Tonight Alive

Θυμάστε το δεύτερο μέρος της Amazing σειράς του κινηματογραφικού Spider-Man; Όχι; Δεν πειράζει. Ανάμεσα στο, με όχι τόσο καλή έννοια, χαώδες blockbuster του συμπαθέστατου Mark Webb μπορεί αναμφίβολα να ξεχώριζε η βγαλμένη από κόμικ αισθητική και η παρουσία της Emma Stone ως Gwen Stacy, αλλά, αν ρωτάτε εμένα, η μεγαλύτερη μικρή νίκη της ταινίας βρισκόταν στο soundtrack. Το "The Edge" δεν είναι απαραίτητα το καλύτερο κομμάτι των Tonight Alive, ούτε το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι που γράφτηκε προς τιμήν του Ανθρώπου-Αράχνη. Αλλά σε τελική ανάλυση αυτό μικρή σημασία έχει.

Η μπάντα από την Αυστραλία από το ξεκίνημά της έπαιζε με mainstream όρους και ποτέ δε δοκίμασε να κινηθεί σε κάποιο παράξενο παρακλάδι του σκληρού ήχου. Αντιθέτως, αρκετοί θα αμφισβητήσουν ακόμα και το κατά πόσο η ταμπέλα του «σκληρού» τους ταιριάζει. Στο πανέμορφο "What Are You So Scared Of?" του 2011, οι αναφορές στο εξ Αμερικής δοξασμένο pop-punk ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Ίσως είχε να κάνει με τα trend της εποχής, με το στυλιστικό ή με το ότι κάμποσες από τις φωνητικές γραμμές της Jenna McDougall έφερναν σε εκείνες της Hayley-των-Paramore-Williams, αλλά όπως και να 'χει οι παραλληλισμοί ήταν αναπόφευκτοι.

Η στροφή σε περισσότερο εναλλακτικά μονοπάτια μπορεί να μην έδιωξε τη ρετσινιά, ηχητικά όμως η πεντάδα απέδειξε ότι είχε αρκετά να δώσει. Από μπαλάντες έτοιμες για ραδιόφωνα μέχρι κιθαριστικά rock ξεσπάσματα κι από κει σε τεράστια single (βλ. "The Other Side", "No Different" και "Human Interaction" αντίστοιχα), οι δύο δίσκοι που ακολούθησαν στάθηκαν σε τουλάχιστον ικανοποιητικά επίπεδα. Τα μοναδικά στοιχεία που έχαναν, ήταν η εμφανώς pop-oriented παραγωγή και το σχεδόν εμπορικό στήσιμο, κυρίως στο προ τριετίας "Limitless". Στην τέταρτη κυκλοφορία του, το σχήμα δεν επιχειρεί τόσο μια απότομη "επιστροφή στις ρίζες", όσο προσπαθεί να βρει την ιδανική ισορροπία.

Η McDougall έχει αναμενόμενα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με τις κιθάρες να επανέρχονται σε δεύτερο και τις μελωδίες να παραμένουν σε πρώτο πλάνο. Ήδη από τα "Book Of Love" και "Temple" γίνεται σαφές ότι, παρά το pop περίβλημα, οι συνθέσεις πατάνε περισσότερο σε rock δομές. Η σύμπραξη με τη Lynn Gunn των Pvris εντυπωσιάζει στο "Disappear", ενώ τα "The Other" και "For You" παραπέμπουν στις πρώτες δουλειές του σχήματος, με την καλύτερη δυνατή έννοια. Πειραματισμοί ως προς τον ήχο απουσιάζουν και οι στίχοι είναι προσωπικοί, κατά βάση ανάλαφροι και σε σημεία γκριζαρισμένοι· κομμάτια σαν το "Just For Now", βέβαια, δεν χρειάζονται κάτι βαθυστόχαστο για να κολλήσουν.

Τα περίπου πενήντα λεπτά του "Underworld" κυλούν απροβλημάτιστα κι επαναφέρουν τους Tonight Alive σε μια κατεύθυνση που τους ταιριάζει γάντι. Ομολογουμένως υπάρχουν στιγμές που τα φωνητικά είναι αχρείαστα "γυαλισμένα" ή το over-production μοιάζει υπερβολικό. Πέρα από τις pop καταβολές της μπάντας, όμως, το σύνολο ακούγεται δεμένο και οι δυνατές στιγμές πραγματικά ξεχωρίζουν. Κι αν οι μαζεμένες μετριασμένες ταχύτητες πριν το τέλος ξενίσουν, μελωδίες σαν εκείνες των "Looking For Heaven" και "My Underworld" αρκούν για να πείσουν και τους πιο αυστηρούς. Όσο τραβηγμένα κι αν μοιάζουν τα σχόλια λατρείας του Corey Taylor, ποιος μπορεί να του πει το αντίθετο;