The Night Flight Orchestra: «Γίναμε η ένοχη απόλαυση του κόσμου»

Με τον Bjorn Strid, των τραγουδιστή των Soilwork και των The Night Flight Orchestra είναι σαν να μιλάς την ίδια στιγμή με έναν καταξιωμένο μουσικό και με έναν πορωμένο οπαδό της μουσικής, κάτι που κάνει τις συνομιλίες μαζί του εξαιρετικά ευχάριστες. Με αφορμή το νέο, τέταρτο άλμπουμ των The Night Flight Orchestra η κουβέντα μας πήγες σε χορευτικές μουσικές, σε τηλεοπτικές σειρές των '80s, σε παλιές sci-fi ταινίες, σε σαμπάνιες πριν τις συναυλίες, στο πως αλληλοσυμπληρώνονται οι αντιδιαμετρικά αντίθετες μουσικές περσόνες του, στους Ghost και σε διάφορα άλλα θέματα, όλα με αφορμή τις υπέροχες μουσικές του "Sometimes The World Ain't Enough". Αξίζει να διαβάσετε, να ακούστε και να απενοχοποιήσετε την απόλαυση...

Γεια σου! Τι κάνεις φίλε μου;

Μία χαρά! Πώς είσαι εσύ;

Καλά, καλά! Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει ένας χρόνος τελευταία φορά που μιλήσαμε.

Ναι, μάλλον επειδή έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που κυκλοφόρησε το τελευταίο σας άλμπουμ (γέλια)

Όντως, αυτό αλήθεια. Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια (γέλια)

Πώς και αποφασίσατε να επιστρέψετε τόσο γρήγορα μετά το "Amber Galactic"; Θέλατε μήπως να εκμεταλλευτείτε τη δυναμική που δημιούργησε ο προηγούμενος δίσκος σας;

Τι να σου πω, μας ήρθε έμπνευση. Αλλά, την ίδια στιγμή, ποτέ δεν φύγαμε πραγματικά μέσα από το στούντιο, γιατί έχουμε δύο παραγωγούς μέσα στην μπάντα με τα δικά τους προσωπικά στούντιο, οπότε όπως καταλαβαίνεις αυτή είναι η φάση με εμάς.  Ποτέ δεν βγαίνουμε από το στούντιο. Όταν κυκλοφόρησε το "Amber Galactic" εμείς απλά συνεχίσαμε και συνθέταμε τραγούδια και βρισκόμασταν. Δεν υπάρχει κάποιου είδους σενάριο το οποίο λέει: «Οκ, ας κλείσουμε ένα στούντιο και να ηχογραφήσουμε ένα νέο δίσκο». Απλά συνεχίζουμε.

Βέβαια, επηρεαστήκαμε και από την φοβερή ανταπόκριση του κόσμου και τις κριτικές και όλα. Ήταν μια φοβερή χρονιά. Ήμασταν πολύ εμπνευσμένοι και μετά το περσινό καλοκαίρι , είχαμε περίπου 40 τραγούδια  και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε «αυτά μπορεί να σχηματίσουν ένα πραγματικά καλό δίσκο». Αλλά και πάλι ήταν πολύ σημαντικό να υπάρχει μια καλή ροή. Δεν θέλαμε απλά να πετάξουμε 10 τραγούδια με πιασάρικα ρεφρέν. Χρειαζόταν να είναι ένα δίσκος. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμάς.

Γίναμε κάτι σαν την ένοχη απόλαυση όλου του κόσμου

Κατά τη γνώμη μου το "Amber Galactic" αποτέλεσε σημαντική μετάβαση για την μπάντα. Είναι αλήθεια;

Ναι! Έχει επίσης να κάνει με το γεγονός ότι τα πρώτα δύο άλμπουμ μας πέρασαν και λίγο απαρατήρητα. Κυκλοφόρησαν μέσω μια μικρής ιταλικής εταιρείας με περιορισμένη διανομή. Έτσι, ακουστήκαμε πιο πολύ μέσα από τον κύκλο των μουσικών από στόμα σε στόμα. Θυμάμαι τους In Flames και τους Lamb of God να μας έχουν ως το soundtrack ολόκληρης της βόρειο-αμερικάνικης περιοδεία τους. Πρώτα με το πρώτο δίσκο μας και έπειτα με τον δεύτερο...

Επομένως κάπως έτσι άρχισε να ακουγόμαστε. Και κάπου εκεί μας πρόσεξε η Nuclear Blast και μας υπέγραψε και αποκτήσαμε περισσότερη προβολή. Αλλά κάναμε και ένα πολύ καλό δίσκο. Σίγουρα ξεχωρίζει εκεί έξω. Και αυτό κέντρισε την προσοχή σε μεγάλη μερίδα του κόσμου. Ήταν σχεδόν σαν να προσφέρουμε κάτι που έλειπε. Έγινε κάτι σαν την ένοχη απόλαυση όλου του κόσμου.

Δηλώνω και εγώ ένοχος...

(γέλια)

Πάντα θα προσπαθούμε να κρατάμε τη φάση μακριά από το συνηθισμένο συναυλιακό πακέτο των τεσσάρων metal συγκροτημάτων

Επίσης κάνατε και την πρώτη σας περιοδεία. Πώς ήταν; Πήγε όπως το περιμένατε; Όταν μιλήσαμε πέρσι είχες αρκετά υψηλές προσδοκίες σε σχέση με τις συναυλίες που ήθελες να δώσετε, σχετικά με τους τραγουδιστές, μεταξύ άλλων πολλών...

Πήγε πολύ-πολύ καλά. Δεν ξέραμε τι να περιμένουμε, αλλά βγήκαμε εκεί έξω τελείως μεμονωμένα και όχι ως τμήμα ενός πακέτου με πολλά συγκροτήματα που περιοδεύουν. Έγινε κάτι περισσότερο σαν «μία βραδιά με τους...» συναυλία. Δούλεψε αρκετά καλά. Κάναμε και μερικά "meet and greet", όπου πίναμε σαμπάνια με τους οπαδούς και μετά ανεβαίναμε στη σκηνή. Πήρε μια πιο προσωποκεντρική χροιά, αν και δεν ξέρω θα συνεχίζουμε να το κάνουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Βέβαια, πάντα θα προσπαθούμε να κρατάμε τη φάση πιο προσγειωμένη και λίγο μακριά από το συνηθισμένο συναυλιακό πακέτο των τεσσάρων metal συγκροτημάτων.

Είναι αρκετά διαφορετικό σε επίπεδο έκφρασης και θέλουμε να φέρουμε ένα πραγματικό rock show, όπως θα έπρεπε πάντα να είναι, οπτικά και μουσικά. Χρειάζεται να έχει αυτό αίσθημα «μια βραδιά με τους...»

Ας πάμε στο νέο δίσκο όμως. Με ποιον τρόπο το "Sometimes The World Ain't Enough" είναι διαφορετικό σε σχέση με τους προκατόχους του; Είχατε διαφορετική προσέγγιση ή απλά ακολουθήσατε την ίδια συνταγή που δουλεύει καλύτερα για εσάς;

Νομίζω ότι,  με πολλούς τρόπους, απλά συνεχίσαμε από εκεί που αφήσαμε τα πράγματα με το "Amber Galactic". Νομίζω πάντως ότι το νέο άλμπουμ είναι πιο χορευτικό (γέλια), το οποίο φυσικά δεν είναι κακό πράγμα. Επίσης ότι έχει λίγο παραπάνω πλήκτρα ή ίσως απλά δουλέψαμε λίγο παραπάνω με τους ήχους των πλήκτρων. Ενδιαφέροντα πράγματα... όπως και με τα κρουστά, θεωρώ ότι έχει πολύ περισσότερα. Η σύνθεση... είναι λίγο πιο πολύ σύνθετη και πολυποίκιλη και μοιάζει λίγο σαν την διαπερνά το μουσικό θέμα μιας κινηματογραφικής ταινίας από μέσα της.

Αυτή η ταινία πώς θα μπορούσε να ήταν δηλαδή;

Γουάου! Θα μπορούσε να ήταν... (γέλια)... Θα μπορούσε να ήταν για πολλά βασικά. Είναι δύσκολο να πω. Βασικά, παίρνουμε τις εκάστοτε προσωπικές μας εμπειρίες και τις τοποθετούμε σε διαφορετικές καταστάσεις, όπου στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει «το διάστημα». Οπότε, σίγουρα θα ήταν κάποιου είδους ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά όχι τόσο μυστηριώδης όσο συνήθως είναι οι σημερινές. Δεν είμαι και πολύ οπαδός της νεότερης σχολής του sci-fi, είμαι πιο πολύ στα '70s και τα '80s και αυτό το κάνει πιο δύσκολο. Μια προσέγγιση τύπου Stanley Kubrick θα ήταν ωραία. Το Risky Business είναι μια αγαπημένη μου ταινία και έχει και φανταστικό soundtrack από τους Tangerine Dream. Επομένως μια ταινία σε αυτό το ύφος, που θα ήταν και κάπως ονειρική θα δούλευε φοβερά.

Πώς κι επιλέχτηκε το εναρκτήριο "This Time" ως πρώτο single και video;

Επιλέχτηκε πολύ κοντά στην ημερομηνία που δημοσιεύθηκε, καθώς μας ήταν δύσκολο να επιλέξουμε ένα τραγούδι. Έτσι, στο τέλος, βάλαμε την εταιρεία να επιλέξει. Ήμασταν τόσο αναλωμένοι με το να είμαστε στο στούντιο και να ακούμε τα τραγούδια μέρα-νύχτα και να παίζουν όλη την ώρα στο κεφάλι μας, που αποφασίσαμε να ρωτήσουμε τους ανθρώπους της εταιρείας τι πιστεύουν. Διάλεξαν το "This Time", κάτι που δεν περιμέναμε, αλλά την ίδια στιγμή μας άρεσε η ιδέα. Κάπως έτσι έγινε.

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι που ξεχωρίζει θα ήταν το "Paralyzed". Θεωρείς ότι ένα τραγούδι το οποίο μπορεί να μετατρέψει το pit σε πίστα χορού;

Ναι, είναι εξαιρετικά χορευτικό... (γέλια)... και άλλοι δημοσιογράφοι μου είπαν το ίδιο πράγμα για το "Paralyzed", κάτι συμβαίνει με αυτό το τραγούδι. Μάλιστα αυτό το τραγούδι το γράψαμε τρία ή τέσσερα χρόνια πριν, αλλά για κάποιο λόγο δεν μας ταίριαζε. Το επεξεργαστήκαμε ξανά για αυτό το δίσκο και κάπως το ξανα-ενορχηστρώσαμε, τους προσθέσαμε και κάποια πράγματα και κόλλησε τέλεια. Χαίρομαι που το κάναμε, γιατί σίγουρα ξεχωρίζει μέσα στο δίσκο τελικά.

Η μουσική μας έχει πολύ κίνηση και μια τάση προς την απόδραση

Κάθε φορά που ακούω την εισαγωγή του "Turn to Miami" για κάποιο λόγο σκέφτομαι το μουσικό θέμα από κάποια τηλεοπτική σειρά του '80 ή του '90. Με τι έχει να κάνει αυτό το τραγούδι;

Οι στίχοι βασίζονται σε προσωπικές μας εμπειρίες στην ευρύτερη περιοχή του Miami και μάλλον θα χρειαστώ τρεις ώρες να σου μιλήσω για αυτές... (γέλια). Και δεν ξέρω καν αν πρέπει κιόλας... Αλλά, όπως και να έχει μείνουμε στο ότι αφορά δικές μας εμπειρίες και ο τίτλος ταιριάζει απόλυτα στο τραγούδι.

Έτσι και αλλιώς έχουμε επηρεαστεί από πολλές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες. Έχει σίγουρα μια αίσθηση soundtrack. Είναι μουσική που έχει πολύ κίνηση και μια τάση προς την απόδραση επίσης. Και πολλές ταινίες των 80s σε κάνουν να ξεφεύγεις με κάποιο τρόπο, επομένως θεωρώ ότι είναι φυσιολογικό ότι σε παρέπεμψε σε ταινίες και σειρές της εποχής.

Όταν ήμουν μικρός, ήμουν συλλέκτης πραγμάτων σχετικών με την τηλεόραση. Λάτρευα αυτά τα πράγματα περισσότερο από οτιδήποτε (γέλια). Το Hill Street Blues ήταν μια από τις αγαπημένες μου σειρές, το Baretta επίσης και πολλά άλλα...

Ίσως είναι η πρώτη φορά που η Nuclear Blast κυκλοφορεί τραγούδι με μηδενική παραμόρφωση στις κιθάρες, πράγμα που είναι πολύ cool

Ένα άλλο αγαπημένο μου είναι το "Pretty Thing Closing In". Είναι εκπληκτικό κομμάτι, διαφορετικό και πολύ ξεχωριστό στο δίσκο. Τι μπορείς να μου πεις για αυτό το τραγούδι, το οποίο μάλιστα είναι και αυτό ιδιαιτέρως χορευτικό;

Αυτό είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσα να το φανταστώ στο "Stranger Things"... Είναι το πιο ονειρικό τραγούδι του δίσκου και δεν έχει καθόλου παραμόρφωση στις κιθάρες... (γέλια). Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που η Nuclear Blast κυκλοφορεί τραγούδι με μηδενική παραμόρφωση στις κιθάρες, πράγμα που είναι πολύ cool. Βασικά είναι και εμένα ένα από τα αγαπημένα μου στο δίσκο και μάλιστα είναι η κοπέλα μου αυτή που τραγουδά στα ιταλικά στο τραγούδι. Δεν έχει ξαναεμφανιστεί ποτέ σε δίσκο μας, παρόλο που συλλέγουμε γυναικείες φωνές από όλο τον κόσμο. Έχει γίνει κάτι σαν παράδοση. Είναι αγαπημένο μου τραγούδι και είναι φοβερά ονειρικό και αυτό  το κάνει ιδανικό τραγούδι για το αυτοκίνητο, ειδικά οδηγώντας το μέσα την νύχτα στην πόλη.

Είναι πιο σημαντικό από ποτέ το να είναι κάποιος τζέντλεμαν και ρομαντικός στις ημέρες μας

Τώρα, ποιοι στο διάολο είναι οι «τελευταίοι ανεξάρτητοι ρομαντικοί»;

Δεν ξέρω... Νομίζω ότι είμαστε εμείς κατά κάποιον τρόπο. Αφορά το να είσαι τζέντλεμαν και ρομαντικός. Θεωρώ πως είναι μια χαμένη τέχνη. Είναι πιο σημαντικό από ποτέ το να είναι κάποιος τζέντλεμαν και ρομαντικός στις ημέρες μας. Είναι κάτι που χρειάζεται εκεί έξω.

Αναφορικά με το τραγούδι, συνηθίζετε να έχετε ένα μακροσκελές κομμάτι σε κάθε δίσκο. Πώς ένα τραγούδι σαν το "The Last Of The Independent" εξυπηρετεί τη μουσική που παίζετε; Βοηθά μήπως μερικές φορές να αναπτύξετε ιδέες με ένα καλύτερο τρόπο;

Όπως είπες, πάντα υπάρχει ένα μακροσκελές τραγούδι και είναι μια παράδοση την οποία έχει θεσπίσει ο David (σ.σ. Andersson, κιθαρίστας), καθώς πάντα γράφει ένα τραγούδι σαν και αυτό. Εγώ είμαι πάντα σε φάση «Πωω, πρέπει να είναι τόσο μεγάλο; Να μην το μικρύνουμε λίγο;» και αυτός πάντα αποκρίνεται «Όχι, όχι, όχι! Έτσι πρέπει να είναι ακριβώς, υπερβολικό!» και θα λέω συγκαταβατικά «ΟΚ, ΟΚ!». Και μετά από λίγο καιρό συνήθως λέω «Ναι, είχες δίκιο τελικά!»

Θυμάμαι να ακούω το demo και αυτήν την βασική μελωδία της κιθάρας στην αρχή. Όταν μου το έβαλε να το ακούσω το demo, θυμάμαι να το σταματώ για δέκα λεπτά και να του λέω: «Σε ευχαριστώ που έγραψες αυτήν την όμορφη μελωδία!». Είναι η καλύτερη μελωδία που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό, από το soundtrack του Local Hero, από τον Mark Knopfler. Αυτό ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι για μένα καθώς μεγάλωνα. Όταν ήμουν 17 ετών, ήταν κάτι σαν το καταφύγιο μου για να μην στα πολύ-λέω. Έχω με κάποιο τρόπο ενώσει την παιδική μου ηλικία με αυτό το τραγούδι. Λατρεύω τον τρόπο που ρέει και σε συνεπαίρνει σε ένα ταξίδι γεμάτο απρόβλεπτες ανατροπές . Και πάντα όταν τελειώνει το τραγούδι λες στον εαυτό σου «τι διάολο μόλις έγινε;». Αλλά πάντα με ένα θετικό τρόπο.

Βλέπουμε τη μουσική μας ως μουσική δίχως όρια κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό

Τώρα μιας μιλάμε για μεγαλόπνοα τραγούδια... Έχετε ένα άγγιγμα από AOR στην μουσική σας και μερικές φορές το AOR αναμειγνύεται με το prog rock. Βλέπεις καθόλου τους The Night Flight Orchestra να εξερευνούν αυτά τα μονοπάτια στο μέλλον;

Είναι δύσκολο να πω. Εννοώ ότι θέλουμε να βλέπουμε τη μουσική μας ως μουσική δίχως όρια. Είναι πολύ απελευθερωτικό. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο τι μπορούμε να κάνουμε. Γενικά είμαστε πολύ παρορμητικοί πάντως. Είμαστε μια πολύ δημιουργική ομάδα και προσπαθούμε να βρούμε το συναίσθημα σε κάθε τραγούδι, αλλά και τι είδους εικόνες γεννούν οι ρυθμοί και οι μελωδίες στο μυαλό του ακροατή. Είναι πολύ οπτική η μουσική μας, ακούγοντας την. Είναι δύσκολο να πω. Θα κάνουμε αυτό που μας αρέσει. Μερικές φορές μπορεί να γίνει πιο prog, μερικές φορές θα είναι πιο ευθύ και μερικές φορές απλά θα κάνει τον κόσμο να θέλει να χορέψει. Η μουσική μας είναι ότι να ’ναι, αλλά με την καλή έννοια.

Είμαι ένας μουσικός χαμαιλέοντας

Τώρα μια περίεργη ερώτηση. Αναρωτιόμουν αν κάποιος, ο οποίος δεν γνωρίζει τίποτα για εσένα, άκουγε πρώτα το "Lovers In The Rain" και μετά άκουγε το "Long Live The Misanthrope" τι θα έλεγε για την προσωπικότητα σου;

(πολλά γέλια). Έχεις ένα δίκιο εδώ. Νομίζω με αντιπροσωπεύει πάντως σε ένα καλό βαθμό, καθώς αυτό ακριβώς είμαι εγώ. Είμαι ένας μουσικός χαμαιλέοντας. Είμαι πάντα πολύ ειλικρινής σε ότι κάνω. Δεν έχει σημασία αν κάτι είναι σκοτεινό ή επικό και μελαγχολικό ή κάτι που σε κάνει να θέλεις να χορέψεις ή οτιδήποτε άλλο. Είναι διαφορετικά συναισθήματα, άλλα πάντα κομμάτι του εαυτού μου. Και τα δύο αυτά τραγούδια ως  εκφράσεις είναι μέρος του εαυτού μου.

Είναι κάτι σαν ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο σε ένα πάρτι, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ; (γέλια). Αν κάποιος δεν με ξέρει θα λέει «Εμ, με τι ασχολείσαι;», «Είμαι μουσικός» και μετά του βάζεις κάτι σαν και αυτό που ανέφερες και είναι ουσιαστικά ο ίδιος άνθρωπος. «Τι; Αυτό είσαι εσύ; Και τα δύο;». Μερικέ φορές το ξεχνάω, αλλά υποθέτω θα έπρεπε να είμαι περήφανος.

Πλέον πολλοί τραγουδιστές αυτές τις μέρες έχουν παράλληλα καθήκοντα σε δύο ή παραπάνω μπάντες, αλλά η απόσταση μεταξύ Soilwork και The Night Flight Orchestra είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το μέσο όρο. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό; Ανταγωνίζεται η μία με την άλλη μπάντα με κάποιον τρόπο;

Είναι μια κατάσταση λίγο yin-yang, χωρίς να θέλω να ακουστώ πολύ δήθεν... (γέλια). Αισθάνομαι πολύ ισορροπημένος μουσικά και αυτό είναι κάτι που με καίει μέσα μου όλο τον καιρό. Χαίρομαι για το ταξίδι που έχω κάνει με τους Soilwork τα τελευταία 20 χρόνια, καθώς έχει φέρει πολλά καλά πράγματα σε έμενα σε προσωπικό και μουσικό επίπεδο. Η αλλαγή είναι εύκολη γιατί και τα δύο σχήματα με αντιπροσωπεύουν.

Μόλις τελειώσαμε τον νέο Soilwork δίσκο και λίγο πριν από αυτό ότι είχαμε ολοκληρώσει τον Night Flight Orchestra δίσκο, οπότε έπρεπε να αλλάξω άμεσα και να αρχίσω να γράφω Soilwork τραγούδια. Αυτό με κάποιο τρόπο έγινε πολύ ομαλά, πράγμα που με αφήνει και εμένα έκπληκτο.

Όμως, επί σκηνής έχω διαφορετικές περσόνες. Παίρνει λίγο χρόνο να εισέλθεις στους διαφορετικούς αυτούς κόσμους. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της μετάβασης νομίζω, αλλά πιστεύω ότι έβγαλα άκρη σχετικά γρήγορα.

Γενικά είναι εύκολο να έχεις δύο συγκροτήματα ή είναι βάρος για τραγουδιστές σαν και εσένα, όπου πρέπει να περιοδεύουν συνέχεια με την μία ή την άλλη μπάντα; Ή μήπως αυτό σε κρατάει σε εγρήγορση και σε κάνει πιο δημιουργικό;

Νομίζω ότι με κάνει πιο δημιουργικό. Με κάνει πιο ισορροπημένο και σε προσωπικό επίπεδο, γιατί έχω όλες τις πλατφόρμες που χρειάζομαι. Σχετικά με τα διαδικαστικά, νομίζω ότι με δύο μπάντες το δυσκολότερο κομμάτι είναι ο προγραμματισμός, αλλά η δημιουργικότητα δεν υποφέρει από όλα αυτά.

Πρέπει να δείχνεις στον κόσμο ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω, το οποίο είναι ok να ακούς

Αυτό τον καιρό ακούω το τελευταίο δίσκο Ghost. Λόγω της επιτυχίας τους, υπάρχει μια συζήτηση μεταξύ των metal οπαδών σε σχέση με τα pop στοιχεία στην metal μουσική, όσον αφορά στο που πρέπει να τραβηχτεί η γραμμή, η οποία διαχωρίζει το τι εστί metal, αλλά και ποιος είναι ο ρόλος του marketing σε όλα αυτά. Κατά πρώτον, θα ήθελα να μου πεις αν έχεις κάποια προσωπική άποψη για το φαινόμενο Ghost; Μετά θα ήθελα να μου πεις ως συγκρότημα το οποίο βάζει αρκετά pop στοιχεία στην μουσική του, αλλά και ως metalhead πως αισθάνεσαι για όλα αυτά.

Λοιπόν, εμένα πάντα μου άρεσαν οι Ghost. Πραγματικά τους σέβομαι. Έχουν εκπληκτικές συνθέσεις. Υπάρχει πολύ μεγάλη γνώση πίσω από αυτό. Και έχουν και φανταστικό image. Έχουν όλο το πακέτο. Έχουν ένα concept, αλλά γράφουν και φοβερά τραγούδια.

Δεν ξέρω... Και εγώ ο ίδιος έρχομαι αντιμέτωπος με αυτά τα πράγματα όταν δίνει συνεντεύξεις για τους Night Flight Orchestra σε metal περιοδικά. Μερικές φορές αισθάνομαι λίγο περίεργα. Να μιλάω σε ένα extreme metal περιοδικό; Γιατί όχι; Νομίζω ότι πρέπει να δείχνεις στον κόσμο ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω, το οποίο είναι ok να το ακούς από την στιγμή που έχει ουσία και ενέργεια στην μουσική του.

Ο Tobias, ο οποίος είναι η κεντρική φιγούρα των Ghost, πιστεύω ότι αισθάνεται πολύ απελευθερωμένος κάνοντας αυτό που κάνει. Τον αποδεσμεύει και μπορείς να το ακούσεις και στα τραγούδια του.

Θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα να βρισκόμουν αποκλειστικά και μόνο στους The Night Flight Orchestra

Πιστεύεις ότι το rock και το metal έχουν παραγίνει σοβαρά και μήπως χρειάζονται μπάντες σαν τους Ghost, τους The Night Flight Orchestra ή τους Audrey Horne για να φέρουν το πάρτι πίσω στην φάση;

Μπορεί... Αλλά και πάλι, εγώ μπορώ να ταυτιστώ με τον metal κόσμο. Είναι πολύ ανεβαστική μουσική, αν και μερικές φορές οι στίχοι είναι πολύ σκοτεινοί, αλλά και πάλι είναι κάτι που διασκεδάζω πολύ. Για μένα τον ίδιο, μια τέτοια μίξη λειτουργεί καλά. Θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα να βρισκόμουν αποκλειστικά και μόνο στους The Night Flight Orchestra. Αυτό πιστεύω ότι αντικατοπτρίζει το πώς αισθάνεται πολύς κόσμος εκεί έξω. Χρειάζονται λίγο και από τα δύο για να είναι ισορροπημένοι.

Επομένως, ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια για τους The Night Flight Orchestra; Και φυσικά η σημαντική ερώτηση είναι αν θα σας δούμε ποτέ να παίζετε εδώ στην Ελλάδα...

Θα κάνουμε τρία φεστιβάλ στην Γερμανία στο τέλος Ιουλίου και τον Αύγουστο και μετά θα κάνουμε μια δίμηνη περιοδεία στην Ευρώπη. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ημερομηνίες για την Ελλάδα, αλλά είναι σίγουρα στην λίστα μας. Έχω να έρθω στην Ελλάδα από το 2001 με τους Soilwork και δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει (γέλια), αλλά θα ήθελα πολύ να έρθουμε εκεί με τους The Night Flight Orchestra. Κατά προτίμηση ένα καλοκαίρι, σε ένα open-air φεστιβάλ θα ήταν πολύ καλή περίπτωση.

Ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση που μιλήσαμε και μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν σου έδωσα τα συγχαρητήρια μου για τον νέο δίσκο, αλλά ελπίζω να ήταν προφανές...

(γέλια) Λίγο - πολύ ναι! Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου, ήταν χαρά μου που μιλήσαμε και θα δουλέψω σκληρά να μας κλείσω μερικές ημερομηνίες για την Ελλάδα.

* μετάφραση Νικόλας Ρώσσης

Φωτογραφίες: Emelie Lager

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Sometimes The World Ain't Enough" από τον Νικόλα Ρώσση.