Ty Segall

Τα τελευταία χρόνια πάντα όταν προς το τέλος της χρονιάς κοιτάς να δεις τι καλό σου έχει ξεφύγει στη διάρκειά της θα βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με κάποια κυκλοφορία του Ty Segall. Τόση είναι η συχνότητα των ηχογραφήσεών του και τέτοια η ποιότητά τους. Κάπως έτσι λοιπόν το "Manipulator" περίμενε στωικά την ώρα του στα «to do» του φθινοπώρου από τα τέλη του Αυγούστου που κυκλοφόρησε. Και καθόλου απρόσμενα η ακρόασή του το έφερε κατευθείαν στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2014. Τείνει να γίνει η πιο ευχάριστη ρουτίνα.

Αυτό που καθόλου σε ρουτίνα δε φέρνει είναι το περιεχόμενο του δίσκου που είναι ελαφρώς διαφορετικό από ότι μας έχει συνηθίσει. Καμία σχέση με το ακουστικό acid rock του "Sleeper" αλλά κάπως απομακρυσμένο και από τις προηγούμενες θορυβώδεις garage κατά βάση δουλειές του, στο "Manipulator" επενδύει περισσότερο στη (νεο-)ψυχεδέλεια και τις, ιδιότροπες μεν, μελωδίες δε. Δε θα είναι υπερβολή να πούμε ότι ίσως βρήκε και την πιο ολοκληρωμένη έκφρασή του αφού ο δίσκος του με τη μεγαλύτερη διάρκεια μέχρι τώρα, έχει και την μεγαλύτερη αρίστευση σε μία σειρά παραγόντων αντί για την έλξη ενός μόνο από αυτούς. Δηλαδή συνθετικά, ηχητικά, στιχουργικά, από άποψη έντασης, από άποψη αμεσότητας, με τρέλα αλλά και με σύνεση, δύσκολα θα βρεις συνολικά καλύτερο Ty Segall από αυτόν του "Manipulator".

Στα 17 τραγούδια που απαρτίζουν τον δίσκο τα μισά τουλάχιστον θα μπορούσαν να αποτελέσουν singles ή προσθήκες σε κάποια μελλοντική συλλογή του. Προσωπικό αγαπημένο το "The Clock" με το άπιαστο riff και την καν' το-όπως-οι Love αισθητική του. Αλλά τι να πεις και για το ρυθμικά αλαζονικό  "Tall Man, Skinny Lady", το rhythm 'n' blues του "It's Over" που δε μας αφήνει να ξεχάσουμε ότι αν θέλει μπορεί να γίνει ένα μικρός guitar god, το "The Faker" που φέρνει στο τραπέζι τους Beatles, τους Stones και τους Who να τα π(ι)ούνε μαζί, το west coast ακουστικό "Green Belly", το πιο υπομονετικά αναπτυσσόμενο όλων "The Hand", το βαρυφαζαριστό "The Crawler"; Τι να πεις εκτός από το ότι χαίρεσαι να ζεις την εποχή που κυκλοφορούν τέτοιοι δίσκοι. Σας υπόσχομαι πως πολλά γνωστά νεοψυχεδελικα συγκροτήματα, και όχι μόνο, θα ζήλευαν να έχουν έστω και δύο από αυτά τα τραγούδια στο ρεπερτόριό τους.

Το "Manipulator" αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι ο Segall ωριμάζει ως συνθέτης και μπορεί αρχικά η ορμή του και το κυνήγι του ήχου στο οποίο επιδιδόταν να μας παρέσυρε θετικά όλους, αλλά είναι η εξέλιξή του που, εικάζω, θα μας κρατήσει δίπλα του σε όλη του την πορεία.