Ty Segall

Πέρυσι δεν τον προλαβαίναμε τον Ty Segall με τις διαδοχικές κυκλοφορίες των "Hair", "Slaughterhouse" και "Twins". Φέτος κυκλοφορεί «μόλις» αυτό εδώ, το πρώτο του άλμπουμ για τη χρονιά, και έχει προγραμματισμένο και άλλο ένα για τον Οκτώβρη. Το "Sleeper" όμως αξίζει ιδιαίτερης μνείας στη δισκογραφία του Segall.  Από τους ηλεκτρικούς δυναμίτες των προηγούμενων κυκλοφοριών, το πνιγμένο στο fuzz garage psych εδώ μας μεταφέρει σε ένα ακουστικό acid rock στυλ που, όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορεί να μην φέρει στο μυαλό τον Syd Barrett και τον Skip Spence.

Βέβαια, ευτυχώς για τον Ty και μέχρι αποδείξεως του εναντίον, η διαφορά είναι ότι το δικό του μυαλό δουλεύει μια χαρά, εξ ου, ίσως, και οι πιο άμεσες μελωδίες και τα πιο δομημένα τραγούδια σε σχέση με τους δύο μακαρίτες. Κατά τα άλλα η ψυχεδελική διάσταση είναι παρούσα είτε στα far-out φωνητικά του Segall, είτε στο βιολί που δεν διστάζει να παίξει παράφωνα ή τέλος στις ενίοτε υπερβολικά παιδικές (οπότε και κατ’ επέκταση σχεδόν σχιζοφρενικές) μελωδίες που επιλέγει. Για του λόγου το αληθές υπάρχει το, πόσο-πιο-ταιριαστά-τιτλοφορημένο "Crazy". Πιο κάτω το "Queen Lullabye" ακούγεται σαν τους Velvet Underground ενώ αλλού πάλι, όταν μοιάζει πιο εξομολογητικός, φαίνεται να θυμίζει την προσωπική καριέρα του John Lennon, όπως στο "She Don't Care" οπότε και είναι ικανός να γράψει μία ακουστική μπαλάντα τόσο κλασική που να είναι πέρα και υπεράνω από τα είδη του rock. Και για να μην υπάρχει κανένας παραπονούμενος, αγγίζει και τα ακουστικά blues με το "6th Street".

Παρότι στο σύνολό της η κυκλοφορία αυτή δεν είναι τόσο επιβλητική όσο οι προηγούμενες δουλειές του, στην πραγματικότητα αποδεικνύεται το ίδιο ελκυστική. Είναι περίπτωση δίσκου «grower», όχι όμως από αυτούς που αρχικά απορρίπτεις μόνο και μόνο για να σε τραβήξει πίσω η συνήθεια και η επανάληψη των ακροάσεων. Η ουσία είναι ότι έχει ίσο ποσοστό άμεσων τραγουδιών, με πρώτο και καλύτερο το ομώνυμο, με αυτά που κάθε επιπλέον ακρόαση αποκαλύπτει περισσότερα συναισθηματικά βάθη.