Στο "Sistere", οι Ολλανδοί κάνουν την έκπληξη. Αν και πιο βαρύ από τα υπόλοιπα του είδους και με διάφορα στοιχεία black και doom, είναι σίγουρα μέσα στους καλύτερους δίσκους του χώρου.  Μαζεύει τα απαραίτητα από κάθε ακραίο παρακλάδι, αλλά ουσιαστικά παρουσιάζει ένα δύσκολο και πολύπλοκο post-rock που ακούγεται μαγικό. Είπαμε, είναι σπαρακτικά όμορφο και τιμωρεί για τα καλά, με ατμοσφαιρικά και βίαια χάδια. Είναι ένα σκληρό post-rock που δεν έχει ξανακουστεί. Διαμάντι. Σπέρνει, πώς αλλιώς να το πούμε;
2. We Stood Like Kings: Οι Βέλγοι We Stood Like Kings γράφουν μουσικές που λειτουργούν ως soundtrack βουβών ταινιών της δεκαετίας του '20. Το 2014 κυκλοφόρησαν το "Berlin 1927", ένα άλμπουμ στηριγμένο στην ταινία "Berlin: Symphony Of A Metropolis" του 1927. Φέτος, το αριστουργηματικό "USSR 1926" χτίστηκε για να κοσμεί το "A Sixth Part Of The World" (1926) του Dziga Vertov και το κάνει με τον πλέον επιβλητικό τρόπο, έχοντας ως όχημα τις μυστηριώδεις μελωδίες του πιάνου.
3. Tempel: Έχοντας, ίσως, το εξώφυλλο της χρονιάς, το "The Moon Lit Our Path" όφειλε να είναι αρκούντως υποβλητικό και εμπνευσμένο - και έτσι ακριβώς πορεύεται. Άκρως μεταλλικό και riff-άτο, πρόκειται για ένα από τα ποιοτικότερα instrumental άλμπουμ της χρονιάς. Άγριες συνθέσεις που ευνοούν τόσο το κοπάνημα, όσο και το ταξίδι σε ηχοτοπία σπάνιας ομορφιάς. Μετά το ποιοτικότατο ντεμπούτο τους και τούτο το δεύτερο άλμπουμ που τους εκτόξευσε ποιοτικά, αναμένουμε να δούμε πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν όταν επιχειρήσουν την τρίτη, κομβικής σημασίας δισκογραφική τους δουλειά.
4. Sunset In The 12th House: Οι Sunset In The 12th House είναι η post-rock μετεμψύχωση των atmospheric black metallers Dordeduh (οι μισοί Negura Bunget). Το "Mozaic" είναι ο πρώτος τους δίσκος και σφύζει από a la-Grails ψυχεδέλεια και ...τσιφτετέλια. Οι μυστικιστικές μελωδίες, οι οριεντάλ ρυθμοί, αλλά και τα δυναμικά ξεσπάσματα δίνουν στο ντεμπούτο των Ρουμάνων μια ομορφιά εκ πρώτης όψεως, ενώ οι εκπλήξεις που βρίσκονται κρυμμένες αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα.
5. Sannhet: Στο "Revisionist" συναντάμε ένα σκληρό post-rock που λαμβάνει σάπια, λασπωμένα και μαύρα στοιχεία από περισσότερο ακραία μουσικά παρακλάδια. Δεν κερδίζει άμεσα, αλλά όταν το καταφέρει, σε κάνει καταδικό του. Μοντέρνο, όμορφο, γεμάτο ουσία που συναρπάζει. Δεν είναι εμπορικό και δεν θα γίνει ποτέ. Είναι τόσο άσχημο και κρύο που καταλήγει σε μια απροσδιόριστη ομορφιά που τσακίζει. Εξωτικό και ψαγμένο. Χωρίς φωνητικά, με μεγάλα σε διάρκεια περάσματα και δυνατά ακανόνιστα σκαμπανεβάσματα που μυρίζουν τρόμο.

Check also: Yuri Gagarin - "At The Center Of All Infinity", Verticals - "Grace Of Existence", Solkyri - "Sad Boys Club".

♦ Στο περίπου ♦

Δίσκοι που δεν υπηρετούν απόλυτα τούτο το παρακλάδι, αλλά έχουν ακλόνητα στοιχεία

1. Low: Πλέον δεν πρωτοτυπούν σχεδόν σε τίποτα. Ξέρεις τι θα ακούσεις. Περιμένεις τα ίδια και τα ίδια. Πώς γίνεται, όμως, το "Ones And Sixes" να είναι και αυτό τόσο καλό; Πώς μπορούν να διατηρούν τόσα χρόνια αυτό το επίπεδο; Μόνο με ταλέντο, έμπνευση και δουλειά, προφανώς. Ζηλευτά και τα τρία, αλλά σίγουρες σταθερές για αυτούς. Σε συνδυασμό με την επίσκεψή τους, αυτός ο δίσκος κατάφερε να μας αγγίξει ιδιαίτερα. Δεν γίνεται να σου αρέσει η καλή μουσική και να μην σ' αρέσει αυτό το ήρεμο, μελωδικό, υπέργλυκο και τόσο καλοφτιαγμένο rock των Low.
2. Six Organs Of Admittance: Ακραίος για το είδος δίσκος, που ξεφεύγει εντελώς από τα συνηθισμένα. Το "Hexadic" είναι γεμάτο απρόσιτους θορυβώδεις αυτοσχεδιασμούς που έχουν γνώμονα την ψυχεδέλεια και ένα εξελιγμένο post-rock, αλλά καταλήγουν σε ένα άρρωστο noise rock χωρίς καμία συνταγή και με αδιανόητα προχωρημένο μουσικό στόχο. Παράνοια, παραμόρφωση, θόρυβος και πειραματισμός στο μεγαλείο του. Ναι, είναι από εκείνες τις δουλειές που θα ξενίσουν πολλούς και θα διώξουν άλλους τόσους. Αν σου κάνει κάτι από το πρώτο άκουσμα, μείνε. Θα ξετρελαθείς. Είναι εκλεκτικό άλμπουμ. Διαλέγει αυτό τους ακροατές του.
3. Corrections House: Μπορείς να το πεις προοδευτικό rock. Ναι, αλλά για να πέσεις μέσα καλύτερα να το πεις υπερ-προοδευτικό, μιας και βάζει νέους κανόνες. Το "Know How Τo Carry Α Whip" δείχνει πώς ο βιομηχανικός θόρυβος θα έπρεπε να ακούγεται στην σύγχρονη μουσική. Εξαιρετική συνοχή, φοβέρες ιδέες και ψαγμένες, ψυχρές, εθιστικές, μικρές παράνοιες. Αδιανόητες κιθάρες. Θόρυβος. Ηλεκτρονικές ανωμαλίες. Ένας δίσκος που βρίσκει την super αυτή μπάντα πιο ώριμη και αρκετά πιο σαφή. Δεν είναι πλέον μια μπάντα μελών, αλλά ένα συγκρότημα που απέκτησε ταυτότητα. Τέρμα το πείραμα. Εδώ έχουμε ακραία, μοντέρνα και σαφώς δύσκολη και δύσπεπτη μουσική.
4. Pyramids: Ναι, είναι ένα παγωμένο shoegaze, με black metal επιρροές και περάσματα, που θα γοητεύσει άνετα φίλους του post-rock. Το "A Northern Meadow" είναι προοδευτικό, κρύο, σάπια βιομηχανικό και απόμακρο. Η βάση του τρομάζει και οι ήχοι του τσακίζουν. Ευέλικτο και πειραγμένο, δένει σκοτεινά είδη σε ένα ταξίδι τρόμου. Δεν θα το βρεις εύκολα αλλού. Σίγουρα δεν θα το καταλάβεις άμεσα. Δεν είναι βατό. Είναι ακραίο. Δεν είναι εύκολο. Είναι βίαιο. Κλέβει με την καλή έννοια, από παρά πολλά μουσικά παρακλάδια, αλλά κρατάει σταθερές και διατηρεί τον χαρακτήρα του.
5. Teeth Of The Sea: Οι Βρετανοί Teeth Of The Sea είναι μία από τις πλέον μεγαλεπήβολες μπάντες μέσα στην υπόγεια αίγλη τους. Για ακόμη μια φορά επαναπροσδιορίζουν εαυτούς με το "Highly Deadly Black Tarantula". Χρησιμοποιώντας την χαρακτηριστικότατη τρομπέτα τους, τους ογκώδεις ηλεκτρονικούς ήχους και την παραμόρφωση, καταφτάνουν σε ένα ακόμη καινοτόμο αποτέλεσμα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας. Όπως λένε και οι ίδιοι, από τον Aphex Twin στους Throbbing Gristle...

Check also: Οι λάτρεις του spoken word μην χάσετε τον δίσκο των Enablers και οι πιο έντεχνα αλήτες ψάξτε τους Ought. 

♦ Atmospheric Sludge Metal ♦

Αυτό που κάποιοι αποκαλούν post-metal

1. Minsk: Αν ψάχνεις να βρεις τον πιο καταστροφικό, σκληρό και εξελιγμένο δίσκο του είδους για το 2015, το "The Crash And The Draw" είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου τύχει. Διαθέτει εξαιρετικές και καινοτόμες ιδέες. Αποδίδεται άψογα και καταλήγει να παρουσιάζει ένα βιβλίο γεμάτο με τις καλύτερες συνταγές του χώρου. Η συγκίνηση από τους οπαδούς, αναπόφευκτη. Ο θαυμασμός από τους νέους, αδιανόητος. Είναι ο δίσκος που θα σε κάνει να ψάξεις αν υπάρχουν παρόμοιες μπάντες, ώστε να έχεις την ελπίδα να βρεις κάτι κοντά στο διαμάντι που άκουσες. Δύσκολο, βέβαια, καθώς μόνο οι πατέρες τους είδους, Neurosis, μπορούν να τους κοντράρουν εδώ. Κανείς άλλος. Στεγνά, είναι ο δίσκος που έχει τα πάντα. Πρόοδος, ψυχεδέλεια, ατμόσφαιρα και καταστροφή, δίχως κανένα έλεος.
2. Rosetta: Στο "Quintessential Ephemera", η μπάντα εξηγεί και ορίζει πώς πρέπει να είναι το βαρύ και συνάμα μελωδικό post-rock, καθώς και πώς θα έπρεπε να παίζεται το μοντέρνο hardcore. Για την ηχογράφησή του, στρατολόγησαν τον κιθαρίστα και τραγουδιστή των City Of Ships. Η επιρροή του στον ιδιαίτερο ήχο των Rosetta είναι εμφανής και προσφέρει φρέσκο αέρα στον ήχο του συγκροτήματος που με τους πρώτους δίσκους του, το 2005 και το 2007, στιγμάτισε το post-metal όσο ελάχιστοι.
3. Sumac: Ίσως το πιο βαρύ δημιούργημα όλης της ανασκόπησης. Το "The Deal" είναι μακριά από το είδος, αλλά κατέχει αυτή την δημιουργική πρωτοτυπία που ξέρουν καλά μπάντες του χώρου. Πώς να μην ξέρει φυσικά και ο Aaron Turner, που από τους Isis έφτιαχνε τα πιο σκληρά και ατμοσφαιρικά post-rock άλμπουμ που ακούμε μέχρι σήμερα. Έτσι κι εδώ, αυτή η μπάντα επιχειρεί να βασανίσει τον ακροατή. Παρότι βίαιο, διατηρεί μια ομορφιά... Μια φανταστική, σάπια, δύσκολη και πολύπλοκη ομορφιά που κάνει την καφρίλα να δείχνει πανέμορφη. Σκληρά μελωδικό και απελπισμένα δημιουργικό.
4. TESA: Πολλά στοιχεία που δένουν το post-rock με το sludge στο "Ghost". Πέντε συνθέσεις οι οποίες ονοματίζονται από τα πέντε γράμματα της λέξης «G H O S T» έκαστος. Πέντε τρομερές συνθέσεις που όσο τις ακούς τόσο βαθύτερα στο κλίμα εισέρχεσαι. Τρομερό και ευδιάκριτο ταλέντο. Όπως είχαμε πει, δεν είναι πρωτοπόροι αλλά καλύπτουν μέσω των επιρροών τους όλο το φάσμα που περιμένει κανείς να ακούσει. Μπορεί να είναι πιο βαρύ από τα συνηθισμένα, αλλά δεν παύει να βρίσκει στα ατμοσφαιρικά του σημεία αρκετά όμορφα και γλυκά περάσματα.
5. Intronaut: Οι Intronaut αποτελούν την τέλεια μίξη atmospheric sludge metal με progressive metal, εξ ου και ακούσατε γι' αυτούς και στην προοδευτική μας ανασκόπηση. Πέμπτη δισκάρα στη σειρά. Δεν το λες κατόρθωμα, μα φυσικό επακόλουθο ενός σχήματος με μουσικό όραμα και άπλετο ταλέντο. Το "The Direction Of Last Things" είναι η jazz για κάφρους, είναι το sludge για τα μαλακά αυτιά και εν γένει ένας δίσκος πλούσιος από ευφάνταστες ιδέες και δαιδαλώδεις συνθέσεις.

Check also: Ρίξτε μια αυτιά στα όμορφα, που λέει ο λόγος, άλμπουμ των Phantom Winter και Planks καθώς αξίζουν ιδιαίτερη προσοχή.

♦ Meanwhile in Greece ♦

Οι ελληνικές απόπειρες που κατάφεραν να μας κερδίσουν

1. we.own.the.sky: Ήδη από το πανέμορφο EP "The Glass/Nails" του 2013, οι Αθηναίοι we.own.the.sky είχαν καταστήσει σαφές πως είναι ό,τι πιο ταλαντούχο έχει να θερίσει η χώρα στα post-rock χωράφια της. Με το φετινό τους ντεμπούτο, "Earths Collide", αποδεικνύουν του λόγου το αληθές και θέτουν τις υποσχέσεις για ένα ακόμα πιο δυνατό μέλλον. Ορχηστρικές συνθέσεις που ξεκινούν από τους God Is An Astronaut και φτάνουν μέχρι τους Pelican και ένας εξαίρετος ήχος, του οποίου το mastering έκανε ο πολύς Jens Bogren (Opeth, Katatonia, Soilwork, Paradise Lost, Symphony X κ.ά.).
2. Afformance: Κυκλοφορόντας τον τρίτο δίσκο τους, οι Afformance μπορούν πλέον να θεωρούνται παλιοσειρές στην εγχώρια post-rock σκηνή που βρίσκεται ακόμα σε παιδικό στάδιο ωρίμανσης. Ως εκ τούτου, τους αξίζει η δέουσα προσοχή, τόσο γι' αυτό όσο και για την αξιοθαύμαστη προσπάθεια που κάνουν για να κυκλοφορήσουν το "Through Walls", αλλά και να κάνουν το όνομά τους μέσω των δυναμικών τους live εμφανίσεων. Τα κομμάτια του νέου δίσκου έχουν πλαστεί ζωντανά όλα αυτά τα χρόνια και χτίζουν όμορφα ηχοτοπία που, με γνώμονα τις διδαχές των Explosions In The Sky, είναι ταυτόχρονα αισιόδοξα, μελαγχολικά και ταξιδιάρικα.
3. Adolf Plays The Jazz: Ανεξαρτήτως είδους, μετρημένες στο χέρι του ενός χεριού είναι οι ελληνικές μπάντες που έχουν περισσότερο συνειδητοποιημένο όραμα, σοβαρότητα και μεγαλεπήβολα σχέδια από τους Adolf Plays The Jazz. Το φετινό τους άλμπουμ, "Tinder", επιχειρεί να είναι ογκώδες και δύσπεπτο, με πινελιές από shoegaze, ambient, drone, μέχρι και jazz. Κάπου το βρίσκει, κάπου το χάνει, όμως αποτελεί σίγουρα σημείο αναφοράς στην εγχώρια σκηνή.
4. No Clear Mind: Οι No Clear Mind είναι μια ομάδα φίλων σε μια ταράτσα στο Μέτς που συγκεντρώνονται για να αποχαιρετήσουν το καλοκαίρι με τους post-rock και shoegaze ήχους τους. Φέτος, έδωσαν στη δημοσιότητα το "Alpha" που αποτελείται από ένα κομμάτι 35 λεπτών, ένα δημιούργημα που αποτελεί προϊόν αυτοσχεδιασμού ένα γλυκό βράδυ του Οκτώβρη του 2010. Λίγες νότες, ambient αύρα και ένα αιθέριο αποτέλεσμα για συγκεκριμένα αυτιά.
5. Kalpa: Το αθηναϊκό κουαρτέτο των Kalpa έκανε φοβερό μπάσιμο με το ντεμπούτο του, "Sequences*", το οποίο έχει την στόφα φτασμένης μπάντας που παίζει με δεξιοτεχνία το παιχνίδι του χτισίματος και της κορύφωσης. Το atmospheric sludge metal τους αντλεί πολλές επιρροές από τους μάστορες του είδους, Isis -και αν τους λείπει η προσωπική ταυτότητα, αναπληρώνουν με τη μαεστρία που κινούνται μέσα σε έναν ήχο που εύκολα μπορεί να καταλήξει σε «μια από τα ίδια». Μην σας ξεφύγει.

♦ Ζωντανές εμφανίσεις ♦

Λιγότερα post-rock live φέτος, ωστόσο πήραμε τη δόση μας

1. Mono / The Ocean: Δεν χωράνε λόγια. Δυο μπάντες τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά μεταξύ τους, έδωσαν μια υπέροχη παράσταση που δεν θα επαναληφθεί εύκολα. Εκείνο το βράδυ αντάμειψε πολλούς. Ήταν μια φανταστική συναυλιακή εμπειρία που χώρεσε σχεδόν τα πάντα. Ένταση, πώρωση, συναίσθημα και άψογες εμφανίσεις. Μπάντες εγγύηση και ήχοι μαγικοί. Κομμάτια με συνοχή και ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που η λέξη όμορφο δεν του φτάνει. Απίθανες εμφανίσεις που μετέφεραν άπλετο συναίσθημα στους παρευρισκόμενους. Τύχη, στ' αυτιά και τα μάτια μας.
2. Shellac: Όσοι δεν τους είδαν ζωντανά πραγματικά έχασαν ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς που πέρασε. Μιλάμε για παράνοια. Μιλάμε για ιστορία. Ήταν μαγικό, εκρηκτικό, ανεπανάληπτο και -έτσι ξερά- φανταστικό. Τι να λέμε τώρα, ο Steve Albini είναι ένας ζωντανός θρύλος και έδειξε μπροστά μας τι πάει να πει rock. Δεν έχει σημασία αν είναι περισσότερο ή λιγότερο post-rock, αν παίζει punk ή rock 'n' roll. Σημασία έχει ότι παρουσίασε μοντέρνες εκδοχές προοδευτικού ήχου που δεν θα χάσει ποτέ μουσικά, ιστορικά και συνθετικά. Ήταν μια εμφάνιση που όμοια της δεν έχει προϋπάρξει.
3. Mogwai: Στα πλαίσια του υπέροχου Plissken Festival, οι κιθάρες των Σκοτσέζων κατάφερναν να τρίξουν την άσφαλτο και την καρδιά μας. Ήταν, στο rock κομμάτι της διοργάνωσης, το κορυφαίο σημείο. Εξαιρετικοί, σκληροί, θορυβώδεις και ορεξάτοι. Σαν γροθιά στο στομάχι, έδωσαν μια απίθανη παράσταση που εξιλέωσε τους πάντες. Ο μοναδικός, δικός τους, ταξιδιάρικος θόρυβος, μάλλον δεν μπορεί να αποδοθεί από καμία άλλη μπάντα του είδους κατ' αυτόν τον υπέροχο και σχεδόν ασύλληπτο τρόπο, αν και δεκάδες έχουν προσπαθήσει.
4. Sleepmakeswaves: Αν και μας άργησαν λίγο, οι Αυστραλοί έδειξαν ότι μπορούν να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Δυνατοί, χαρούμενοι, χορευτικοί, δύσκολοι, αισιόδοξοι και ατμοσφαιρικοί, έδωσαν μια μουσική παράσταση γεμάτη ενέργεια και φρεσκάδα. Ευχάριστη συναυλιακή στιγμή για την χρονιά που πέρασε, χωρίς όμως να αφήσει κανέναν άναυδο.
5. Raketkanon: Αδιανόητη ενέργεια στην εμφάνιση των θεόμουρλων Βέλγων. Αν και οι μουσικές τους με τις hardcore εκρήξεις δεν είναι ιδιαίτερα κοντά στο είδος της ανασκόπησης, χωρίς βέβαια να μπορείς να πεις ότι είναι και τόσο μακριά, δείχνουν στις εμφανίσεις τους πόσο ακραίοι μα συνάμα προοδευτικοί είναι. Βγάζουν μάτια επί σκηνής και εντυπωσιάζουν με τον ιδρώτα που χύνουν. Σοκάρουν με την ένταση, την παράνοια, την δημιουργικότητα και την σαπίλα που εκφράζουν. Ξύλο, παραλογισμός, ακρότητες και εξαιρετική σαφήνεια στον ορισμό του ακραίου live.

Check also: Κρίμα είναι να ξεχάσουμε μια από τις πιο γλυκές εμφανίσεις του χώρου από τους Low. Καταφέραμε, επίσης, να δούμε τους Midas Fall στην ελληνική περιοδεία τους, όμως μοιάζουν να έχουν χάσει την παλιά τους αίγλη.