Spiral Skies

Είναι από εκείνες τις φορές που εμπιστεύεσαι αφτί κι ένστικτο. Σε ελάχιστο χρόνο και χωρίς να έχεις ακούσει ολόκληρο τον δίσκο. Υπάρχει και κάτι το οικείο κι αγαπημένο που δεν μπορείς να διακρίνεις ή να συσχετίσεις με την πρώτη, αλλά αξίζει να παιδευτείς για να το αναγνωρίσεις. Γι’ αυτό όμως θα σου μιλήσω στο τέλος.

Εν αρχή ην το εξώφυλλο με τα παρελκόμενά του. Γραμματοσειρά και χρωματισμοί. Μετά δίνεις βάση στον τίτλο και τελικά βάζεις να ακούσεις: Πώς νιώθεις είπαμε όταν αυτό που ακούς ξεπερνά τις προσδοκίες σου; Ε αυτό. Το "Awakening" είναι το αναπάντεχο πάντρεμα της Maiden-ικής μελωδίας και τέμπο στην κιθάρα με την σκανδιναβική ρετρό ροκ σκηνή. Προεξέχουσας της Frida στα φωνητικά; Ναι, αλλά γι’ αυτό θα σου μιλήσω στο τέλος.

Καλά θα κάνει και θα σου ΄ρθει στο νου η Jess με τους The Ancient Ones στο "Danse Macabre". Όχι για πολύ όμως κι αυτό είναι προτέρημα των Spiral Skies. Υπάρχει και μια ωδή στο βαρύ πυροβολικό του doom metal, διακριτική μα συνάμα αναγνωρίσιμη. Και όχι δεν έχει να κάνει με την Frida. Αυτή συνεχίζει να γουστάρει την Grace Slick αλλά να σουλατσάρει με την εικόνα άλλης ανά χείρας. Εν αγνοία της το πιθανότερο, αλλά γι’ αυτό όμως θα σου μιλήσω στο τέλος.

Η ικανότητα της μπάντας να συνδυάζει την αισθητική και τον ήχο τριών διαφορετικών δεκαετιών είναι σπάνια κι άκρως πετυχημένη. Αρκετές φορές μάλιστα μέσα σε μια σύνθεση, γεγονός που πέρα από τον βαθμό δυσκολίας φανερώνει και το ταλέντο των μελών της. Ταλέντο, που δίνει τα διαπιστευτήριά του και στην ενορχήστρωση και δη στα φινάλε των συνθέσεων. Τι έλεγα; Α ναι. Το τέλος.

Η Frida και το "The Prisoner". Το τραγούδι εκείνο που μου χάρισε ανατριχίλες. Που μου θύμισε την αγαπημένη Μαρία Δημητριάδη και τον καιρό εκείνο που ερμήνευε τις συνθέσεις του Θάνου Μικρούτσικου. Σαφώς και είναι απίθανο να την έχει ακούσει ποτέ της η Frida, η δικιά μου μουσική παραπληγία όμως είναι ανίατη και δεν επιδιώκω να σου την μεταδώσω. Το ότι την αισθάνθηκα ακόμα μια φορά στον δίσκο, απλώς επιβεβαιώνει το κουσούρι μου. Τα λουλούδια στην κυρία παρακαλώ.