Το Rocking.gr προτείνει: «Υπόγειες» κυκλοφορίες του 2010

26/01/2011 @ 14:12
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο δε βάζουμε μυαλό κι ακούμε ολοένα και περισσότερη μουσική. Κάπως έτσι φτάσαμε για ακόμη μιά φορά στο σημείο να σας παρουσιάσουμε κάποιους δίσκους και καλλιτέχνες που είτε κάνουν τα πρώτα δισκογραφικά τους βήματα, είτε παίζουν live μπροστά σε συγγενείς και φίλους, είτε προκάλεσαν αίσθηση στο εξωτερικό. Το μόνο σίγουρο είναι πως μας άρεσαν αρκετά για να τους αφιερώσουμε μερικές αράδες και να τους γνωρίσετε κι εσείς με τη σειρά σας. Για πάμε...

Amplified Heat - "On The Hunt"
Gonzolandia (2010)

Τα τρία αδέρφια Ortiz από το Τέξας συναντάμε στον τρίτο τους δίσκο φέτος, αλλά εξακολουθούν να καλύπτονται από το μανδύα του underground. Και πιθανότατα εκεί θα παραμείνουν, εκτός και αν ξαφνικά αναπτυχθεί μαζικό κίνημα για χαμηλοκουρδισμένα blues που παίζονται με τρόπο που αρέσει στους μεταλλάδες (και όχι μόνο). Με συγγένεια προς το stoner, οι Amplified Heat παίζουν στην πραγματικότητα τα boogie του Τέξας, όπως θα τα έπαιζαν οι ZZ Top αν είχαν τον Lemmy σε μπάσο και φωνή και τους ενισχυτές στο «11». Αποτελούν κλασική περίπτωση power trio που έχει στηριχθεί στις κολώνες του είδους, Cream, Jimi Hendrix Expeirience, Blue Cheer, αλλά απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ρετρό. Το "On The Hunt" είναι γεμάτο γιγαντιαία riff, μυρίζει bourbon απεσταγμένο στη φάρμα της οικογένειας Ortiz και κηρύσσει, όπως διατείνονται οι ίδιοι, "Dirty Love, No Romance".

www.myspace.com/amplifiedheat

Κώστας Σακκαλής

Archon - "Ruins At Dusk"
Self Release (2010)

Είναι μερικές φορές που τα πάντα μοιάζουν να γίνονται για κάποιο λόγο, με νόημα και αιτία. Οι Archon, για παράδειγμα, από τη Νέα Υόρκη δεν την πολυπαλεύουν με σταθερές σχέσεις κι έτσι όποιος γουστάρει έρχεται στο studio και ηχογραφεί. Μην ψάξετε να βρείτε πόσοι συμμετείχαν στο ντεμπούτο τους, πόσα διαφορετικά φωνητικά ηχογράφησαν και πόσα κιθαριστικά μέρη, γιατί θα χάσετε τη μπάλα. Αρκεστείτε απλώς στο «πολλοί» και στο αποτέλεσμα που λειτούργησε συγκλονιστικά. Ο όρος «αποκαλυπτικό post doom» μπορεί να ακούγεται κάπως, να λείπει και η sludge-ορολογία, καθώς και κάμποσες ακόμα ταμπέλες προκειμένου να καταλάβετε τί παίζουν οι Archon, αλλά περιγράφει μία τουλάχιστον αλήθεια. Όχι, δεν είναι progressive (Δόξα Τω Θεώ, χαχαχα), αλλά δεν παίζουν και μία παραδοσιακή doom νότα κάθε πέντε λεπτά. Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε και τούτοι εδώ θα μαζέψουν πολλούς στο διάβα τους. Το "Ruins At Dusk" είναι ο καλύτερος δίσκος του 2010 που δεν κυκλοφόρησε από κάποια εταιρεία και το εικοσάλεπτο, σχεδόν οργανικό "The Fate Of Gods", που κλείνει το δίσκο, μία εκ των συγκλονιστικότερων συνθέσεων του περασμένου χρόνου. Αν ήμουν ατζέντης, θα τους παρακαλούσα να με προσλάβουν γιατί είμαι σίγουρος πως κάποια μέρα θα με έκαναν πλούσιο, παρόλο που δεν ανέφερα τις λέξεις «stoner» και «ψυχεδέλεια»... ακόμα. Ναι, έχουν κι από δαύτα, όπως και τα βαρύτερα κιθαρο-cello που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Νιώστε...

www.myspace.com/archondoom

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Argos - "Circles"
Musea (2010)

Τελικά, όσο λιγότερο συνεχίζει να προβάλλεται το prog ιδίωμα, φαίνεται σιγά-σιγά τα τελευταία χρόνια να ξεπηδούν ολοένα και περισσότερες μπάντες, ικανές να προκαλέσουν τον οπαδό του ήχου. Αφενός με την ικανότητά τους να αφομοιώνουν επιρροές από μπάντες με τις οποίες ταυτίζονται και αφετέρου με τη συνθετική αξία ενός δίσκου σαν το "Circles". Οι Γερμανοί Argos με τη συμμετοχή τους σε ένα επερχόμενο tribute στους Flower Kings (δηλαδή την κορυφαία progressive μπάντα από τα '90s και μετά εν ολίγοις!) αφήνουν σαφείς υπόνοιες περί της μουσικής τους κατεύθυνσης. Με μια φωνή που φέρνει σε Peter Hammill, με πλήκτρα που κυριαρχούν στις συνθέσεις, με τη γνωστή πλέον «vintage αισθητική» και βέβαια όταν έχεις κομμάτι με τίτλο "Progology", όλα κυλούν όμορφα. Με συνθέσεις που κυριαρχεί η ορθολογική χρήση της τεχνικής κατάρτισης και με μέσο όρο τα 6 λεπτά, το "Circles" αποτελεί ένα άλμπουμ δουλεμένο στην εντέλεια και σε κάθε του λεπτομέρεια, με σκοπό να ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες που παρέχει η μπάντα στους επίδοξους ακροατές. Από το συμφωνικό prog, στα πιο folk περάσματα, οι Argos φαίνεται να ξέρουν να δίνουν την πρέπουσα προσοχή στην ταυτότητα των συνθέσεων και δεν αναπαράγουν απλά γνώριμους ήχους των ογκολίθων του παρελθόντος. Για παράδειγμα, το "A Thousand Years" ή το "Sun And Moon" αποτελούν δύο συνθέσεις που χαρακτηρίζουν το κλίμα και τη διάθεση του δίσκου. Πανέμορφη δουλειά στις κιθάρες και μια άκρως διασκεδαστική ατμόσφαιρα, στα πλαίσια πάντα της prog folk επιταγής.

www.myspace.com/returntowhatever

Πάνος Παπάζογλου

The Black Spiders - "Sons Of The North"
Dark Riders (2010)

Δεν ξέρω αν έχει θέση στα underground του Rocking.gr ένα συγκρότημα που έχει ήδη αναφερθεί στο βρετανικό περιοδικό Classic Rock (ναι, φιλοδοξούμε να σας παρουσιάζουμε ακόμα πιο «υπόγειες» κυκλοφορίες), αλλά οι συντοπίτες τους Black Spiders μας κέρδισαν, θυμίζοντάς μας πώς μπορεί να είναι το rock. Κεφάτο, απλό, γεμάτο χιούμορ, αλήτικο και δυνατό σα γροθιά στο στομάχι. Το μεγάλο τους πλεονόκτημα είναι ότι γνωρίζοντας ότι ζουν στο 2010 δε διστάζουν να ανακατέψουν κάτι από όλες τις προηγούμενες δεκαετίες του σκληρού rock 'n' roll. Θα αναγνωρίσουμε στον ήχο τους λίγο από τους Free και τους Zeppelin, τους Cult και τους Black Crowes, αλλά και τους Soundgarden και τους Black Stone Cherry. Σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα τραγούδια, το επτάλεπτο "Blood Of The Kings" μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό, αλλά το "KISS Tried To Kill Me" είναι αυτό που ευκολότερα μπορεί να τους ανοίξει τις πόρτες, τόσο με το χιούμορ, όσο και με τις παραπομπές του. Ακούγεται δυνατά...

www.myspace.com/theblackspiders

Κώστας Σακκαλής

Bohemian Grove - "Bohemian Grove"
Hyperblasted Recordings (2010)

Είχα καιρό να ενθουσιαστώ τόσο πολύ με κυκλοφορία που προέρχεται από την ελληνική σκηνή. Μάλλον από το 2008 και το "Graves Οf Τhe Archangels" των Dead Congregation. Οι Bohemian Grove, αντίθετα από τους Dead Congregation, ανήκουν στο black metal στρατόπεδο και με το ομώνυμο EP που κυκλοφόρησαν τιμούν και με το παραπάνω το είδος τους. Πέντε άψογα τραγούδια, τα οποία από τη μία πλευρά στηρίζονται σε retro φόρμες και από την άλλη στο έντονο προσωπικό ύφος της μπάντας, ενώ παράλληλα διαπνέονται από ένα έντονα επικοπαγανιστικό feeling, το οποίο δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητο κάποιον που αρέσκεται σε τέτοιου είδους ακούσματα. Δεν πρέπει να παραλείψουμε επίσης να αναφέρουμε ότι πακέτο με την εξαιρετική μουσική που προσφέρει το συγκρότημα από την Πάτρα πάει και το πολύ ωραίο digipak με το άψογο artwork του.

www.myspace.com/insidethegrove

Φίλιππος Αλέκου

Broken Records - "Let Me Come Home"
4AD (2010)

Δεν ξέρω αν σου συμβαίνει και σένα, αλλά αραιά και που θα πέσεις πάνω σε ένα συγκεκριμένο δίσκο, τον οποίο ακούς, λιώνεις, στο repeat συνέχεια ρε παιδί μου, αλλά όταν θα έρθει η στιγμή να βρεις ένα ξεχωριστό κομμάτι, κάτι που να σου 'χει κολλήσει στο κεφάλι, μία μελωδία, ένα στίχο, κάτι, να μη μπορείς; Κάποιος αυτομάτα θα έλεγε πως είναι δείγμα κακής μουσικής, αλλά εγώ θα έρθω να τον εφασκελώσω, με το "The Motorcycle Boy Reigns", για παράδειγμα, να παίζει από πίσω. Μία μίζερη εξάδα από τη Σκωτία, καθώς γίναμε πολλοί, μας μιλάει με τραγούδια που πραγματεύονται τις καθημερινές ανησυχίες για το πώς δουλεύουν, ή δεν, οι ανθρώπινες σχέσεις, για ανασφάλειες, φόβους και λοιπά σκιερά, μουχλιασμένα πράγματα. Ένα εξαιρετικό μουσικό σύνολο, γιατί έτσι θα το ακούσετε, να μπορείτε μετά και 'σεις να φασκελώνετε κόσμο.

www.myspace.com/brokenrecordsedinburgh

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Chronic Decay - "Justify Your Existence"
Me Saco Un Ojo Records (2010)

Τι να πω τώρα εγώ. Αν χρειάζονται είκοσι και βάλε χρόνια για να κυκλοφορήσει ένας δίσκος, ζήτω που καήκαμε. Με έτος ίδρυσης το 1987, οι Chronic Decay κατάφεραν μόλις φέτος να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους full-length album, το οποίο έχει ηχογραφηθεί το 1994. Δεν πειράζει, καλύτερα για μένα, τότε μπορεί να μην έπαιρνα χαμπάρι αυτό το δίσκαρο. Οι τύποι λοιπόν είναι από τη Σουηδία και όχι, δεν παίζουν old-school death metal, όσο και αν αυτό δε θα μας χάλαγε καθόλου. Αντί αυτού, έχουν επιλέξει να τα σπάνε με τσαντισμένο, γρήγορο, riffάτο και πάνω απ' όλα εμπνευσμένο thrash-death, καυ%#@!κό όσο ελάχιστα άλμπουμ, άριστος συνδυασμός δύο εμβληματικών άλμπουμ αυτών των ιδιωμάτων, του "Seven Churches" των Possessed και του "Beneath The Remains" των Sepultura. Ο ήχος σκοτώνει και η φρεσκάδα και η δύναμη του δίσκου κάνουν πλάκα με ό,τι αντίστοιχο κυκλοφόρησε τη χρονιά που μας πέρασε.

Τόλης Δόσης

Ciccada - "A Child In The Mirror"
Fading (2010)

Αυτή είναι μάλλον η πρώτη και τελευταία φορά που θα δείτε τους Ciccada στις underground κυκλοφορίες. Κι αυτό γιατί ήδη έχουν κάνει αίσθηση στους prog κύκλους του εξωτερικού και μένει η Ελλάδα για να τους μάθει. Η Ελλάδα που είναι η γενέτειρά τους! Η Ciccada είναι ένα αθηναϊκό συγκρότημα που με την πρώτη του κυκλοφορία εντυπωσιάζει στα prog-folk μονοπάτια του. Folk με την κέλτικη/δυτικοευρωπαϊκή έννοια και όχι την ελληνική. Τα γυναικεία φωνητικά, που, παρόλο που τραγουδάνε στα ελληνικά, δεν ξενίζουν καθόλου και η παρουσία φλάουτου είναι τα δύο στοιχεία που ξεχωρίζουν αμέσως. Η πραγματική ουσία του δίσκου όμως είναι στο συμφωνικό χαρακτήρα του συγκροτήματος, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα κλασικότερα συγκροτήματα του είδους, είτε σε τεχνική κατάρτιση, είτε σε συνθετική έμπνευση. Προσωπικά μιλώντας, έμελλε να μπορέσω να το αποκτήσω και να το ακούσω στο τέλος της χρονιάς, ειδάλλως θα μπορούσε εύκολα να είχε βρει το δρόμο του στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2010.

www.myspace.com/ciccada

Κώστας Σακκαλής

Cloudkicker - "Beacons"
Self Release (2010)

One man band από το Ohio, πίσω από την οποία κρύβεται ο Ben Sharp, που από το 2008 μέχρι και σήμερα έχει έξι κυκλοφορίες, οι περισσότερες εκ των οποίων EP. Μάλιστα, μέσα στο 2010 κυκλοφόρησε το δεύτερο του δίσκο, το "Beacons", και δύο ακόμα EP. Πραγματικά αν δεν υπήρχαν οι λιγοστές πληροφορίες γι' αυτόν θα έμπαινα στον πειρασμό να σκεφτώ ότι είναι Έλληνας εργαζόμενος και δη δημόσιος υπάλληλος. Όπως ο ίδιος αναφέρει, τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση στους Glassjaw και τους Propagandhi, χωρίς αυτό να φαίνεται αντιστοίχως ιδιαίτερα στη μουσική του, καθώς ακούγοντας το "Beacons" μένεις άναυδος με τον τρόπο που καταφέρνει να συνδυάσει τους Meshuggah με το post rock και τον ήχο των Long Distance Calling. Instrumental post rock με post metal ξεσπάσματα και ambient περάσματα. Αλλά εμπνευσμένο. Παράδειγμα προς μίμηση η προσπάθεια του Ben Sharp ή Cloudkicker για το πώς με πολύ λίγα χρήματα μπορεί κανείς να βγάλει κάτι πολύ καλό. Πραγματικά ενδιαφέρουσα κυκλοφορία.

www.myspace.com/cloudkicker

Άλκης Κοροβέσης

Dead Letter Circus - "This Is The Warning"
Warner Music (2010)

Μέχρι την τελευταία μέρα αυτό το άλμπουμ χτυπούσε την πόρτα της 15άδας μου για τις βασικές κυκλοφορίες της χρονιάς, αλλά τελικά βρήκε το δρόμο του μέσω του cult status των underground κυκλοφοριών. Οι Dead Letter Circus έρχονται από την Αυστραλία και διαθέτουν όλο το πακέτο, έχοντας ταλέντο, συνθέσεις, παραγωγή, ενώ βρίσκονται σε μια αναβράζουσα μουσική σκηνή, που υπό την ταμπέλα «neo-prog» οικειοποιείται τις διδαχές των Rush, τις μπολιάζει με alternative αισθητική και πραγματικά αποτελεί σπουδαίο κεφάλαιο στο rock του σήμερα. Με τραγουδάρες όπως το "Big", το "Space On The Wall", αλλά και συνθέσεις όπως το "One Step" ή το "Cage", οι Dead Letter Circus, με το εν λόγω άλμπουμ, μπαίνουν στη θέση του οδηγού και ξεκινούν μια κούρσα πλάι σε ονόματα όπως οι Coheed And Cambria, οι Three και οι φοβεροί και τρομεροί συμπατριώτες τους, Karnivool. Το μόνο αρνητικό είναι πως είναι δύσκολο να βρεθεί προς το παρόν σε μια λογική τιμή, αλλά θεωρώ πως είναι θέμα χρόνου να αναδυθούν από το (down) underground σε mainstream σαλόνια.

www.myspace.com/deadlettercircus

Χρήστος Καραδημήτρης

December Peals - "People Have Demons"
Cargo Records (2010)

Αν μου 'λεγε κανείς πως τον πιο διασκεδαστικό δίσκο που άκουσα το 2010 θα μου τον έστελναν από Γερμανία μεριά, μάλλον θα μόρφαζα και θα χειρονομούσα. Ε, όλα τα βέλη γυρνάνε προς το μέρος μου, λοιπόν, και έχουμε να λέμε για δισκάρα. 13 κομμάτια, όλα στον ίδιο, ανεβαστικό, punk-rock τόνο, που ξεφεύγει λίγο από τις παραδοσιακές νόρμες, με εύστοχα leadάκια, πιασάρικα ρεφραίν και ένα ντροπαλό hammond που πετάγεται εδώ και 'κει. Οι στίχοι δε λένε και πολλά, δεν είναι άλλωστε και η μητρική τους, αλλά η χροιά του μπροστάρη είναι ακριβώς αυτό που πρέπει, μιας και ταιριάζει ακριβώς με το χαρακτήρα της μπάντας. Με δύο άψογα επιλεγμένα single, το "Got Taste" και το "Let Go", είναι απορίας άξιο πώς δεν έχω δει πουθενά έστω και μία αναφορά στα παλικάρια, αλλά έτσι είναι αυτά.

http://www.myspace.com/decemberpeals

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Devil - "Magister Mundi Xum" (Demo)
Unborn Productions / Iron Bonehead (2010)

Πρώτο demo για τους Devil έπειτα από μόλις ένα χρόνο ύπαρξης και ο τίτλος του, σε συνδυασμό με εξώφυλλο και λογότυπο, δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η πεντάδα από τη Νορβηγία είναι αφοσιωμένη στο doom rock των '70s και στην αισθητική που εκπέμπει αυτό, η δε εισαγωγή με το αστραποβρόχι, τον καλπασμό του αλόγου, το χλιμίντρισμα, τις καμπάνες, το χτύπημα/ξεκλείδωμα/τρίξιμο της πόρτας και το εν τέλει ραντεβού του καβαλάρη με το Διάβολο, είναι από τα πιο spooky ακούσματα της χρονιάς που πέρασε. Το "Magister Mundi Xum" καταπιάνεται θεματολογικά με διαβόλους και τριβόλους, κάψιμο μαγισσών και τα συναφή, ενώ λάμπει διά της παρουσίας της, και μάλιστα δις, η trademark έκφραση της doom μουσικής κοινότητας ("Alright Now"). Τα συστατικά υπάρχουν και το μείγμα βγήκε μιa χαρά, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε demo, με την παραγωγή να ταιριάζει γάντι στο γενικότερο concept των Devil, προσδίδοντας μια cult-ίλα και χωρίς να παρουσιάζει μία πρόχειρη και αποτυχημένη προσπάθεια. Πέντε συνθέσεις και το intro στάθηκαν ικανά να τους εμπιστευτεί η Soulseller Records και να κυκλοφορήσουν μέσω αυτής τον πρώτο τους δίσκο μέσα στο 2011, με τις προσδοκίες για ακόμα περισσότερο groove-άρισμα να είναι πλέον αυξημένες. Μέχρι τότε... www.myspace.com/devilband κι αν σας βγάλει ο δρόμος σε κάποιο από τα πρώτα live της ευρωπαϊκής περιοδείας των Electric Wizard, μη διστάσετε να τους τσεκάρετε επί σκηνής.

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Dispirit - "Rehearsal At Oboroten"
Self Release (2010)

Η πικρή αλήθεια είναι πως ανήκω κι εγώ ανάμεσα στους περίεργους αυτούς τύπους που θεωρούν το "Dead As Dreams" των Καλιφορνέζων Weaking ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους για τη δεκαετία που πέρασε - ίσως και για την προηγούμενη, καθώς το υλικό του χρονολογείται από το 1998 και τέθηκε τελικά σε κυκλοφορία μετά τη διάλυση του group. Τα χρόνια πέρασαν, βέβαια, το έτος δεν είναι 2000 πια κι ο Γιάννης ο Gossard ασχολήθηκε με άλλα πράγματα (τους υπεραπίθανους funeral doomsters Asunder, για παράδειγμα), για να αποφασίσει να πιάσει ξανά λίγη από την αίγλη του "Dead As Dreams" μόλις φέτος, υπό την απλή ονομασία των Dispirit. Το αντικείμενο μας, αυτή τη φορά, δεν είναι κάτι άλλο από ένα demotape που περισσότερο φαντάζει ως η ηχογράφηση μιας καλοστημένης πρόβας, ελέω τίτλου, και σίγουρα δε σε προδιαθέτει για όσα πρόκειται να ακούσεις. Εδώ μιλάμε για ένα απίστευτο doom/drone/black πράγμα, με ασύγκριτα ανείπωτο βάθος και συναίσθημα που αγγίζει το ακροδάκτυλο εκείνου του παλιού, σε μία σύνοψη των μουσικών που αγάπησε ο Gossard στην πορεία του. Εάν ψάχνετε την απάντηση, αυτή αντικατοπρίζεται στο όνομα του σχήματος, καθώς ένα ανάλογο συναίσθημα απορρέει, με τρόπο που μαγνητίζει τον ακροατή, αποκαλύπτοντάς του ολοένα και περισσότερα νέα στοιχεία σε κάθε ακρόαση. Πολύ απλά, την κασέτα την έχω λιώσει. Πάρτε την κι εσείς.

http://dispirit.org/

Γιάννης Καγκελάρης

Endless Boogie - "Full House Head"
No Quarter (2010)

Πολλές φορές χαρακτηρίζουμε αδικημένη μια μπάντα που είναι τρόπον τινά ανακάλυψή μας, γιατί «αν την προωθούσαν τα media θα είχε κάνει πάταγο». Στις περισσότερες των περιπτώσεων η μπάντα μένει άγνωστη στο ευρύ κοινό, όχι λόγω της περιορισμένης προβολής (μόνο), αλλά και γιατί τελικά δεν ήταν για παραπάνω. Οι Endless Boogie μπαίνουν με δόξα και τιμή στα φετινά underground μας, γιατί εκτός του ότι το δεύτερο studio άλμπουμ τους σε γκρουβάρει ...endlessly και είναι must για οπαδούς του chilled psych-tripping και του ξέφρενου retro boogie, είναι γεννημένοι για να μείνουν για πάντα underground. Κακά τα ψέματα, το κοινό αυτί δε μπορεί να αντέξει την εμπλοκή στο riff του "Voodoo Child" για οκτώμισι λεπτά και θα πάρει τις βαλίτσες του πολύ πριν τελειώσει το "Pack Your Bags", ενώ τα μονότονα riff και τα fuzzαρισμένα solo δεν οδηγούν ποτέ στον πολυπόθητο για πολλούς μουσικό οργασμό. Στην περίπτωση που είτε το ταξίδι σας είναι πιο ενδιαφέρον από τον προορισμό, είτε δε βγήκατε ποτέ από τη χύτρα με το lsd, τσεκάρετέ τους. Όποιος τώρα ψάχνει για δομή, γέφυρες, κλιμάκωση και λοιπές... περιέργειες, το μόνο που μπορεί να σας προσφέρει η παρέα του Paul Major είναι μια βόλτα στη γέφυρα της πατρίδας τους, τη γνωστή Brooklyn Bridge.

www.myspace.com/endlessboogie

Αντώνης Μουστάκας

Ten Foot Polecats - "I Get Blamed For Everything I Do"
Hillgrass Bluebilly (2010)

Έχει γίνει μόδα στη rock το ζευγάρι κιθάρα-drums (και ένας να τραγουδάει), που, ορμώμενο από τα blues, οδηγείται προς άγνωστους προορισμούς. Το πιο «μαύρο» παράδειγμα είναι ασφαλώς οι Black Keys. Καιρός ήταν ένα αμιγώς blues συγκρότημα να ακολουθήσει τη συνταγή και να δείξει πώς μπορεί να παιχθεί το αγνό, παρθένο, αλλά δαιμονισμένα γρήγορο και αλήτικο blues. Οι Ten Foot Polecats, βέβαια, είναι τρεις, καθώς ο τραγουδιστής Jay Scheffler συμμετέχει στο μουσικό κομμάτι μόνο μέσω της φυσαρμόνικας, στην οποία ενίοτε ξεσπάει. Είναι όμως βασικό συστατικό, αφού η δικιά του γρέζα φωνή είναι αυτή που δίνει ιδιαίτερο χαρακτήρα στα τραγούδια και τα κατευθύνει απευθείας στο North Mississippi. Τα drums του Dave Darling είναι βασικά, αλλά είναι η κιθάρα του Jim Chilson που κάνει τη διαφορά. Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος δε σταματάει να παίζει σε γρήγορους ρυθμούς, που μπορούν να χαρακτηριστούν punk blues, ενώ ο ήχος του είναι τόσο γεμάτος που κάνει την παρουσία μπάσου αχρείαστη. Ξερά, δυναμικά δωδεκάμετρα και Άγιος ο Θεός, για τους φίλους του είδους.

www.myspace.com/thetenfootpolecats

Κώστας Σακκαλής

The Fresh & Onlys - "Play It Strange"
In The Red (2010)

Ούτε φρέσκοι, ούτε μοναδικοί είναι οι Φραγκισκανοί (από το San Francisco δηλαδή) Fresh & Onlys. Ψυχεδελο-garage παίζουν οι άνθρωποι, με κάμποση βαβούρα, πολλή folk μελωδία, rock 'n' roll νοσταλγία και ισόποσες pop ευαισθησίες, ένα είδος δηλαδή που έχει παιχθεί και γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης αρκετές φορές. Να όμως που για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι αν έχεις ταλέντο και έμπνευση, ακόμα και ένα είδος που δείχνει κορεσμένο μπορεί πάντα να αναζωογονείται. Το "Play It Strange" είναι ο τρίτος δίσκος τους και ευελπιστεί να τους ξεχωρίσει από την τοπικής εμβέλειας νεοψυχεδελική σκηνή που αναπτύσσεται καιρό τώρα στην ιστορική πόλη. Έχει τα φόντα να το κάνει, αρκεί να βρεθεί το κοινό που θα ερωτευτεί το "Summer Of Love", θα χαθεί στο "Tropical Island Suite", θα ζαλιστεί από το "Green Light, Red Light". Πολύ καλός δίσκος, που αν η δισκοθήκη μου δεν ήταν οργανωμένη αλφαβητικά, θα έπαιρνε τη θέση του κάπου ανάμεσα στις φετινές δουλειές των Coral και των Black Angels.

www.myspace.com/thefreshonlys

Κώστας Σακκαλής

Holy Grail - "Crisis In Utopia"
Prosthetic Records (2010)

Γουστάρω αφάνταστα το όλο κίνημα της αναβίωσης του traditional heavy metal με μπάντες όπως οι Enforcer και οι White Wizard. Χωρίς να παίζουν κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, θεωρώ πως η ύπαρξή τους είναι απαραίτητη για τη διαμόρφωση νέας γενιάς οπαδών του ήχου που αναπαράγουν. Δίπλα στα δύο προαναφερθέντα ονόματα προσθέστε και αυτό των Holy Grail, εκ των οποίων μάλιστα τα 3/5 έχουν διατελέσει μέλη των White Wizard. Στο ντεμπούτο τους, "Crisis In Utopia", θα ακούσετε μόνο metal, γεμάτο riff, solo και refrain παλιάς σχολής. Η μόνη διαφοροποίησή τους είναι ότι εκμοντερνίζουν (ελάχιστα) τον ήχο τους, με παράδειγμα το ομώνυμο τραγούδι. Η φωνή στέκεται μια χαρά, όμως οι κιθάρες είναι που σπέρνουν και ειδικά οι απολαυστικές δισολίες. Εν τέλει, αν ο δίσκος κατάφερε να κερδίσει εμένα, που έχω απομακρυνθεί από το χώρο, πιστεύω πως μπορεί να ενθουσιάσει τους πιο αφοσιωμένους του. Εγώ πάω να ξεθάψω κάποιο από τα πρώτα Armored Saint και ευελπιστώ ότι κάποιος νεότερος που θα ξεκινήσει από τους Holy Grail θα πραγματοποιήσει την αντίστροφη πορεία...

www.myspace.com/holygrail

Χρήστος Καραδημήτρης

In The Wake Of Giants - "The Joy, The Sorrow"
Self Release (2010)

Μυστήρια πράματα. Το τρέντυ post-rock πετάει πλέον μπάντες δεξιά και αριστερά και όποια πέτρα να σηκώσεις θα βρεις μία από κάτω. Για να ξεχωρίσεις, λοιπόν, πρέπει κάτι να 'χεις. Ετούτοι δεν ξέρω τι έχουν, αλλά εγώ πάνω τους το βρήκα. Ένα δίσκο μονάχα, με το εναρκτήριο "If I Were A Frog" να έβγαζαν, θα δήλωνα και πάλι ερωτευμένος. H απόγνωση αναβλύζει από το κομμάτι, καθώς τα λόγια σε χτυπάνε κατάμουτρα, μέχρι να βροντοφωνάξει «I can't see» και να σε παίρνει η κατηφόρα όλο και πιο πολύ. Aτμοσφαιρικός ήχος, με αρκετές southernιάρικες επιρροές να γεμίζουν ολόκληρο το δίσκο και με άριστες συνθέσεις, όπως το "Road To Awe" και το, λυτρωτικό θα έλεγε κανείς, "Rescued By A Sinking Ship", μας προσφέρουν ένα όμορφο διαμάντι, προσεγμένο και γυαλιστερό, που φαντάζει το μόνο του μειονέκτημα, καθώς είναι ίσως περισσότερο απ' ό,τι θα του ταίριαζε.

www.myspace.com/inthewakeofgiants

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Inquisition - "Ominous Doctrines Of The Perpetual Mystical Macrocosm"
No Colours (2010)

Underground όνομα, cult status στους black metal κύκλους, άγνωστοι σε σχέση με την πλειονότητα των -Νορβηγών ως επί το πλείστον- συναδέλφων τους. Πολλά μπορείς να πεις για τους κολομβιανής καταγωγής Inquisition, αλλά σίγουρα μόνο χθεσινοί δεν είναι. Από το 1990 που δραστηριοποιούνται έχουν βάλει και αυτοί το δικό τους λιθαράκι στο black metal οικοδόμημα της Λατινικής Αμερικής, μαζί με άλλες cult δόξες, όπως οι Mystifier ή οι Sarcοfago. Με μόνη διαφορά ότι οι Inquisition συνεχίζουν να προσφέρουν και παραμένουν πιστοί στο όραμα τους μέχρι σήμερα. Ανίερες επικλήσεις στον Εωσφόρο μέσα από έναν, κατά κύριο λόγο, mid-tempo παροξυσμό «ξυραφιαστής» κιθαριστικής δουλειάς που προκαλεί ανατριχίλες στη σπονδυλική στήλη του ανυποψίαστου και ένα λαρύγγι που άλλοτε βγάζει το γρέζι του Abbath και άλλοτε ψέλνει υπνωτικά σαν τον Τοm Warrior. Μυστικισμός, κοσμικός τρόμος από ψηλά, θρησκευτικός τρόμος από τα βάθη της Γαίας, όλα συσσωρευμένα στα 40 λεπτά του δίσκου και για όποιον αρνηθεί να αποδεχτεί το μαύρο διαμάντι που μας προσέφεραν οι Inquisition η απάντηση βρίσκεται στη εισαγωγή του "Command Οf Τhe Dark Crown".

www.myspace.com/inquisitionusa

Φίλιππος Αλέκου

Like A Texas Murder - "Grindcore Caiçara"
Self Released (2010)

Οι Like A Texas Murder προέρχονται από τη μακρινή Βραζιλία και με αυτό το demo κατάφεραν να αναπαράγουν μια μίξη hardcore - metalcore - grindcore με τρόπο θα ζήλευαν πολλές φθασμένες μπάντες. Από N.Y. hardcore, σε groovy riffάτα σημεία που θυμίζουν Stampin' Ground με αρκετές thrash metal τζούρες, ο ήχος τους είναι τίγκα τσαμπουκαλεμένος και τερματίζει με τα αρκετά grindcore ξεσπάσματα, τα οποία προσωπικά γουστάρω πολύ. Οι κιθάρες ζωγραφίζουν και είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο ελίσσονται σε όλα αυτά τα ιδιώματα, χωρίς να χάνουν σε κανένα σημείο τον προσανατολισμό τους. Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές το "Grindcore Caiçara" και δε λέω να το βαρεθώ με τίποτα. Το ίδιο θεωρώ ότι θα κάνετε κι εσείς.

www.myspace.com/likeatexasmurder

Τόλης Δόσης

Magnus Pelander - "Magnus Pelander" (EP)
Svart Records (2010)

Τι κι αν οι Norrsken μας έδωσαν μόλις μερικά demo και ένα single, το μεγάλο πάθος που είχε ο Magnus Pelander για το συγκεκριμένο ιδίωμα δε μπορούσε να σταματήσει εκεί. Συνέχισε να βαδίζει σε retro doom δρόμους, δημιουργώντας τους Witchcraft και αποκτώντας τη φήμη που του άξιζε. Έτσι, μετά την επιτυχία του "The Alchemist" και τις συνεχείς περιοδείες, αποφάσισε να ηχογραφήσει τη δική του προσωπική δουλειά, δείχνοντας το πολύπλευρο μουσικό του ταλέντο. Το εικοσάλεπτο EP συνθέτουν ακουστικές κιθάρες, πιάνο αλλά και μια γλυκιά μελαγχολία, που εκφράζεται με ρυθμικές μελωδίες και στίχους που πότε είναι σκοτεινοί και καταθλιπτικοί και πότε γεμάτοι ελπίδα και δύναμη. Κορυφαία στιγμή το "You Have Got No Friends To Turn To", το οποίο θυμίζει έντονα τις «ρίζες» του Pelander και μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτης τάξεως ορεκτικό για τον επερχόμενο δίσκο των Witchcraft. Εξαιρετική προσπάθεια, καθώς ετοιμάζεται και το full-length προσωπικό του άλμπουμ.

www.myspace.com/magnuspelander

Λάμπης Παρταλάς

Manic Bloom - "In Loving Memory" (EP)
Self Released (2010)

Το rock που παίζουν οι Manic Bloom έχω πειστεί ότι στα μέρη μας δε θα ευδοκιμήσει ποτέ ιδιαίτερα. Είναι πολύ εμπορικό για το μέσο οπαδό της μουσικής αυτής και μάλλον εξειδικευμένο άκουσμα για να πάρει το airplay του (όποιου) rock ραδιοφωνικού σταθμού. Το γεγονός αυτό δε μπορεί να αναιρέσει το πόσο καλή δουλειά αποτελεί αυτό το EP και πόσο ταλέντο φαίνεται να έχουν αυτοί οι Αμερικανοί. Με συνθέσεις «χιτάκια», όπως τα "Never Will Back Down" και "A Thousand Angels", και έναν εκφραστικότατο τραγουδιστή, ξεχωρίζουν για την πραγματικά ωραία αίσθηση της μελωδίας. Προσωπική αδυναμία είναι οι μικρές εξάρσεις με το πιάνο μέσα στα τραγούδια, που είναι απολαυστικές, με το instrumental "Au Milieu", που κλείνει το EP, να καταδεικνύει αυτή την ικανότητά τους. Οι φίλοι του μελωδικού rock που δε φοβούνται μια ποιοτική pop προσέγγιση πρέπει να το ακούσουν και οι οπαδοί συγκροτημάτων όπως οι Mutemath πρέπει να σπεύσουν. Ένας - ένας όμως, όχι και οι δέκα μαζί!

www.myspace.com/manicbloom

Χρήστος Καραδημήτρης

Moon Safari - "Lover's End"
Blomljud Records Inc. (2010)

Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στη Σουηδία και την τελευταία δεκαετία πρωταγωνιστεί στο ευρύ φάσμα του rock, αλλά έχοντας παράξει έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό συγκροτημάτων που ακροβατούν μεταξύ underground και γνώριμης internet-ικής αποθέωσης, αυτό που συμβαίνει είναι κάτι υπέροχο. Οι Moon Safari, γνήσια τέκνα της «Genesis meets Yes meets Beatles» (παντού χωράνε οι Beatles!) σχολής, κυκλοφόρησαν μόλις το τρίτο άλμπουμ τους. Έχοντας παρακολουθήσει την πορεία τους από το πρώτο τους πόνημα ("Air") και αφού έπιασαν τα όρια της υπερβολής με το μαμούθ "Blomljud", ένα διπλό progressive rock άλμπουμ, αποφάσισαν να αποκτήσουν λίγη παραπάνω αυτοπεποίθηση και να παραδώσουν ίσως το καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι στιγμής, το "Lover's End". Οπαδοί και οι ίδιοι της μεγάλης '70s progressive rock σχολής, όπως συμπεραίνει κάποιος από τα παραπάνω, οι Moon Safari ακούγονται όσο ρετρό χρειάζεται και στο νέο τους άλμπουμ, χωρίς τις υπερβολές των προηγούμενων, βάζοντας λίγο παραπάνω από Canterbury Scene, λοξοκοιτάζοντας τα τέλη των '60s και το ρομαντισμό της εποχής εκείνης. Τα δυνατά χαρτιά του "Lover's End" είναι πρώτα απ' όλα οι καταπληκτικές φωνητικές αρμονίες της μπάντας, οι οποίες είναι ήδη γνώριμες από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, και οπωσδήποτε οι όμορφοι ρετρό ήχοι των πλήκτρων, με το Hammond και το mini-moog να πρωταγωνιστούν και να προσφέρουν ένα γνώριμο ηχητικό πεδίο, ώστε πάνω σε αυτό να μπορέσουν οι Moon Safari να αναπτύξουν τις ιδέες τους. Ένα άλμπουμ, το οποίο έχει να προσφέρει και να επιδείξει στοιχεία που είναι απαραίτητα για να αποδώσουν στη συγκεκριμένη σκηνή ένα από τα φετινά, κορυφαία της κρυφά διαμαντάκια.

www.myspace.com/wespintheworld

Πάνος Παπάζογλου

Pig Iron - "Blues + Power = Destiny"
Sounds Of Caligula (2010)

The Heaviest blues we can get. Αν το περσινό live των Aerosmith και το τελευταίο άλμπουμ της Grace Potter μας θύμισαν την σέξι πλευρά των blues, οι Pig Iron μας αποκαλύπτουν τη μονολιθική, βαριά και southernίζουσα πλευρά τους. Πέντε χρόνια μετά το ανθεμικό "Lord Kill The Pain" (μια τρελή μίξη Skynyrd και Kyuss) από το ντεμπούτο τους, έρχονται με την καλύτερη δουλειά τους ως τώρα για να σηκώσουν σκόνη στους αυτοκινητόδρομους, με τραγούδια όπως το "Golden", τιμώντας δεόντως την "Our Lady Of Blessed Acceleration". Συμπαγές, δυναμικό και γεμάτο κορυφώσεις, το "Blues + Power = Destiny" θα ζεστάνει τις καρδιές σας και θα κουράσει τους σβέρκους σας. Αν γουστάρετε εξίσου το heavy stoner και το southern rock βρήκατε τη μπάντα σας. Ή καλύτερα το πεπρωμένο σας.

www.myspace.com/soundsofcaligula

Αντώνης Μουστάκας

The Reign Of Kindo - "This Is What Happens"
Candyrat Records (2010)

To καλύτερο fusion άλμπουμ που άκουσα φέτος ήταν τo "This Is What Happens", ένα φανταστικό μίγμα jazz, indie και progressive μουσικών. Ένα ιδανικό soundtrack για τους τρελούς ρυθμούς των μεγάλων μητροπόλεων, δοσμένο από τρεις καταπληκτικούς μουσικούς. Τα drums, η ηλεκτρική κιθάρα και τα πλήκτρα δίνουν εδώ -εντελώς ισότιμα- μαζί με τη φωνή ένα ευκολοάκουστο και ευχάριστο αποτέλεσμα (εκτός του "Bullets In The Air", στο οποίο «πυροβολούν» κατά free jazz βούληση), για το οποίο όμως έχουν περάσει συνθετικά από εκατοντάδες, διασταυρούμενους μουσικούς λαβύρινθους. Σαν ένα μεγάλο, άλλοτε γρήγορο, άλλοτε χαλαρό περίπατο μέσα στα στενά δρομάκια, με το μυαλό να έχει απομονώσει την ηχορύπανση, κάνοντας μουσική τον «εσωτερικό» ρυθμό της πόλης. Χαθείτε στο μουσικό λαβύρινθο μια μεγάλης μπάντας που κάνει τέχνη όσο ελεύθερα θα έπρεπε να γίνεται. Χωρίς περιορισμούς και πρέπει κανενός είδους.

www.myspace.com/thereignofkindo

Αντώνης Μουστάκας

Rinoa - "An Age Among Them"
Self Release (2010)

Έτσι γεννιέται λοιπόν ένας μύθος; Βγάζεις ένα αριστουργηματικό δίσκο σε ένα χώρο που βρίθει από μέτριες αλλά και υπερτιμημένες μπάντες, στη μικρή σου περιοδεία αφήνεις τους ελάχιστους που σε βλέπουν με στόμα ανοιχτό, σε μαθαίνει ένας μεγάλος, πάει να σε προωθήσει, ανακοινώνεις δεύτερη περιοδεία, αλλά και την οριστική διάλυσή σου. Αυτό κάνεις. Αφήνεις μία κληρονομία, που κατά την ταπεινή μου αποψάρα έχει όλα τα φόντα να κλασικοποιηθεί (ναι, και λόγω των γεγονότων), και απλά εξαφανίζεσαι. Αυτός λοιπόν είναι ο αγαπημένος μου μύθος των Rinoa και ελπίζω κάποια στιγμή να επαληθευτώ. Ένας εξαιρετικός post-hardcore δίσκος, με αλεπάλληλα χτυπήματα στο στέρνο, ελαφρώς προς τα αριστερά. Δίσκος γκριζωπής συντροφιάς, με ατμοσφαιρικές συγχορδίες, που όταν συνδέονται με τα απεγνωσμένα φωνητικά του Perry Bryan γίνονται φερέφωνα πολλαπλών συναισθημάτων, όπως οργή, θλίψη ή και μοναξιά, καθιστώντας το "An Age Among Them" ως μία από τις πιο προσωπικές κυκλοφορίες του έτους που πέρασε. R.I.P Rinoa.

http://www.myspace.com/rinoauk

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Sequence Theory Project - "Toyland"
Self Release (2010)

Οι Έλληνες Sequence Theory Project σχηματίστηκαν το 2006 από τον Orfeus (samples, dj'ing, synths, παραγωγή) και τη Moensa (πιάνο, synths, τρομπέτα, ακκορντεόν, φωνητικά). Το όνομά τους, λέει, το πήραν από την «ακολουθία που διέπει τις ανθρώπινες συναντήσεις και πράξεις που καθορίζουν εν τέλει τη ζωή μας», όπως την εξέφρασε ο Εμίλ Ζολά. Μάλιστα. Ένα είναι σίγουρο, με το "Toyland" θα ταξιδέψουν πολύ κόσμο σε μια μελαγχολική διαδρομή με το ατμοσφαιρικό trip hop που παίζουν, διανθίζοντάς το με αρκετά jazz, indie και pop στοιχεία, ενώ ευδιάκριτα είναι και τα σημεία που έχουν χαρακτήρα soundtrack. Στο σύνολό του το "Toyland" καταφέρνει να ανασύρει μνήμες από το παρελθόν και να χαράξει νέες, πατώντας ελαφρώς στα βήματα των Portishead -για να βρω κάτι κοινό με την κορυφαία ίσως μπάντα πειραματικού trip hop πλέον στον κόσμο. Πρωτότυπος δίσκος και αρκετά ταξιδιάρικος, με έντονα όμως πεσιμιστική διάθεση.

http://www.myspace.com/sequencetheoryproject

Άλκης Κοροβέσης

Shaolin Death Squad - "Five Deadly Venoms"
Do For It Records (2010)

Οι συγκεκριμένοι τύποι από το Τέξας αποτελούν λοιπόν μια ιδιόμορφη περίπτωση. Ιδιόμορφη, τόσο μουσικά, όσο και θεματολογικά. Πωρωμένοι με τις cult ταινίες πολεμικών τεχνών των '70s αφενός και αφετέρου με όμορφες μουσικές επιρροές, από ψυχεδελοprog καταστάσεις και early Genesis, μέχρι Mr. Bungle και Faith No More. Προφανώς και ένα τέτοιο κράμα ακούγεται ενδιαφέρον υπέρ του δέοντος και μια διαδικτυακή βόλτα από κάποιο επίσημο site τους ενδεχομένως να σας πείσει περί αυτού. Το "Five Deadly Venoms" είναι το δεύτερο άλμπουμ τους και, για να είμαστε ειλικρινείς, με τις ακροάσεις αποδεικνύεται ελάχιστα κατώτερο του πρώτου δίσκου τους ("Intelligent Design", 2006). Παρ' όλα αυτά, οι Shaolin Death Squad μας παραδίδουν ένα ομοιογενές άλμπουμ, γεμάτο πρωτότυπες ιδέες, ενδιαφέρουσες εκτελέσεις και ένα συγκερασμό ατμοσφαιρικών περασμάτων με επιμεταλλωμένα ξεσπάσματα. Ίσως ο ενθουσιασμός από το ντεμπούτο να σας παρασύρει και στο "Five Deadly Venoms", αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τους δημιουργούς και τους εντάσσει στις ελπιδοφόρες μπάντες της εποχής τους. Εξάλλου, η ποικιλία με την οποία καταφέρνουν να διανθίσουν το σύνολο του άλμπουμ κάνει κάθε ακρόαση απολαυστική και, αν προσθέσεις και την αδιαμφισβήτητη επιρροή του Mike Patton, η εκρηκτικότητα και η έμπνευση καταφέρνουν να αφήσουν τις καλύτερες εντυπώσεις. Εάν οι παραπάνω μουσικές παραπομπές σε βρίσκουν σύμφωνο και επιπρόσθετα απολαμβάνεις και ταινίες με ιπτάμενους ninja και καλτίλες σαν το "Drunken Master", οι Shaolin Death Squad μέσα σε σχεδόν 45 λεπτά θα σου προσφέρουν ένα ιδιαίτερο άκουσμα. Μετά θα εξαφανιστούν μέσα σε ένα σύννεφο καπνού.

www.myspace.com/shaolindeathsquad

Πάνος Παπάζογλου

Suede Brothers - "The Night"
Bad Breaker Records (2010)

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ο Richard Mullins (Year Long Disaster, Karma To Burn) μου πρότεινε να ακούσω και να προσέξω τους Suede Brothers και να που κυκλοφόρησαν ενδιάμεσα ακόμα δύο δίσκους, με το "The Night" να είναι ο τρίτος κατά σειρά και ίσως ο καλύτερός τους μέχρι τώρα. Χωρίς να έχουν αλλάξει το ύφος τους και παραμένοντας προσηλωμένοι στο retro hard rock των '70s, εμπλούτισαν το ρεπερτόριό τους με λίγη, ανεπαίσθητη punk και δε σκέφτηκαν ούτε στιγμή να χαμηλώσουν τους ενισχυτές. Ο Dylan Francis στα φωνητικά μπορεί να θυμίζει ολοένα και περισσότερο χαρακτηριστικές φωνές του αναβιωμένου αυτού είδους, του πάει όμως τόσο πολύ που δε μου κάνει καρδιά να τον κακολογήσω... Πόσο μάλλον από τη στιγμή που όλες οι συνθέσεις του "The Night" ακούγονται με μια ανάσα και το trio κάνει αντιληπτό το πόσο πολύ έχει δουλέψει πάνω σε αυτές. Δεν υπάρχουν κρυμμένα μυστικά που περιμένουν να αποκαλυφθούν, υπάρχει μόνο δυνατή και in your face hard rock μουσική, από εκείνη που ξέρουμε κι εμπιστευόμαστε. Επισκεφθείτε για να εμπιστευτείτε κι εσείς τους Suede Brothers στο www.myspace.com/thesuedebrothers.

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Unkind - "Yhteiskunnan Pikkuvikoja"
Alerta Antifascista (2010)

Το πράγμα έχει βαλτώσει επικίνδυνα, οι εταιρίες ψάχνουν διέξοδο διαφυγής, η Profound Lore χτίζει τη φήμη της σε ολοένα και πιο ισχυρά θεμέλια, χάρη στο φανταστικό της roster, ενώ καθιερωμένες εταιρίες τύπου Metal Blade και Relapse στρέφουν την προσοχή τους σε πιο «υπόγεια μέρη», μήπως τυχόν ανακαλύψουν διαμάντια που θα σώσουν τη συγκομιδή. Κάπως έτσι, η δεύτερη κυκλοφόρησε φέτος τον άξιο διάδοχο του υπερτιτάνιου "Sigillum Luciferi" των αγαπημένων Cough κι ετοιμάζεται να στεγάσει σε ορατό βάθος χρόνου το διάδοχο του "Yhteiskunnan Pikkuvikoja" των -εξίσου ελπιδοφόρων- Φινλανδών Unkind. Για τις μπάντες της Doomrock (πλέον) δεν πρόκειται να κάνουμε λόγο, πέραν του ότι ανήκει στις εταιρίες που κρατούν ορισμένα επίπεδα ποιότητας στο roster της, με τους Unkind της περίπτωσής μας να καταλήγουν όσο μεστοί και μελωδικοί χρειάζεται, δίχως να χάνεται η όλη crust αισθητική. Οι Disfear των τελευταίων δίσκων συναντούν παραδοσιακά φινλανδικά crust πρότυπα (στο πολύ γενικό), κι, ενώ ομολογώ πως θα συναντήσετε πολλούς ακόμα συμπαθείς Σκανδιναβούς που τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα, το ύφος στη περίπτωσή μας μοιάζει τόσο άψογα σμιλευμένο, που σε κερδίζει με την πρώτη κιόλας ακρόαση, για να μην πούμε μισή. Προτεινόμενο δείγμα προς δοκιμή θεωρείστε το "Sukupuut", γιατί, απλά, μοιάζει δυσθεώρατα δύσκολο να μην κολλήσετε με τις μελωδιάρες που περιέχει.

http://www.myspace.com/unkindhardcore

Γιάννης Καγκελάρης

Windhand - "Practice Space" (Demo)
Self Release (2010)

Οι Windhand είναι από το Richmond της Virginia και το "Practice Space" είναι το πρώτο τους demo. Γεγονός υπ' αριθμόν 1. Η μπάντα είναι πενταμελής με μία γυναικεία παρουσία. Γεγονός υπ' αριθμόν 2. Παίζουν ψυχεδελικό, αργόσυρτο και ομιχλώδες heavy doom. Γεγονός υπ' αριθμόν 3, που γεννάει και την εύλογη απορία: «Μήπως η κυρία της παρέας τραγουδάει;». Ω, ναι... και καλά μάλιστα, παρόλο που την ακούσαμε μόνο σε δύο συνθέσεις ("Black Candles", "Wintersun") κι εύκολα το μυαλό θα ανατρέξει σε Jex Thoth, Blood Ceremony και The Devil's Blood, μόνο που οι Windhand έχουν διαμορφώσει ήδη δικό τους χαρακτήρα και άποψη. Είναι πιο «βρώμικοι», πιο ασήκωτοι και πιο «παραμορφωμένοι» και η Dorthia Cottrell στα φωνητικά, με κάποιες grunge αναφορές, ακολουθεί τη μουσική κι όχι το αντίστροφο. Αν και το δείγμα φαντάζει ελάχιστο, ακούγεται ενδεικτικό για τη μέλλουσα πορεία της μπάντας και αρκούντως χορταστικό. Αν πάλι κάποιοι θελήσετε κι άλλο, μπορείτε κάλλιστα να επισκεφθείτε το www.myspace.com/windhand για να τριτώσετε το καλό με το "Heap Wolves" και να παραγγείλετε και κανα μπλουζάκι, μιας και το demo ξεπούλησε για τα καλά.

Γιώργος Ζαρκαδούλας

Zombified - "Zombified Slaughtermachine"
Shepherd Of Rot (2010)

Με το πρώτο full length album τους οι Zombiefied προκαλούν αίσθηση. Ή τουλάχιστον προκαλούν τις δικές μου αισθήσεις, αφού πραγματικά δε χορταίνω να τους ακούω. Death metal εκ Σουηδίας ορμώμενο (που αλλού...), το οποίο κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να το κρατήσει αμείωτο σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ήχος «παραδοσιακός», δε βαφτίζεται old-school, αλλά το αγκαλιάζει, κινούμενος σε mid-tempo ταχύτητες, χωρίς να λείπουν από αυτόν τα deathgrind στοιχεία, τα αργόσυρτα σπασίματα και τα punkίζοντα ρυθμικά, καθιστώντας το δίσκο ένα εξαιρετικό παράδειγμα πολυδιάστατης και προσεγμένης μουσικής έκφρασης. Οι κιθάρες σαφώς και έχουν τον πρώτο λόγο, εξαπολύοντας κάποια πραγματικά εξαιρετικά riff αλλά και εύηχα solos, βοηθούμενες από την πολύ καλή παραγωγή και μίξη που έχουν «υποστεί». Ούτε υπέρμετρη σαπίλα, που τείνει να γίνει μόδα, ούτε υπερηχητικές ταχύτητες, οι οποίες είναι ήδη μόδα. Δεν υπάρχει ίχνος επιτήδευσης σε αυτό που οι Zombified κάνουνε. Μόνο ταλέντο και ικανότητες, χαρακτηριστικά που τους καθιστούν έτοιμους να παίξουν μπάλα στα μεγάλα σαλόνια.

www.myspace.com/zombifiedsweden

Τόλης Δόσης
  • SHARE
  • TWEET