The Cadillac Three

Οι The Cadillac Three είναι μια cool μπάντα με μουσικούς που ζουν κι αναπνέουν για τον Αμερικάνικο Νότο και τον τρόπο ζωής του. Προφανώς κι έχουν βρει ένα target group χτίζοντας πάνω σε κλισέ που κάθονται όμορφα σε διάφορα αυτιά (γυναίκες, μπύρες, ουίσκι, κληρονομιά, τοπικισμός), αλλά η αίσθησή μου είναι πως αυτοί τουλάχιστον τα εννοούν αυτά που λένε.

Το πρώτο άλμπουμ έσκασε σαν μικρή βόμβα από του πουθενά πριν πέντε χρόνια, το ωραιότατο "Bury Me In My Boots" πέρσι στις αρχές του καλοκαιριού και μόλις ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούν την τρίτη στούντιο δουλειά τους, υπό τον τίτλο "Legacy".

Στην πραγματικότητα, το νέο άλμπουμ της μπάντας από το Nashville θα μπορούσε να είναι μια προέκταση του προκατόχου του, καθώς τίποτα δεν μοιάζει να έχει διαφοροποιηθεί στην συνθετική συνταγή τους. Αυτό έχει τα καλά του και τα κακά του...

Από τη μία η μπάντα χτίζει ακόμα περισσότερο στον μοναδικό χαρακτήρα της και σταδιακά γεμίζει την φαρέτρα της με ωραία τραγούδια που θα δημιουργούν ένα ολοένα και καλύτερο ρεπερτόριο στις συναυλίες τους. Από την άλλη, αρχίζει να μένει ήδη μια αίσθηση έλλειψης φρεσκάδας και εν μέρει επαναληψιμότητας ή ακόμα και συνθετικής μανιέρας. Και είναι λίγο νωρίς για κάτι τέτοιο...

Βέβαια, μιλάμε για έντεκα συνθέσεις συνολικής διάρκειας 35 λεπτών, που επί της ουσίας σημαίνει ότι δεν έχεις προλάβει να τελειώσεις την δεύτερη μπύρα μέχρι να τελειώσει το άλμπουμ, οπότε δεν κουράζει. Αντιθέτως, έχει τα τρία-τέσσερα τραγούδια που θα επιλέξεις να ακούσεις ξανά: το groovy "Cadillacin'", το "Hank And Jesus" που πρέπει να το έγραψαν/ηχογράφησαν σε κατάσταση ημί-μέθης και το πιασάρικο "Dang If We Didn’t" στο οποίο καταλαβαίνεις τη διαφορά του να γράφουν έναν τέτοιο τραγούδι κάποιοι που το νιώθουν (οι The Cadillac Three) και κάποιοι που δεν το κατέχουν (Jon Bon Jovi εσένα σκέφτηκα).

Δεν είναι το βήμα μπροστά για την μπάντα, ούτε το άλμπουμ που θα εκτοξεύσει την δημοτικότητά τους. Η επιλογή να κυκλοφορήσουν άμεσα το τρίτο τους άλμπουμ υποδεικνύει ότι προτιμούν να ακολουθήσουν την οδό της παραγωγικότητας με τα αναπόφευκτα filler που φέρνει η τυποποίηση. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει βάσει των όρων με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι στη μουσική βιομηχανία, όμως κάποιος θα έπρεπε τουλάχιστον να τους πει ότι τα άλμπουμ τους πρέπει να κυκλοφορούν στην αρχή κι όχι στο τέλος του καλοκαιριού.