Suicidal Angels

Αυτή τη φορά λέω να μην σπαταλήσω χώρο για μία ακόμη εισαγωγή που θα εξηγεί ποιοί είναι οι Suicidal Angels και θα απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους το thrash τους έχει κερδίσει τον τίτλο του πιο εξαγώγιμου της χώρας μας. Αντ' αυτού, θα προχωρήσω γρήγορα στο δια ταύτα, που δεν είναι άλλο από την πέμπτη ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία μέσα σε διάστημα επτά ετών και φέρει τον τίτλο "Divide And Conquer".

Αυτό το «διαίρει και βασίλευε», λοιπόν, μοιάζει να εφαρμόζεται -τουλάχιστον το πρώτο ήμισυ της φράσης- και στο υλικό του άλμπουμ, το οποίο μάχεται να βρει τον χαρακτήρα του μεταξύ της (τρομακτικής) συνέπειας, της δημιουργίας εντυπώσεων, αλλά και της στασιμότητας που ανέκαθεν χαρακτήριζε το ρεύμα του αυστηρά παλιομοδίτικου thrash. Με δυο κουβέντες, οι Suicidal Angels προσφέρουν ένα ακόμη δυνατό σύνολο τραγουδιών, συντηρώντας το ύφος τους στο ακέραιο και προσθέτοντας μικρές πινελιές διαφοροποίησης από το παρελθόν τους, «διαιρώντας» το υλικό τους άνισα σε εξελικτικό και στάσιμο και «βασιλεύοντας» σε λίγες μόνο περιπτώσεις.

Έτσι, οι πιο διαφοροποιημένες / δουλεμένες συνθέσεις ξεχωρίζουν από μακριά έναντι των πιο τυπικών, με τα "Control The Twisted Mind" και "White Wizard" να αποτελούν ευχάριστες εκπλήξεις, πραγματοποιώντας συγχρόνως ένα μικρό λίφτινγκ στο πρόσωπο της μπάντας. Το πρώτο κερδίζει πόντους μέσω μιας όμορφης πρόσμειξης κλασικών εγχόρδων στην εισαγωγή του και ενός εναλλακτικού τρόπου σκέψης που παραπέμπει σε έργα νεώτερων εκπροσώπων του αμερικάνικου thrash, όπως οι Havok, οι Bonded By Blood ή οι Warbringer, ενώ το δεύτερο λόγω μιας ακολουθίας γαμάτων riff, ακουστικών παρεμβολών, έξυπνων αλλαγών και μίας -επίσης- μοντέρνας νοοτροπίας, κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο και στα εννέα (σχεδόν) λεπτά της διάρκειάς του.

Στον αντίποδα, τα άφθονα Slayerικά κλισέ και οι γνωστές αναφορές στους Exodus, τους Vio-Lence, τους Kreator και λοιπούς μετριάζουν εμφανώς τα επίπεδα πρωτοτυπίας και ενδιαφέροντος. Αυτό δεν έχει πάντα σοβαρές επιπτώσεις στο αποτέλεσμα (βλ. "Marching Over Blood", "Seed Of Evil", "In The Grave"), όμως και πάλι -όπως σε κάθε δίσκο τους- δεν λείπουν τα κομμάτια που ...ψάχνονται για τον τίτλο του «πιο filler» - με επικρατέστερα τα "Terror Is My Scream", "Kneel To The Gun" και "Lost Dignity".

Γενικώς, άποψή μου είναι πως το "Divide And Conquer" -όσο μουσικά ακέραιο κι αν παρουσιάζεται- κινδυνεύει να ξεχαστεί πιο γρήγορα από τους προκατόχους του και σ' αυτό πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο παίζει η συχνότητα των κυκλοφοριών της μπάντας. Προσωπικά, θα ήθελα τους Αθηναίους να δισκογραφούν λίγο πιο αραιά καθώς και να διαφοροποιούν το ύφος τους σε μεγαλύτερη έκταση, ωθώντας το σε λιγότερο safe μονοπάτια, γιατί αποδεικνύεται ότι, όταν το κάνουν, το αποτέλεσμα τούς δικαιώνει και με το παραπάνω.