Skyharbor

Μετά το πολύ καλό "Blinding White Noise", το πολυπολιτισμικό μίγμα των Skyharbor επιστρέφει με το "Guiding Lights", θέλοντας να καθιερωθεί ως μια από τις πιο δημιουργικές και ιδιαίτερες μπάντες στον χώρο του djent. Τα καταφέρνει άραγε; Νομίζω πως ναι.

Αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι πως το "Guiding Lights" δεν είναι δίσκος απο αυτούς που βγαίνουν με τον κουβά τον τελευταίο καιρό, από μουσικούς που δουλεύουν από το σπίτι τους. Όπως είπαν και οι ίδιοι, ειναι αποτέλεσμα συνεργασίας όλων των μελών, ενώ λείπουν σχεδόν παντελώς τα screaming φωνητικά, κάτι που θεωρώ πως τους δίνει κι ένα πλεονέκτημα για να ακουστούν σε ένα ευρύτερο κοινό. Φυσικά η παρουσία του χαρισματικού Daniel Tompkins (Tesseract) ανεβάζει αισθητά τον πήχη στον τομέα των φωνητικών, τόσο ως προς τις μελωδικές γραμμές όσο και ως προς την εκτέλεση που όπως πάντα είναι συναισθηματική και ιδιαίτερα εκφραστική.

Πέραν αυτού, μουσικά το άλμπουμ είναι αρκετά πολυδιάστατο, θεωρώ πως ο χαρακτηρισμός «djent» μάλλον το αδικεί, αφού κινείται στον ευρύτερο χώρο του progressive metal, με πολλά καθαρά περάσματα, πιο αργά κομμάτια και γενικά μια ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλη προσέγγιση που το κάνει να ξεχωρίζει. Δεν λείπουν βέβαια τα syncopated riffs και τα polyrhythms, αλλά φαίνεται πως δεν αποτελούν ζητούμενο για τους μουσικούς, αλλά περισσότερο τρόπο να δώσουν ενδιαφέρον και ποικιλία στις συνθέσεις τους.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το φοβερό "Halogen", ένα γενικά mid-tempo κομμάτι, με απλούς ρυθμούς. Εκεί που νομίζεις πως τελείωσε, μπαίνει ένα electro-ambient πέρασμα, με μια απαγγελία μου μιλά για το πως ο άνθρωπος είναι κομμάτι του σύμπαντος και προέρχεται από αυτό, σε κάνει να ταξιδεύεις και να χάνεσαι στη σκέψη σου. Στο καπάκι έρχεται το "New Devil" με το μελωδικό του riff, που ενώ ειναι ρυθμικά σύνθετο, καταφέρνει να σου κολλήσει στο μυαλό.

Εκεί κρύβεται το ταλέντο των Skyharbor κατά τη γνώμη μου, στο ότι δημιουργούν τραγούδια που θέλεις να ξανακούσεις πολλές φορές, χωρίς να κουράζεσαι από την προσπάθεια να φανεί η μουσική ικανότητα των μελών. Μια ισορροπία που είναι δύσκολο να πετύχει και στο "Guiding Lights" υπάρχει στα περισσότερα κομμάτια. Το ομώνυμο τραγούδι επίσης ξεχωρίζει, αρκετά αργό και μελωδικό, δημιουργεί μια μελαγχολική ατμόσφαιρα που μαγνητίζει.

Αν εντοπίζεται ένα αρνητικό, αυτό νομίζω πως εστιάζεται στη διάρκεια του δίσκου, ενώ δεν υπάρχουν χτυπητά fillers, ωστόσο μια ολοκληρωμένη ακρόαση πολλές φορές κουράζει λίγο, και κάπου προς το τέλος η συγκέντρωση χάνεται. Ωστόσο είναι ένα πολύ δυνατό σύνολο συνθέσεων, και η προσέγγιση των Skyharbor είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αφού ξεφεύγει από τα όρια που τίθενται πολλές φορές στο χώρο αυτό, και δείχνει τάσεις πειραματισμού που αφήνουν υποσχέσεις για το μέλλον.